Morgunblaðið - 28.08.2020, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. ÁGÚST 2020
✝ Guðrún Haf-liðadóttir fædd-
ist í Neskoti í Flóka-
dal í Vestur-Fljót-
um, Skagafjarð-
arsýslu, 15.
desember 1932.
Hún lést á heimili
sínu í Búðargerði 4,
Reykjavík, 17.
ágúst 2020. Hún var
einkadóttir hjón-
anna Hafliða Ei-
ríkssonar (1895-1979) og Ólafar
Björnsdóttur (1895-1989). Systk-
ini Guðrúnar sammæðra voru
Eiður Guðmundsson (1914-
1922), Hartmann Guðmundsson
(1915-1922), Páll Guðmundsson
(1917-2012), Líney Guðmunds-
dóttir, f. 1919, og Axel Guð-
mundsson (1924-2007). Uppeld-
isbróðir hennar var Hafliði
Frímannsson (1927-2020).
Guðrún giftist Kristni Mark-
ússyni (1918-2000) frá Dísukoti í
Þykkvabæ hinn 17. júní 1954.
Foreldrar hans voru Markús
Sveinsson (1879-1966) og Katrín
Guðmundsdóttir (1883-1957).
Börn Kristins og Guðrúnar eru:
1) Ásmundur Þór húsasmíða-
meistari (1955), kvæntur Birnu
Kjartansdóttur og eiga þau tvær
áður en hún fór sem ráðskona í
Þykkvabæinn þar sem hún
kynntist eiginmanni sínum og
hóf búskap með honum á æsku-
heimili Kristins í Dísukoti. Þau
bjuggu félagsbúi með Ársæli
bróður Kristins og Sveinbjörgu
konu hans um margra ára skeið
áður en þau skiptu búinu og
Guðrún og Kristinn héldu áfram
mjólkurframleiðslunni. Hún
sinnti um langt árabil gæðaeft-
irliti við sauðfjárslátrun á haust-
in. Þegar börnin voru flest farin
að heiman vann hún í kjötvinnslu
Þykkvabæjar. Þegar hún var
orðin ein við fráfall Kristins
flutti hún búferlum til Reykja-
víkur en Óskar sonur hennar tók
við búskapnum í Dísukoti. Hún
var alla tíð virk í starfi Hvíta-
sunnukirkjunnar og trúin var
henni mikilvægasta kjölfestan í
lífinu. Guðrún naut þess að
ferðast og þau Kristinn fóru
meðal annars í fimm vikna ferða-
lag þvert yfir Bandaríkin og
Guðrún fór síðan með hópi fólks
í langþráða ferð á Biblíuslóðir til
Ísraels.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu í
dag kl. 15. Vegna samkomu-
takmarkana verður athöfnin ein-
ungis fyrir nánustu fjölskyldu.
Athöfninni verður streymt á
https://filadelfiareykjavik.on-
line.church/ og á facebooksíðu
Hvítasunnukirkjunnar Fíladel-
fíu. Nálgast má virkan hlekk á
streymið á www.mbl.is/andlat/.
dætur. 2) Hafliði
fjölskylduráðgjafi
(1956), kvæntur
Steinunni Þorvalds-
dóttur og eiga þau
þrjú börn. 3) Katrín
húsmóðir (1957),
ógift en á fjögur
börn. 4) Ólafur
verkstjóri (1958),
kvæntur Regínu
Heincke og eiga
þau tvær dætur en
hann á son og fósturson frá fyrra
hjónabandi. 5) Hrönn skrif-
stofustjóri (1959), gift Rúdólfi
Jóhannssyni og eiga þau tvö
börn. 6) Óskar bóndi (1960),
kvæntur Sigrúnu Björk Leifs-
dóttur og eiga þau fjögur börn.
7) Líney dagmóðir (1962), gift
Guðjóni Hafliðasyni og eiga þau
tvo syni. 8) Reynir (1964-1965).
9) Guðmundur Árni þjón-
ustustjóri (1966), kvæntur Vöku
Steindórsdóttur og eiga þau þrjú
börn. 10) Guðgeir (1968-1969).
11) Magnús rafeindavirki (1972),
kvæntur Ástu Hjálmarsdóttur og
eiga þau fjögur börn.
Á þessari vegferð fjölskyld-
unnar hafa sex barnabörn Guð-
rúnar kvatt þetta líf. Guðrún fór
í húsmæðraskóla á Hallormsstað
Nú er hún mamma farin til
fundar við frelsara sinn. Báðir
foreldrar mínir hafa kvatt þetta
líf. Nú ganga þau á geislafögrum
grundum eilífðar, eins og segir í
einum af uppáhaldstextum þeirra
beggja.
Mamma var kjölfestan í æsku
minni og seinni árin varð sam-
band okkar jafnvel enn nánara.
Þegar hún fluttist til Reykjavíkur
úr Þykkvabænum urðum við ná-
grannar og samgangurinn mikill.
Við töluðum saman í síma, minnst
einu sinni á dag og hittumst
flesta daga.
Mamma var dugmikill fram-
kvæmdastjóri á mjög stóru heim-
ili. Dísukot í Þykkvabæ var barn-
margt. Ekki dugði mömmu að sjá
fyrir sínum eigin 9 börnum, því
hún bætti við sumardvalarbörn-
um sem sum hver komu ár eftir
ár. Mamma var ákveðin kona, en
kærleiksrík og umhyggjusöm.
Erfitt fannst mér sem unglingi að
koma heim frá Hellu eftir skól-
ann og mamma ekki heima til að
taka á móti mér. Það vantaði
þetta heimilislega, „hvernig gekk
í skólanum?“ með spjalli um við-
burði dagsins, þegar hún var far-
in að vinna í kjötvinnslunni eftir
slátrun á haustin. Hún var þar
fulltrúi dýralæknis í gæðaeftrliti,
en hún tók við því af pabba.
Eitt af einkennum mömmu,
sem úrvalshúsmóðir, var bakst-
urinn. Brauð, flatkökur, kleinur
og langur listi af alls konar góð-
gæti, en hin fræga stúdentakaka
var okkur systkinunum mikil-
vægust. Kleinurnar og flatkök-
urnar urðu síðar eftirsóttar af
stórum hópi fólks. Margar
ánægjustundir áttum við mamma
seinni árin yfir flatkökubakstri
og kleinugerð. Þá var spjallað um
trúna sem henni var mjög hug-
leikin. Hún sagði mér einnig sög-
ur af sínum yngri árum, áður en
ég fæddist. Þessar stundir okkar
eru mér dýrmætar minningar.
Mamma varð mín besta vinkona
og hjálparhella, seinni árin. Ég á
eftir að sakna símhringinga undir
miðnætti og ferða okkar í búðir.
Sérstaklega vefnaðarvöruversl-
ana en hún hafði dálæti á falleg-
um efnum og möguleikunum sem
þau búa yfir. Einnig á ég eftir að
sakna þess, þegar kirkjustarf
verður eðlilegt aftur, að kom ekki
við og taka mömmu með, rétt fyr-
ir ellefu á sunnudagsmorgnum.
En mamma hafði fullnað sitt
skeið og skilað af sér miklu og fal-
legu verki.
Líney og fjölskylda.
Í velmegun dagsins í dag er
stundum erfitt að muna hversu
stutt er síðan síðasta kynslóðin
yfirgaf torfbæina og flutti inn í
húsin sem okkur finnast svo sjálf-
sagður hluti af nútímaþægindum.
Guðrún móðir mín var 8 ára göm-
ul þegar hún flutti inn í stein-
steypta húsið sem afi minn hafði
byggt í Neskoti í Fljótum. Hún
talaði af hlýju um minningarnar
frá þessum fyrstu árum og þegar
fjölskyldan flutti suður á bóginn í
byrjun sjötta áratugarins höfðu
þau enn ekki tengst rafmagni og
enginn bíll var til í Neskoti. Svo
kom nútíminn af öllu afli og lífið
tók miklum stakkaskiptum. Þeg-
ar ég hlustaði nýlega á samtal
þessarar reynslumiklu konu við
tvö ungmenni úr stórum hópi
barnabarna, þá held ég að hún
hafi loksins áttað sig á því hversu
stórfenglegt þetta ferðalag henn-
ar gegnum tímann hafi verið. Ég
hlustaði að minnsta kosti með
áhuga á kynslóðirnar tala saman
og útskýra hugtök og reynslu-
heima sem virtust ótrúlega fjarri
hvor öðrum. En þau snertu huga
og hjartað hvert annars og upp-
götvuðu hvað tilveran getur verið
áhugaverð og hvaða þættir það
eru sem skipta máli hverjar svo
sem ytri aðstæður kunna að vera.
Af hógværð og mikilli eljusemi
ásamt ótrúlegum dugnaði tókst
henni að halda utan um fjöl-
skyldu sem óx hraðar en gekk og
gerðist. Ellefu börn á sautján ár-
um er afrek út af fyrir sig og allur
hennar tími og orka fór í þetta
risavaxna verkefni. Í dag erum
við óendanlega þakklát þegar við
kveðjum elsku mömmu, þakklát
fyrir fórnfýsi og umhyggju,
þakklát fyrir endalausa athygli á
því sem var gerast í lífi okkar
allra. Við erum þakklát fyrir allar
bænirnar og það einlæga trúar-
traust sem hún kenndi okkur að
byggja líf okkar á, bæði í gegnum
öll áföll lífsins rétt eins og þegar
byr var í seglum. Það var tákn-
rænt fyrir líf hennar að daginn
áður en hjartað hætti að slá þá
stóð þessi 87 ára gamla hetja og
bakaði eplaköku og hjónabands-
sælu fyrir væntanlegar heim-
sóknir barna og barnabarna um
helgina. Hennar verður sárt
saknað en hún hefur skilað löngu
og farsælu dagsverki og fyrir það
er hugur okkar og hjarta fullt af
þakklæti í dag.
Hafliði, Steinunn
og fjölskylda.
Hún amma er dáin pabbi, hún
er dáin. Með þessum orðum til-
kynnti dóttir mín mér skyndilegt
fráfall móður minnar, Guðrúnar
Hafliðadóttur. Þótt kallið hafi
komið fremur óvænt átti hún 88
ár að baki og ellefu börn, þar af
níu sem komust á legg. Mamma
var sveitakona, ólst upp í sveit og
giftist svo bóndasyni úr Þykkva-
bæ. Saman hófu þau búskap á
föðurarfleifð hans, Dísukoti, þar
sem þau bjuggu með kýr og kart-
öflur. En hver var hún, þessi
kona?
Elsta dóttir mín var eitt sinn
spurð að því sem lítil hnáta hvað
foreldrar hennar gerðu. Hún
svaraði því til að pabbi smíðaði og
ætlaði að láta þar gott heita. En
mamma þín, hvað gerir hún?
Mamma, hváði hún við. Hún er
bara mamma!
Móðir mín var sannarlega
mamma með meiru en hún var
líka bóndi, enda voru konur í
sveit bændur til jafns á við karl-
peninginn. Mamma var gædd
feikilegri starfsorku og sinnti
bæði inni-og útiverkum til jafns á
við föður minn. Eins og gefur að
skilja varð fljótlega mikið að gera
við eldhúsverkin með allan þenn-
an fjölda af börnum og þar var
Guðrún
Hafliðadóttir
✝ Sigurður Guð-berg Helgason
fæddist á Helgu-
söndum, Vestur-
Eyjafjöllum, 27.
nóvember 1933.
Hann ólst upp í
Seljalandsseli í
sömu sveit. Hann
lést 19. ágúst
2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Helgi
Jónasson bóndi og Guðlaug
Sigurðardóttir húsfreyja. Sig-
urður var yngstur systkina
sinna, þau eru Ólafur Jónas
Helgason, Guðrún Halldóra
Helgadóttir, Sigríður Þóra
Helgadóttir og Guðbjörg Jón-
ína Helgadóttir. Hálfbróðir
samfeðra var Elimar Helga-
son. Uppeldisbróðir frá ferm-
ingu er Sigurður Sig-
urþórsson. Sigríður Þóra og
Sigurður Sigurþórsson lifa
systkini sín. Sigurður kvæntist
9. júní 1962 eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Rögnu Erlends-
dóttur, f. 6.12. 1939. Ragna er
frá Skíðbakka í Austur-
Landeyjum og voru foreldrar
hennar hjónin Erlendur Árna-
son og Guðbjörg Jónasdóttir.
Börn Sigurðar og Rögnu: 1)
Sonur, f. 24.2. 1962, d. 27.2.
þar búskap. Samfélagið var að
byggjast upp og voru þau með-
al frumbyggja þar. Siggi fékk
starf sem bílstjóri og starfaði
m.a. við flutninga við bygg-
ingu Búrfellsvirkjunar. Hann
starfaði hjá Meitlinum hf. sem
yfirverkstjóri til fjölda ára og
sem eftirlitsmaður hjá Sjárvar-
afurðadeild Sambandsins. Árið
1981 stofnuðu þau hjónin fisk-
vinnslufyrirtæki og voru í eig-
in rekstri í nokkur ár. Þá réð
hann sig til Ölfushrepps sem
umsjónarmaður sundlaugar og
íþróttamiðstöðvar. Þar starf-
aði hann þar til hann fór á eft-
irlaun. Siggi var drífandi í fé-
lagsstörfum. Sem ungur
maður var hann í ungmenna-
félagi, leikfélagi og hljómsveit.
Hann var félagi í Björg-
unarsveitinni Mannbjörg í Þor-
lákshöfn og í forsvari sveit-
arinnar í mörg ár. Seinna sat
hann í stjórn Verkstjórafélags
Suðurlands og vann ötullega
að orlofshúsamálum þar. Hann
var einn af stofnendum Kiw-
anisklúbbsins Ölvers í Þorláks-
höfn og kom að stofnun Kiw-
anisklúbbs á Hvolsvelli. . Hann
var handlaginn, lærði bók-
band, silfursmíði og fleira
handverk.
Útför Sigurðar Guðbergs
fer fram frá Þorlákskirkju,
Þorlákshöfn, í dag, 28. ágúst
2020, kl. 13.
Athöfninni verður streymt á
www.siggihelgaminning.is.
Virkan hlekk á streymið má
nálgast á www.mbl.is/andlat/.
1962, 2) Linda
Björg Sigurð-
ardóttir, f. 26.4.
1963, maki: Vil-
helm Ásgrímur
Björnsson, f. 11.9.
1965, börn: a) Sig-
urður Fannar Vil-
helmsson, f. 25.6.
1990, maki Kristín
Brynja Árnadóttir,
f. 5.5. 1991, barn:
Vilhelm Þór
Sigurðsson, f. 7.6. 2015, b)
Guðbjörg Ragna Vilhelms-
dóttir, f. 5.8. 1997, 3) Guðlaug
Sigurðardóttir, f. 10.9. 1966,
maki Björgvin Jón Bjarnason,
f. 8.1. 1966, börn: a) Kristín
Arna Björgvinsdóttir, f. 9.2.
1994, maki: Leó Gunnar Víð-
isson, f. 2.2. 1994, b) Bjarni
Berg Björgvinsson, f. 16.5.
1998, c) Ragna Sara Björgvins-
dóttir, f. 6.9. 2004, 4) Jónas
Sigurðsson, f. 16.5. 1974, maki:
Áslaug Hanna, f. 30.11. 1972,
börn: a) Margrét Sól Jón-
asdóttir, f. 5.2. 1995, b) Matt-
hías Máni, f. 5.7. 1999. Siggi
byrjaði ungur til sjós á vetrar-
vertíðum í Eyjum og var sjó-
maður í Vestmannaeyjum í 10
ár, m.a. á farskipinu Skaftfell-
ingi. Árið 1962 fluttu þau hjón-
in til Þorlákshafnar og hófu
Í dag er komið að kveðju-
stund, það er svo margs að
minnast og margt að þakka.
Pabbi var sterkur og stórbrot-
inn karakter, gat verið mjög
ákveðinn en líka ljúfastur allra
og sanngjarn. Hann kunni því
vel að fólk tæki á móti þegar
hann skeggræddi hlutina, en oft
þurfti maður að hafa sig allan
við til að koma sínum skoðunum
að. Hann hafði óbilandi áhuga á
öllu því sem ég og fólkið mitt
var að gera bæði heima og í
vinnunni. Hann var alltaf tilbú-
inn að hjálpa, hvort sem var við
byggingar eða barnauppeldi, og
ráðagóður með eindæmum.
Pabbi var vel lesinn, fylgdist
vel með öllu sem var að gerast í
þjóðmálum. Það er þakkarvert
að þannig var hann fram á síð-
asta dag, engar lengri dvalir á
sjúkrahúsum nema útvarpið,
dagblöð og bók væri komið á
borðið hjá honum. Hann notaði
tölvuna mikið, las fréttir, fylgd-
ist með sveitarstjórnarmálum í
sinni heimabyggð, fylgdist með
skipa- og flugferðum og hafði
síðustu ár sérstakt dálæti á því
að fylgjast með sjóflutningum
heima í Þorlákshöfn. Þá fékk
maður reglulegar upplýsingar
um innflutning til landsins,
hvort hann væri að aukast eða
dragast saman. Pabbi þekkti
landið okkar vel og fannst gam-
an að ferðast. Góðar minningar
um ferðir innanlands og þá sér-
staklega ferðir í Þórsmörkina
þar sem hann þekkti hvern ein-
asta hól, gil, tind, fjöll og ár.
Hann hafði sem ungur maður
eytt mörgum stundum inni í
Mörk enda þá afréttur sveit-
arinnar. Pabbi var einstakur
sögumaður, naut þess að segja
frá og hafði sérstaklega gaman
af því að segja frá atburðum og
fólki sem tengdust þeim stöðum
sem heimsóttir voru. Hann
hafði frá mörgu að segja, mundi
ótrúlegustu hluti sem hann
hafði lesið og hafði gaman af að
miðla því sem hann vissi. Pabbi
var af þeirri kynslóð í sveitinni
að hann átti ekki að læra held-
ur taka við búinu og verða
bóndi. Það vildi hann ekki og
fór á sjó 16 ára til að öðlast það
sjálfstæði sem hann þráði.
Hann var alltaf ósáttur við það
hafa ekki fengið að læra enda
hafði honum gengið vel í skóla.
Alla tíð lagði hann hart að okk-
ur börnunum að leita okkur
menntunar og stóð vel við bakið
á mér í gegnum þá vegferð.
Pabbi hafði óteljandi áhugamál
og fyrir utan lestur lærði hann
að bókband, silfursmíði, bauka-
smíði, bæði horn og tré, að
ógleymdum þeim hlutum sem
hann bjó til í rennibekknum
sem hann smíðaði sjálfur. Hann
naut þess að stússast einn og
sat löngum við verkstæðið sitt
úti í bílskúr að dunda í áhuga-
málunum. Hann var líka safnari
og átti bæði mynt- og frí-
merkjasafn sem var okkar sam-
eiginlega áhugamál. Hann hafði
mikinn áhuga á ættfræði og
hafði einstakt minni á nöfn,
ættartengsl og staði. Pabbi
hafði einstaklega stórt hjarta,
hann ólst upp í stórri og barn-
margri fjölskyldu þar sem
margir leituðu til hans og nutu
stuðnings hans. Hann hafði allt-
af tíma, ráð og lausnir fyrir
fólkið sitt og var alltaf boðinn
og búinn að hjálpa. Nú er kom-
ið að kveðjustund, með söknuði
er erfitt að hugsa til þess að
geta ekki átt fleiri samtöl, feng-
ið ráð eða tekið rökræður um
lífsins málefni. Hvíl í friði,
elsku pabbi minn, og hafðu
þökk fyrir allt.
Guðlaug Sigurðardóttir.
Ég vil kveðja Sigga Helga,
tengdaföður minn, með nokkr-
um orðum.
Það eru orðin 35 ár síðan ég
fór að venja komur mínar á
heimili Sigga og Rögnu á
Hjallabraut í heimsóknum til
yngri dótturinnar á heimilinu.
Þau tóku mér afar vel frá fyrsta
degi og sýndu mér ástúð og
umhyggju sem ég væri þeirra
eigin sonur. Þegar fram í sótti
varð Siggi einn af mínum bestu
vinum, sem gott var að geta
leitað til vegna hluta sem
þurftu umhugsunar við. Það var
gott og gefandi að vera sam-
vistum við tengdaföður minn.
Það var gaman að ræða mál-
efni dagsins við Sigga. Hann
fylgdist vel með og var ekki
með öllu skoðanalaus. Þetta
hélst fram á síðasta dag, en
daginn fyrir andlátið þurfti
hann að fá útvarp á sjúkrahús-
ið, til að geta betur fylgst með
fréttum. Bókasafn Sigga var
stórt og fjölbreytilegt, hann var
vel lesinn og fjölfróður.
Tengdapabbi var algert
snyrtimenni og óreiða var hon-
um algert eitur í beinum. Hann
var jafnan nýrakaður og
greiddur, í skyrtu og með rak-
spíra. Skórnir voru nýburstaðir
og fötin straujuð. Ég held helst
að Siggi hafi ekki átt gallabux-
ur, en fór í bláa vinnusloppinn
þegar mikið lá við. Bíllinn,
X-551, var glansandi hreinn og
snyrtilegur. Allir hlutir áttu
sinn stað. Garðurinn var ný-
sleginn og allir fletir nýmálaðir
og hreinir.
Flest lék í höndum Sigga.
Hann gat smíðað hvað hann
vildi úr járni og tré, batt inn
bækur, smíðaði skartgripi og
bjó til neftóbakshorn. Hann var
hugvitsmaður og hafði hannað
og smíðað ýmis tæki til hæg-
inda og framleiðniauka á tíma
sínum sem verkstjóri í frysti-
húsi Meitilsins í Þorlákshöfn.
Sum þessara tækja voru síðan
notuð í frystihúsum hringinn
um landið.
Sigga var umhugað um
barnabörnin sín. Árin sem við
bjuggum á Selfossi sóttu afi og
amma börnin á skóla og leik-
skóla og héldu þeim félagsskap.
Afi var góður við börnin, Bjarni
hélt þannig lengi vel að Olís
þýddi „olía og ís“, en þeir fé-
lagar áttu til að bregða sér
þangað. Siggi fylgdist með
námi og störfum barna-
barnanna. Fyrir nokkrum vik-
um bað hann Kristínu dóttur
mína um afrit af riti Seðlabank-
ans um fjármálastöðugleika, en
hún hafði haft hönd í bagga við
útgáfu ritsins. Daginn eftir að
hann hafði fengið ritið hringdi
hann og vildi ræða einhver at-
riði sem honum þótti athygli-
verð. Þannig var hann, alltaf
tilbúinn að læra eitthvað nýtt.
Síðustu mánuði dvaldi Siggi
á Ási í Hveragerði í vistlegri
íbúð. Hann kom sér vel fyrir og
var í samvistum við Rögnu á
hjúkrunardeildinni. Hann eyddi
tíma sínum að miklu leyti í lest-
ur og að fylgjast með fréttum í
tölvunni. Þá keyrði hann X-551
öðru hverju niður í Þorlákshöfn
til að láta klippa sig og fylgjast
með skipaferðum. Siggi vissi að
hverju stefndi, en tók þeim ör-
lögum af æðruleysi. Tíminn var
vel nýttur og hann kvaddi sátt-
ur við Guð og menn.
Að lokum vil ég þakka
tengdapabba áratuga kynni. Ég
sakna vinar í stað, en hugga
mig við minningar um einstak-
an mann sem mótaði tilveru
mína á svo margan hátt. Ég
væri fátækari hefði ég ekki
eignast Sigga Helga að vini.
Ragna og aðrir aðstandendur
munu sækja styrk í minningu
um góðan mann.
Björgvin Jón Bjarnason.
Elsku afi, ég trúi því ekki að
þú sért farinn. Þín verður svo
ótrúlega sárt saknað. Ég mun
sakna þess að geta rætt við þig
um allt á milli himins og jarðar.
Ég mun sakna samverustund-
anna með ykkur ömmu í Þor-
lákshöfn, Nátthaganum og bíl-
ferðanna okkar. Við áttum svo
margar góðar samverustundir
keyrandi um, hvort sem það var
í bláa Willys-jeppanum í Þor-
lákshöfn eða seinna þegar þú
skutlaðir mér til Reykjavíkur
til tannlæknis og ferðanna okk-
ar í Kolaportið. Jólin eftir að ég
var nýkomin með bílpróf keyrð-
um við Reykjavík á enda í mikl-
Sigurður Guðberg
Helgason