Morgunblaðið - 22.06.2020, Blaðsíða 19

✝ Jóhannes Leifs-son var fæddur
á Ketilsstöðum,
Hvammssveit í Dala-
sýslu, 6. júlí 1920.
Hann lést á Land-
spítalanum 11. júní
2020.
Foreldrar hans
voru Leifur Gríms-
son bóndi, f. 14.
ágúst 1896, d. 25.
október 1983 og
Hólmfríður Sigurðardóttir, hús-
móður, f. 22. ágúst 1892, d. 1.
febrúar 1968. Systkini Jóhann-
esar: Ásgerður, f. 1921, Sig-
mundur, f. 1923, Sigurður f.
1926, Ingiríður Helga, f. 1928,
Hákon, f. 1931 og Grímur, f.
1936. Þau eru öll látin.
Gabríel Dagur, Birgitta Ósk,
Emilía Dögg og Sunna María. d)
Aldís Gyða, maki Kristinn Sig-
urbjörnsson. Börn þeirra eru Ið-
unn Eldey og Óðinn Ylur. 2)
Ólafur Már, f. 2. september
1969. Maki Ragna Júlíusdóttir,
f. 31. Janúar 1972. Börn Ólafs
eru: a) Aron Már, maki Hildur
Skúladóttir. Sonur þeirra er
Birnir Blær. b) Birta Líf, c) Ívan
Máni, d) Ragnar Óli, e) Aldís
Björg og f) Gunnar Elís.
Jóhannes ólst upp á Ketils-
stöðum í Hvammssveit, Arn-
arbæli á Fellsströnd og Galt-
arvík í Skilmannahreppi. Hann
lauk sveinsprófi í Gullsmíði 1946
og öðlaðist meistararéttindi
1952 og starfaði við iðn sína upp
frá því.
Útför Jóhannesar verður
gerð frá Seljakirkju 22. júní
2020 og hefst athöfnin klukkan
13.
Jóhannes kvænt-
ist Magneu Aldísi
Davíðsdóttur 25.
mars 1944. Magnea
Aldís var fædd 26.
mars 1920 og lést
17. maí 1990. Þau
bjuggu í Reykjavík
allan sinn búskap.
Synir Jóhannesar
og Magneu Aldísar
eru: 1) Davíð, f. 28.
júlí 1950. Maki. Guð-
laug Björk Bjarnþórsdóttir, f.
19. desember 1956. Börn Davíðs
eru: a) Jóhannes Pétur, d. 13.
ágúst 2013, b) Karl Gústaf, maki
Hafdís N. Hafsteinsdóttir. Dóttir
þeirra er Margrét Norðfjörð. c)
María Guðfinna, maki Kári
Gunndórsson. Börn þeirra eru
Hann Jói frændi er nú dáinn,
vantaði 3 vikur í að hann yrði 100
ára gamall.
Hann Jóhannes var alltaf kall-
aður Jói frændi hjá minni fjöl-
skyldu.
Hann var móðurbróðir minn
og meistari í gullsmíðanámi
mínu.
ég byrjaði að læra gullsmíði
hjá Steinþóri og Jóhannesi gull-
smiðum að Laugavegi 30 í júlí
1969.
Þá var hann 49 ára gamall og
var hann alltaf mikill vinur minn
síðan.
Jói var góður gullsmiður og
naut virðingar sem slíkur.
Hann rak gullsmíðaverslun
með Steinþóri Sæmundssyni
gullsmíðameistara frá 1950 til
1972 og gekk það samstarf mjög
vel og verslunin var virt og vin-
sæl. Þeir voru með 2 verslanir á
tímabili. Árið 1972 slitnaði upp úr
samstarfi þeirra félaga. Jóhann-
es rak þá verslunina undir sínu
nafni Jóhannes Leifsson gull-
smiður
á sama stað til ársins 2000.
Hann var duglegur að taka
nema í nám og ég held að þeir
hafi verið 6 nemar sem útskrif-
uðust hjá honum.
Ég á eftir að minnast Jóa
frænda með miklu þakklæti og
virðingu.
Leifur Jónsson
gullsmíðameistari.
Jóhannes Leifsson
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚNÍ 2020
Atlasyni, fyrst á skrifstofu BÍS
við námskeiðsundirbúning, svo
vegna undirbúnings landsmóta
eða annarra viðburða og alltaf
var Gunnar tilbúinn í að taka að
sér viðamikil verkefni.
Fyrir áratugum síðan kom það
í hlut okkar Gunnars að sjá um
kvöldvökustjórn á Landsmóti á
Úlfljótsvatni. Það endaði nú með
því að við stýrðum kvöldvökum á
fjöldamörgum landsmótum sem
og á ýmsum afmælishátíðum BÍS
í gegnum árin.
Ég segi alltaf að Gunnar hafi
verið mín hægri hönd í söng-
stjórninni því hann var alltaf mér
á hægri hlið og sá um hægri hluta
brekkunnar. Svo sögðum við allt-
af að það væri ekkert nema æv-
intýri að stýra söngnum þegar
við höfðum fyrir aftan okkur
þessa snillinga sem voru á hljóð-
færunum – sem fyrr allir sem
einn í að klára verkefnin.
Það var alveg frábært að hitta
Gunnar í Garðabænum þegar við
skátar í Vífli buðum til söng-
stundar í Hofsstaðaskóla í febr-
úar, en þrátt fyrir veikindi kom
hann mér á hægri hönd, sagði
sögur og stýrði söngnum af
krafti.
Gunnar lét heldur betur til sín
taka í Fræðasafni skáta og var
okkur þar mikil fyrirmynd, al-
gjörlega naut hann sín í botn við
að fara yfir muni og minjar og
rifja upp sögur úr starfi okkar
skáta.
Ein góð saga frá Landsmóti á
Úlfljótsvatni, en þá voru Gunnar
og félagar úr Mosverjum ná-
grannar Vífils á tjaldsvæðinu.
Eitthvað grín fór í gang milli fé-
laganna og eina nóttina hafði einn
úr þeirra hópi laumast inn á
svæði okkar Garðbæinga og tekið
niður félagsfánann okkar og sett
hann upp á hvolfi í staðinn. Þetta
var auðvitað rætt og einhver
laumaðist til baka og breytti
mótshliðinu þeirra. Svona gengu
saklausir hrekkir milli félaganna
yfir daginn en svo óvænt gat einn
úr Vífli komist í útvarp mótsins
og tilkynnti þar að það yrði sko
kvöldvaka og kökuboð hjá Mos-
verjum klukkan níu um kvöldið.
Mótleik Mosverja lýsir Gunnari
frábærlega, því hann og félagar
tóku algjörlega boltann á flugi,
drifu sig niður á Selfoss og
keyptu upp alla kökubotna sem
fundust, rjóma og niðursoðna
ávexti. Síðan var rjómi þeyttur
og kökur skreyttar af miklum
móð hjá Mosverjum. Þegar við í
Vífli sáum þetta, þá auðvitað ruk-
um við til og hituðum kakó í tvo
stóra kakódunka. Síðan á slaginu
klukkan níu gekk Vífill fylktu liði
með kakó í fararbroddi og var
það innlegg okkar í þessa köku-
veislu
Þar með lauk þessu nágrann-
astríði en auðvitað var sungið
fyrst!
Eins og við skátar segjum, þá
er Gunnar Atlason farinn heim.
Hann fór allt of snemma og mikið
eigum við eftir að sakna hans. Við
skátar í Vífli sendum Konný og
fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Björn Hilmarsson.
Það var alltaf eitthvað svo góð
ára yfir þessum dreng og mér
fannst það alla tíð frá því að ég
fór fyrst að taka eftir honum í
skátastarfinu. Og ég var ekki
einn um það. Gunni Atla eins og
við kölluðum hann var alltaf já-
kvæður og léttur í lund. Hann
gekk ungur til liðs við skáta-
hreyfinguna, hóf starf sitt með
skátafélaginu Dalbúum í Reykja-
vík þar sem hann starfaði um ára-
bil. Þegar hann flutti í Mosfells-
sveitina varð hann fljótt einn af
burðarásum í skátastarfi Mos-
verja. Gunni lauk Gilwell-þjálfun
1978 og auk þess að vera skáta-
foringi, kom hann sterkur og
ákafur að fjölbreytileika skáta-
starfsins, allskonar verkefnum
og bralli. Varðelda- og kvöld-
vökustjórnun lá alveg sérstak-
lega vel fyrir honum og þar var
hann gjörsamlega á heimavelli.
Hann stjórnaði og leiddi gjarnan
með gamla laginu, þ.e. með hópn-
um en ekki fyrir hópinn. Gunni
hafði með sínu lagi, látbragði og
framgöngu heilu hópana algjör-
lega í lófa sínum kvöldstundirnar
út á óteljandi viðburðum á skáta-
mótum, Gilwell-endurfundum og
eiginlega hvar sem var út um alla
hreyfinguna. Í áratugi höfum við
skátar þúsundum saman átt
óteljandi yndislegar og ógleym-
anlegar stundir undir smitandi
kvöldvökustjórn hans sem nú
kveður sviðið. Gunni Atla er far-
inn heim. Eitt sinn skáti ávallt
skáti stendur skrifað í okkar
stein og þannig varst þú svo
sannarlega, kæri vinur Gunnar
Atlason. Kynnin við þig eru okk-
ur öllum mikilvæg gjöf sem
gleymist ekki. Við erum bljúg í
dag, en þakklát.
Gilwell-skátar senda ættingj-
um samúðarkveðjur.
Haukur Haraldsson.
Kæri vinur.
Okkur var brugðið þegar við
heyrðum að þú værir búinn að
kveðja. Alltaf heldur maður að
það sé meiri tími sem við fáum.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um góðan vin sem við mun-
um seint gleyma. Það voru for-
réttindi að ferðast með ykkur, þú
skipulagðir allt ferðalagið og
gerðir innbundin hefti fyrir
hverja ferð með áhugaverðum
stöðum og hafðir gaman af að
segja okkur sögur um landið
enda mjög fróður maður á ferð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Elsku Konný og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur.
Megi minningarnar um góðan
mann lýsa upp þessar dimmu
stundir.
Hvíl í friði kæri vinur og takk
fyrir allt.
Bjarni, Nína og börn.
Kveðja frá
skátahreyfingunni
Gunnar Atlason er farinn
heim. Gunnar var sannur skáti,
hann lét gott af sér leiða, var já-
kvæður með eindæmum, hjálp-
samur og lífsglaður. Gunnar var
átta ára gamall þegar skátaheim-
ili Dalbúa opnaði fyrir aftan
heimili hans og hann ákvað að
byrja í skátunum. Hann sagði
sjálfur að þar hafi hann kynnst
skemmtilegum krökkum, og síð-
an þá haldið áfram að kynnast
skemmtilegu fólki í skátastarf-
inu. Án efa hafði það áhrif á fólkið
sem hann hitti að Gunnar var
sjálfur mjög skemmtilegur mað-
ur. Um tíma leiddi Gunnar skáta-
starfið í Mosfellsbæ með eftir-
tektarverðum árangri og nú
undanfarin ár var Gunnar for-
stöðumaður Fræðaseturs skáta
og mun hans ötula og óeigin-
gjarna starf fyrir Fræðasetrið
verða minnst um ókomin ár. Á
sama tíma og Gunnar vann að
varðveislu og kynningu á sögu
skátahreyfingarinnar á Íslandi,
hvatti hann til nútímalegrar
hugsunar í skátastarfi og hvatti
fólk á öllum aldri til dáða og
treysti þeim til góðra verka.
Þú ert skáti horfinn heim,
himinn, jörð, ber sorgarkeim.
Vinar saknar vinafjöld,
varðar þökkin ævikvöld.
Sérhver hefur minning mál,
við munum tjöld og varðeldsbál,
bjartan hug og brosin þín,
Kveðjustundin helg og hlý,
hugum okkar ríkir í.
Skátaminning, skátaspor,
skilja eftir sól og vor.
(Hörður Zóphaníasson)
Skátahreyfingin sendir ástvin-
um Gunnars og skátasystkinum
einlægar samúðarkveðjur og
minnist hans með miklu þakk-
læti.
Marta Magnúsdóttir
skátahöfðingi
Hann Gunnar Atlason er far-
inn heim eins og við skátar segj-
um þegar skáti hefur lokið jarð-
vist sinni. Við höfðum vissulega
vitað af veikindum hans um tíma
en þó kom fráfall hans okkur að
óvörum.
Gunni Atla, eins og hann var
alltaf kallaður, starfaði um árabil
í skátafélaginu Mosverjum í Mos-
fellsbæ. Við Mosverjar minnumst
hans sem óvenju öflugs liðs-
manns, virks skáta og foreldris.
Skátarnir voru honum kærir og
að vera skáti var í raun lífsstíll
hans og hugsunarháttur.
Gunni var alinn upp í Laug-
arneshverfinu og kynntist skáta-
starfinu þegar hann gerðist
Dalbúi ungur að árum. Með
Dalbúum starfaði hann vel fram á
unglingsárin, var virkur og vel
liðinn, lífsglaður og hress. Stund-
aði útilegurnar og var hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann var og
hvert sem hann kom.
Gunni Atla kom fyrst að skáta-
starfi í Mosfellsbæ veturinn
1977-1978 þegar hann endurvakti
skátafélagið Mosverja, sem legið
hafði í dvala um árabil, en félagið
hefur starfað óslitið síðan. Það
var því fengur fyrir Mosverja
fyrir um 20 árum þegar Gunnar
tók aftur að starfa með félaginu
ásamt börnum sínum.
Hann varð strax mjög virkur
bæði sem félagsforingi og stjórn-
armaður ásamt því að taka þátt í
ótal verkefnum, skátamótum og
útilegum. Þá var hann sem for-
eldri ungra skáta mjög duglegur í
foreldrastarfi félagsins og að öðr-
um ólöstuðum kom hann starfi
„Ellismellanna“ á nýjar og fram-
andi slóðir með alls konar
skemmtilegum uppákomum og
fjölskylduferðum sem margir
hrifust af.
Hann var góður félagi, ráða-
góður og útsjónarsamur. Það var
líka svo gott að biðja hann um að-
stoð. Hjálpsemi og greiðvikni
voru eiginleikar sem einkenndu
hann alla tíð enda minnumst við
hans með þakklæti fyrir allar
„reddingarnar“, umsjón og að-
stoð við ótal tækifæri og viðburði.
Gunni Atla vildi alltaf verða að
liði og reyndi ætíð að finna leiðir
og ráð.
Ungu skátarnir í Mosverjum
minnast hans sem kvöldvöku- og
varðeldastjórans síkáta, sem
söng og trallaði skátalögin,
stjórnaði með góðri sveiflu og
hvatti alla til þátttöku. Skáta-
hrópin, skemmtiatriðin sem hann
bjó til og hans klassíski einleikur
sem alltaf kætti renna ljóslifandi
gegnum hugann. Þá var hann í
mörg ár varðeldastjóri á lands-
mótum og lykilmaður í öllu slíku
umstangi. Þar var Gunni Atla á
heimavelli og margir minnast
hans frá slíkum stundum og ekki
má gleyma skátakakóinu sem
hann bauð jafnan upp á eftir góða
kvöldvöku.
Það er því með trega og sökn-
uði sem við minnumst Gunna
Atla. Við hann eru tengdar marg-
ar góðar skátastundir því það var
alltaf fjör, kraftur og gleði í
kringum hann.
Um leið og við vottum fjöl-
skyldunni samúð okkar þökkum
við að leiðarlokum allt það góða
starf sem Gunni Atla vann fyrir
okkur Mosverja og skáta um all-
an heim. Við vitum fyrir víst að
hann má vænta góðrar heim-
komu.
Sofnar drótt, nálgast nótt.
Sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Með skátakveðju frá Mosverj-
um.
Dagbjört Brynjarsdóttir,
félagsforingi Mosverja.
Að kveðja vin sinn er fullkom-
lega óraunverulegt. Að kveðja
vin sinn er eiginlega líka bara út í
hött. Ég er ekki til í það. Ég ætla
því ekki að kveðja Gunna Atla því
hann verður hjá mér og með mér
alla tíð.
Hins vegar er ég alveg til í að
mæra manninn hér á síðum
Morgunblaðsins. Hér hefur um
árabil verið virðingaverður vett-
vangur af hálfu blaðsins að leggja
til dálksentimetra þar sem vinir
og vandamenn þeirra sem gengn-
ir eru fá tækifæri til að senda
kveðju í þáttinn.
Hér er ein slík frá mér.
Við Gunni eigum margt sam-
eiginlegt en hugmyndin um að
vera sannur skáti yfirskyggir lík-
lega flest annað. Sú hugmynd að
geta látið gott af sér leiða er okk-
ur einhvern veginn í blóð borin og
hana innbyrtum við í skátastarf-
inu. Hugmyndin um að bæta
heiminn, hugmyndin um að gera
sitt besta til að verða góð mann-
eskja. Hugmyndin um að sýna
fólki áhuga, skilning og umburð-
arlyndi. Hugmyndin um að læra
af þeim sem í fyrstu sýnast fram-
andi. Hugmyndin um frið og
bræðralag manna á milli. Þessar
hugmyndir og þessi gildi ein-
kenna Gunna.
Við vorum drengir þegar við
unnum skátaheitið. Tókumst á
hendur persónulega áskorun um
að gera okkar besta til þess að
verða sjálfstæðir, virkir og
ábyrgir þegnar í okkar samfélagi.
Um leið lofuðum við því að gera
það sem í okkar valdi stæði til að
gera skyldu okkar gagnvart sam-
visku okkar og samfélagi, að
hjálpa öðrum og að halda skáta-
lögin.
Okkur mistókst svo oft. En þá
reyndum við bara aftur og svo
reyndum við enn á ný. Bara það
að reyna byggði okkur upp. Bara
það að reyna smitaði út frá sér.
Bara það að reyna gerði sitt
gagn.
Gunni Atla er einn mannleg-
asti maður sem ég hef kynnst.
Hann var stundum fljótfær,
hvatvís, sást ekki alltaf fyrir og
hefði stundum mátt hugsa sig
tvisvar um áður en hann leyfði
hjartanu að koma tilfinningum
sínum í orð. Hann var ástríkur,
áhugasamur um fólk og firnindi,
vinur vina sinna og lagði oft
lykkju á sína leið til að leggja
þeim lið sem á þurftu að halda.
Gunni vildi alltaf allt fyrir alla
gera. Þerra tár, hressa við, kæta,
knúsa og kela við hvern og einn
sem hann skynjaði að á því þyrfti
að halda. Hann lagði sig fram um
að hjálpa til á öllum mögulegum
og ómögulegum vígstöðvum.
Langar mig af því tilefni að færa
þættinum þakkir frá Grýlu en
þegar Hurðaskellir sonur hennar
var sendur í endurhæfingu fyrir
nokkrum árum hljóp Gunni auð-
vitað í skarðið. Skipti út skáta-
búningnum fyrir þann rauða og
gladdi börn og gamalmenni um
árabil í hans stað. Nú er Gunni
einhvers staðar að safna kröftum
og vonandi verður Hurðaskellir
sjálfur á sínum stað um næstu jól.
Ef það má senda lag í þáttinn
þá langar mig að biðja um Viki-
vakar, lag Valgeirs Guðjónssonar
við texta Jóhannesar úr Kötlum.
Man þetta ekki nákvæmlega en
síðasta vísan er svona:
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Takk fyrir góðan þátt.
Guðmundur Pálsson
og fjölskylda.
Smiðjuhópurinn – síðasta
pönksveitin í íslensku skátastarfi.
Hópur yfirgangssamra
„reykspúandi pappírsskáta“ sem
virti engin landamæri. Stráka-
hópur sem kominn var á fullorð-
insár en vildi halda í neistann og
skátaævintýrið. Tengslin við
„uppeldisfélögin“ höfðu flosnað
en við vildum áfram vera virkir í
skátastarfi, gera eitthvað. Láta
eitthvað af okkur leiða. Rugga
einhverjum bátum. Koma ein-
hverju í kring. Drífa eitthvað af
stað. Fá útrás.
Hópurinn myndaðist í kring-
um viðburði á vegum skáta og til
varð öflugur og fyrirferðarmikill
skátaflokkur einstaklinga sem
átti að baki farsælt skátastarf
innan sinna skátafélaga. Menn
sem höfðu verið kallaðir til
ábyrgðarstarfa í fjölbreytt verk-
efni á vegum skátahreyfingarinn-
ar og hjálparsveita skáta. Menn
sem voru ekki tilbúnir til þess að
gefa ævintýrið um skátaflokkinn
upp á bátinn sameinuðust til þess
að upplifa skátaævintýrið á ný,
en nú sem fullorðnir menn.
Það sem einkennt hefur störf
Smiðjuhópsins eru innbyrðis
deilur og ágreiningur. Hópurinn
hefur alla tíð verið sammála um
að það sé mögulegt að vera ósam-
mála og sjaldnast hefur einhver
hugmynd hlotið brautargengi í
fyrstu atrennu. Ferlið er frekar
þannig að fram kemur hugmynd,
henni er rústað og tíu nýjar hug-
myndir verða til. Þeim er ýtt út af
borðinu og tíu ennþá nýrri hug-
myndir verða til. Að endingu
skapast eitthvað sem er fjári gott
og flestir eru sammála um eða
fara tímabundið í fýlu.
Hópurinn stækkaði – stelpur
komu í hópinn, sem betur fer.
Saman þustum við um landið í
nærri tvo áratugi. Smiðjudagar,
Smiðjuleikar, Skáti í einn dag,
kvöldvökur hér, skátavígslur þar,
margvísleg aðstoð við bandalagið
og svo mætti lengi telja – alltaf
var Smiðjuhópurinn til reiðu að
koma hvert á land sem var til að
leggja skátastarfinu lið. Steini
Sig, þáverandi framkvæmda-
stjóri BÍS, áttaði sig á þessari
kjarnorku og studdi starfið með
ráðum og dáð.
Síðar tók Smiðjuhópurinn að
sér verkefnið „Undraland –
minningar frá Úlfljótsvatni“ í til-
efni af 100 ára afmæli skátastarfs
á Íslandi og var sú sýning sett
upp í Ljósafossstöð sumarið
2012. Það má segja að við það hafi
verið sæmilega þaggað niður í
pönksveitinni enda hafa kraftar
hópsins alfarið beinst að því síð-
ustu árin að varðveita töfrana,
geyma gullin og sýna í verki
galdrana sem gefast hverjum
þeim sem fær tækifæri til þess að
spreyta sig í skátastarfi.
Gunni Atla var alltaf lykilmað-
ur í öllu starfi Smiðjuhópsins.
Hann var líklega mesti pönkar-
inn, söng mest og hæst en var um
leið sá sem síst hélt lagi. Hann lá
aldrei á skoðun sinni, vandaði
ekki kveðjurnar ef honum fannst
eitthvað betur mega fara og var
ötull við að segja okkur hinum til,
algjörlega óumbeðið. Hvað sem
við svo tókum nú mark á því.
Smiðjuhópurinn er nú manni
færri en maður kemur í manns
stað. Skátaflokkurinn lifir góðu
lífi og verkefnin eru næg. Við
höldum áfram. Þannig hefði
Gunni viljað hafa það.
Takk fyrir lánið Konný – við
erum þakklát.
Með skátakveðju.
Fyrir hönd Smiðjuhópsins,
Sturla Pálsson.