Morgunblaðið - 22.06.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚNÍ 2020
✝ Þórir Ingvars-son fæddist í
Hafnarfirði 18.
október 1945. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 11. júní
2020.
Foreldrar hans
voru Ingvar Ív-
arsson, mat-
reiðslumaður, frá
Hafnarfirði, f. 24.1.
1917, d. 5.11. 1990,
og Gyðríður Þorsteinsdóttir,
ræstingastjóri, frá Selsundi í
Rangárvallasýslu, f. 6.10. 1916, d.
5.11. 2011.
Systur Þóris eru: Hjördís Edda,
f. 5.2. 1947, Sigríður Ólöf, f. 22.9.
1948, Þuríður Guðný, f. 30.6.
1956, og Ingveldur, f. 6.5. 1959.
Þórir kvæntist 27.12. 1968
Eddu Jónasdóttur, kennara frá
Reykjavík, f. 8.1. 1947. Hún er
dóttir Jónasar Ásgrímssonar, raf-
virkjameistara frá Fáskrúðsfirði,
f. 16.10. 1907, og Hönnu Krist-
Lindberg og Fanný Lindberg.
Þórir lauk almennri skóla-
göngu frá Hafnarfirði. Hann
lauk iðnnámi frá Iðnskóla Hafn-
arfjarðar í rennismíði og fór síð-
an til náms til Noregs í véla-
tæknifræði. Árið 1970 hóf hann
störf sem vélatæknifræðingur
hjá Vélaverkstæði Sigurðar
Sveinbjörnssonar, aðallega við
hönnun togvinda. Hann vann í
nokkur ár sem sölumaður hjá
Málningu. Eftir það vann hann
við hönnun togvinda hjá Véla-
verkstæði Sigurðar. Hann endaði
starfsferil sinn hjá Verkís.
Þórir starfaði í Oddfellow-
reglunni í 40 ár og gegndi þar
mörgum trúnaðarstörfum auk
þess að sjá um kórastarf stúk-
unnar. 1980 gekk hann til liðs við
Karlakórinn Þresti, söng með
þeim í tæp 40 ár og starfaði fyrir
þá af dugnaði og fórnfýsi. Hann
var einn af stofnendum Drengja-
kórs íslenska lýðveldisins og
söng með þeim þar til hann veikt-
ist.
Útför Þóris verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 22.
júní 2020,og hefst athöfnin kl. 11.
jánsdóttur, versl-
unarkonu frá Bíldu-
dal, f. 17.10. 1911.
Börn Þóris og
Eddu eru Ívar Þór-
isson, rafvirkja-
meistari, f. 23.2.
1971, kvæntur Eygló
Sif Halldórsdóttur,
leikskólakennara,
börn þeirra eru Hall-
dór Mar Jóhannsson,
Þórir Örn Ívarsson,
Hekla Sif Ívarsdóttir og Ingvar
Ívarsson. Gyða Þórisdóttir, vöru-
stjóri, f. 6.10. 1972, giftist Tim-
othy Paul Violette, þau skildu og
eiga soninn Alec Val Violette, áð-
ur átti hún soninn Sindra Frey
Bjarnason. Er í sambúð með Ólafi
Hafsteinssyni, flugvirkja, börn
hans eru Viktor Ísak, Írena Eik
og Katla Líf. Jónas Þór Þórisson,
tæknifræðingur, f. 26.12. 1981,
kvæntur Valgerði Lindberg Jóns-
dóttur, innkaupastjóra, börn
þeirra eru Mikael Lindberg, Aron
Í dag kveð ég yndislegan
tengdaföður sem ég hef þekkt í
um 23 ár eða síðan ég kynntist
syni hans Ívari sem síðar varð eig-
inmaður minn. Þórir var lífsglað-
ur og greindur maður og alveg
einstakt ljúfmenni sem öllum sem
honum kynntust þótti vænt um.
Undir rólegu yfirborðinu bjó mik-
ill húmoristi og hann hafði enda-
laust trú á hinu góða í fari fólks.
Þess vegna var það ekki spurning
í mínum huga þegar ég eignaðist
minn annan son að hann fengi
nafnið Þórir í höfuðið á afa sínum.
Það sem tengdafaðir minn var
ánægður með að fá nafna. Enda
var hann frábær afi barnanna
minna og þegar brúa þurfti bil á
milli fæðingarorlofs og leikskóla
þá lét hann sig ekki muna um það
að passa börnin fyrir okkur Ívar á
meðan við vorum í vinnu.
Áhugamálin voru mörg en
mestan áhuga hafði hann á að
syngja með karlakórnum Þröst-
um og Drengjakór íslenska lýð-
veldisins. Þeir voru ófáir tónleik-
arnir sem við Ívar sóttum ásamt
tengdamóður minni Eddu og nut-
um þess að hlusta á ljúfa tóna
karlakóranna.
Margs er að minnast eins og til
dæmis Spánarferðarinnar og
Flórídaferðin er ógleymanleg þar
sem við fórum saman stórfjöl-
skyldan og nutum samvista í til-
efni sjötugsafmæla þeirra beggja,
Þóris og Eddu. Þar fannst okkur
Þóri ekki leiðinlegt að skála í
„happy hour“ aðeins á undan öðr-
um og áttum við margar góðar
stundir þá þar sem við spjölluðum
um allt milli himins og jarðar.
Einnig á ég margar skemmtilegar
minningar frá þorrablótum og
ættarmótum á Ketilstöðum við
Heklurætur, sumarbústað þeirra
Þóris og Eddu, en þar áttu þau
tengdaforeldrar mínir sitt at-
hvarf.
Tengdafaðir minn var alls stað-
ar vel liðinn og með eindæmum
traustur og góður maður og hans
verður sárt saknað. Það er með
djúpum söknuði og virðingu sem
ég kveð þennan ljúfa og góða
mann sem mér þótti svo vænt um.
Elsku tengdapabbi nú eru
þrautir þínar á enda og ég trúi því
að nú sért þú kominn á góðan stað
og þér líði vel. Með þessum fátæk-
legu orðum langar mig og börnum
mínum að þakka fyrir vinsemd og
hlýju í gegnum árin. Megi góður
Guð geyma elsku tengdapabba og
yndislegan afa.
Og þó nú skilji leiðir að um sinn,
þér alltaf fylgir vinahugur minn.
Ég þakka fyrir hverja unaðsstund
Við munum aftur eiga endurfund
Alltaf fjölgar himnakórnum í
Og vinir hverfa koma mun að því
En þegar lýkur jarðlífsgöngunni
Aftur hittumst við í blómabrekkunni.
(Magnús Eiríksson)
Eygló Sif Halldórsdóttir.
Elsku afi minn. Ég sakna þín
mjög mikið. Ég vona að þér líði
betur núna en þér hefur liðið und-
anfarna daga. Ég elska þig mjög
mikið og ég mun sakna þín.
Í bænum okkar, besti afi
biðjum fyrir þér
að Guð sem yfir öllu ræður,
allt sem veit og sér
leiði þig að ljóssins vegi
lát’ þig finna að,
engin sorg og enginn kvilli
á þar samastað.
Við biðjum þess í bænum okkar
bakvið lítil tár,
að Guð sem lífið gaf og slökkti
græði sorgarsár.
Við þökkum Guði gjafir allar
gleði og vinarfund
og hve mörg var ávallt með þér
ánægjunnar stund.
(Sigurður Hansen)
Þín
Hekla Sif Ívarsdóttir.
Elsku afi, nafni, fyrirmynd og
vinur, þín verður sárt saknað. Þú
varst frábær afi og alltaf kátur í
skapi með lúmskan húmor, maður
sem alltaf var hægt að tala við um
allt. Takk fyrir allar frábæru
minningarnar sem þú hefur gefið
mér. Ég elska þig afi hvíldu í friði.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Þinn
Þórir Örn Ívarsson.
Við sitjum hér saman hjónin að
skrifa kveðjuorð til frænda og vin-
ar sem við söknum en það eru búin
að vera löng og ströng veikindi hjá
honum. Þórir var fyrsta litla barn-
ið sem ég sá þá 10 ára gömul og
nýkomin úr sveitinni til að passa
hann. Þá var hann nokkurra mán-
aða og ekki farinn að ganga og
fannst mér hann svo fallegt barn
með dökk augu, rautt hár og
freknur. Var ég oft stoppuð úti á
götu því fólki langaði til að sjá
hann betur því hann var svo fallegt
barn. Það voru því fleiri en ég sem
höfðu þessa skoðun. Þegar hann
eltist kom prúðmennskan í hans
fari fram sem var alla tíð til staðar.
Hann kynntist ungur maður
Eddu Jónsdóttur sem varð síðan
eiginkona hans og voru þau sam-
valin indæl hjón alla tíð og var gott
að vera með þeim. Þau voru trygg
og yndisleg fjölskylda. Að leiðar-
lokum viljum við þakka þá sam-
veru sem við áttum með þeim
hjónum.
Edda, Ingvar, Gyða og Jónas og
fjölskyldur, guð veri með ykkur
öllum og veiti ykkur styrk á þess-
um erfiða tíma.
Gakktu hægt á lífsins vegi
góður drottinn fylgi þér.
Frelsarinn þig faðma megi
fögnum því sem liðið er.
(Ólöf Kristjánsdóttir)
Sigríður (Sigga) og Sverrir.
Það er eftirsjá að góðum dreng,
Þóri Ingvarssyni, sem nú er látinn
eftir harða og erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Þórir var sannur
Hafnfirðingur og því gaflari en það
er titill sem ekki liggur á lausu í
Hafnarfirði. Þórir var traustur
maður og ráðagóður. Lítillátur en
stóð fast á skoðun sinni og lét ekki
afvegaleiða sig. Snemma hnýttu
þau, hann og systir mín Edda,
saman hnúta sína og hafa þau síð-
an komið þremur börnum á legg
og í framhaldi af því nokkrum
barnabörnum. Í huga Þóris var
þekking á stærðfræði góð undir-
staða undir flest viðfangsefni sem
við mennirnir fáumst við í okkar
daglega lífi og lagði því mikla
áherslu á góða þekkingu á henni.
Ungur maður lagði hann fyrir sig
véltæknifræði. Hann hélt til Nor-
egs í framhaldsnám, en á þeim
tíma ákváðu margir ungir iðn-
menntaðir menn að auka þekkingu
sína í erlendum tækniskólum og
völdu þeir flestir norska skóla. Sú
þekking sem þeir bættu við sig
breytti og bætti íslenska fag-
menntun og þannig lyftu þeir ís-
lenskum iðnaði á hærra stig.
Helstu verkefni Þóris voru hönnun
og stjórnun smíða á togvindum í
skip og báta. Þessi störf kostuðu
talsverð ferðalög sem hann leit
m.a. á sem menntun, að kynnast
landinu og aðstæðum hinna ýmsu
byggðarlaga. En áhugamál Þóris
voru fleiri. Lengi var hann félagi í
Karlakórnum Þröstum þar sem
bassarödd hans naut sín vel. Einn-
ig söng hann með hinum léttleik-
andi skemmtikór, Drengjakór ís-
lenska lýðveldisins. Þórir var
bróðir í íslensku Oddfellowregl-
unni. Hann fann sér stað í Odd-
fellowstúkunni Ara fróða. Ég vil
þakka þeim stúkubræðrum hans
innilega þá hlýju sem þeir sýndu
honum og fjöldskyldu hans í þess-
um veikindum hans. Þið sýnduð
það á fallegan hátt fyrir hvað Odd-
fellowhreyfingin stendur, sem er:
Vinátta – kærleikur – sannleikur.
Ásgrímur Jónasson.
Vorsíðdegi eins og þau verða
best. Stillt og hlýtt í veðri og sól-
skinið glóði á engjum og holtum.
Kátir Drengjakórsmeðlimir stigu
inn í rútu á leið í enn eitt söng-
ævintýrið. Það var galsi í mann-
skapnum. Hópurinn skipaður
mönnum úr öllum áttum öllum
stigum mannlífsflórunnar, eins og
títt er í kórum. Allir jafnir, allir
vinir. Einn var þar félagi sem hafði
sig ekki mikið í frammi, en var
auðsjáanlega glaður og sæll til
jafns við hina. Á leiðinni voru rifj-
aðar upp sögur og sungin öll uppá-
haldslögin. Mikið hlegið og gleðin
ríkjandi. Angur var hvergi í lest-
um bara gleði. Til stóð að skemmta
á aðalfundi félags á Suðurlandi.
Einhver fór að spyrjast fyrir um
hvort ferðalangar ættu gaman-
sögu sem hægt væri að varpa fram
á milli laga. „Þórir, þú hlýtur að
kunna einhvern vafasaman brand-
ara!“ Ekki stóð á svari hjá þessum
rólyndis manni. Brandarinn kom
og var notaður í ýmsum uppákom-
um næstu árin.
Þórir hafði hlýja og fallega
bassasöngrödd. Hann bar með sér
yfirbragð hefðarmanns var mikið
snyrtimenni. Alltaf fínn í tauinu og
var í senn orðvar, háttvís og sam-
viskusamur. En í honum bjó grall-
ari sem okkur, vinum hans í
Drengjakórnum duldist ekki. Að-
dáun okkar vakti hvað hann virtist
alltaf hafa jafn gaman af því að
skröltast með okkur í allskyns æv-
intýraferðir í öllum veðrum, jafn-
vel á vafasömum ökutækjum.
Stundum brutust fram kvíða-
blandin aðvörunarorð en þó var
auðséð að þessi hæverski maður
naut sín vel og féll fullkomlega í
hópinn með notalegri nærveru og
auðsærri gleði.
Gengið hefur síðasta spölinn af-
burða góðmenni, laumugrallari og
einstakur félagi.
Við félagar Þóris í Drengjakór
íslenska lýðveldisins færum fjöl-
skyldu hans okkar einlægustu
samúðarkveðjur.
Hafðu okkar bestu þakkir fyrir
allar samverustundirnar kæri vin-
ur.
Fyrir hönd Drengjakórs ís-
lenska lýðveldisins,
Jóhannes Arnar Ragnarsson.
Vinur okkar Þórir Ingvarsson,
vélvirki og tæknifræðingur, hefur
nú kvatt. Kynni okkar hófust fyrir
margt löngu er eiginkonur okkar
urðu samkennarar við Víðistaða-
skóla. Þar voru fleiri kennslukon-
ur sem bundust sterkum vináttu-
böndum. Eins og gjarnan gerist í
slíkum vinkvennahópum fengu
eiginmennirnir að vera með og
urðu brátt hluti af hópnum. Kon-
urnar voru ástríðufullir briddsarar
og spiluðu mikið saman. Tveir
karlanna gáfu konunum ekkert
eftir. Við Þórir rákum svo lestina
enda lærðum við fyrst að spila
bridds er við komum inn í hópinn.
Þórir hafði alltaf vinninginn á mig í
briddsinu. Tvö úr hópnum, Björn
og Sigrún, féllu frá fyrir nokkrum
árum. Hópurinn hélt vel saman og
fór í óteljandi ferðir. Í sumarbú-
staði, meðal annarra Ketilstaði við
Heklu sem var ættaróðal Eddu og
Þóris. Á Kanarí og til Dublin.
Haldið var briddsmót hópsins á
hverju ári. Var það einmennings-
keppni þar sem keppt var um veg-
legan silfurskjöld. Nöfn sigurveg-
ara voru grafin á skjöldinn. Eitt
árið tókst mér, öllum á óvart, ekki
síst sjálfum mér, að vinna keppn-
ina og fá nafn mitt á skjöldinn. Um
hver áramót var haldið veglegt
matar- og skemmtikvöld þar sem
konurnar í hópnum sáu um veit-
ingarnar. Sigrún var ætíð með eft-
irréttinn. Drifkrafturinn í öllum
þessum vinskap var briddsdrottn-
ingin í hópnum.
Þórir var góður söngmaður og
hafði bjarta og djúpa bassarödd og
söng í fyrsta bassa í karlakórnum
Þröstum um árabil. Af einhverjum
ástæðum vildi Þórir fá mig til að
ganga til liðs við Þrestina. Ég lét
tilleiðast og þreytti inntökupróf í
kórinn sem allir urðu að undir-
gangast sem sóttu um inngöngu.
Ég var látinn syngja fyrsta erindið
í ljóði Jónasar, Álfadrottningunni.
„Stóð ég úti’ í tunglsljósi, stóð ég
úti’ við skóg.“ Einhver kórfélagi
lék undir á píanó og tveir kórfélag-
ar hlustuðu á sönginn. Eftir að ég
hafði lokið söngnum fékk ég vin-
samlegt klapp á öxlina og var sagt
að því miður hefðu þeir nóg af
svona röddum í kórnum. Ég var
mjög sáttur við að vera hafnað
enda vissi ég að ég hafði enga rödd
til að syngja með elsta og besta
karlakór landsins. Síðar á ævinni
gekk ég til liðs við blandaðan kór
eldri borgara í Hafnarfirði og söng
þar í bassanum. Þá kom í ljós að
við vorum iðulega að syngja sömu
lög og Þrestirnir og oft ræddum
við Þórir saman um sönginn, sem
var okkar sameiginlega áhugamál.
Haraldur og Margrét.
Segja má að Þórir hafi verið hlé-
drægur og látið lítið fyrir sér fara.
Aftur á móti var hann tryggur og
vinur vina sinna og naut ég góðs af
því. Við Þórir höfum verið vinir í
liðlega 70 ár og hann var því minn
æskuvinur og besti vinur alla tíð
og fyrir það er þakklátur. Þórir
var mikill öðlingur og hafði góða
nærveru.
Þórir gat verið fastur fyrir og
hafði skoðanir á flestum málum.
Ekki man ég eftir að það hafi
nokkurn tíma skorist í brýnu á
milli okkar þannig að við höfum
orðið ósáttir hvor við annan.
Að iðnnámi loknu fórum við
báðir til Þrándheims í Noregi og
lukum þaðan prófi í tæknifræði ár-
ið 1970 og hann þá sem véltækni-
fræðingur.
Þórir var mikill fagmaður og
leysti öll verk vel af hendi. Þegar
Þórir stóð í húsbyggingu í Lækj-
arhvammi bauð ég honum að
hanna og teikna hita- og hreinlæt-
islagnir fyrir húsið á stofunni hjá
mér. Þórir hafið aldrei átt við slíkt
áður, en eftir að hafa leiðbeint hon-
um gerði hann verkinu full skil.
Fjölskyldur okkar hafa ætíð
haft mikil samskipti og sú var tíð-
in, meðan börnin okkar voru að
vaxa úr grasi, að við hittumst á
hverju sunnudagskvöldi, fyrst á
Hjallabrautinni og síðar í Lækjar-
hvamminum. Síðustu árin jukum
við samskiptin aftur og segja má
að golfáhugi okkar hafi átt þar hlut
að máli. Eftir að Edda og Þórir
fóru að fara til Flórída hittum við
þau þar alltaf og við spiluðum golf
saman, nokkrum sinnum gistu þau
hjá okkur Hjördísi og voru þau au-
fúsugestir.
Veikindi Þóris höfðu mikil áhrif
á mig og hvað þau gengu hart og
hratt að honum. Nokkrum dögum
áður en hann skildi við heimsótti
ég hann á Hrafnistu. Hann gat
ekki lengur tjáð sig svo ég skildi,
en hann reyndi eins og hann frek-
ast gat að gera sig skiljanlegan.
Hann skildi greinilega allt sem ég
sagði og þegar ég minntist atviks
frá því vorum ungir menn og
óbundnir breiddist hans fallega
bros yfir andlitið, sem ég mun
geyma í huga mér.
Elsku Edda, Gyða, Ívar, Jónas
og fjölskyldur ykkar fá okkar
Hjördísar innilegustu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls Þóris.
Kristján Stefánsson.
Nú kveður Edda vinkona okkar
kæran eiginmann og vin sem
studdi hana í einu og öllu. Þórir
var með ljúfari mönnum sem við
höfum kynnst og hafði áhuga á því
sem skipti máli. Hann tók ávallt
vel á móti leshópnum okkar þegar
við hittumst á þeirra fallega heim-
ili, var forvitinn að vita hvað við
værum að lesa og læddi inn
skemmtilegum athugasemdum
þegar tækifæri gafst.
Hans verður sárt saknað.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Elsku Edda, samúðarkveðja til
ykkar allra. Ykkar er missirinn
mestur.
Blessuð sé minning Þóris.
Edda, Elísabet og Sesselja.
Þórir Ingvarssonekki við búskapinn þá við grá-sleppuna eða skakið. Ég var svo
lánsamur að fara nokkrum sinn-
um með honum í róðra, bæði á
gamla og nýja Þristi. Hann naut
sín á sjónum, það fann maður vel.
Þegar ég frétti af andláti Finn-
boga hugsaði ég að nú væri hann
kominn út á eilífðarsjóinn þar
sem alltaf er blíða og mokveiði.
Síðustu mánuðina tókst Finn-
bogi á við veikindi sín af sama
æðruleysi og bjartsýni og öll sín
verk. Jafnvel einangrun á sjúkra-
húsi vikum saman bugaði hann
ekki. Eftir lifir minningin um góð-
an dreng. Orðstír deyr aldrei.
Við Dedda sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til Lóu
og krakkanna og fjölskyldna
þeirra.
Sigurður Mar Halldórsson.
Það er sárt að kveðja þig kæri
frændi. Eftir sitja minningar um
góðar stundir og minnir mann á
að njóta á meðan það er mögu-
legt. Ég var svo heppinn að fá að
vera í sveit á Breiðalæk á Barða-
strönd öll sumur á mínum barns-
og unglingsárum. Það sem ég
lærði á þessum árum er ómetan-
legt. Ég varði óteljandi stundum
að fylgjast með því sem Finnbogi
var að brasa við á hverjum tíma.
Finnbogi var mjög duglegur í
höndunum, þegar vélar biluðu þá
lagaði hann þær samstundis.
Ekkert fékk hann stöðvað sama
hvert viðfangsefnið var. Að
breyta vélum, setja saman mis-
munandi hluta Massey Ferguson
(guli afturendinn gerði svo sann-
arlega sitt gagn), búa til rúllugaff-
al þegar heyrúllur voru að ryðja
sér inn í búskapinn, viðhalda bát-
unum eða hvað það var sem þurfti
að gera. Finnbogi lék sér að þessu
öllu. Hann var sífellt að. Þannig
er sveitalífið, endalaus verkefni,
endalaus vinna og engin tíma-
mörk. Verkefnin voru öll unnin og
gott betur. Ég er viss um að þess-
ar stundir hafi kennt mér ótrú-
lega margt, svo margt sem teng-
ist lífinu. Verkvit, útsjónarsemi
og lausnamiðuð hugsun.
Þegar ég horfi til baka þá koma
upp svo margar minningar úr
sveitinni, oftast af okkur krökk-
unum að gera eitthvað af okkur,
en á öllum þessum yndislegu
sumrum þá minnist ég þess vart
að þú hafir skipt skapi, að
minnsta kosti ekki svo maður hafi
orðið vitni að. Þrátt fyrir miklar
annir yfir sumartímann og sann-
arlega skort á klukkustundum í
sólarhringnum þegar það þurfti
að sinna kúnum, heyskap og sjó-
mennsku, allt á sama tíma. Ég er
nokkuð viss um að álagið hafi ver-
ið gríðarlega mikið en áfram
gengu hlutirnir án þess að láta
það fara í skapið á sér.
Mér var alltaf tekið með opn-
um örmum þegar ég kom í heim-
sókn í „hinn bæinn“ á Breiðalæk.
Þrátt fyrir að hafa verið í sveit hjá
ömmu og afa þá varði ég töluverð-
um tíma hjá ykkur og var mér
alltaf vel tekið. Ég get rétt
ímyndað mér hvernig það hefur
verið að fá eitt aukabarn inn á
heimilið og eflaust ekkert endi-
lega þægilegasta barnið, þó svo
ég hafi líklega ekki verið mjög
óþekkur. Mögulega hef ég gert
eitthvað gagn við að sækja kýrn-
ar, við heyskapinn og stöku sinn-
um á sjónum. Það var alltaf gam-
an að fara á rúntinn með
Finnboga á Land Rovernum, sér-
staklega þegar við fórum eitthvað
aðeins út fyrir vegi og þá sérstak-
lega þegar við vorum að sækja
kýrnar. Ég verð ykkur ævinlega
þakklátur fyrir allar þær sam-
verustundir sem við áttum.
Síðustu mánuðir hafa verið erf-
iðir, barátta þín við krabbamein
var háð af sama krafti og dugnaði
og þér var líkt. Við fjölskyldan
vottum Lóu, Gunnu, Palla, Krist-
jáni, Hafþóri og fjölskyldum okk-
ar dýpstu samúð á þessum erfiðu
tímum. Minning um góðan mann
mun lifa, minningar um góðar
samverustundir munu fylgja okk-
ur fram á veginn.
Kristján Þórður.