Morgunblaðið - 07.07.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚLÍ 2020
✝ Hildur Ágústs-dóttir fæddist
á Álfhólum, Vest-
ur-Landeyjum, 13.
október 1935. Hún
lést á Hjartadeild
Landspítalans 28.
júní 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Ágúst
Jónsson, f. 1910, d.
1999, og Sigríður
Lóa Þorvalds-
dóttir, f. 1913, d. 1985. Systkini
Hildar: Jón, f. 1942, Eiríkur, f.
1943.
Þann 26. maí 1957 giftist
Hildur Rúnari Guðjónsyni, f.
26.8. 1933, d. 20.5. 2017. For-
eldrar hans voru Guðjón Karls-
son, f. 1901, d. 1966, og Sigríð-
ur Markúsdóttir, f. 1902, d.
1993. Hildur og Rúnar eign-
uðust níu börn, þau eru: 1) Sig-
urður Ágúst, f. 8.5. 1955, maki
Lára Ólafsdóttir, f. 1972. Börn
Sigurðar með Brynju Erlings-
dóttur: a) Linda Björk, maki
Ármann Heiðarsson, b) Ágúst
Leó, maki Harpa M. Kjartans-
dóttir. Börn Sigurðar og Láru:
c) Sigurður Rúnar, d) Sigurjón
Lárus, e) Jón, f) Skarphéðinn
Sverrir. Sonur Láru af fyrra
sambandi Ólafur O. Marteins-
son. 2) Guðjón f. 16.3. 1957,
a) Arnald Már, b) Haukur Ingi,
c) Einar Örn. 6) Ágúst, f. 18.4.
1966, maki Rósa Emilsdóttir, f.
1973. Rósa á tvö börn af fyrra
sambandi. Börn Ágústar með
Ragnheiði Jónsdóttur: a) Hildur
Ágústsdóttir, maki Kristján
Jónsson, b) Elísabet Rún, maki
Helgi Eyjólfsson, c) Kolbrá
Lóa, d) Jón Bjarni, e) Álfheiður
Þóra. 7) Rúnar Smári, f. 18.4.
1970. 8) Sævar, f. 22.8. 1977,
maki M. Sóley Sigmarsdóttir, f.
1977. Börn þeirra: a) Emilía
Sif, b) Guðmar Gauti, c) Orri. 9)
Sigurbára, f. 6.10. 1980, maki
Einar Hjálmarsson, f. 1978.
Börn þeirra: a) Ævar Örn, b)
Kári. Barnabarnabörnin eru 39.
Hildur ólst upp í Sigluvík.
Hún hóf nám í gagnfræðiskóla
Vestmannaeyja 13 ára og var
þar í tvo vetur. Hún starfaði
hjá Kaupfélagi Rangæinga og
einnig sem verslunarstjóri í
Vestmannaeyjum á yngri árum.
Hún var virk í kvenfélagi Berg-
þóru og gegndi formennsku
þar í 24 ár. Einnig starfaði hún
sem húsvörður í Njálsbúð með-
fram búskap í fjölda ára. Þau
bjuggu fyrst hjá foreldrum
hennar í Sigluvík en hófu bú-
skap í Klauf árið 1958 og fluttu
þangað 1961. Þau byggðu jörð-
ina upp í sameiningu allt til
ársins 2005 en þá fluttu þau á
Hvolsvöll og bjuggu fyrst í í
Gilsbakka 29a og fluttu þaðan
að Kirkjuhvoli.
Útför Hildar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 7. júlí 2020,
og hefst athöfnin klukkan 13.
maki Sandra D.
Georgsdóttir, f.
1957, börn þeirra:
a) Rúnar Gauti,
maki Dagmar I.
Birgisdóttir, b)
Tinna, maki Gunn-
ar Gíslason, c)
Katla, maki Björn
Einarsson, d)
Frosti, maki Aníta
Árnadóttir. 3) Þór-
dís Jóna, f. 18.7.
1958, maki Skúli Guðmundsson,
f. 1957, börn þeirra: a) Hrafn-
hildur Ósk, maki Viktor H. Jón-
mundsson, b) Dagný, maki
Gunnar B. Viktorsson, c) Drífa,
maki Sigurvin Ólafsson, d) Daði
Rafn, maki Arnbjörg Jóhanns-
dóttir, e) Hanna Lóa, maki
Birgir Guðjónsson, f) Rebekka
Rut, maki Bergur G. Jónasson.
4) Magnús, f. 27.4. 1961, maki
Elísabet Ó. Helgadóttir, f. 1972.
Börn Magnúsar með Sigrúnu
Ólafsdóttur: a) Eva Dís, b) Elva
Ýr, maki Magnús Ö. Ragn-
arsson. Barn Magnúsar og El-
ísabetar: c) Sævar Atli. Börn
Elísabetar af fyrra sambandi:
Hafdís E. Ásbergsdóttir, maki
Andrés P. Magnússon, Helgi S.
Ásbergsson. 5) Sigríður Lóa, f.
22.2. 1964, maki Steindór V.
Reykdal, f. 1963. Börn þeirra:
Vestmannaeyjar blasa við úr
stofuglugganum heima og held
ég að árin sem mamma átti þar
hafi alltaf átt sérstakan stað í
hjarta hennar. Þegar platan með
sextett Óla Gauks var tekin fram
og þjóðhátíðarlögin spiluð þá
voru sérstakar hátíðarstundir.
Annars einkennast minningar
mínar af æskunni í Klauf mest af
að allir höfðu skyldum að gegna.
Hvort sem var að bjarga böggum
undan rigningu að sumri, kart-
öflum undan frosti að hausti eða
vaka yfir gyltu að gjóta yfir nótt.
Allir að leggjast á eitt.
Foreldrar mínir eru af þessari
kynslóð sem færði þetta þjóð-
félag til þeirra allsnægta sem við
þekkjum í dag. Og ekki fær sú
kynslóð miklar þakkir fyrir.
Mamma var á engan hátt ein-
föld í viðkynningu og skeytti lítt
um hvað öðrum fannst. Hún tók
hlutunum heldur bókstaflega í
orðsins fyllstu merkingu. Þeir,
sem henni mislíkaði við, fengu al-
veg að finna það.
Á hinn bóginn var hún bóngóð
og taldi ekki eftir sér að gera
fólki greiða. Ekki síst þeim sem
minna máttu sín. Skaphöfnin var
mikil og ekkert verið að brjóta til
mergjar að sumir dagar voru
dekkri en aðrir. Ekki gat hún að
því gert að í henni toguðust á þau
ólíku öfl skaftfellska þrjóskan og
leyndarhyggjan úr Skúmsstaða-
ættinni. Svo og einurðin og
óhemjugangurinn úr Álfhólaætt-
inni. Lét sjaldnast deigan síga
þótt á bjátaði.
Eitt sinn lá hún á spítalanum á
Selfossi eftir aðgerð. Bjallan
hafði dottið í gólfið. Hún kallaði
eftir aðstoð, fyrst lágt, svo hærra
og hærra. Ekkert svar. Þá teygði
hún eftir gsm-símanum á nátt-
borðinu og hringdi í 112. Það
fylltist brátt stofan af hvít-
klæddu fólki.
Þegar barnauppeldi var að
mestu lokið þá tóku Njálsbúðar-
böllin við og oft staðið í ströngu.
Fyrir eitt ballið var söngvari SS
Sól að stilla upp, varð hann fyrir
því óláni að leðurbuxurnar klof-
rifnuðu. Hann kom strunsandi
inn í eldhús gegnum vængja-
hurðirnar og sagði: stelpur getið
þið eitthvað gert í þessu? Kon-
urnar gripu flestar fyrir augun,
en húsvörðurinn brá ekki svip:
farðu úr þessu og réttu mér.
Brunaði niður í Klauf með haldið,
dró fram gamla Singer og sikks-
akkaði fyrir rifuna og náði til
baka í tæka tíð.
Svo var réttarball um haustið.
Tveir þekktir rokkarar höfðu
slegið saman og nutu mikilla vin-
sælda. Að balli loknu ramba ég
niður í kjallara. Kem þar að móð-
ur minni í gluggalausri kompu.
Andspænis henni sat umboðs-
maðurinn og sýndist skelkaður.
Henni var mikið niðri fyrir og
augun skutu gneistum. Sem aldr-
ei þessu vant beindist ekki að
mér.
Ég kenndi í brjósti um mann-
greyið sem hafði ætlað eitthvað
að snúa á þá gömlu í samningum,
en varð guðsfeginn að sleppa út.
Hann varð reyndar skömmu
seinna landsþekktur fyrir allt
annað en að vera einhver kór-
drengur.
Þegar ég gekk út í haustnótt-
ina fannst mér ég hafa þarna
lært ákveðna lexíu. Eitthvað sem
er velþekkt í lögfræði, viðskipt-
um og stjórnmálum.
Þú hefur alltaf betur en and-
stæðingurinn, bara ef þú ert
ófyrirleitnari.
Ég vil að lokum þakka starfs-
fólki Kirkjuhvols fyrir umönnun
síðustu árin og starfsfólki hjarta-
deildar Landspítalans síðustu
dagana.
Takk fyrir mig.
Ágúst Rúnarsson.
„Eruð þið búin að hringa í
mömmu ykkar?“ Þetta var al-
geng spurning sem við fengum
þegar hugað var að heimferð um
miðja nótt eftir skemmtun. Þú
vildir alltaf ná í okkur og í ófá
skiptin fylltir þú bílinn af vinum
okkar líka.
Þegar við vorum á unglingsár-
unum var skipulagið ekki alltaf
upp á það besta. Oft mættum við
með óhrein föt seint að kvöldi
sem við þurftum að nota daginn
eftir. Aldrei skammaðist þú í
okkur heldur skelltir því í vélina
og settist svo í lazyboyinn og
beiðst þangað til vélin var búin til
þess að setja fötin á ofninn inn í
eldhúsi.
Þið voruð alltaf dugleg að
ferðast með okkur sem var nú
ekkert allt of algengt á þessum
tíma verandi bændur. Vest-
mannaeyjaferðirnar eru okkur
minnisstæðar en það sást greini-
lega á ykkur báðum að eyjan var
ykkur afar kær.
Pönnukökurnar, ó já pönnu-
kökurnar. Það sem barnabörnin
gátu troðið í sig af þeim. Alltaf
tókstu upp pönnurnar þegar við
komum í heimsókn og sykurinn á
þær var nú ekki sparaður.
Elsku mamma, loksins eruð
þið pabbi sameinuð á ný. Þú
saknaðir hans svo mikið, en nú
getið þið svifið um á dansgólfinu
aftur.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir)
Sævar, Sigurbára
og fjölskyldur.
Elsku amma í Klauf.
Það er svo óraunverulegt að
vera að skrifa minningargrein
um þig. Það er svo stutt síðan við
vorum litlar og komum til ykkar
afa og Smára í Klauf.
Þú kenndir okkur svo margt
elsku amma. Til dæmis að sitja í
bíl á ferð á ósléttu undirlagi,
baka heimsins bestu pönnukök-
ur, binda skátahnúta, láta köku
hefast eftir að hún var bökuð,
hvernig á að bera sig að í fæð-
ingu og svo margt fleira.
Við erum nokkuð vissar um að
orðtakið „að hafa ráð undir rifi
hverju“ hafi verið samið um þig.
Það var sama hvert vandamálið
var, þú hafðir ráð við öllu.
Þér var afar umhugað um af-
komendur þína og varst ákaflega
stolt af þeim. Þú varst nær und-
antekningarlaust með nýjar
fréttir af fólkinu þínu í hverri
heimsókn eða símtali og alltaf
skein stoltið í gegn. Þess má til
gamans geta að það er afrek út af
fyrir sig þar sem þeir nálgast
hundraðið óðfluga.
Það verður ansi tómlegt að
renna í gegnum Hvolsvöll og
stoppa ekki hjá þér í kaffibolla.
Stundum spjölluðum við út í eitt
en stundum sátum við bara og
þögðum, orð voru ekki alltaf
þörf, okkur fannst gott að vera
hjá þér og þér fannst gott að hafa
okkur.
Elsku amma, mikið eigum við
eftir að sakna þín, en það er gott
að vita að þú sért komin til afa
sem þú saknaðir svo sárt.
Þínar
Hildur og Elísabet Rún
Ágústsdætur.
Nú húmi slær á hópinn þinn,
nú hljóðnar allur dalurinn
og það, sem greri á þinni leið
um því nær heillar aldar skeið.
Vor héraðsprýði horfin er:
öll heiðríkjan, sem fylgdi þér.
Og allt er grárra en áður var
og opnar vakir hér og þar.
Þér kær var þessi bændabyggð,
þú battst við hana ævitryggð.
Til árs og friðar – ekki í stríð –
á undan gekkstu í háa tíð.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Mig langar til að minnast
ömmu í nokkrum orðum.
Amma var einstök á svo marg-
an hátt, hún var t.a.m. snillingur
í höndunum, hvort sem var við
eldamennsku, bakstur eða
handavinnu, og fengu margir að
njóta góðs af því. Hún var líka
vel að máli farin og voru lýsingar
hennar oft á tíðum óborganlegar.
Ég varð þess heiðurs aðnjót-
andi að fá að vinna á Kirkjuhvoli
hjá ömmu síðustu ár hennar, og
áttum við þar margar góðar
stundir. Ömmu var svo innilega
annt um fólkið sitt, og bað mig
reglulega að sýna sér nýjar
myndir og segja sér nýjustu
fréttir.
Við amma áttum eftirminni-
lega stund í vor sem mér þykir
svo vænt um. Hún bað mig þá að
finna geisladisk sem hún átti til
og setja í græjurnar. Gömlu
Eyjalögin tóku þá að hljóma,
uppáhaldslög þeirra afa. Þó að
nokkur tár tækju að renna niður
kinnarnar ljómaði hún af vellíð-
an. Nú hefur hún hitt afa á ný
sem hún saknaði svo sárt.
Eitt er víst, að nú er sko dans-
að.
Takk elsku amma fyrir sam-
fylgdina og hvíldu í friði.
Þín
Kolbrá Lóa.
Það gustaði af henni Hildi í
Klauf, jafnvel hvessti þegar mik-
ið lá við. Hún var formaður kven-
félagsins og það fór enginn í
grafgötur með það, stjórnsöm,
ákveðin og það fór henni vel.
Þegar hún var komin í hús fór
það ekkert á milli mála. Njálsbúð
var hennar annar heimavöllur,
hvort sem var að undirbúa
sveitaball sem húsvörður, þorra-
blót eða aðrar samkomur sem
haldnar voru í sveitarfélaginu.
Hljómsveitarmeðlimir urðu góðir
kunningjar hennar, hún lagði
þeim lífsreglurnar og hún gaf
þeim að borða. Öllum var kunn
andúð hennar á áfengum
drykkjum, sem hún fór ekki dult
með. Hún var formaður og for-
ingi eins og valkyrja úr Íslend-
ingasögum. Undir oft og tíðum
hrjúfu yfirborðinu var viðkvæm
Hildur sem ekki mátti neitt aumt
sjá. Hún var næm og sá, að mér
fannst, lengra en nef hennar
náði, berdreymin og virtist hafa
tveggja heima tengsl. Ekki má
gleyma dansinum þeirra Rúnars.
Hann eins og faglærður rokk-
dansari, tjúttaði eins og enginn
væri morgundagurinn svo fólk
starði, en hún tæpur eftirbátur
hans meðan skrokkurinn leyfði.
Þau voru sýningapar.
Hún tók vel á móti nýja bónd-
anum og fjölskyldunni allri í
Eystri-Hól vorið 1984 og lagði
ávallt gott til málanna, studdi og
ráðlagði og vildi okkur það allra
besta. Allar götur síðan hefur
verið tryggur vinskapur við hana
og allt hennar fólk. Minnisstætt
er þegar hún hringir fyrsta
haustið, búið að taka upp smá-
vegis af kartöflum og til stóð að
senda til Reykjavíkur og spyr
hvort ég kunni að sauma með nál
fyrir pokana eins og þá tíðkaðist.
Nei, ungi bóndinn kunni það ekki
og vissi ekki að það væru ein-
hverjar serimóníur í kringum
það. „Ég sendi hana Lóu og læt
hana kenna þér.“ Það stóð heima,
Lóa var komin á augabragði,
kenndi drengnum og pokarnir
voru tilbúnir áður en Kaup-
félagsbíllinn kom. Þannig var
þetta oft og einatt, hugulsemin,
umhyggjan og hjálpsemin. Mér
fannst oft og tíðum að ég væri tí-
unda barnið hennar. Nú þegar ég
gái undir kartöflugrösin verður
mér hugsað til þeirra hjóna sem
voru vakin og sofin yfir búskapn-
um af brennandi áhuga, hvort
sem voru; svín, kartöflur eða kýr,
alls staðar voru góðar og miklar
afurðir. Við þessi vistaskipti
hennar er mér þakklæti í huga,
fyrir vináttuna, trygglyndið og
trúna sem hún hafði á mér, sér-
staklega þegar þurfti eitthvað að
gera á sviði, þá hringdi síminn.
Nú er Hildur komin í sælli ver-
öld, eftir viðburðaríka ævi,
keppir í pönnukökubakstri um
helgar, keyrir á milli bæja, flaut-
ar þegar hún kemur í hlað og
býður rófupoka til sölu. Rúnar
situr í farþegasætinu og brosir í
kampinn, feginn að vera búinn að
fá hana til sín og segir: „Já róleg
Hildur mín, það er nóg að flauta
einu sinni, það kemur örugglega
einhver út á hlað.“
Hjörtur Benediktsson.
Hildur
Ágústsdóttir
✝ Valdís fæddistí Reykjavík 11.
febrúar 1960. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 19. maí
2020.
Faðir hennar
var Valgeir Her-
bert Valdimarsson,
f. 12. desember,
1928, látinn 7 apríl
1979, móðir hennar
var Herdís Hanna Ingibjarts-
dóttir, f. 7. Júní 1931, látin 31
des 2011. Bræður Valdísar eru:
Ingi, f. 19. október 1954 og
Birgir Geir, f. 24. nóvember
1957. Leiðir Valdísar og Unnars
Magnússonar, d.
11. september
2001, lágu saman í
Keflavík og hófu
þau þar búskap.
Þau skildu síðar.
Dóttir þeirra er
Herdís Ósk, f. 24.
október, 1981,
maki hennar er
Örvar Þór Krist-
jánsson, f. 25.
mars, 1977. Synir
þeirra eru: Jón Unnar Sverr-
isson, f. 12. maí, 2008, Kristján
Leó, f. 6. júlí 2013 og Arnar
Logi, f. 2. janúar, 2017.
Útför Valdísar fór fram 2.
júní 2020.
Ég vil í nokkrum orðum minn-
ast Valdísar Valgeirsdóttur, er
lést 19. maí sl.
Leiðir okkar Valdísar lágu
fyrst saman í sundi í Laugardals-
laug. Valdís var einstök og góð
kona. Hún var vel að sér og haf-
sjór af fróðleik og hafði frá
mörgu að segja. Hún var list-
feng, hafði auga fyrir því sem fal-
legt er, hún hafði mikinn áhuga á
tónlist, lærði á píanó er hún var
ung. Ég minnist þess að hún
hafði óskaplega gaman af því að
fara á kabarett í Gamla bíó, á
tónleika og hennar eftirlætis tón-
listarmaður er Kristján Jó-
hannsson, henni þótti alltaf jafn
tilkomumikið að fara á tónleika
hjá honum. Hún hafði einnig
mikla ánægju af því að dansa,
sótti mörg dansnámskeið og
kunni vel að njóta þess sem lífið
gaf.
Valdís flutti til Keflavíkur í
kringum 1980 og bjó þar í um
tuttugu ár. Þar kynntist hún
Unnari Magnússyni, heitnum.
Dóttir þeirra er Herdís Ósk,
maður hennar er Örvar Þór
Kristjánsson og synir þeirra eru,
Jón Unnar, Kristján Leó og Arn-
ar Logi. Herdís Ósk, Örvar Þór
og synir þeirra, reyndust Valdísi
óskaplega vel og þar lá hennar
fjársjóður.
Er Valdís, flutti að nýju til
Reykjavíkur urðu ljósaskil í
hennar lífi. Hún var meðvituð um
veikindi sín en þrautseigja og
seigla voru hennar aðalsmerki.
Aldrei skyldi gefist upp. Ég vil
koma á framfæri einlægu þakk-
læti til Ómars Ívarssonar læknis
en hann reyndist Valdísi einstak-
lega vel og hún mat hann og að-
stoð hans mikils. Í framhaldi af
kynnum þeirra urðu lífsgæði
hennar mun betri.
Kæra Valdís, enginn veit hvað
átt hefur, fyrr en misst hefur.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Guðlaugur Sveinsson.
Valdís
Valgeirsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram.
Minningargreinar