Morgunblaðið - 17.01.2020, Blaðsíða 23

haus beint úr vinnunni á stjórn-
arfundina, því þar lét hann sig
ekki vanta. Hörður var ekki að-
eins frábær félagi, heldur fag-
maður í ættfræði og allri tækni
sem henni viðkemur. Hann var
tillögugóður og aldrei lá hann á
þekkingunni, heldur deildi henni
með öðrum. Hann sat í stjórn
Ættfræðifélagsins í áratugi,
stundum sem varaformaður.
Hann sá um húsnæðismálin, út-
vegaði okkur hagstæða samninga
og ívilnanir. Þar fór sannarlega
traustur maður. Hörður var mik-
ill fjölskyldumaður, því kynntist
ég vel þegar ég kenndi dóttur
hans í Menntaskólanum í
Reykjavík. Einnig tók ég þátt í
litla ættfræðiklúbbnum sem þau
hjónin stofnuðu í Hafnarfirði.
Sem fagmaður var sömu sögu að
segja, því kynntist ég líka þegar
hann gerði við þakið á húsinu
okkar. Hörður var traustur að
hverju sem hann gekk. Hann var
fróður og vel lesinn og áhuga-
samur um flest sem til góðra
verka leiddi. Hann vissi að hverju
dró þótt hraðara færi en við var
búist. Hann mætti örlögum sín-
um æðrulaus, undirbjó sig og
sína og síðustu fundir okkar voru
eina örskotsstund, í Hafnarfirð-
inum hans kæra, þar sem hann
afhenti mér nokkra poka af tíma-
ritinu Breiðfirðingi sem hann
vissi að ég myndi hafa gagn og
gaman af.
Hörður er okkur öllum, félög-
um hans og vinum, í Ættfræði-
félaginu harmdauði. Við þökkum
honum góð og gengin spor og
vottum Ólöfu konu hans og lífs-
förunaut í hálfa öld, svo og fjöl-
skyldunni allri, okkar dýpstu
samúð.
Góður maður er genginn.
F.h. Ættfræðifélagsins,
Guðfinna Ragnarsdóttir.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2020
en hún átti það til að hringja í þá
til þess að forvitnast um hvað á
daga þeirra hafði drifið og hvað
væri að frétta úr skólanum,
vinnunni eða einkalífinu. Rúna
vissi stundum meira um þá en við
foreldrarnir.
Rúna var einstaklega ljúf og
þægileg kona og vildi ekki láta
hafa fyrir sér. Hún var æðrulaus,
þakklát, kurteis og háttvís og sást
það best þegar hún lá inni á Borg-
arspítalanum. Hún var stöðugt að
þakka fyrir hitt og þetta og hafði
áhyggjur af því að við værum
svöng eða þyrst og ættum að fá
okkur líka af lyfjunum, drykkjun-
um og matnum sem var fyrir
hana. Ég sjálfur á eftir að sakna
Rúnu minnar mikið en við vorum
oft í sambandi og stundum í
kringum jól og afmælisdaga þar
sem ég ráðfærði mig við hana um
hvort þetta eða hitt væri sniðug
gjöf handa Klöru dóttur hennar.
Ég mun einnig sakna heimsókn-
anna til hennar á heimili hennar
eða hún heim til okkar. Þær heim-
sóknir gáfu mér og mínum mikið.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst Rúnu og mörgu af hennar
samferðafólki. Í veikindum henn-
ar og eftir að hún fékk hvíldina
hefur maður heyrt margt gott um
hana og öllum ber saman um það
hversu ljúf og góð hún var og
hvernig hún bar hag annarra fyr-
ir brjósti.
Takk fyrir mig og mína, kæra
Rúna. Valli þinn mun taka vel á
móti þér á öðrum stað.
Hún var hetja,
dugnaðarforkur,
yfirveguð og úrræðagóð,
ætíð í hlutverki hins sterka.
Sönn fyrirmynd,
trúföst og ráðagóð.
Viðmótið elskulegt
og nærveran notaleg.
Hún jós af digrum sjóði
umhyggju og kærleika
sem virtist óþrjótandi.
Ósérhlífinn máttarstólpi
sem ástæða er til
að minnast með þakklæti
og hlýju.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þinn uppáhaldstengdasonur,
Gísli Bergsveinn Ívarsson.
✝ Örn FriðrikClausen fædd-
ist 13. júlí 1951 í
Reykjavík. Hann lést
6. janúar 2020 á
Hrafnistu í Reykja-
vík.
Foreldrar hans:
hjónin Þóra Hall-
grímsson, f. 1930, og
Haukur Clausen, f.
1928, d. 2003. Þau
skildu.
Systkini Arnar Friðriks sam-
mæðra: Hallgrímur Björgólfs-
son, f. 1954, Margrét Björgólfs-
dóttir, f. 1955, d. 1989, Bentína
Björgólfsdóttir, f. 1957, Björg-
ólfur Thor Björgólfsson, f. 1967.
Maki Þóru og fósturfaðir
Arnar Friðriks er Björgólfur
Guðmundsson, f. 1941.
Systkini samfeðra: Anna
Marie Clausen, f. 1954, Haukur
Arrebo Clausen, f. 1959, d.
2018, Ragnheiður Elín Clausen,
f. 1968, Þórunn Erna Clausen, f.
1975.
Ekkja Hauks er Elín Hrefna
Thorarensen, f. 1944.
Hinn 9.10. 1976 kvæntist Örn
Friðrik eftirlifandi eiginkonu
sinni Helgu Theodórsdóttur, f.
21.12. 1954. Foreldrar hennar:
Theodór Jóhannesson, f. 1913,
d. 2018, og Ragna Jónsdóttir, f.
1922, d. 2016.
Börn Arnar Frið-
riks og Helgu eru: 1)
Þóra Björg, f. 27.9.
1978. Maki: Bjarnólf-
ur Lárusson, f. 1976.
Þeirra börn: a) Elína
Helga, f. 2006. b)
Margrét Harpa, f.
2011. c) Lárus Örn, f.
2013. 2) Ragnar Örn,
f. 16.5. 1984. Maki:
Þórhildur Ásmunds-
dóttir, f. 1986. Dóttir þeirra:
Helga Sif, f. 2018. Sonur Ragn-
ars Arnar og Þorbjargar Karls-
dóttur: Viktor Óli, f. 2007.
Örn Friðrik lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1973. Hann stundaði
ýmis verslunar- og skrifstofu-
störf; síðustu starfsárin hjá flug-
frakt Flugleiða og síðan Borgar-
bókasafni Reykjavíkur.
Örn Friðrik var einn af stofn-
endum Ásatrúarfélagsins og tók
virkan þátt í starfi félagsins um
árabil.
Hann greindist með MS-sjúk-
dóminn 2002 og háði langa veik-
indabaráttu, síðustu 7 árin á
Mánateig, Hrafnistu í Reykja-
vík.
Útför Arnar Friðriks fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 17.
janúar 2020, klukkan 13.
Elsku pabbi.
Þá ertu loksins kominn í hvíld.
Það gerir mann óneitanlega leið-
an að hugsa til þess hvernig þú
þurftir að eyða þessum síðustu
árum ævinnar. Það mun einnig
alltaf vera sorg í mínu hjarta
vegna þess hvernig ég vanmat
það hversu hratt þessi veikindi
myndu taka þig frá okkur. Lík-
ami þinn tórði eins lengi og hann
gerði, en hugur þinn var tekinn
frá þér löngu áður. Sem ungur
maður þá er erfitt að átta sig á
því hversu stutt lífið er, jafnvel
þó það sé tuggið ofan í mann aft-
ur og aftur. Ég ætla að reyna að
nýta þína reynslu til að átta mig
endanlega á því og vera þakk-
látur fyrir þann tíma sem mér
verður gefinn. Á sama tíma er ég
þakklátur fyrir þann tíma sem
við fengum þó saman. Það sem
mér hefur fundist gott síðustu
daga er að rifja upp allt það góða
sem þú gafst mínu lífi (ekki síst
lífið sjálft). Ég get rakið flestöll
mín áhugamál í dag til þín. Bíó-
myndir, bækur, spil og tölvuleik-
ir. Þegar ég spila tölvuleik í dag
get ég alltaf hugsað til þess að
þetta byrjaði allt saman á gömlu
Victor-tölvunni þar sem við börð-
umst við stafrófið í leiknum
Rogue. Ein af mínum uppáhalds-
bíómyndum enn þann dag í dag
er Aliens, sem þú leyfðir mér að
horfa á vel fyrir ætlaðan aldur og
ég man hvað ég var montinn af
því á þeim tíma. Það var alltaf
mjög skemmtilegt að fylgjast
með þér hlæja og þá sérstaklega
þegar ég var farinn að geta látið
þig hlæja sjálfur. Á meðan aðrir
springa úr hlátri þá gerðir þú
einhvern veginn hið andstæða
með því að draga inn andann og
halda honum inni í þögn á meðan
þú varðst rauðari og rauðari í
framan. Mér fannst gaman að
mæla hversu fyndið þér fannst
eitthvað út frá því hversu lengi
þú hélst andanum og hversu
rauður þú varðst í framan. Ann-
að sem rifjast upp fyrir mér er
hvernig þú dansaðir þegar þú
varst að skemmta þér með vinum
þínum. Ég ætla ekki að segja að
það hafi verið svo gaman að
fylgjast með því, af því að ég
gjörsamlega þoldi það ekki sem
unglingur. En þegar ég hugsa til
þess í dag þá man ég hvernig lífs-
gleðin lék við þig á þeirri stund
og þannig vil ég minnast þín.
Ég mun sakna þín ótrúlega
mikið og ef svo ólíklega vill til að
það sé einhvers konar líf eftir
þetta líf, þá hlakka ég mikið til að
hitta þig þar. En þangað til ætla
ég að nýta tímann. Ég ætla að
gera það að þinni mikilvægustu
lexíu til mín. Hvíldu í friði.
Ragnar (Raggi).
Elsku pabbi, loksins fékkstu
hvíldina og ert frjáls úr líkaman-
um sem brást þér alltof snemma.
Kveðjustundin er svo sár en
þrátt fyrir langvarandi veikindi
þín var ég þessu alls ekki við-
búin.
Þú yfirgafst þennan heim á
þrettándanum og ég mun aldrei
gleyma flugeldasýningunni sem
blasti við út um gluggann á
sjúkrastofunni þinni þegar við
áttum með þér kyrrðarstund.
Það var eins og allar vættirnar
sem þú trúðir á væru að fagna
komu þinni í sinn heim.
Flugeldum hafðirðu einmitt
svo gaman af og mér er minn-
isstætt þegar þú ákvaðst að út-
búa einn slíkan sjálfur sem
sprakk í höndunum á þér rétt
fyrir gamlárskvöld eitt árið. Ég
var nú varla meira en átta ára og
þar sem mamma var ekki heima
fór ég með þér upp á slysavarð-
stofu og stytti mér þar stundir
við að plokka sviðnu hárin af þér
meðan við biðum. Þú eyddir svo
þessu gamlárskvöldi með tvo
boxhanska af umbúðum á hönd-
unum.
Karakter og sérvitringur
varstu. Ég minnist þín sitjandi
með pappapýramída á höfðinu og
fór stundum í hugsanalestursæf-
ingar með þér. Ásatrú þín fór
ekki framhjá neinum og trúin á
hið dulúðuga og yfirnáttúrulega
var áberandi og hreinlega smit-
andi. Þú kenndir mér margt um
þín áhugamál og tarotspilin
fannst mér alltaf sérlega spenn-
andi. Þau gafstu mér á fertugs-
afmælinu mínu sem mér þótti
svo ótrúlega vænt um og nýt
þess að leggja þau við og við og
hugsa ávallt til þín á meðan. Ég
hugsaði þér þó þegjandi þörfina í
skírn minni, 13 ára gömul og á
hápunkti gelgjunnar en ég þurfti
eðlilega að láta skíra mig til að
mega fermast eins og eðlilegur
unglingur.
En þrátt fyrir hversu vand-
ræðalegt mér þótti stundum
hvað pabbi minn var öðruvísi en
aðrir foreldrar dýrkuðu vinkonur
mínar þig og settust iðulega nið-
ur með þér í spjall um heima og
geima. Ég var stundum ekki viss
hvort okkar þær voru komnar til
að heimsækja.
Þú vannst heldur betur í lífs-
ins lottói þegar þú kynntist
mömmu, betri lífsförunaut er
erfitt að finna. Hún hefur ávallt
verið kletturinn í þínu lífi og
stutt þig og verndað í veikindum
þínum á sinn einstaka hátt. Nú
munum við styðja hana og
vernda í sorginni.
Elsku pabbi, ég veit að þú ert
á góðum stað núna og treysti á
styrk þinn og að þú vakir yfir
mér og mínum.
Elska þig pabbi minn.
Þóra Björg Clausen (Tóta).
Össi bróðir lést skyndilega í
síðustu viku. Í raun er skrýtið að
tala um skyndilega, því Össi
hafði verið að nálgast dauðann
jafnt og þétt í nokkuð mörg ár í
gegnum sinn ólæknandi og
beiska sjúkdóm. Ég veit ekki
hvort er verra, að missa systkini
skyndilega í slysi eða að horfa
upp á manneskju tærast upp
smátt og smátt. Það var ákaflega
sárt að horfa á bróður minn berj-
ast við MS-sjúkdóminn í svona
mörg erfið ár.
Þótt Össi væri orðinn mjög
þjakaður í lokin var alltaf stutt í
bros og hlátur hjá honum, enda
alltaf umlukinn ást og athygli
fjölskyldu sinnar.
Á þessum tímamótum gefst
mér kærkomið tækifæri til að
skoða fyrri hluta ævi Össa bróð-
ur – sem ég var farinn að gleyma
í þoku sjúkdóms hans. Sú mynd
er gjörólík, af manni sem ég átti
ótal frábærar stundir með og
margar minningar sem ég finn
núna koma svo sterkt og skýrt
fram í huga mínum eftir langan
dvala þar.
Ég man eftir Össa sem stóra
bróður, sem var mjög áhuga-
verður og ótrúlega fróður um
málefni sem fönguðu forvitni
manns. Hann var gullnáma fróð-
leiks og oft leit maður með undr-
un á þá heima sem Össi var að
velta fyrir sér. Ég sé fyrir mér
herbergið hans á æskuheimili
okkar, uppfullt af plakötum úr
heimi dulspeki og ásatrúar,
ásamt öllum bókum Tolkien um
undraheima manna, dverga og
álfa. Hann hlustaði gjarnan á
Wagner og Niflungasaga var í
uppáhaldi hjá honum. Ofan á
þetta allt saman átti saga hern-
aðar í heimsstyrjöldunum tveim-
ur mikinn sess hjá honum, hann
átti aragrúa af bókum og efni um
hinar ýmsu orrustur. Hann
kunni ótrúleg deili á smáatriðum
í þessum efnum og var ótrúlega
vel lesinn um þetta söguskeið.
Þetta var frábær staður fyrir
ungan dreng eins og mig að fá að
skoða og velta fyrir sér. Össi var
allra manna fróðastur um her-
kænsku, skriðdreka, herdeildir
og kunni deili á öllum herjum
seinni heimsstyrjaldar sem hann
sagði mér oft frá og átti góðan
þátt í að gera þennan heim
spennandi og fróðlegan fyrir for-
vitinn yngri bróður. Þar var ég
ákaflega heppinn.
Það var gaman sem lítill
strákur í Vesturbænum á reið-
hjóli að heimsækja Össa niður í
miðbæ þar sem hann var að
vinna, hann tók alltaf vel á móti
manni, var til í að spjalla og gaf
sér góðan tíma frá vinnunni til að
sinna litla bróður þegar mig bar
að í Grjótaþorpinu og Austur-
stræti.
Hann átti fjölbreyttan og at-
hyglisverðan vinahóp og var oft
glatt á hjalla þegar hann og
Helga pössuðu mig þegar for-
eldrar mínir fóru til útlanda.
Hann var umfram allt skemmti-
legur bróðir – mikill sérvitringur
sem var með eindæmum uppá-
tækjasamur og frumlegur. Hon-
um fannst mjög gaman að miðla
af fróðleik sínum um sín helstu
áhugamál og það var auðvelt að
spjalla við Össa um alla heima og
geima.
Ég þakka fyrir allan þann
góða tíma sem ég átti með Össa
bróður og hans yndislegu fjöl-
skyldu, sem var honum allt í líf-
inu – alveg fram á síðasta dag.
Ég kveð góðan stóra bróður með
söknuði og von um að hann sé
kominn á betri stað núna.
Björgólfur Thor
Björgólfsson.
„Ég hef aldrei haft það betra,“
sagði Örn mér spurður um líðan
sína á síðasta ári. Þegar ég dró
svar hans í efa brosti hann bara.
Ég kynntist Erni og fjölskyldu
þegar ég og mín fjölskylda flutt-
um í okkar fyrstu eignaríbúð. Þá
flutti Örn líka með fjölskyldu
sína í sama stigagang í íbúðina á
móti okkur. Við vorum með börn
á svipuðum aldri og eins og títt
getur verið með nágranna vorum
við að fást við svipuð viðfangsefni
og mál þróuðust svo að í mörgu
varð heimilishald okkar sam-
eiginlegt. Svo varð einnig um frí-
tímana og ef gestir mættu á ann-
að heimilið þá urðu bæði heimilin
að sameiginlegum veislusal.
Sumarbústaðaferðir urðu
margar. Við spiluðu brids reglu-
lega og hefðum haldið því lengur
áfram ef Örn hefði ekki reynst
afspyrnu lélegur bridsspilari.
Einlægni hans var svo hrekklaus
að hann gat aldrei náð að skilja
það svínslega athæfi að svína
drottningunni fyrir kónginn.
Þetta átti þó ekki við um alla
spilamennsku hans og hann virt-
ist geta séð óorðna hluti með
hjálp tarot-spilanna. Veröldin er
líklega enn flóknari en við gerum
okkur grein fyrir.
Um Örn sagði sonur minn að
þrátt fyrir að hann hefði bara
verið barn þá hefði Örn tekið eft-
ir því sem hann var að gera og
haft áhuga á að spjalla við barnið
af umhyggju og með bros á vör.
Örn hefði veitt honum sömu at-
hygli og hann hefði veitt hverjum
hefðarmanni. Hann hefði líka
áhyggjulaus lifað í núinu og sýnt
í verki að óhætt væri að vera
skemmtilegur og uppátækjasam-
ur þótt maður væri fullorðinn.
Það eitt að vera nálægt Erni
var skemmtiatriði út af fyrir sig.
Uppátækin mátti m.a. sjá í
sprengjuást hans og minnisstætt
er þegar hann var með báðar
hendur vafðar í sáraumbúðir eft-
ir sprengjugerð og svo þegar lög-
reglan mætti á svæðið í miðja
flugeldasýningu á afmælisdegi
hans.
Mörg síðustu árin voru erfið.
Þegar Örn sagði mér að hann
hefði aldrei haft það betra þá
hafði hann lengi legið rúmfastur
með MS-sjúkdóm á háu stigi. Í
veikindunum reyndist Helga,
eiginkona Arnar, honum ómetan-
leg og hjálpaði það honum að
taka sjúkdómnum af einstöku
æðruleysi þar sem hann lét veik-
indin ekki breyta afstöðu sinni til
lífsins. Ef hann hefði getað þá
hefðum við fengið lengur að
heyra útgáfu hans af „Day-o,
day-o Daylight come and me
wan’ go home“. Við hefðum líka
fengið oftar að heyra ítalska
hreiminn í hótelbrandaranum.
Því miður mun enginn geta leikið
það eftir.
Nú þegar komið er að lokum
er ástæða til að þakka það sem
var. Kynni mín og samvera með
Erni gerði líf mitt litríkara. Svo
er líka um marga mér nákomna.
Þegar hann er jarðsunginn þökk-
um við lífinu sem við fengum að
lifa með honum.
Hannes Í. Ólafsson.
Elskulegur vinur er nú fallinn
frá. Hann Örn hennar Helgu vin-
konu.
Örn var um margt óvenjuleg-
ur maður og gerði hlutina ekkert
endilega eins og á að gera þá
samkvæmt reglunum. Hann fór
sínar eigin leiðir og ekki alltaf
troðnar slóðir. Það var hluti af
sterkum og ógleymanlegum per-
sónuleika hans.
Hann lifði sig inn í hlutina og
fór þá gjarnan alla leið. Hann
hætti til dæmis á tímabili að
fylgjast með landsleikjum í
handbolta í sjónvarpinu. Hann
varð einfaldlega frá að hverfa.
Uppnámið var algjört, sérstak-
lega ef tapið var stórt!
Örn var líka með eindæmum
góður kokkur og lagði allt undir í
eldamennskunni. Hann hafði sér-
stakt lag á indverskri matargerð
og var okkur oft og einatt boðið í
slík herlegheit á heimili Helgu og
Arnar á Austurströnd. Þar fór
Örn gjarnan á kostum og lagði
sig allan í verkefnið. Reyndar svo
mikið að jafnvel talsmáti hans
breyttist í eldamennskunni og
var þá eins og indverskur kokkur
væri kominn í eldhúsið alla leið
frá Lundúnum. Já, Örn var allra
manna skemmtilegastur, hafði
hárfínan húmor og gat gert grín
að sjálfum sér.
Nú síðustu árin hefur ljúfur
þráður í skapgerð Arnar komið
svo fallega í ljós en æðruleysi
hans var einstakt í mjög erfiðum
veikindum sem sóttu að honum á
óvæginn hátt. Alltaf var stutt í
brosið og hláturinn þrátt fyrir
aðstæður sem margur maðurinn
hefði kiknað undan.
Helga, kletturinn og stóra ást-
in í lífi Arnar, stóð við hlið hans
eins og henni einni er lagið.
Styrkur, hlýja, jákvæðni og lífs-
gleði hennar hélt honum gang-
andi.
Nú hefur Örn kvatt þennan
heim og næsta víst er að hann sé
hvíldinni feginn. Við sem eftir
stöndum þökkum fyrir að hafa
fengið að kynnast einstökum
manni og verið honum samferða
á lífsins vegi.
Samúðarkveðjur sendum við
elsku Helgu, Tótu, Ragga og fjöl-
skyldum þeirra. Einnig sendum
við móður, fósturföður og systk-
inum Arnar einlægar samúðar-
kveðjur.
Steinunn og Jón Ársæll.
Örn Friðrik
Clausen
Allar minningar
á einum stað
MINNINGAR er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni
mbl.is/minningar.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa
frá árinu 2000 til dagsins í dag.