Morgunblaðið - 22.06.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚNÍ 2020
✝ Gunnar ÞórAtlason fædd-
ist í Reykjavík 10.
nóvember 1959.
Hann lést í faðmi
fjölskyldunnar á
líknardeild Land-
spítalans 6. júní
2020.
Foreldrar hans
voru Atli Stein-
arsson, f. 30. júní
1929, d. 8. nóv-
ember 2017, og Anna Guð-
björg Bjarnason, f. 7. sept-
ember 1933, d. 22. apríl 1998.
Gunnar var næstyngstur af
fjórum systkinum, elst er Anna
Sigríður, f. 10. apríl 1955, þá
Ása Steinunn, f. 14. október
1956, og yngstur er Atli Stein-
arr, f. 20. nóvember 1963.
Gunnar var giftur Konný
Þór Agnarsdóttur, f. 13. júní
1965, foreldrar hennar Agnar
Friðberg Þór Haraldsson, f.
fellsbæ, eftir gagnfræðapróf
lærði Gunnar til þjóns og
starfaði meðal annars á far-
þegaskipinu Eddu. Eftir þjóna-
árin vann hann lengi vel sem
tollvörður en síðustu árin vann
hann sem sérfræðingur hjá
Vátryggingafélagi Íslands.
Gunnar var skáti og lifði
fyrir skátahreyfinguna. Hann
var flokksforingi lengi vel í
Dalbúum og seinna í Mosverj-
um. Síðar stofnaði hann með
góðum vinum Fræðasetur
skáta að Úlfljótsvatni og
byggði þar upp áhugavert safn
þar sem fólk frá öllum heims-
hornum hefur komið á sýn-
ingar.
Hann ferðaðist með fjöl-
skyldu sinni öll sumur og
kunni þá nöfn allra fjalla og
lækja og þuldi upp þjóðsögur
Íslands. Hann spilaði fótbolta
um helgar, hélt með Totten-
ham, mætti í Rónaklúbb Mos-
fellsbæjar á föstudögum, var í
kjötbolluklúbbi með vinum sín-
um, þekkti alla sína ættliði og
meira til og lék jólasvein öll
jól, Útför Gunnars fer fram í
dag, 22. júní 2020, frá Foss-
vogskirkju kl. 13.
12. nóvember
1930, d. 17. apríl
1987, og Guðlaug
Konráðsdóttir, f.
12. janúar 1931.
Börn þeirra eru: 1)
Anna Guðlaug
Gunnarsdóttir, f.
21. nóvember
1992, sambýlis-
maður hennar
Símon Pétur Pál-
son og saman eiga
þau soninn Kristján Krumma,
2) Agnes Heiður, f. 25. nóv-
ember 1998, og 3) Hlynur Þór,
f. 1. ágúst 2001. Sonur Gunn-
ars af fyrra hjónabandi með
Áslaugu Ingibjörgu Kristjáns-
dóttur er Kristján Lár, f. 30.
september 1983, eiginkona
hans Rebekka Sóley Hjaltalín,
dætur þeirra eru Ása Valdís
og Kristrún Bjarney.
Gunnar ólst upp í Laug-
arneshverfi og seinna í Mos-
Elsku Gunni minn,
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín
Konný.
Pabbi minn er dáinn
snöggur var hann maðurinn með ljáinn.
Hann hvílir nú, á himnum, í friði
ef hann getur, eftir okkur biði.
Hvað get ég gert núna
get alla vega ekki misst trúna,
söknuðurinn verður mikill og sár
svo missir maður alltaf nokkur tár.
Lífið er svo fallega svart,
pabbi minn, þú sem kenndir mér svo
margt.
Þú ert steinninn minn, algjört
dýrmæti,
ég skil við þig með þakklæti.
Lífið er núna, ekki á eftir.
Njótum allra stunda hér eftir,
bíðum ekki eftir vondum atburðum
knúsum alla sem okkur þykir vænt um.
(Hlynur Þór Gunnarsson)
Hlynur Þór Gunnarsson
Elsku pabbi okkar, hvað ger-
um við nú?
Þú sem varst alltaf til staðar
fyrir okkur, fyrstur til að bjóðast
til að sækja okkur á flugvöllinn
eða koma og kíkja á þvottavélina
þegar skrýtið hljóð kom frá
henni. Þú keyrðir með okkur um
allt land, sagðir okkur endalausar
sögur sem virtust svo langdregn-
ar en nú svo dýrmætar. Þú kunn-
ir allt, vissir allt og leiddir okkur í
gegnum lífið. Þú sýndir okkur
hvernig á að vera gott foreldri,
þolinmóður, úrræðagóður og allt-
af til í allt. Takk fyrir að vera þú,
takk fyrir allt saman!
Vonumst til að halda áfram að
gera þig stoltan.
Kveðja til þín pabbi frá uppá-
halds dætrum þínum.
Anna Guðlaug og
Agnes Heiður.
Hann Gunnar bróðir minn er
farinn og stórt skarð hefur verið
hoggið í fjölskylduna.
Minningarnar sem koma fram
í hugann þegar hugsað er til baka
eru margar en þar ber hæst hvað
hann var alltaf boðinn og búinn til
að hjálpa til við allt sem gera
þurfti og alltaf var hann ljúfur og
góður.
Hann var besti og skemmtileg-
asti leiðsögumaður sem hægt var
að hafa a Íslandi, hann hafði farið
vítt og breitt. Þegar börnin mín
komu í heimsókn til Íslands tók
hann að sér að fara með þau og
fræða þau um land og sögu.
Minningar frá þessum ferðum
eru þeim ógleymanlegar.
Hann var duglegur að koma í
heimsókn til Boston og Michigan
og hann sem sannur skáti var
alltaf vel undirbúinn. Hann var
búinn að kanna hvernig landið lá
og gera sín plön samkvæmt því.
Til dæmis var hann búinn að
plana bíltúr til að sjá Niagra
Falls þegar þau Konný, ásamt
Tomma systursyni okkar og
Tönju, komu til Michigan.
Síðustu bíltúrarnir sem við
systkinin fórum saman voru fyrir
rúmu ári í Friðarheima og Sól-
heima og daginn eftir í Hvalfjörð
og Borgarnes. Ekki óraði mann
fyrir að þetta væru síðustu túr-
arnir.
Við áttum saman góðar stund-
ir síðastliðna þakkargjörðarhátíð
þegar Konný og Gunni komu og
voru með okkur.
Ég kveð þig elsku bróðir og
þakka þér fyrir allt.
Sendi Konný, Kristjáni Lár,
Önnu Guðlaugu, Agnesi og Hlyni
okkar allra innilegustu samúðar-
kveðjur
Anna Sigga Vincens.
Það var reiðarslag þegar í ljós
kom að Gunnar bróðir var hel-
sjúkur af krabbameini snemma í
fyrra.
Gunni var þriðji í röð fjögurra
systkina sem áttu í barnæskunni
heima á Rauðalæk 44 en var 18
ára þegar fjölskyldan flutti í Mos-
fellsbæ. Hann var í sveit í nokkur
sumur, eins og þá tíðkaðist, og
dvaldi í Skógarhlíð í Reykja-
hverfi og Kvistási í Kelduhverfi.
Hann gekk ungur til liðs við
skátahreyfinguna og fljótt farinn
að fara í útilegur hvenær sem
færi gafst.
Gunni menntaðist sem uppeld-
isfulltrúi í Vingåker í Svíþjóð og
síðan sem framreiðslumaður á
Hótel Holti en vann ekki lengi
sem slíkur. Þegar hann bjó á
Stykkishólmi vann hann í banka
og endurvakti bíóið á staðnum
sem varð einnig félagsmiðstöð.
Þegar hann flutti til Reykjavíkur
aftur var hann eitt sumar bryti á
farþegaskipinu Eddu, hóf síðan
störf sem tollvörður og vann
nokkur ár sem slíkur þar til hann
hóf störf sem tjónasérfræðingur
hjá VÍS til starfsloka sl. vor.
Hann kom sér alls staðar vel og
var vel metinn af samstarfsfólki.
Allan tímann hélt hann áfram í
skátastarfinu þar sem leiðtoga-
hæfileikar hans nutu sín vel í for-
ingjastarfi, skipulagi, utanum-
haldi og stjórnun skátastarfs og
landsmóta og eignaðist marga
góða vini. Fyrir sjö árum stofnaði
hann ásamt vinum í Smiðjuhópn-
um Fræðasetur skáta sem safnar
saman munum, myndum og
minningum skátastarfs, innan
lands og utan. Þar undi hann hag
sínum vel og sagnfræðiáhuginn
naut sín í botn og hann var
óþreytandi í að segja frá og sýna
safnið gestum og gangandi. Það
var táknrænt að á sama kvöldi og
Gunni kvaddi var verið að flytja
safnið um set í annað húsnæði á
Úlfljótsvatni.
Gunni var grúskari og fræði-
maður í eðli sínu og var sífellt að
kenna og fræða þá sem í kringum
hann voru. Hann átti ýmis áhuga-
mál, sökkti sér ofan í ættfræði,
skannaði inn gamlar myndir,
safnaði frímerkjum, var slyngur
spilamaður og fannst mjög gam-
an að spjalla og rökræða. Hann
átti góða konu sem umbar ljúf-
lega öll áhugamálin þótt stundum
fylgdu þeim bunkar af alls kyns
skjölum og dóti. Hún umbar líka
matarsérviskuna og neftóbakið.
Konný og Gunni byrjuðu saman
fyrir um 30 árum og voru mikil
fyrirmyndarhjón. Þau höfðu
bæði mikinn áhuga á að ferðast
og fóru víða bæði innan lands og
utan. Þau voru einstaklega sam-
hent og yfirveguð, aldrei neitt
stress eða læti. Börnin þeirra og
Kristján Lár, sonur Gunna af
fyrra hjónabandi, eru afar vel
gerð og bera þess merki að hafa
alist upp við heilbrigt og gott
heimilislíf þar sem fólk stendur
saman, hjálpast að og kann að
gleðjast á góðum stundum.
Ég á Gunna og Konný mikið að
þakka. Þau hafa alltaf staðið við
bakið á mér og hjálpað þegar ég
hef þurft á að halda hvort sem er
við flutninga, veisluhöld, ráðgjöf
eða annað. Fyrir það og góðan
vinskap vil ég þakka. Ég vil líka
þakka mínum yndislega bróður
fyrir samveruna í lífinu, samvinn-
una við umönnun foreldra okkar
og allar okkar skemmtilegu sam-
verustundir fyrr og síðar. Ég á
eftir að sakna hans mikið.
Megi Guð blessa minningu
Gunna og styrkja Konný og fjöl-
skylduna alla við að lifa án hans.
Ása Steinunn Atladóttir.
Vertu sæll stóri bróðir. Ég
kveð bróður minn með miklum
söknuði; bróðurinn sem hefur
passað upp á mig alla tíð allt frá
eldhúsborðinu á Rauðalæk, sveit-
inni í Skógarhlíð og fram til nú að
leiðir okkar skiljast stuttan tíma.
Við höfum búið hvor í sínu
landinu og umgengni því kannski
ekki verið mikil oft á tíðum en
bræðraböndin hafa alltaf verið
sterk. Gullkorn frá liðnum tíma
streyma nú sem minningar fram í
hugann. Ævintýrin í New York
og þegar ég flutti til Svíþjóðar og
fékk að vera hjá honum í Vingå-
ker. Þá er tíminn ógleymanlegur
sem við vorum öll systkinin sam-
an í Boston yfir þakkargjörð-
arhátíðina 2018. Við fjögur sitj-
andi við sama borð bara að tala
saman – frábært. Eða allar þær
óteljandi ferðir sem Gunnar hef-
ur farið með mig og sýnt mér
landið okkar Ísland, sem hann
þekkti svo vel, var stoltur af og
sagði svo skemmtilega frá. Gunn-
ar var sannur skáti, ávallt tilbú-
inn að hjálpa öðrum og setja aðra
í fyrsta sæti.
Ég sendi Konný, Kristjáni
Lár, Önnu Guðlaugu, Agnesi
Heiði og Hlyni Þór innilegar
samúðarkveðjur.
Atli Steinarr.
Að setjast niður og skrifa
minningargrein um þig er eitt-
hvað sem ég er ekki alveg að
meðtaka. Þú sem varst alltaf svo
fullur af lífi og gleði. Okkar vin-
átta var einstök, þótt ég segi sjálf
frá. Það skipti ekki máli hvort
liðu dagar, mánuðir eða ár á milli
þess sem við hittumst, þá var allt-
af eins og við hefðum hist í gær.
Að eiga vin eins og þig er dýr-
mætt og það veit ég svo sannar-
lega. Og gott að hafa bæði getað
sagt það beint við þig í lifanda lífi,
en einnig var ég margsinnis búin
að segja þér það í gegnum bréfin.
Já bréfin þau voru þó nokkur og
skipti þá ekki máli hvort skrifað
væri með blýanti því blek væri
ekki til, þau voru skrifuð og send.
Takk fyrir að vera sannur vinur
minn. Eða eins og bréfin þín end-
uðu ætíð: „Þinn eini sanni vinur
Gunni.“
Það lýsir þér svo vel þegar ég
fór í mína stóru göngu árið 2014
að þú skyldir mæta og fylgja mér
á bíl, passaðir að ég teygði á öll-
um vöðvum og reyndir að koma
fastri fæðu ofan í mig. Það var
mér og er alveg ómetanlegt. Og
ekki var verra að Konný þín gekk
með mér alla leið. En svona
varstu, boðinn og búinn að hjálpa
enda skáti frá innstu hjartarót-
um, „ávallt viðbúinn“.
Takk Gunni fyrir alla gleðina,
bíóferðirnar, bíltúrana, hlátur-
inn, vináttuna, útilegurnar, bréf-
in og heimsóknina ógleymanlegu
til Lúx árið 1978. Þá birtist þú
(þar sem ég var au pair-stúlka)
með bakpokann og svefnpokann
en ekki mikinn pening, hafðir
týnt adressunni minni og síma-
númerinu, svo fyrsta nóttin þín
var í „Gilinu“ í Lúx og rúmið var
trébekkur. En sem betur fer rifj-
aðist upp símanúmerið og ég gat
vísað þér veginn. Við áttum góða
daga saman þarna og rifjuðum þá
alltaf upp þegar við hittumst. Já
endurminningarnar eru kærar.
Var ég búin að segja þér að þú
varst einstakur vinur? Já þú áttir
svo sannarlega risastóran stað í
vináttuhjartanu mínu og ég veit
að eins var það hjá þér. Ég er
núna búin að lesa öll bréfin frá
þér, Ingibjörgu, Ollu, og Ívari
vini okkar (sem einnig fór allt of
snemma) og öllum krökkunum í
skátaklíkunni síðustu dagana og
mikið er ég búin að hlæja, en á
sama tíma er ég búin að hágráta.
Við áttum eftir að gera svo margt
í komandi framtíð, þegar við yrð-
um aðeins eldri og svo þegar við
yrðum gömul og gætum haldið
áfram að búa til minningar.
Þú áttir að verða veislustjóri
hjá mér í næsta stórafmæli. Ég
var búin að ákveða það, en átti
eftir að segja þér það sjálfum. Já
afmæli, það var nú eitt og takk
fyrir öll afmælin sem ég var svo
heppin að fá að eiga, nú hlærðu,
en eins og við vitum þá hélt ég
upp á afmæli þitt og oftar en einu
sinni og var svo heppin að fá gjaf-
irnar þínar, því vinir okkar héldu
að þetta væri minn dagur, svo
mánuði síðar var aftur afmæli og
þá var það minn dagur og aftur
fékk ég gjafirnar.
Elsku Konný og fjölskylda ég
sendi ykkur minar innilegustu
samúðarkveðjur, megi Guð og
góðir englar vaka yfir ykkur.
Er við lítum yfir farinn veg og finnum
gamla slóð
færast löngu liðnar stundir okkur nær.
Því að margar standa vörður þær, sem
einhver okkar hlóð
uppi um fjöll, þar sem vorvindurinn hlær.
Öll þau yndisfögru kvöld,
okkar litlu skátatjöld,
eru gömlum skátum endurminning kær.
Þegar varðeldarnir seiða og við syngjum
okkar ljóð
suðar fossinn og töfrahörpu slær.
(Haraldur Ólafsson)
Kærleikskveðja
Þín eina sanna vinkona,
Guðný Sigurðardóttir
Fallinn er frá frændi minn
Gunnar Þór Atlason eftir snarpa
baráttu við krabbamein. Við vor-
um bræðrabörn og áttum því
nokkra samleið í æsku, en líklega
heldur minni en ætla mætti vegna
aðstæðna í fjölskyldu minni og
þessað hann var strákur sem átti
tvær systur þær Önnu og Ásu og
við þær voru samskiptin meiri á
þessum tíma en bræðurna þá
Gunnar og Atla yngri.
Ég var svo heppin að sameig-
inlegt áhugamál okkar að safna
frímerkjum varð til þess að draga
okkur saman nú hin síðari ár og
ég held að ég geti fullyrt að við
nutum þess bæði að sitja með frí-
merkin okkar, skiptast á merkj-
um og deila þessum áhuga okkar
á þeim.
Gunnar hafði árum saman
viðað að sér frímerkjum og var
búinn að koma sér upp góðu fyrir-
komulagi varðandi skráningu
þeirra. Hann naut þess að ráð-
leggja mér um meðferð þeirra og
varðveislu. Hann hafði að auki
brennandi áhuga á ættfræði og
lagði mikla vinnu í að kortleggja
ættir sínar og annarra.
Þær stundir eru mér dýrmæt-
ar sem við eyddum saman á heim-
ili hans eða í heimsóknum hans til
mín. Við drukkum kaffi og spjöll-
uðum um allt á milli himins og
jarðar. Við ræddum ekki síst
æskuár okkar frá því hann bjó á
Rauðlæk og ég á Hofteig. Margt
sem fram kom varpaði ljósi á það,
hversu veraldleg gæði voru önnur
á þessum tíma, og hvernig vanda-
málum sem upp komu var gjarn-
an ýtt til hliðar og alls ekki rædd.
Það hefur sem betur fer orðið
töluverð breyting til batnaðar í
tímans rás á því, hvernig unnið er
úr þeim málum sem upp koma í
lífinu og nauðsynlegt er að leysa.
Gunnar hafði þann eiginleika
að vera með eindæmum góður
sögumaður og það var unun að
hlusta á reynslusögur hans úr líf-
inu, ekki síst sögur hans af því
hlutverki að bregða sér í gervi
jólasveins. Hann var mikil fé-
lagsvera og naut þess að vera
þátttakandi í jólaböllum árum
saman.
Frá barnsaldri helgaði hann
skátahreyfingunni líf sitt og vann
í þeirra þágu fram á síðasta dag.
Ég tel víst að einhverjir muni
gera grein fyrir hans mikla og
góða starfi þar.
Gunnar var liðtækur björgun-
arsveitarmaður og nú um nýliðna
páska var viðtal við hann í Ríkis-
útvarpinu, vegna aðkomu hans að
flugslysi í Ljósufjöllum. Það var
ein af ótalmörgum leitum sem
hann tók þátt í við afar erfiðar að-
stæður. Hann var tilbúinn að
leggja á sig mikla vinnu fyrir aðra
og taldi ekki eftir sér þann tíma
og þá krafta sem þurfti til þess að
bjarga þeim sem voru í háska.
Gunnar var gæfumaður í lífi
sínu, hann leit sáttur um öxl, þeg-
ar veikindin fóru að taka sinn toll.
Hann ræddi þau opinskátt og full-
nýtti tímann sem var í boði. Börn-
in hans glæsilegu, þau Kristján
Lár, Anna Guðlaug, Agnes Heið-
ur og Hlynur Þór, verða fánaber-
ar hans til framtíðar, ásamt
barnabörnunum. Konný, sem hef-
ur staðið þétt við hlið hans í veik-
indunum, sér nú á eftir sínum
góða eiginmanni og sálufélaga.
Með sorg í hjarta kveð ég minn
kæra vin og frænda og er þakklát
fyrir vináttuna og umhyggjuna
sem hann sýndi mér og mínu
fólki.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Dagný Hildur Leifsdóttir.
Ímyndaðu þér hring. Í miðju
hans situr Gunni Atla og er að
segja sögu.
Hann gæti verið að segja sög-
una af kínverska stráknum
„Nikki nikki nam para pu para pu
nikki nikki …“ sem féll í brunn-
inn eða söguna af grænlenska
veiðimanninum sem söng: „Aggi
taggi úmba“ þegar hann réri
heim á leið með selinn. Hann gæti
líka verið að segja okkur drauga-
sögu. Hann gæti líka verið að
opna fyrir okkur ævintýraheima
sem tengjast þeim munum og
minjum sem Fræðasetur skáta
varðveitir fyrir okkur öll.
Svo kemur sagan um fólkið.
Fólkið sem ólst upp í gamla
stöðvarstjórahúsinu við Ljósa-
foss sem hýst hefur Fræðasetur
skáta síðustu árin. Mörg þeirra
hafa komið aftur, komið til að
skoða, segja frá og rifja upp.
Gunni rennur inn í þau og þau
renna inn í Gunna.
Þau segja frá því þegar vatnið
geystist fyrst í gegn. Seiðandi
niðurinn breyttist í ljós og yl í
fullt af póstnúmerum fyrir sunn-
an.
Börn voru að leik. Hlátur.
Grátur.
Sólin var hátt á lofti og steikti
Grímsnesið alla leið austur að
stofuglugganum. Garðslanga
með götum sendi sprænur á
börnin sem hlupu skríkjandi um
lóðina. Þau hlupu inn og niður
tröppurnar í kyndiklefann til að
þurrka sér. Þar var hlýtt.
Svo liðu árin. Garðslangan
hætti að spræna, börnin uxu upp,
fluttu og fóru.
Húsið lagðist út af um stund.
Hugleiddi og safnaði kröftum.
En vatnið geystist áfram í
óstöðvandi hringrás. Seiðandi
niðurinn breyttist stöðugt í ljós
og yl í fullt af póstnúmerum.
Þá komu skátar. Sprænandi
hugmyndum.
Þeir komu með sögur, gull og
gersemar – reykelsi og myrru.
Húsið fylltist af fólki á ný.
Börn á öllum aldri komu til að
leika sér. Hlátur og einstaka
grátur. Sólin ennþá söm við sig.
Hátt á lofti, steikir Grímsnesið
alla leið að stofuglugganum og
upplitar baksvipinn á skikkjum,
skátabúningum og skrautmun-
um.
Garðslangan sprænir á börnin
og börnin spræna á hana. Þau
sem hitta fá merki.
Virkjunin suðar sinn vanagang
og veitir áfram ljós og yl í valin
póstnúmer.
Allt fer í hringi. Kemur og fer.
Vatnsdroparnir kinka kolli
hver til annars á fljúgandi ferð
sinni í gegnum tímann og senda
kveðju: „Sjáumst í næsta
rennsli“.
Hringrásin er óstöðvandi og
endalaus og ef vel er að gáð þá
fórum við í rauninni aldrei neitt
nema þennan eina hring í þessari
ferð.
Takk Gunnar Atlason fyrir
samfylgdina á þessari hringferð,
sjáumst í næsta rennsli.
Með skátakveðju,
Fyrir hönd fræðaseturs skáta
Úlfljótsvatni,
Gauti Torfason.
Eftir að hafa verið í skátastarfi
í áratugi kemur oft upp í hugann
hvað maður hefur kynnst ótrú-
lega mörgu góðu fólki í gegnum
starfið. Auðvitað starfa skátar í
félögum víðs vegar um landið, en
þegar kemur að því að taka þátt í
alþjóðamótum eða verkefnum á
vegum Bandalags íslenskra skáta
við undirbúning landsmóta, nám-
skeiða eða viðburða, þá samein-
ast allir sem einn í að klára verk-
efnin.
Þannig kynntist ég Gunnari
Gunnar Þór
Atlason