Morgunblaðið - 30.06.2020, Blaðsíða 18

✝ Guðjón Guð-jónsson fædd-
ist á Eskifirði
þann 5. des. 1956.
Hann lést 20. júní
2020.
Foreldrar hans
voru Guðjón Daní-
elsson f. 18. mars.
1913, d. 9. apríl
2016. og Jóna
Björg f. 4. desem-
ber 1920, d. 8. júlí
2002. Guðjón fór ungur að
stunda sjómennsku. Hann var
háseti á Sólborgu SU og Jóni
Finnssyni. Þá var hann einnig
háseti og matsveinn á skipum
esdóttir, f. 24. ágúst 1931.
Systkini Guðjóns eru; Guð-
mundur Kristinn f. 6. október
1940, d. 31. október 2011,
Halla f. 11. júlí 1943. Borgþór
f. 29. apríl 1948. Dagný f. 25
janúar 1950. Elísa f. 30. maí
1951. Bryndís f. 5. febrúar
1953. Börn Guðjóns og Hafdís-
ar Báru eru: 1) Guðbjörg Rós
f. 30. október 1981, maki
hennar Gunnar Óli Ólafsson, f.
16. maí 1980. Börn þeirra: a)
Hafþór Helgi. b) Íris Elma. c)
Stúlka Gunnarsdóttir. 2) Birk-
ir Snær f. 27. janúar 1986.
Maki hans Katrín Lea Hjálm-
arsdóttir, f. 27. maí. 1989.
Börn þeirra: a) Hrafnhildur
Sara. b) Berglind Agla.
Guðjón verður jarðsunginn
frá Fáskrúðsfjarðarkirkju í
dag, 30. júní 2020, kl. 14.
Jarðsett verður í Kolfreyju-
staðarkirkjugarði.
Loðnuvinnslunar.
Guðjón fór að
vinna á tækjum
hjá Borgþóri bróð-
ur sínum en var í
starfi hjá Terra
þegar hann lést. Á
sumrin var hann
oft við bústörf hjá
foreldrum sínum á
Kolmúla.
Guðjón kvæntist
17. júní 2005 Haf-
dísi Báru Bjarnadóttur, f. 26.
ágúst 1962. Foreldrar hennar
eru Bjarni Helgason, f. 6. júlí
1926, d. 24. ágúst 2007, og
kona hans Jóhanna Jóhann-
Elsku bróðir, þetta var ekki
tímabært, þú varst yngstur af
okkur systkinunum og elstur
var Guðmundur sem er látinn.
Það var mikill fögnuður hjá
okkur systrum þegar mamma
kom með þig nýfæddan heim í
sveitina setti þig í þvottabala
upp á eldhúsborð. Ekki vantaði
barnapíurnar, þrjár litlar trillur
sem voru 3ja 5 og 6 ára og fóru
með þig í göngutúra í vagninum
um vorið og auðvitað fékkstu
smá byltu þegar vagninum
hvolfdi. Við keyrðum þig í hjól-
börum sem hvolfdi og þú fékkst
kúlu og gat á hausinn. Þú varst
í skóla í Tunguholti og seinna í
skólanum á Fáskrúðsfirði og
gistir hjá okkur í Bjarkalundi.
Á þessum tíma kynntist þú fé-
lögum þínum og þið funduð upp
á ýmsum prakkarastrikum og
köstuðuð snjókúlum í gluggana
hjá okkur. Eitt kvöldið fól ég
þér það hlutverk að passa fyrir
mig frumburðinn er ég skrapp
yfir í næsta hús, eftir um
klukkutíma var ég á heimleið
og mæti þér með tárin í aug-
unum og spyr hvert þú sért að
fara. Þú svaraðir því til að hún
öskri eins og ljón það sé ekki
hægt að hugga hana. Þú undir
þér vel í búskapnum, hafðir
gaman af dýrunum, samanber
endurnar sem þú ungaðir út og
settir á tjörnina ungum og
öldnum til ánægju. Elsku bróð-
ir, það verða ekki fleiri útilegur
að sinni. Við sem áttum eftir að
fara með ykkur Hafdísi og vin-
unum og spila með ykkur spilið
með eineygða og tvíeygða gos-
anum , en það gafst ekki tími til
þess. Við munum gera þetta
þegar við hittumst í sumarland-
inu.
Elsku bróðir.
Sjáumst síðar.
Þín systir
Elísa.
Kæri vinur, mikið þótti mér
vænt um þegar þú hringdir.
Hver gat þá vitað að næsta dag
yrðir þú ekki meðal okkar. Við
áttum langt og innilegt samtal.
Þú sagðir við mig: „Þú veist að
Kolmúli er fyrir austan. Hann
er ekki að fara neitt! Ef þú ert
á ferðinni í sumar þá læturðu
mig vita. Ég er með lykil.“ Við
lögðum svo á ráðin um að hitt-
ast í sumar ef ég yrði á ferðinni
eða allavega í haust þegar Haf-
dís og hann kæmu suður. Við
ræddum um sumarið, hvað væri
á döfinni, hvað við gerðum síð-
asta sumar, pallbílinn sem hann
var búinn að skipta út fyrir
rauða Trúpperinn og um liðna
tíma, en þar var af nógu að
taka. Hann sagðist ætla að aka
yfir Staðarskarðið í sumar.
„Já!“ sagði ég. „Það er ekki
hægt,“ bætti ég við ákveðinn.
„Vegurinn er ekki sjáanlegur á
köflum, a.m.k. ekki Reyðar-
fjarðarmegin!“ sagði ég. Ég
hafði farið yfir skarðið hjólandi
sumarið 2017 og taldi mig viss-
an í minni sök, en það var svo
dásamlegt með Gauja að hann
lét slíkt álit ekki á sig fá. Hann
var svo viss eins og hann var
svo gjarnan þegar tekist var á
um hvort eitthvað væri hægt
eða ekki eða hvort hlutirnir
væru svona eða hinsegin eða
hvort þetta eða hitt hefði gerst
svona eða öðruvísi. „Ég fer
bara rólega! Það er bara svo-
leiðis,“ eins og hann sagði iðu-
lega þegar hann lauk máli sínu.
Síðan fórum við fram og aftur í
tíma. Hann sagði mér frá nýja
barnabarninu, hennar Guð-
bjargar Rósu, frekara viðhaldi
á Kolmúlabænum og brambolti
manna við að koma niður sjó-
eldiskvíum fyrir landi Kolmúla.
Hann hafði skoðun á því. Betra
væri að hafa kvíarnar norðan
megin í firðinum en sunnan
megin út af norðaustanáttinni
bætti hann við. „Það er bara
svoleiðis.“
Þegar ég hugsa til baka,
mættur í sveitina, á tólfta ári
og hann á sautjánda ári, var
ljóst að þessi stráklingur að
sunnan var ekki alveg meðtek-
inn strax, enda algerlega blaut-
ur á bak við eyrum, vissi ekki
hvar „rekan“ var eða hvað það
var, eða að „skara flórinn“,
„brynna ánum“, sem strákling-
urinn kunni hvorki haus né
sporð á. Hvað sem öllu þessu
leið birtist stráklingurinn aftur
næsta ár og þrjú sumur að
auki. Þrátt fyrir aldursmuninn
treystist sambandið og hélst
síðan. Með samvistum við
Gauja tók ég út þroska sem ég
er innilega þakklátur fyrir.
Hann var ótrúlega flinkur með
allar vélar og tæki, en hann gat
líka verið þrjóskur en jafnframt
hlýr og blíður. Á þessum tíma
var hlustað á kassettur og Ra-
dio Luxemburg. Í eyrunum
dundi rokk, oft Nazareth (Love
Hurts), Deep Purple (Smoke on
the Water) eða Alice Cooper
(School’s Out), með taktföstu
spili á loftgítar þegar það átti
við eða þegar þeyst var inn á
Fáskrúðsfjörð. Það er af mörgu
að taka þegar horft er til baka,
þar á meðal eru eftirminnilegar
stundir með Guðjóni og Gauja
þegar róið var á Glaði á miðin
úti fyrir mynni Reyðarfjarðar,
við Seley og Skrúð.
Kæri vinur, ég þakka þér
fyrir öll samtölin og samveru-
stundirnar.
Hafdís, ég færi þér innilegar
samúðarkveðjur.
Kær kveðja,
Þórhallur Vilhjálmsson.
Guðjón
Guðjónsson
HINSTA KVEÐJA
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt og allt,
kæri vinur.
Oddur, Freyja og synir.
18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. JÚNÍ 2020
✝ Sigríður JónaNorðkvist
Marinósdóttir
fæddist á Ísafirði
7. júní 1935. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
20. júní 2020. For-
eldrar hennar
voru Marinó Nord-
quist Jónsson, f.
3.10. 1901, d. 11.2.
1987 og Elísabet
Sigríður Sigurðardóttir, f. 2.5.
1916, d. 25.7. 2014. Alsystir
Sigíðar var Kristín Ólöf Mar-
inósdóttir Nordquist, f. 1934,
d. 2006. Hálfsystkini samfeðra
eru Ólafur Jón Nordquist, f.
1940, Sigurjón Marinósson, f.
1943, Margrét Marinósdóttir,
f. 1945, Hrafnhildur Marinós-
dóttir, f. 1946, d. 1986 og Auð-
ur Marinósdóttir, f. 1948, og
Benediktsson. Þau eiga 4 börn
og 11 barnabörn; Elísabet
María Hálfdánsdóttir, f. 8.7.
1965. Hún á 3 börn og 4
barnabörn; Árný Hafborg
Hálfdánsdóttir, f. 13.2. 1968.
Hún á 3 börn og 4 barnabörn.
Sigríður hóf snemma
tónlistarnám hjá Jónasi Tóm-
assyni á Ísafirði. Hún var ein-
ungis 16 ára þegar hún tók við
starfi organista í Hólskirkju í
Bolungarvík, starfi sem hún
gegndi í 35 ár. Hún var einnig
mikil prjónakona og var einn
af stofnendum Vélprjóna-
sambands Íslands.
Sigríður og Hálfdán fluttu
til Reykjavíkur 1987 þegar
þau tóku við starfi sem kirkju-
verðir í Hallgrímskirkju. Sig-
ríður var meðlimur í Harm-
onikkufélagi Reykjavíkur sem
og Drangeyjarkórnum. Hún
sinnti einnig félagsstarfi á
Vitatorgi í mörg ár og hélt því
áfram eftir að hún flutti þang-
að sjálf.
Útför Sigríðar Jónu fer
fram frá Fossvogskirkju í dag,
30. júní 2020, kl. 13.
hálfsystir sam-
mæðra er Rann-
veig Guðmunds-
dóttir, f. 1939.
Fósturforeldrar
Sigríðar Jónu voru
Hafliði Hafliðason,
f. 26.9. 1891, d.
24.4. 1980 og Árný
Árnadóttir, f. 2.7.
1898, d. 6.5. 1988.
Hún ólst upp hjá
þeim í Bolungar-
vík ásamt fóstursystrum sín-
um, Hólmfríði Vilhelmínu Haf-
liðadóttur, f. 1923, d. 1988 og
Jónu Sveinborgu Hafliðadótt-
ur, f. 1929, d. 1980.
Sigríður giftist 25.12. 1954
Hálfdáni Ólafssyni, f. 3.8.
1926. Hann lést 19.2. 1999.
Börn þeirra eru Unnur Guð-
bjartsdóttir, f. 7.9. 1956, eig-
inmaður hennar er Garðar
Elsku amma.
Ég var svo lánsöm að hafa
fengið að alast upp hjá þér og
afa, minningarnar eru svo dýr-
mætar. Ferðalögin vestur, að-
albláber með sykri og rjóma á
haustin, sviðakjammar um jólin
og heimsóknir til ömmu á Akra-
nesi. Dýrmætustu minningarn-
ar eru þó úr Eskihlíðinni þegar
við afi sungum og þú spilaðir
undir, ég man sérstaklega vel
eftir einu skipti, þá sungum við
Vorvindar glaðir og ég söng
upp úr rauðu bókinni, ég rugl-
aðist mikið og sérstaklega í lok-
in á laginu svo þú byrjaðir allt-
af lagið upp á nýtt þar til ég
náði að syngja það rétt. Þér
fannst svo gaman að kenna tón-
list og varst með alls konar ráð,
ég átti ekki gott með að læra á
nótur en þú varst með lausn við
því, þú keyptir fyrir mig bók
þar sem þú litaðir nóturnar og
naglalakkaðir lyklana á hljóm-
borðinu svo ég gæti spilað upp
úr bókinni.
Börnin mín eiga svo góðar
minningar með þér, þau elsk-
uðu að fara niður til löngu þeg-
ar við bjuggum í Strandaselinu
því þú varst alltaf til í að bralla
eitthvað með þeim.
Þú varst svo góð, vildir
styrkja öll góðgerðarsamtök,
safnaðir í bauk og prjónaðir
fyrir Rauða krossinn, áttir
styrktarbörn í útlöndum og
máttir ekkert aumt sjá. Þú vild-
ir allt fyrir alla gera og sást það
góða í öllum. Elsku amma, þú
varst með hjarta úr gulli.
Ég trúi því að þú sért komin
til afa, þú spilar og hann syng-
ur.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Takk fyrir að vera amma mín
og mamma mín.
Sigríður Halla
Magnúsdóttir.
Þeim fækkar óðum sem voru
hluti af ljúfri bernskunni í Bol-
ungarvík. Elskuleg móðursystir
mín, Sigga Nóa, lést 20. júní sl.
Margar góðar minningar
streyma fram. Eldhúsið hjá
ömmu þar sem systurnar spjöll-
uðu, hátíðir og afmæli með söng
og gleði þar sem Sigga var við
hljóðfærið og stundum tvöfald-
ur kvartett afa og ömmu, dætra
og tengdasona. Fyrsta alvöru-
fjölskylduútilegan, þegar farið
var yfir Syðridalsvatn á báti og
tjaldað þar. Gítar- og píanó-
tímar hjá Siggu, sem átti enda-
lausa þolinmæði, og söngæfing-
ar fyrir barnaskólaskemmtanir.
Barnapía hjá Siggu og Halla,
þeim góða manni. Og mér
fannst þau alltaf skilja mig svo
vel þegar unglingurinn var í
uppreisn gegn foreldrunum.
Ævi Siggu er um margt
merkileg. Ýmsar ástæður urðu
til þess að henni var komið í
fóstur til Siglufjarðar fyrstu tvö
ár ævinnar. Hafliði, móðurafi
minn, var mikill vinur föður
Siggu, og úr varð að hún kom
til afa míns og ömmu tveggja
ára gömul og ólst þar upp til
fullorðinsára. Eldri systurnar,
sem þá voru átta og fjórtán ára
gamlar, tóku henni afar vel og
sögðu oft að hún hefði verið svo
skemmtilegt barn, skapandi og
tónelsk. Þær systurnar sungu
oft og léku á gítar með Hjálp-
ræðishernum.
Þegar ljóst var að orgelleik-
ara myndi vanta í Hólskirkju
varð úr að Sigga sækti nám til
Jónasar Tómassonar á Ísafirði.
Þangað fór hún sem unglingur
og dvaldi heima hjá Jónasi í
tæp tvö ár sem tónlistarnemi
og húshjálp. Sigga var því að-
eins 16 ára þegar hún tók að
sér orgelleik í Hólssókn ásamt
stjórn kirkjukórsins, sem má
teljast ótrúlegt afrek. Síðar
varð hún tónlistarkennari,
kenndi söng í skólanum og
stýrði fleiri kórum. Óhætt er að
segja að hún hafi veitt mörgum
Bolvíkingnum innsýn í tónlist-
ina og ég og margir aðrir fá
henni seint fullþakkað fyrir tón-
listaruppeldið.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar, elsku Unnur, Beta, Adda
og fjölskyldur, sem voruð henni
svo mikil gleði. Minning Siggu
Nóu fylgir okkur um ókomna
tíð. Hafi hún þökk fyrir allt.
Árný Elíasdóttir.
Á öndverðum áttunda áratug
síðustu aldar kom nýr sóknar-
prestur til Bolungarvíkur og
tók við af góðklerkinum síra
Þorbergi Kristjánssyni, við-
brigða reglusömum embættis-
manni. Ekki var meira en svo
að sá minnstur djákn í Guðs
kristni sem hér var kominn
kynni almennilega að messa.
Mikið lifandis skelfingar heims-
ins óttalega ósköp var hann
heppinn að organisti við Hóls-
kirkju skyldi þá vera heiðurs-
kvinnan Sigríður J. Norðkvist.
Það var ekki einasta að hún
væri allra kvenna þýðust í við-
móti og ljúfust í umgengni
heldur kunni hún upp á sína tíu
fingur bæði aftur á bak og
áfram messuliðina við hina hug-
felldu tónlist Sigfúsar Einars-
sonar með öllum þeim fíngerðu
afbrugðningum er þar heyra til
og hvað greinilegastir verða í
víxlsöng prests og safnaðar við
sæluboð frelsarans í Fjallræð-
unni; þar er vart merkjanlegur
munur á tóni prests annars
vegar og svörum safnaðar hins
vegar, skakkar þetta einum,
tveimur sveiflum upp eða niður,
eftir því sem fram vindur. Og
ekki vafðist heldur fyrir henni
að skipta um messusvör eftir
tímabilum kirkjuársins sem
ýmsum var löngum kærkomin
tilbreyting. En klassísk messa
sem ætíð er nákvæmlega eins
að sínu leyti ár út og ár inn
hafði í þennan tíma ekki enn
náð fótfestu á Vestfjörðum.
Sigga var handviss að lesa hljóð
af blaði; Jónas Tómasson eldri,
tónskáld á Ísafirði, hafði kennt
henni að spila og hún hafði lært
af honum þá eðlu kúnst að
sleppa aldrei fingri af lykli fyrr
en viðtakandi puti væri kominn
á sinn stað; hún batt og tengdi
tóna og hljóma svo fagurlega,
að unun var á að hlýða, í stað
þess að láta höggin ríða á
hljómborðinu að fornum sið.
Hún var ábyggileg svo af
bar, og hvert orð hennar stóð
eins og stafur á bók. Eins var
og stundvísi hennar viðbrugðið.
Ef þurfti af bæ að halda hús-
kveðju utan sóknar, stóð hún
með nótnatöskuna ferðbúin á
dyrahellunni heima hjá sér,
þegar sjálfrennireiðin, sem
komin var að sækja hana, lagð-
ist þar að.
Sigga Nóa var einstök kona í
veröldinni, frábær guðsmann-
eskja og góðkvendi. Í áratugi
var hún organisti í Hólskirkju,
háttvís, hljóðlát og talfá hvers-
dagslega; vissi enginn til þess
að hún hefði nokkru sinni byrst
sig við söngfólkið í kirkjukórn-
um utan einu sinni að sagt var.
Þá var kominn kyndugur kenni-
maður að prestakallinu og kaus
að hafa við messu skelfilega
sjaldgæfan sálm sem ekki
nokkur manneskja hafði heyrt
áður, aldrei nokkurn tíma,
hvergi nokkurs staðar. Kom að
vonum upp kurr í söngflokkn-
um, en sögn var að Sigga Nóa
hefði þá mælt til fólksins
vængjuðum orðum: „Þið syngið
þetta bara steinþegjandi og
hljóðalaust!“
Þegar hún sótti um starf
kirkjuvarðar í Reykjavík fékk
sóknarnefndin bréf frá ónefnd-
um velunnara hennar og þar
stóð að bréfritarinn hefði sjálf-
ur þótt lipurmenni að hófi, en á
samstarf hans við Sigríði J.
Norðkvist hefði aldrei borið
skugga. Þeir flýttu sér að ráða
Siggu Nóu og sáu ekki eftir því.
Ástvinum öllum er flutt inni-
leg samúð. Guð blessi minningu
góðrar konu, Sigríðar J. Norð-
kvist.
Gunnar Björnsson,
pastor emeritus.
Sigríður Jóna
Norðkvist
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017