Morgunblaðið - 30.06.2020, Blaðsíða 18

Morgunblaðið - 30.06.2020, Blaðsíða 18
✝ Guðjón Guð-jónsson fædd- ist á Eskifirði þann 5. des. 1956. Hann lést 20. júní 2020. Foreldrar hans voru Guðjón Daní- elsson f. 18. mars. 1913, d. 9. apríl 2016. og Jóna Björg f. 4. desem- ber 1920, d. 8. júlí 2002. Guðjón fór ungur að stunda sjómennsku. Hann var háseti á Sólborgu SU og Jóni Finnssyni. Þá var hann einnig háseti og matsveinn á skipum esdóttir, f. 24. ágúst 1931. Systkini Guðjóns eru; Guð- mundur Kristinn f. 6. október 1940, d. 31. október 2011, Halla f. 11. júlí 1943. Borgþór f. 29. apríl 1948. Dagný f. 25 janúar 1950. Elísa f. 30. maí 1951. Bryndís f. 5. febrúar 1953. Börn Guðjóns og Hafdís- ar Báru eru: 1) Guðbjörg Rós f. 30. október 1981, maki hennar Gunnar Óli Ólafsson, f. 16. maí 1980. Börn þeirra: a) Hafþór Helgi. b) Íris Elma. c) Stúlka Gunnarsdóttir. 2) Birk- ir Snær f. 27. janúar 1986. Maki hans Katrín Lea Hjálm- arsdóttir, f. 27. maí. 1989. Börn þeirra: a) Hrafnhildur Sara. b) Berglind Agla. Guðjón verður jarðsunginn frá Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag, 30. júní 2020, kl. 14. Jarðsett verður í Kolfreyju- staðarkirkjugarði. Loðnuvinnslunar. Guðjón fór að vinna á tækjum hjá Borgþóri bróð- ur sínum en var í starfi hjá Terra þegar hann lést. Á sumrin var hann oft við bústörf hjá foreldrum sínum á Kolmúla. Guðjón kvæntist 17. júní 2005 Haf- dísi Báru Bjarnadóttur, f. 26. ágúst 1962. Foreldrar hennar eru Bjarni Helgason, f. 6. júlí 1926, d. 24. ágúst 2007, og kona hans Jóhanna Jóhann- Elsku bróðir, þetta var ekki tímabært, þú varst yngstur af okkur systkinunum og elstur var Guðmundur sem er látinn. Það var mikill fögnuður hjá okkur systrum þegar mamma kom með þig nýfæddan heim í sveitina setti þig í þvottabala upp á eldhúsborð. Ekki vantaði barnapíurnar, þrjár litlar trillur sem voru 3ja 5 og 6 ára og fóru með þig í göngutúra í vagninum um vorið og auðvitað fékkstu smá byltu þegar vagninum hvolfdi. Við keyrðum þig í hjól- börum sem hvolfdi og þú fékkst kúlu og gat á hausinn. Þú varst í skóla í Tunguholti og seinna í skólanum á Fáskrúðsfirði og gistir hjá okkur í Bjarkalundi. Á þessum tíma kynntist þú fé- lögum þínum og þið funduð upp á ýmsum prakkarastrikum og köstuðuð snjókúlum í gluggana hjá okkur. Eitt kvöldið fól ég þér það hlutverk að passa fyrir mig frumburðinn er ég skrapp yfir í næsta hús, eftir um klukkutíma var ég á heimleið og mæti þér með tárin í aug- unum og spyr hvert þú sért að fara. Þú svaraðir því til að hún öskri eins og ljón það sé ekki hægt að hugga hana. Þú undir þér vel í búskapnum, hafðir gaman af dýrunum, samanber endurnar sem þú ungaðir út og settir á tjörnina ungum og öldnum til ánægju. Elsku bróð- ir, það verða ekki fleiri útilegur að sinni. Við sem áttum eftir að fara með ykkur Hafdísi og vin- unum og spila með ykkur spilið með eineygða og tvíeygða gos- anum , en það gafst ekki tími til þess. Við munum gera þetta þegar við hittumst í sumarland- inu. Elsku bróðir. Sjáumst síðar. Þín systir Elísa. Kæri vinur, mikið þótti mér vænt um þegar þú hringdir. Hver gat þá vitað að næsta dag yrðir þú ekki meðal okkar. Við áttum langt og innilegt samtal. Þú sagðir við mig: „Þú veist að Kolmúli er fyrir austan. Hann er ekki að fara neitt! Ef þú ert á ferðinni í sumar þá læturðu mig vita. Ég er með lykil.“ Við lögðum svo á ráðin um að hitt- ast í sumar ef ég yrði á ferðinni eða allavega í haust þegar Haf- dís og hann kæmu suður. Við ræddum um sumarið, hvað væri á döfinni, hvað við gerðum síð- asta sumar, pallbílinn sem hann var búinn að skipta út fyrir rauða Trúpperinn og um liðna tíma, en þar var af nógu að taka. Hann sagðist ætla að aka yfir Staðarskarðið í sumar. „Já!“ sagði ég. „Það er ekki hægt,“ bætti ég við ákveðinn. „Vegurinn er ekki sjáanlegur á köflum, a.m.k. ekki Reyðar- fjarðarmegin!“ sagði ég. Ég hafði farið yfir skarðið hjólandi sumarið 2017 og taldi mig viss- an í minni sök, en það var svo dásamlegt með Gauja að hann lét slíkt álit ekki á sig fá. Hann var svo viss eins og hann var svo gjarnan þegar tekist var á um hvort eitthvað væri hægt eða ekki eða hvort hlutirnir væru svona eða hinsegin eða hvort þetta eða hitt hefði gerst svona eða öðruvísi. „Ég fer bara rólega! Það er bara svo- leiðis,“ eins og hann sagði iðu- lega þegar hann lauk máli sínu. Síðan fórum við fram og aftur í tíma. Hann sagði mér frá nýja barnabarninu, hennar Guð- bjargar Rósu, frekara viðhaldi á Kolmúlabænum og brambolti manna við að koma niður sjó- eldiskvíum fyrir landi Kolmúla. Hann hafði skoðun á því. Betra væri að hafa kvíarnar norðan megin í firðinum en sunnan megin út af norðaustanáttinni bætti hann við. „Það er bara svoleiðis.“ Þegar ég hugsa til baka, mættur í sveitina, á tólfta ári og hann á sautjánda ári, var ljóst að þessi stráklingur að sunnan var ekki alveg meðtek- inn strax, enda algerlega blaut- ur á bak við eyrum, vissi ekki hvar „rekan“ var eða hvað það var, eða að „skara flórinn“, „brynna ánum“, sem strákling- urinn kunni hvorki haus né sporð á. Hvað sem öllu þessu leið birtist stráklingurinn aftur næsta ár og þrjú sumur að auki. Þrátt fyrir aldursmuninn treystist sambandið og hélst síðan. Með samvistum við Gauja tók ég út þroska sem ég er innilega þakklátur fyrir. Hann var ótrúlega flinkur með allar vélar og tæki, en hann gat líka verið þrjóskur en jafnframt hlýr og blíður. Á þessum tíma var hlustað á kassettur og Ra- dio Luxemburg. Í eyrunum dundi rokk, oft Nazareth (Love Hurts), Deep Purple (Smoke on the Water) eða Alice Cooper (School’s Out), með taktföstu spili á loftgítar þegar það átti við eða þegar þeyst var inn á Fáskrúðsfjörð. Það er af mörgu að taka þegar horft er til baka, þar á meðal eru eftirminnilegar stundir með Guðjóni og Gauja þegar róið var á Glaði á miðin úti fyrir mynni Reyðarfjarðar, við Seley og Skrúð. Kæri vinur, ég þakka þér fyrir öll samtölin og samveru- stundirnar. Hafdís, ég færi þér innilegar samúðarkveðjur. Kær kveðja, Þórhallur Vilhjálmsson. Guðjón Guðjónsson HINSTA KVEÐJA Umhyggju og ástúð þína okkur veittir hverja stund. Ætíð gastu öðrum gefið yl frá þinni hlýju lund. Gáfur prýddu fagurt hjarta, gleðin bjó í hreinni sál. Í orði og verki að vera sannur var þitt dýpsta hjartans mál. (Ingibjörg Sigurðardóttir) Takk fyrir allt og allt, kæri vinur. Oddur, Freyja og synir. 18 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. JÚNÍ 2020 ✝ Sigríður JónaNorðkvist Marinósdóttir fæddist á Ísafirði 7. júní 1935. Hún lést á Landspít- alanum í Fossvogi 20. júní 2020. For- eldrar hennar voru Marinó Nord- quist Jónsson, f. 3.10. 1901, d. 11.2. 1987 og Elísabet Sigríður Sigurðardóttir, f. 2.5. 1916, d. 25.7. 2014. Alsystir Sigíðar var Kristín Ólöf Mar- inósdóttir Nordquist, f. 1934, d. 2006. Hálfsystkini samfeðra eru Ólafur Jón Nordquist, f. 1940, Sigurjón Marinósson, f. 1943, Margrét Marinósdóttir, f. 1945, Hrafnhildur Marinós- dóttir, f. 1946, d. 1986 og Auð- ur Marinósdóttir, f. 1948, og Benediktsson. Þau eiga 4 börn og 11 barnabörn; Elísabet María Hálfdánsdóttir, f. 8.7. 1965. Hún á 3 börn og 4 barnabörn; Árný Hafborg Hálfdánsdóttir, f. 13.2. 1968. Hún á 3 börn og 4 barnabörn. Sigríður hóf snemma tónlistarnám hjá Jónasi Tóm- assyni á Ísafirði. Hún var ein- ungis 16 ára þegar hún tók við starfi organista í Hólskirkju í Bolungarvík, starfi sem hún gegndi í 35 ár. Hún var einnig mikil prjónakona og var einn af stofnendum Vélprjóna- sambands Íslands. Sigríður og Hálfdán fluttu til Reykjavíkur 1987 þegar þau tóku við starfi sem kirkju- verðir í Hallgrímskirkju. Sig- ríður var meðlimur í Harm- onikkufélagi Reykjavíkur sem og Drangeyjarkórnum. Hún sinnti einnig félagsstarfi á Vitatorgi í mörg ár og hélt því áfram eftir að hún flutti þang- að sjálf. Útför Sigríðar Jónu fer fram frá Fossvogskirkju í dag, 30. júní 2020, kl. 13. hálfsystir sam- mæðra er Rann- veig Guðmunds- dóttir, f. 1939. Fósturforeldrar Sigríðar Jónu voru Hafliði Hafliðason, f. 26.9. 1891, d. 24.4. 1980 og Árný Árnadóttir, f. 2.7. 1898, d. 6.5. 1988. Hún ólst upp hjá þeim í Bolungar- vík ásamt fóstursystrum sín- um, Hólmfríði Vilhelmínu Haf- liðadóttur, f. 1923, d. 1988 og Jónu Sveinborgu Hafliðadótt- ur, f. 1929, d. 1980. Sigríður giftist 25.12. 1954 Hálfdáni Ólafssyni, f. 3.8. 1926. Hann lést 19.2. 1999. Börn þeirra eru Unnur Guð- bjartsdóttir, f. 7.9. 1956, eig- inmaður hennar er Garðar Elsku amma. Ég var svo lánsöm að hafa fengið að alast upp hjá þér og afa, minningarnar eru svo dýr- mætar. Ferðalögin vestur, að- albláber með sykri og rjóma á haustin, sviðakjammar um jólin og heimsóknir til ömmu á Akra- nesi. Dýrmætustu minningarn- ar eru þó úr Eskihlíðinni þegar við afi sungum og þú spilaðir undir, ég man sérstaklega vel eftir einu skipti, þá sungum við Vorvindar glaðir og ég söng upp úr rauðu bókinni, ég rugl- aðist mikið og sérstaklega í lok- in á laginu svo þú byrjaðir allt- af lagið upp á nýtt þar til ég náði að syngja það rétt. Þér fannst svo gaman að kenna tón- list og varst með alls konar ráð, ég átti ekki gott með að læra á nótur en þú varst með lausn við því, þú keyptir fyrir mig bók þar sem þú litaðir nóturnar og naglalakkaðir lyklana á hljóm- borðinu svo ég gæti spilað upp úr bókinni. Börnin mín eiga svo góðar minningar með þér, þau elsk- uðu að fara niður til löngu þeg- ar við bjuggum í Strandaselinu því þú varst alltaf til í að bralla eitthvað með þeim. Þú varst svo góð, vildir styrkja öll góðgerðarsamtök, safnaðir í bauk og prjónaðir fyrir Rauða krossinn, áttir styrktarbörn í útlöndum og máttir ekkert aumt sjá. Þú vild- ir allt fyrir alla gera og sást það góða í öllum. Elsku amma, þú varst með hjarta úr gulli. Ég trúi því að þú sért komin til afa, þú spilar og hann syng- ur. Í bljúgri bæn og þökk til þín, sem þekkir mig og verkin mín. Ég leita þín, Guð, leiddu mig og lýstu mér um ævistig. Ég reika oft á rangri leið, sú rétta virðist aldrei greið. Ég geri margt, sem miður fer, og man svo sjaldan eftir þér. Sú ein er bæn í brjósti mér, ég betur kunni þjóna þér, því veit mér feta veginn þinn, að verðir þú æ Drottinn minn. (Pétur Þórarinsson) Takk fyrir að vera amma mín og mamma mín. Sigríður Halla Magnúsdóttir. Þeim fækkar óðum sem voru hluti af ljúfri bernskunni í Bol- ungarvík. Elskuleg móðursystir mín, Sigga Nóa, lést 20. júní sl. Margar góðar minningar streyma fram. Eldhúsið hjá ömmu þar sem systurnar spjöll- uðu, hátíðir og afmæli með söng og gleði þar sem Sigga var við hljóðfærið og stundum tvöfald- ur kvartett afa og ömmu, dætra og tengdasona. Fyrsta alvöru- fjölskylduútilegan, þegar farið var yfir Syðridalsvatn á báti og tjaldað þar. Gítar- og píanó- tímar hjá Siggu, sem átti enda- lausa þolinmæði, og söngæfing- ar fyrir barnaskólaskemmtanir. Barnapía hjá Siggu og Halla, þeim góða manni. Og mér fannst þau alltaf skilja mig svo vel þegar unglingurinn var í uppreisn gegn foreldrunum. Ævi Siggu er um margt merkileg. Ýmsar ástæður urðu til þess að henni var komið í fóstur til Siglufjarðar fyrstu tvö ár ævinnar. Hafliði, móðurafi minn, var mikill vinur föður Siggu, og úr varð að hún kom til afa míns og ömmu tveggja ára gömul og ólst þar upp til fullorðinsára. Eldri systurnar, sem þá voru átta og fjórtán ára gamlar, tóku henni afar vel og sögðu oft að hún hefði verið svo skemmtilegt barn, skapandi og tónelsk. Þær systurnar sungu oft og léku á gítar með Hjálp- ræðishernum. Þegar ljóst var að orgelleik- ara myndi vanta í Hólskirkju varð úr að Sigga sækti nám til Jónasar Tómassonar á Ísafirði. Þangað fór hún sem unglingur og dvaldi heima hjá Jónasi í tæp tvö ár sem tónlistarnemi og húshjálp. Sigga var því að- eins 16 ára þegar hún tók að sér orgelleik í Hólssókn ásamt stjórn kirkjukórsins, sem má teljast ótrúlegt afrek. Síðar varð hún tónlistarkennari, kenndi söng í skólanum og stýrði fleiri kórum. Óhætt er að segja að hún hafi veitt mörgum Bolvíkingnum innsýn í tónlist- ina og ég og margir aðrir fá henni seint fullþakkað fyrir tón- listaruppeldið. Innilegar samúðarkveðjur til ykkar, elsku Unnur, Beta, Adda og fjölskyldur, sem voruð henni svo mikil gleði. Minning Siggu Nóu fylgir okkur um ókomna tíð. Hafi hún þökk fyrir allt. Árný Elíasdóttir. Á öndverðum áttunda áratug síðustu aldar kom nýr sóknar- prestur til Bolungarvíkur og tók við af góðklerkinum síra Þorbergi Kristjánssyni, við- brigða reglusömum embættis- manni. Ekki var meira en svo að sá minnstur djákn í Guðs kristni sem hér var kominn kynni almennilega að messa. Mikið lifandis skelfingar heims- ins óttalega ósköp var hann heppinn að organisti við Hóls- kirkju skyldi þá vera heiðurs- kvinnan Sigríður J. Norðkvist. Það var ekki einasta að hún væri allra kvenna þýðust í við- móti og ljúfust í umgengni heldur kunni hún upp á sína tíu fingur bæði aftur á bak og áfram messuliðina við hina hug- felldu tónlist Sigfúsar Einars- sonar með öllum þeim fíngerðu afbrugðningum er þar heyra til og hvað greinilegastir verða í víxlsöng prests og safnaðar við sæluboð frelsarans í Fjallræð- unni; þar er vart merkjanlegur munur á tóni prests annars vegar og svörum safnaðar hins vegar, skakkar þetta einum, tveimur sveiflum upp eða niður, eftir því sem fram vindur. Og ekki vafðist heldur fyrir henni að skipta um messusvör eftir tímabilum kirkjuársins sem ýmsum var löngum kærkomin tilbreyting. En klassísk messa sem ætíð er nákvæmlega eins að sínu leyti ár út og ár inn hafði í þennan tíma ekki enn náð fótfestu á Vestfjörðum. Sigga var handviss að lesa hljóð af blaði; Jónas Tómasson eldri, tónskáld á Ísafirði, hafði kennt henni að spila og hún hafði lært af honum þá eðlu kúnst að sleppa aldrei fingri af lykli fyrr en viðtakandi puti væri kominn á sinn stað; hún batt og tengdi tóna og hljóma svo fagurlega, að unun var á að hlýða, í stað þess að láta höggin ríða á hljómborðinu að fornum sið. Hún var ábyggileg svo af bar, og hvert orð hennar stóð eins og stafur á bók. Eins var og stundvísi hennar viðbrugðið. Ef þurfti af bæ að halda hús- kveðju utan sóknar, stóð hún með nótnatöskuna ferðbúin á dyrahellunni heima hjá sér, þegar sjálfrennireiðin, sem komin var að sækja hana, lagð- ist þar að. Sigga Nóa var einstök kona í veröldinni, frábær guðsmann- eskja og góðkvendi. Í áratugi var hún organisti í Hólskirkju, háttvís, hljóðlát og talfá hvers- dagslega; vissi enginn til þess að hún hefði nokkru sinni byrst sig við söngfólkið í kirkjukórn- um utan einu sinni að sagt var. Þá var kominn kyndugur kenni- maður að prestakallinu og kaus að hafa við messu skelfilega sjaldgæfan sálm sem ekki nokkur manneskja hafði heyrt áður, aldrei nokkurn tíma, hvergi nokkurs staðar. Kom að vonum upp kurr í söngflokkn- um, en sögn var að Sigga Nóa hefði þá mælt til fólksins vængjuðum orðum: „Þið syngið þetta bara steinþegjandi og hljóðalaust!“ Þegar hún sótti um starf kirkjuvarðar í Reykjavík fékk sóknarnefndin bréf frá ónefnd- um velunnara hennar og þar stóð að bréfritarinn hefði sjálf- ur þótt lipurmenni að hófi, en á samstarf hans við Sigríði J. Norðkvist hefði aldrei borið skugga. Þeir flýttu sér að ráða Siggu Nóu og sáu ekki eftir því. Ástvinum öllum er flutt inni- leg samúð. Guð blessi minningu góðrar konu, Sigríðar J. Norð- kvist. Gunnar Björnsson, pastor emeritus. Sigríður Jóna Norðkvist Virðing, reynsla & þjónusta Allan sólarhringinn 571 8222 Svafar: 82o 3939 Hermann: 82o 3938 Ingibjörg: 82o 3937 www.kvedja.is svafar & hermann Frímann & hálfdán Útfararþjónusta Frímann 897 2468 Hálfdán 898 5765 Ólöf 898 3075 Sími: 565 9775 www.uth.is uth@uth.is Cadillac 2017

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.