Morgunblaðið - 17.01.2020, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2020
✝ Hörður Ein-arsson fæddist
á Landspítalanum í
Reykjavík hinn 30.
ágúst 1952. Hann
andaðist á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi hinn 24.
desember 2019.
Foreldrar hans
voru Einar Jóns-
son, f. 28. mars
1926, d. 30. janúar
2014, húsgagnabólstrari, og
Þóra Valdimarsdóttir, f. 5. mars
1931, húsmóðir. Hörður var elst-
ur þriggja barna foreldra sinna
en fyrir átti Þóra einn son.
Hinn 4. apríl 1974 kvæntist
Hörður eftirlifandi eiginkonu
sinni, Ólöfu Þórólfsdóttur, f. 11.
desember 1955, matartækni og
húsmóður. Foreldrar hennar
eru Þórólfur Þorgrímsson, f. 30.
desember 1928, húsasmíða-
meistari, og Halldóra Halldórs-
dóttir, f. 13. febrúar 1928, hús-
móðir. Börn Harðar og Ólafar
fræðingur. Dætur þeirra a)
Heiðrún Birna, f. 2014, b)
Hrafndís Ólöf, f. 2019. 4) Ragnar
Þór, f. 8. ágúst 1990, rafiðnfræð-
ingur, maki Hanna María Ósk-
arsdóttir, f. 1990, viðskiptafræð-
ingur. Synir þeirra a) Henrik
Veigar, f. 2015, b) Viðar Kató, f.
2016.
Hörður lauk prófi í renni-
smíði frá Iðnskólanum í Hafn-
arfirði 1972, prófi í pípulögnum
frá sama skóla árið 1979 og um
aldamótin 2000 prófi frá Tækni-
skólanum. Hann starfaði víða,
m.a. hjá Vélsmiðju Hafnar-
fjarðar, Stálvík, Kísiliðjunni við
Mývatn, við pípulagnir hjá Sam-
úel V. Jónssyni, Plastos og Báta-
lóni. Síðustu 15 ár starfsævinnar
starfaði hann hjá félögum sín-
um, Magnúsi Guðbjartssyni og
Vilberg Jónssyni, hjá Virki við
byggingaframkvæmdir.
Áhugamál Harðar voru ferða-
lög innan lands og utan. Hann
var mikill áhugamaður um ætt-
fræði og var virkur félagi í Ætt-
fræðifélaginu um árabil.
Útför Harðar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
17. janúar 2020, klukkan 13.
eru: 1) Einar Þór, f.
16. nóvember 1973,
hagfræðingur,
maki Auður Kristín
Árnadóttir, f. 1974,
sagnfræðingur.
Dætur þeirra a)
Ingibjörg Sóley, f.
1998, b) Katrín
Vala, f. 2002, c) Elín
Helga, f. 2008. 2)
Signý Dóra, f. 17.
júlí 1978, ljósmóðir,
sambýlismaður Einar Ragnars-
son, f. 1980, byggingafræð-
ingur. Dætur Signýjar Dóru og
Ingva Þórs Markússonar (skilin)
a) Anna María, f. 2000, dóttir
hennar og Böðvars Inga Eiðs-
sonar, f. 1997, er Máney Myrra,
f. 2020, b) Birna Margrét, f.
2004, c) Emelía Guðbjörg, f.
2008. Börn Einars af fyrra sam-
bandi a) Gerald Breki, f. 2002, b)
Sindri Thor, f. 2007, c) Elma Júl-
ía, f. 2013. 3) Jóna Margrét, f. 16.
maí 1989, lögmaður, maki Björn
Freyr Björnsson, f. 1986, lög-
Það er undarleg tilfinning að
setjast niður og skrifa minning-
arorð um föður sinn; föður, afa og
nú langafa, sem fór alltof
snemma frá okkur. Stundum
finnst manni lífið ósanngjarnt og
að ekki hafi verið rétt gefið.
Mestu skiptir þó að spila vel úr
þeim spilum sem maður fær í líf-
inu og ef það gengur ekki nógu
vel er aldrei of seint að breyta um
stefnu og bæta sig. Tilvera
pabba, mömmu og okkar allra
tók óvænta stefnu í sumar þegar
hann veiktist. Síðustu dagana
fyrir jól dvaldi pabbi á líknardeild
Landspítalans, þá orðinn mjög
veikur. Við systkinin áttum mikil-
vægar stundir með honum þar og
sennilega okkar einlægustu sam-
töl við hann. Pabbi vildi ekki
ræða veikindi sín mikið en þegar
við bræður vöktum yfir pabba
síðustu nóttina hans sáum við
hvað veikindin voru honum
átakanleg. Ekkert okkar var þó
búið undir svo snöggan endi. Og
svo komu jólin; jól sem áttu eftir
að vera undarlegri en öll önnur
jól sem við systkinin höfum upp-
lifað. Pabbi átti sér þá ósk að við
breyttum engu, héldum í allar
venjur og hefðir. En jólin voru
tómleg án pabba.
Við systkinin fæðumst á 17 ára
tímabili og höfum því ólíkar
minningar af föður okkar. Sterk-
ar minningar Einars og Signýjar
eru tengdar ferðalögum fjöl-
skyldunnar um landið, í grænum
Saab þar sem ABBA- og Dire
Straits-kassetturnar voru spilað-
ar í græjunum í rykmekkinum á
malarvegunum. Yngri systkinin,
Jóna og Ragnar, hafa sömu
sterku minningar tengdar ferða-
lögum – bara ekki malarvegum
og kassettum. Það mátti ekki
fara í ferðalag út í sveit nema
leita í einhverjum ættfræðibók-
um milli þess sem þulið var upp
hvað fjöllin og árnar hétu og sög-
ur sagðar um hvern hól og dal.
Við kunnum ekki að meta landa-
fræðina á þeim tíma, en lærðum
það síðar. Við munum hvernig
hann hafði endalausan áhuga á að
vita hverra manna allir væru og
hvernig ættir voru raktar fram
og til baka þannig að maður varð
alveg ringlaður.
Pabbi vildi okkur systkinunum
vel, aðstoðaði okkur með heima-
lærdóminn og vissi oft ótrúleg-
ustu hluti. Hann gat verið þrjósk-
ur og átti stundum erfitt með að
skipta um skoðun. Hann lét okk-
ur reyna að gera hlutina sjálf, til
að læra af mistökum og til að
verða færari og betri manneskj-
ur. Þetta veganesti hefur hjálpað
okkur systkinunum í lífinu.
Í seinni tíð sáum við svo nýja
hlið á föður okkar; afa sem dekr-
aði barnabörnin og leyfði þeim að
komast upp með hluti sem við
börnin hans hefðum aldrei fengið
að komast upp með. Og þegar
spilunum í spilastokknum fór
fækkandi sáum við betur og bet-
ur hversu góður maður hann
pabbi okkar var. Við erum honum
þakklát fyrir að hafa stutt okkur í
gegnum súrt og sætt og komið
okkur heilum út í lífið. Hvíl í friði
elsku pabbi.
Einar Þór, Signý Dóra,
Jóna Margrét og
Ragnar Þór.
Í dag kveðjum við Hörð
frænda. Við vorum systkinabörn
en í mínum huga var hann eins og
litli bróðir minn. Foreldrar hans
bjuggu fyrstu mánuðina eftir að
hann fæddist heima hjá afa okkar
og ömmu, en þar var ég svo lán-
söm að alast upp. Ég var 9 ára er
Hörður fæddist og því kom Hörð-
ur eins og sólargeisli inn í fjöl-
skyldu okkar þar sem ég var eina
barnið á heimilinu. Reyndar leit
ég alltaf á föðurbræður mína sem
bræður mína, svo kom Hörður og
þá var augljóst að hann varð að
vera litli bróðir. Er foreldrar
Harðar fluttu á Öldugötuna varð
ég kvöldbarnapían. Hafnarfjörð-
ur var ekki stór bær á þessum ár-
um þ.e. árin milli 50 og 60 og ekki
var langt á milli fjölskyldna.
Hörður kom mikið til okkar á
Smyrlahraunið og átti góða vini í
hverfinu og alltaf var gott að vera
hjá ömmu og afa sem dekruðu við
okkur. Leiksvæðið í kringum hús
ömmu og afa var líka yndislegt
stór og góður garður og stutt í
óbyggt hraunið.
Er árin liðu og við barnabörn
ömmu og afa stofnuðum okkar
eigin fjölskyldur hittumst við þó
alltaf öðru hvoru heima á Smyrla-
hrauninu því við vorum mjög
hænd að gömlu hjónunum. Árin
liðu og gömlu hjónin kvöddu
þessa veröld og við yngra fólkið
fórum hvert í sína áttina. Alltaf
var þó góður þráður milli okkar
Harðar því hann hefur alltaf ver-
ið í mínum huga litli bróðir minn.
Hörður kvæntist Ólöfu og
saman eignuðust þau fjögur dug-
leg börn. Það var alltaf mikill
hugur í Herði að vinna og læra.
Hann tók sveinspróf í rennismíði
1972 og bætti síðan við sig sveins-
prófi í pípulögnum 1979. Bæði
lögðu þau Ólöf svo metnað sinn í
að börnin þeirra menntuðu sig og
fengju góða starfsmenntun.
Er börnin voru farin að heim-
an fóru Ólöf og Hörður að
ferðast. Bretland var þeirra
uppáhaldsland og voru farnar
margar ferðir þangað og allar vel
undirbúnar. Þau lásu sér til um
alla staði sem farið var á og sama
var, er þau fóru yfir á meginland
Evrópu, því Hörður var vel að sér
í sögu heimsstyrjaldanna.
Hörður og Ólöf létu vegalengdir
ekki aftra sér ef þeim datt í hug
að skreppa eitthvað. Mér er
minnisstætt í sumar er við Krist-
ján vorum í Grímsnesinu og þau
hringdu og spurðu hvort þau
mættu ekki koma í kaffi. Hvar er-
uð þið spurði ég, á Akranesi, við
verðum komin eftir smástund.
En síðastliðið vor var ákveðið
að breyta til, sleppa Evrópu og
koma í október að heimsækja
okkur Kristján á Flórída. Hörður
var þá farinn að verða slæmur í
fæti en það átti ekki að aftra hon-
um frá Flórídaferðinni. Við vor-
um búin að ákveða hvað skyldi
skoðað því margt er að sjá ef fólk
hefur áhuga. Ekki óraði okkur þá
fyrir að veikindin tækju völdin.
Er nálgaðist október ákváðum
við öll að geyma Flórídaferðina
til vors. Í desember var augljóst
að veikindin voru farin að aukast
en að hann næði ekki jólahátíð-
unum áttum við ekki von á.
Á Þorláksmessu sat ég hjá
honum og við ræddum við um
ömmu og afa sem við bæði áttum
alltaf athvarf hjá ef erfiðleikar
þjökuðu okkur. Ég kvaddi litla
bróður minn Hörð og veit að
gömlu hjónin okkar hugsa um
hann núna.
Hjördís.
Hörður var dyggur vinur okk-
ar og félagi í Ættfræðifélaginu í
áratugi. Ég man hann fyrst ung-
an, grannan og léttan í spori og
það átti aldrei eftir að breytast,
ekki fyrr en hann birtist með
glansandi silfurbúinn staf á
stjórnarfundina og stakk örlítið
við. En alltaf var hann jafn flott-
ur. Ekki sakaði að hann var mikill
fagurkeri í klæðaburði þótt oftast
kæmi hann skítugur upp fyrir
Hörður Einarsson
✝ KristrúnSkúladóttir var
fædd 1. júní 1929 í
Reykjavík. Hún
lést 8. janúar 2020
á taugadeild Land-
spítalans í Foss-
vogi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Skúli Símon Egg-
ertsson rakara-
meistari, f. 8. sept-
ember 1905, d. 14. mars 1955,
frá Bolungarvík, og Klara
Rögnvaldsdóttir verslunarmær,
f. 8. janúar 1898, d. 26. júlí
1989, frá Saurbæ í Dalasýslu.
Kristrún var eina barn foreldra
sinna. Foreldrar Skúla voru
Eggert Lárusson sjómaður, f.
12. janúar 1880, d. 13.6. 1955,
og Kristrún Símonardóttir hús-
freyja, f. 9. apríl 1871, d. 26.12.
1928. Foreldrar Klöru voru
Rögnvaldur Rögnvaldsson
Magnússon bóndi, f. 7. septem-
ber 1869, d. 13. mars 1916, og
Anna Soffía Oddsdóttir ljós-
móðir, f. 20. ágúst 1866, d. 15.
ágúst 1943.
Kristrún ólst upp í Reykjavík
til þriggja ára aldurs þegar for-
d. 20. mars 2005. Barn þeirra
er Klara Lísa, f. 3. september
1967, bankastarfsmaður. Krist-
rún átti fimm barnabörn og eitt
langömmubarn.
Fyrsti starfsvettvangur
Kristrúnar að loknu versl-
unarnámi var hjá heildverslun
Guido Bernhöft, þar sem hún
starfaði um árabil. Um 1950 hóf
Kristrún störf hjá Raforku-
málastofnun og Rafmagns-
eftirliti ríkisins en fór árið 1960
til starfa í Háskóla Íslands, þar
sem hún var einkaritari há-
skólarektors. Hún lét af störf-
um í háskólanum árið 1967 þeg-
ar hún hóf störf við heildversl-
un þeirra hjóna, þar sem hún
starfaði óslitið til ársins 1990
þegar fyrirtækið var selt.
Kristrún lagði dýraverndun-
arsamtökum lið með sjálfboða-
liðastarfi. Á yngri árum söng
hún mikið og myndaði m.a.
kvintett með fjórum skólasystr-
um sínum. Komu þær víða fram
á skemmtunum. Hún var á
seinni árum virkur félagsmaður
Blindrafélagsins og starfaði
mikið í félagsstarfi aldraðra í
Reykjavík.
Kristrún lést á afmælisdegi
móður sinnar, 8. janúar, en hún
veiktist óvænt í september sl.
og átti við vanheilsu að stríða
upp frá því til dánardags.
Útför Kristrúnar fer fram
frá Háteigskirkju í dag, 17. jan-
úar 2020, klukkan 13.
eldrar hennar
fluttu til Bolungar-
víkur, þar sem þau
bjuggu um árabil
en fluttu svo aftur
til Reykjavíkur ár-
ið 1937. Í Reykja-
vík áttu þau lengst
af heimili á Lauga-
vegi 81, þar sem
Skúli var jafnframt
með rakarastofu
sína.
Í Reykjavík gekk Kristrún í
Austurbæjarskóla og síðar í
Verslunarskóla Íslands. Lauk
hún verslunarprófi árið 1947.
Kristrún eignaðist sitt fyrsta
barn 17. febrúar 1953 þegar
hún átti Skúla Eggert, cand
juris. Barnsfaðir hennar var
Þórður Þorvarðsson, f. 3. apríl
1930, d. 21. febrúar 2009, deild-
arstjóri á Landspítala. Fyrri
maður Kristrúnar var Þor-
steinn Jónsson, f. 11. janúar
1934, d. 17. nóvember 1972.
Þau skildu eftir árs hjónaband.
Barn þeirra er Gunnar raf-
virkjameistari, f. 4. febrúar
1958. Síðari maður Kristrúnar
var Hervald Eiríksson
stórkaupmaður, f. 6. apríl 1931,
Þær eru búnar að vera undar-
legar síðustu vikurnar fyrir okkur
börnin hennar Kristrúnar Skúla-
dóttur. Óvænt veikindi í haust
kipptu fótunum undan daglegu
lífi og hún átti fyrir höndum spít-
aladvöl sem hún átti ekki aftur-
kvæmt úr. Hún náði undraverð-
um bata á síðustu vikum en allt
kom fyrir ekki. Hún fékk hægt
andlát 8. janúar sl.
Hún var einkabarn foreldra
sinna sem voru bæði útivinnandi.
Hennar gæfa var hve mikla
áherslu foreldrar hennar lögðu á
að hún menntaði sig. Verslunar-
skólinn varð fyrir valinu og Krist-
rún lauk þaðan verslunarprófi 18
ára að aldri. Eftir það starfaði
hún við skrifstofustörf hjá Raf-
orkumálastofnun og Háskóla Ís-
lands. Skólasystkini hennar úr
Versló bundust tryggðaböndum
og stelpuklíkan hennar varð að
ævivinkonum. Söngurinn batt
þær saman og fimm syngjandi
stelpur við eigin gítarundirleik
fóru að skemmta landanum.
Svo tóku fullorðinsárin við og
elsta barn hennar fæddist þegar
hún var 23 ára. Bjó hún með
frumburð sinn hjá foreldrum sín-
um þar til faðir hennar lést óvænt
49 ára að aldri. Svo bættist við
annar drengur hjá þeim mæðgum
og saman héldu þau heimili fjög-
ur. Það var oft erfiður tími hjá
þeim, lítið var á milli handa en
þær mæðgur voru vinnusamar og
smám saman rættist úr.
Á árinu 1964 gekk Kristrún í
hjónaband með Hervald Eiríks-
syni, eignuðust þau eina dóttur.
Áttu þau góða ævi saman í 40 ár
þar til hann féll frá. Ráku þau í
aldarfjórðung heildverslun. Þeg-
ar fyrirtækið var selt sneri Krist-
rún sér að sjálfboðavinnu.
Móðir okkar var harðdugleg og
komst í gegnum margs konar erf-
iðleika á lífsleiðinni. Hún var
sjálfstæð og ákveðin kona sem
hélt sínu striki en um leið hlý og
var góðmennskan uppmáluð
gagnvart öllum sem urðu á henn-
ar leið.
Þegar Kristrún missti lífsföru-
naut sinn hóf hún nýtt líf, seldi
hús þeirra og keypti sér íbúð á
Sléttuvegi. Þá hófst síðasti kafl-
inn í lífi hennar þar sem hún
kynntist fjölda fólks í samtökum
aldraðra og í Blindrafélaginu sem
hún mat mikils. Félagsstarfið þar
var mikið og hún hafði nóg fyrir
stafni. Og dýravinurinn var ekki
sestur í helgan stein, hún tók að
sér umkomulausan fugl sem hún
tamdi og breytti í heimilisvin.
Sjálf sagði hún margsinnis að síð-
ustu árin hefðu verið hennar
bestu ár.
Móðir okkar mátti ekkert aumt
sjá og var umhyggjusöm við
menn og málleysingja. Hún dáði
barnabörnin sín og naut samvista
við þau og skipti þá engu þótt bú-
sett væru í öðrum heimsálfum.
Langömmubarnið hennar, sem
bar nafn móður hennar, var
mesta tilhlökkun sem hún bar í
brjósti. Alltaf skipti velferð fjöl-
skyldu og vina mestu. „Nei, ertu
kominn?“ Hlýleg og fagnandi
ávarpsorð þegar henni var heils-
að. Hún gætti okkar og var
traustasti vinurinn. Um leið og
ekkert var henni óviðkomandi
virti hún sjálfstæði okkar og var
hvetjandi til allra góða verka. Vel-
viljuð, næm og skynjaði á
raddblæ hvernig líðanin var.
Hennar er sárt saknað og dag-
leg símtöl eða heimsóknir heyra
nú sögunni til. Hún hefur nú hald-
ið til austursins eilífa, við trúum
því að hún hafi átt góða heim-
komu.
Skúli Eggert, Gunnar
og Klara Lísa.
Elskuleg tengdamóðir mín
Kristrún Skúladóttir er látin. Það
var fyrir 40 árum sem ég kynntist
Kristrúnu þegar við Skúli byrjuð-
um að vera saman. Þá bjó hún í
Hraunbænum með Hervald,
seinni manni sínum, í húsi sem
þau höfðu keypt af foreldrum
mínum. Á þessum árum var Klara
móðir hennar á lífi og var eftir-
tektarvert hversu natin og um-
hyggjusöm hún var við móður
sína. Hún var óþreytandi að send-
ast með henni og kíkja til hennar í
heimsókn, enda voru þær
mæðgur mjög nánar. Kristrún
lést á afmælisdegi móður sinnar.
Kristrún tók seint bílpróf, var
um fimmtug þegar hún dreif sig í
það og keypti sér bíl. Henni
fannst það mikið frelsi að geta
farið um allt á eigin vegum. Krist-
rún var góð kona, hlý og gefandi
og þótti vænt um menn og mál-
leysingja. Eftir að þau Hervald
stofnuðu sitt eigið fyrirtæki þá
vann hún þar þangað til þau seldu
það. Það átti ekki við hana að sitja
auðum höndum og vann hún í
sjálfboðavinnu á flóamarkaði fyr-
ir Dýraverndunarsamtökin og
Kattholt. Hún naut þess að sinna
þessum störfum og afla tekna fyr-
ir góðgerðarfélögin.
Kristrún flutti á Sléttuveginn
eftir andlát Hervalds. Henni leið
vel þar, var sjálfri sér nóg. Hún
naut félagsskapar Blindrafélags-
ins og eignaðist þar marga góða
félaga. Ófáar heimsóknir voru
farnar á Sléttuveginn og alltaf
fagnaði hún fólkinu sínu vel.
Það var gott að vera tengda-
dóttir Kristrúnar sem tók mér af-
skaplega vel frá fyrstu tíð. Sýndi
mér alla tíð kærleik, hlýju og vin-
semd og það var gott að koma til
hennar. Hún var góður hlustandi,
trú og trygg sínu fólki. Milli okkar
ríkti vinátta og væntumþykja sem
aldrei bar skugga á.
Þegar fyrsta barnabarnið
fæddist man ég hversu innilega
stolt, hrærð og glöð hún var. Eins
var það líka svo með hina dreng-
ina okkar Skúla að allir voru þeir
jafn dýrmætir í hennar augum.
Hún hafði unun að fá drengina
sína í heimsókn og dekstra við þá.
Það var strax samkomulag milli
okkar að þegar drengirnir kæmu
í heimsókn þá mætti dekstra við
þá enda eiga öll börn skilið að eiga
ömmu eins og hana sem bar þá á
höndum sér. Hún var ákaflega
stolt af þeim öllum. Hvatti þá til
dáða, hafði gaman af að spjalla við
þá um alla heima og geima. Ekki
má gleyma spilamennskunni en
fátt var skemmtilegra en að fá að
fara til ömmu sinnar í pössun og
taka í spil og naut Kristrún þess-
ara stunda ekki síður en dreng-
irnir. Hún sýndi þeim hlýju og var
vinur þeirra.
Helgi Skúli, Daði Rúnar og
Hlynur Jökull sakna sárt ömmu
sinnar og minnast hennar fyrir
allt það sem hún var þeim, amma,
félagi og vinur.
Kristrún veiktist skyndilega.
Hún var mikið búin að hlakka til
þess að hitta fyrsta barnabarna-
barnið sitt en daginn sem fjöl-
skyldan kom til landsins veiktist
hún.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir
þann tíma sem ég átti samleið
með tengdamóður minni. Hennar
er sárt saknað en um leið er ég
þakklát fyrir þennan góða og
langa tíma sem við áttum saman.
Blessuð sé minning hennar.
Dagmar Elín Sigurðardóttir.
Ég var 16 ára þegar ég hitti
Kristrúnu, eða Rúnu eins og ég
kallaði mömmu hennar Klöru
minnar alltaf eftir okkar fyrstu
kynni. Þetta skiptið er eina skipt-
ið sem ég hef heyrt hana hækka
róminn eða æsa sig yfir einhverju
en málið var að Klara hafði verið
heima hjá mér þá nóttina og ekki
látið vita af sér og mamma hennar
ekki ánægð og lét Klöru mína
heyra það og áttaði sig ekki á því
að ég var inni í herbergi og hlust-
aði á reiðilesturinn og heilsaði
mér með pirruðum rómi þegar
hún sá að ég var inni í herberginu.
„Í hverju er ég eiginlega lentur?“
hugsaði ég þá. Þrátt fyrir þessa
byrjun á okkar samskiptum náð-
um við Rúna strax vel saman og
urðum góðir vinir.
Við Rúna rifjuðum oft upp
þessi fyrstu kynni okkar en aldrei
aftur sá ég hana skipta skapi eins
og þarna um árið. Rúna og Klara
mín voru alla tíð góðar vinkonur
og treystist vinátta þeirra eftir
því sem árin liðu og þær náðu því
að ferðast nokkrum sinnum sam-
an erlendis. Þær ferðir gáfu báð-
um góðar minningar.
Það leið varla sá dagur sem
Rúna og Klara ræddu ekki saman
á heimili okkar eða hennar eða í
síma og verður missirinn að því
mikill fyrir Klöru mína. Strák-
arnir okkar, þeir Hervald Rúnar
og Eiríkur Egill, munu einnig
sakna þess að heyra í ömmu sinni,
Kristrún
Skúladóttir