Morgunblaðið - 04.09.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2020
✝ Jón EgillSveinsson
fæddist á Egils-
stöðum 27. ágúst
1923. Hann lést á
dvalarheimilinu
Dyngju á Egils-
stöðum 27. ágúst
2020. Foreldrar
hans voru hjónin
Sigríður Fanney
Jónsdóttir, f. 8.2.
1894 á Strönd á
Völlum, d. 14.9. 1998, og Sveinn
Jónsson, f. 8.1. 1893 á Egils-
stöðum og bóndi þar, d. 26.7.
1981.
Jón Egill var annar í röðinni
af þremur systkinum, en hin
voru Ásdís húsmæðrakennari og
hótelstjóri, f. 15.4. 1922, d. 15.8.
1991, og Ingimar bóndi á Egils-
stöðum og síðar kennari á
Hvanneyri, f. 27.2. 1928.
Hinn 30. maí 1948 kvæntist
Jón Egill Mögnu Jóhönnu Gunn-
arsdóttur frá Beinárgerði á Völl-
um, f. 18.12. 1926, d. 27.6. 2010.
Jón Egill ólst upp við algeng
sveitastörf hjá foreldrum sínum
á Egilsstöðum. Hann lauk gagn-
fræðaprófi frá Menntaskólanum
á Akureyri vorið 1942 og lærði
síðan flugvirkjun í Bandaríkj-
unum. Að námi loknu, 1946,
vann hann um tíma hjá Flug-
félagi Íslands. Hann sneri sér
síðan 1948 aftur að búskap á Eg-
ilsstöðum, fyrst í félagi við föður
sinn og Ingimar bróður sinn og
síðar í félagi við Gunnar son
sinn.
Jón Egill byggði með sínum
nánustu upp stórbýli á Egils-
stöðum. Hann fylgdist alla tíð vel
með tækniþróun, var frumkvöð-
ull í vélvæðingu landbúnaðar og
innleiddi þar ýmsa nýja tækni.
Hann var hagleikssmiður og
smíðaði fjölmargar vélar frá
grunni. Þau hjónin, Jón Egill og
Magna, höfðu brennandi áhuga
á ræktun eins og stór og fagur
skrúðgarður, sem þau komu upp
við heimili sitt á Egilsstöðum,
bar glöggt merki.
Útför Jóns Egils fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 4. sept-
ember 2020 kl. 14. Streymt verð-
ur frá útförinni á https://
tinyurl.com/y3pz8ypx/. Virkan
hlekk má nálgast á https://
www.mbl.is/andlat
Þau eignuðust sex
syni. Þeir eru: 1)
Sveinn, f. 7.9. 1948,
byggingarverk-
fræðingur á Egils-
stöðum, maki Jó-
hanna Valgerður
Illugadóttir. Þau
eiga þrjú börn og
tólf barnabörn. 2)
Gunnar, f. 4.3. 1952,
bóndi á Egilsstöð-
um, maki Vigdís
Magnea Sveinbjörnsdóttir. Þau
eiga þrjú börn og sex barnabörn.
3) Egill, f. 13.5. 1957, vélaverk-
fræðingur í Hafnarfirði, maki
Anna Guðný Eiríksdóttir. Þau
eiga þrjú börn og sjö barnabörn.
4) Þröstur, f. 5.8. 1962, rafmagns-
verkfræðingur á Egilsstöðum,
maki Karen Kjerúlf Björnsdóttir.
Hann á tvö börn frá fyrra hjóna-
bandi. 5) Róbert, f. 19.8. 1966,
starfar við Egilsstaðabúið. 6)
Björn, f. 16.2. 1968, iðnhönnuður
í Reykjavík, maki Annamaria Cu-
senza. Þau eiga eitt barn.
Ég hafði fyrir skömmu kvatt
föður minn í hinsta sinn og var að
halla aftur hurðinni hjá honum
þegar hann kallaði í mig: „Heyrðu
Egill, hvað heldurðu annars að
verði um Boeing Max-vélarnar?“
Þetta var lýsandi fyrir manninn
sem alla tíð fylgdist vel með, hafði
brennandi áhuga á tækniframför-
um og sigldi ungur á stríðsárun-
um til Ameríku til að læra flug og
flugvirkjun. Hann ílengdist þó
ekki við flugrekstur syðra heldur
fluttist í heimahagana og byggði
upp stórbýli á Egilsstöðum með
sínum nánustu.
Hann var frumkvöðull og oft í
fararbroddi að innleiða nýja
tækni í landbúnaði á Íslandi. Á
Egilsstöðum var til dæmis sett
upp rörmjaltakerfi, það fyrsta í
landinu, þvert á ráðleggingar ým-
issa misviturra spekinga sem
töldu þá að íslenskum bændum
væri ekki treystandi fyrir þrifum
á slíkum kerfum. Nýjasta tækni
var flutt inn en hann smíðaði hag-
anlega þær vélar og mjólkurbíla
sem upp á vantaði. Snyrti-
mennska var honum í blóð borin
og fyrirbyggjandi viðhaldi sinnti
hann að hætti flugvirkjans. Þegar
hann var spurður hverjar hefðu
verið stórstígustu framfarirnar á
hans ævi svaraði hann jafnan
brosandi „glussinn og gúmmí-
skórnir“.
Föður mínum var umhugað um
lítilmagnann og þá er voru hjálp-
ar þurfi, bæði menn og málleys-
ingja. Yfirborðsmennsku og per-
sónulegan meting þoldi hann illa.
Hann var stundum fasmikill eins
og mörg ættmenni hans og það
gat hvinið í þegar honum mislík-
aði eða þótti of hægt ganga. Alltaf
var þó stutt í húmorinn og best
naut hann sín þegar sagnalistin
fékk að njóta sín í góðum hópi og
galsakenndur hláturinn ómaði.
Foreldrar mínir höfðu brenn-
andi áhuga á garð- og trjárækt
eins og stór skrúðgarður þeirra
bar merki um. Sá garður verður
að teljast þrekvirki, byggður upp
af natni og smekkvísi í jökulsorfn-
um Egilsstaðaklettunum með
tjörnum og lækjum, óteljandi
blómabeðum og útisundlaug sem
notuð var til að kæla sig í sum-
arhitunum á Egilsstöðum.
Faðir minn var traustur og
góður faðir. Hann kunni barna-
bækur eins og Alfinn álfakóng ut-
an að og tók okkur synina korn-
unga í heimanám í ensku og
gátum við því snemma lesið með
honum Popular Science og Power
Farming. Þá smíðaði hann listi-
lega leikföng fyrir okkur, ná-
kvæmar eftirlíkingar bíla, vinnu-
véla og flugvéla sem notuð voru
bróður fram af bróður. Leikföng
sem Fisher-Price og Playmobil
hafa aldrei komist í hálfkvisti við.
Snemma tók svo við vinna við bú-
skapinn þar sem faðir okkar var
bæði lærimeistari og skemmtileg-
ur félagi. Allt frá veikindum Ró-
berts bróður okkar á unga aldri
hafa þeir feðgar haldið þétt hvor
utan um annan og bjuggu þeir
saman alla tíð. Var stundum
vandséð hvor studdi hvorn enda
allt á jafnræðisgrunni.
Að lokum vil ég þakka Jóhönnu
mágkonu minni innilega fyrir
ómetanlegan stuðning við föður
minn á efri árum en þau náðu ein-
staklega vel saman. Þá vil ég
þakka Guðmundi Hjálmarssyni
fyrir einlæga og trausta vináttu
við föður minn en þeir töluðu sam-
an í síma nær daglega síðari árin.
Starfsfólki Dyngju þakka ég um-
hyggju við föður minn á loka-
metrum sinnar löngu og við-
burðaríku ævi.
Egill Jónsson.
Tengdaföður minn Jón Egil
Sveinsson kveð ég nú eftir ríflega
40 ára samleið. Auk þess að vera
tengdafaðir minn var hann minn
næsti nágranni, samstarfsmaður
og ekki síst afi barna minna.
Jón Egill var merkilegur kar-
akter, þar fannstu held ég næst-
um öll tilbrigði þess sem finna má
í mannshuga og tilfinningum. Yf-
irborðið var hrjúft en undir bjó of-
urnæmi og viðkvæmni, kærleikur
og umhyggja og svo gat hann líka
fuðrað upp á augabragði ef hon-
um mislíkaði. Hann var skapharð-
ur og fylginn sér við alla vinnu og
hugtakið „ekki hægt“ var ekki til í
hans huga. Hann var eldklár og
stórhuga í öllu því sem hann tók
sér fyrir hendur, en grunnstefið
var ávallt það að flíka engu,
hvorki tilfinningum né verkum -
berast aldrei á.
Ég held að ekki hafi veitt af 40
árum til að kynnast Jóni og
spurning hvort það hefur dugað.
Alveg til hins síðasta kom hann
mér á óvart. Ég komst fljótt að
því að hann var vinnuhestur, út-
sjónarsamur og flinkur verkmað-
ur. Hann var húmoristi og atvik
sem hann lagaði til í frásögnum
sínum urðu ógleymanleg. Það er
hins vegar styttra síðan ég áttaði
mig á því hvað hann hafði gaman
af tónlist, var víðlesinn í bók-
menntum og fróður um svo margt
bæði gamalt og nýtt jafnt innlent
sem á heimsvísu og það var alveg
sérstakt hvað hann var víðsýnn
alveg til síðasta dags og fylgdist
vel með öllum nýjungum.
Ég fékk mér rafmagnsbíl á síð-
asta ári og Jón Egill sýndi því
mikinn áhuga. Fljótlega birtist
hann á tröppunum hjá mér til að
skoða bílinn og hann varð glaður
sem barn þegar ég bauð honum í
bíltúr. Það var ekki eins og við
hlið mér sæti 96 ára gamall maður
þegar hann beindi mér að brekku
og sagði „gefðu honum svolítið
inn, við skulum sjá hvað hann
dregur“.
Það varð hans lífsstarf að
byggja upp og reka búið á Egils-
stöðum - fyrst með föður sínum
og bróður og síðan syni sínum
Gunnari og hans fjölskyldu.
Þegar ég tók saman við Gunn-
ar fyrir ríflega 40 árum og settist
að á Egilsstöðum vakti það fljótt
athygli mína að þar var stöðugt
verið að leita nýrra leiða og úr-
bóta við störfin, vélvæða og létta
mönnum vinnuna og auka afköst.
Í þeim tilgangi fann Jón Egill
ýmsa hluti upp og smíðaði sjálfur
áhöld, tæki og vélar frá grunni.
Hann var mikill hagleiksmaður
við slíka smíð og í raun má kalla
hann uppfinningamann. Hann var
líka ræktunarmaður bæði í starfi
og frítíma. Við hús sitt ræktuðu
þau Jón Egill og Magna mikinn
skrúðgarð með steyptri sundlaug,
flottum steinhleðslum, trjágróðri
og blómahafi - sannkallaður æv-
intýraheimur.
Síðast en ekki síst vil ég nefna
hans mikilvæga hlutverk sem afi.
Hann var lítið fyrir að kjá framan
í börn, en engu að síður hændust
þau að honum og sóttu í hans fé-
lagsskap. Þegar afi sagði frá
hlustuðu allir enda hafði hann frá
ýmsu að segja og lífið í „gamla
daga“ varð oft ansi ævintýralegt í
hans frásögn. Það er börnum
mínum ómetanlegt veganesti í líf-
inu að hafa fengið að njóta sam-
vista við afa sinn svo lengi.
Ég kveð minn einstaka tengda-
föður og þakka þá vinsemd og
traust sem hann ávallt sýndi mér.
Vigdís M. Sveinbjörnsdóttir.
Látinn er í hárri elli, á 97. af-
mælisdaginn sinn, Jón Egill
Sveinsson á Egilsstöðum, tengda-
faðir minn. Orðin „í hárri elli“
þykja mér þó einhvern veginn alls
ekki eiga við um Jón því að ævina
á enda var hann svo virkur og
áhugasamur um nýja hluti, vísindi
og rannsóknir og fylgdist svo vel
með því helsta sem á döfinni var
að hann sló flestum sér miklu
yngri við í þeim efnum.
Ungur lagðist Jón Egill í vík-
ing og sigldi vestur um haf til
náms á stríðsárunum. Upphaf-
lega ætlaði hann í flugnám í Kan-
ada en þurfti að breyta um kúrs
vegna litblindu. Hann lét það ekki
slá sig út af laginu og lærði þess í
stað flugvirkjun í Kaliforníu. Eft-
ir að heim kom starfaði hann við
sitt fag hjá Flugfélagi Íslands í
Reykjavík þar til hann fluttist aft-
ur í heimahagana og gerðist
bóndi. Þar nýttist þekking hans
og áhugi á vélum og nýsköpun
sannarlega vel í áranna rás.
Jón Egill var alla tíð
dugnaðarforkur, iðinn og vinnu-
samur. Hann lagði mikið upp úr
því að hafa snyrtilegt í kringum
sig, bæði í búskapnum og á heim-
ilinu, og ætlaðist einnig til hins
sama af sínu fólki. Þar voru þau
hjón, Jón Egill og Magna, mjög
samstiga. Á heimilinu var verka-
skiptingin skýr; hún sá um húsið
innan dyra, hann að utan. Garðinn
sáu þau svo um í sameiningu,
hann var í „stóru verkunum“ að
flytja jarðveg og tré, grafa fyrir
sundlaug og byggja hús, hún að
rækta og hlúa að blómum, snyrta
beðin og rækta í gróðurhúsinu.
Afraksturinn varð geysistór og
fagur skrúðgarður við heimili
þeirra sem átti fáa sína líka við
heimahús. Á sumarkvöldum
fengu þau sér oft kvöldgöngu út á
kletta þar sem þau tylltu sér nið-
ur og nutu sumarblíðunnar eftir
erilsaman dag og endurnærðust
fyrir þann næsta.
Magna lést fyrir áratug og var
það Jóni mikið áfall, hann bognaði
en brotnaði ekki. Kominn hátt á
níræðisaldur hélt hann áfram
störfum í búskapnum og sinnti
ákveðnum verkum í nokkur ár
eftir það. Jón var lengst af heilsu-
hraustur, en varð mjög sjóndapur
hin síðari ár. Þá kom sér vel hve
tæknilega sinnaður hann var og
með hjálp tækninnar las hann
blöðin og fylgdist með alls konar
vísindum og uppgötvunum auk
þess sem hann las kynstrin öll af
bókum, sögur og ljóð sem veittu
honum mikla ánægju og löðuðu
fram hans mjúku hliðar.
Eftir lát Mögnu héldu þeir
feðgar Jón og Róbert sonur hans
saman heimili og göntuðust oft
með eldamennsku sína sem þeim
fannst ekki upp á marga fiska, en
hún dugði þó. Jóhanna Illugadótt-
ir tengdadóttir Jóns var honum
mjög hjálpleg og sýndi honum
mikinn kærleik og stuðning, enda
áttu þau gott skap saman og oft
glumdu hlátrasköllin út á stétt
þegar þau voru í essinu sínu.
Jón bjó heima á Egilsstöðum
þar til um mitt sumar er heilsunni
hafði hrakað verulega. Hann
flutti þá á hjúkrunarheimilið
Dyngju þar sem hann naut góðrar
aðhlynningar síðustu vikur æv-
innar og hefur eflaust orðið hvíld-
inni feginn, enda orðinn tilbúinn
til fararinnar.
Að leiðarlokum kveð ég
tengdaföður minn með þakklæti
fyrir samfylgdina.
Anna Guðný Eiríksdóttir.
Minningarnar eru margar úr
afahúsi. Þögnin í húsinu þegar all-
ir lögðu sig eftir hádegismatinn er
mér minnisstæð og það eina sem
rauf hana hljómurinn í stofu-
klukkunni sem naut óttablandinn-
ar virðingar minnar. Ég tiplaði á
tánum yfir brakandi parket til að
vekja ekki ömmu, afa og Róbert
og hlammaði mér í stofustól til að
lesa bók og beið eftir að þau vökn-
uðu.
Baldur Gauti kenndi mér að
öruggasta leiðin til að eiga
skemmtilega daga á Egilsstöðum
væri að elta afa. Það stóð heima.
Eftir síðdegislúrinn fékk ég
stundum að flækjast með afa í
Daihatsunum. Við kíktum á girð-
ingarstaura, keyptum ýmislegt
sem vantaði til að laga hluti og
tæki sem ég skildi ekki hvernig
virkuðu, gáfum nautunum og svo
var bara brasað. Mikið brasað. Og
þegar búið var að brasa svolítið
var iðulega karamellupoki ein-
hvers staðar í aftursætinu og af
einhverjum ástæðum brögðuðust
karamellurnar sem afi bauð upp á
betur en nokkrar aðrar karamell-
ur.
Á unglingsárum mínum strjál-
uðust ferðir mínar austur svolítið
og því var ég þakklátur fyrir að
geta endurnýjað sambandið við
afa þegar við Rúna eyddum sumri
á Egilsstöðum fyrir nokkrum ár-
um. Þá var afi rétt rúmlega ní-
ræður og við báðir að taka út
þroska hvor á sinn hátt: Amma
hafði nýlega dáið og afi (sem var
annálað hörkutól) var hugfanginn
af ástarljóðum auk þess sem hann
þreifaði fyrir sér í hljóðfæraleik.
Á sama tíma var ég að uppgötva
fegurð sveitalífsins og heillaðist af
dugnaði Egilsstaðabænda. Þann-
ig mættumst við á miðri leið og
gátum spjallað um allt milli him-
ins og jarðar.
Hann lýsti því einhvern tímann
þegar stígvél komu til sögunnar
og menn hættu að vera blautir í
fæturna alla daga. Hann sagði frá
því að pósturinn hefði verið bor-
inn út á hestum um sveitina og
vatn verið sótt í Lagarfljótið í
tunnur. Maður ferðaðist gjarnan
aftur í tímann í stofunni hjá afa og
Róbert og það var töfrandi að
hafa þessa beinu tengingu við
löngu horfinn heim. Afi hafði hins
vegar meira gaman af því að tala
um aðra hluti. Hann hafði meiri
áhuga á nútímanum og jafnvel
framtíðinni en fortíðinni og yfir-
leitt snerust samræðurnar um
málefni líðandi stundar. Hann var
áhugasamur um þrívíddarprent-
ara, umhverfismál, læknisvísindi
og vel að sér um ótal aðra hluti.
Hann var enda með stórtækustu
kúnnum Hljóðbókasafnsins og las
ógrynni bóka síðustu ár ævinnar.
Hann dáðist að tækninýjungum
og –framförum en hafði að sama
skapi skemmtilega sýn á undar-
lega tilveru nútímamannsins og
var með frábæra kímnigáfu. Afi
var fullkomin blanda af hörkutóli
og ljúfmenni og það var ekki ann-
að hægt en heillast af honum.
Samverustundanna á Egils-
stöðum verður sárt saknað, en
minningin mun lifa sterk.
Helgi Egilsson.
Röð minninga kemur í hugann
þegar ég minnist afa Jóns. Enda
ekki annað hægt, ég naut þeirra
forréttinda að alast upp með
ömmu og afa í næsta húsi. Ég
kynntist afa bæði í lífi og starfi og
síðustu ár urðum við aftur ná-
grannar þegar við maðurinn minn
fluttum heim.
Ég átti margar góðar stundir í
barnæsku með afa, hvort sem það
var í ævintýralegum garðinum
sem þau amma byggðu saman, úti
í fjósi eða inni í kaffi heima hjá
þeim.
Afi var enginn venjulegur afi,
hafði alltaf nóg fyrir stafni, vann
mikið og ég var svo heppin að ná
að starfa með honum þegar ég
varð eldri.
Ég held að afi hafi ekki litið á
sjálfan sig sem gamalmenni nema
kannski rétt undir lokin og hann
lifði eftir því. Afi vann langt fram
eftir aldri, raunar svo lengi að
þegar blóðtappi reyndi að hægja
á honum á leið í vinnu töldu lækn-
arnir afa orðinn elliæran þegar
hann sagði þeim að hann hefði
verið á leið í vinnuna. Utan vinn-
unnar fann afi sér verkefni af
ýmsu tagi, las mikið meðan hann
gat, fylgdist alltaf með tíð og tím-
um og lærði nýja hluti. Meðal
annars reyndi hann við hljóðfæra-
leik á seinni árum og tók sig til og
prófaði nýjar matreiðsluaðferðir í
eldhúsinu eftir að amma kvaddi.
Mér er það minnisstætt þegar
afi tróð upp í einhverju kvöldmat-
arboði með sögum af förum sínum
í eldhúsinu þar sem tilraunir með
þá nýstárlegt tæki sem kallast
töfrasproti höfðu farið allavega.
Afi bjó nefnilega yfir miklum
húmor þó að hann hafi alltaf verið
nokkuð hlédrægur. Þetta kvöld
fékk afi okkur af yngri kynslóð-
inni til þess að gráta af hlátri yfir
sögum hans af hamförunum í eld-
húsinu.
Á langri ævi sinni náði afi að
upplifa ótrúlegar breytingar í
samfélaginu og bjó yfir botnlausu
sögusafni af ævintýrum og háska-
förum sem hann hafði upplifað.
Afi hefur líklega lent í fleiri og al-
varlegri lífsháskum en meðalmað-
ur gerir yfir ævina og sögurnar af
honum eru reyndar þannig að
maður hikar jafnvel við að segja
þær. Þær eru svo ótrúlegar að
maður gæti helst minnt á barn
sem segir sögur af afa sínum sem
er í raun ofurhetja og barnið
gleymir sér í gleðinni og fer örlítið
að beygja sannleikann til að gera
sögurnar meira spennandi.
Jón Egill var ekki bara afi,
hann var mér einnig samstarfs-
félagi, nágranni og vinur. Að
ýmsu leyti var hann mér fyrir-
mynd, þá sérstaklega í sinni
brennandi þekkingarleit fram eft-
ir aldri.
Afi var einstaklega heilsu-
hraustur og var alltaf eitthvað á
ferli svo maður hitti hann nánast
daglega. Hann kom oft við í fjós-
inu hjá mér á morgnana síðustu
ár og þótt spjallið hafi oft ekki
verið langt þá gladdi það mig
Jón Egill
Sveinsson
Það er með virð-
ingu, þakklæti,
hlýju og söknuði
sem við í stjórn
listahátíðarinnar
Listar án landa-
mæra minnumst Ágústu Erlu
Þorvaldsdóttur.
Ágústa sat í stjórn Listar án
landamæra fyrir hönd Átaks, fé-
lags fólks með þroskahömlun, frá
árinu 2018. Hún sýndi með
stjórnarsetu sinni áhuga og trú á
skapandi eiginleikum manneskj-
unnar og veitti af hugmynda-
auðgi sinni, stuðningi og hlýju inn
í listirnar. Ágústa áttaði sig vel á
slagkraftinum sem vettvangur á
borð við List án landamæra getur
skapað og studdi vel við að ná
markmiðum hátíðarinnar sem
stjórnarmeðlimur enda var hún
baráttukona. Ágústa hafði ein-
stakt lag á að greina kjarnann frá
hisminu og var oftar en ekki sá
stjórnarmeðlimur sem komst að
kjarna málsins og leiddi okkur
hin að niðurstöðu, sem er dýr-
mætur eiginleiki og mikilvægur í
samstarfi.
Ágústu verður sárt saknað í
starfi stjórnar Listar án landa-
mæra og þeirrar kjarnahugsunar
Ágústa Erla
Þorvaldsdóttir
✝ Ágústa fæddist1965. Hún lést
23. ágúst 2020.
Útför hennar fór
fram 2. september
2020.
og festu sem ein-
kenndi hennar störf
og ákvarðanatöku
innan stjórnarinnar.
Ágústa var ötul í
hagsmunabaráttu
fólks með þroska-
hömlun, meðal ann-
ars í störfum sínum
fyrir Átak, þar sem
hún var stofnfélagi
og gegndi þar ýms-
um trúnaðar- og
stjórnunarstörfum, og fyrir
Landssamtökin Þroskahjálp en
hún var kosin varaformaður sam-
takanna árið 2019. Hún nálgaðist
baráttuna á þeim vettvangi og í
eigin lífi með ákveðni, hugrekki
og bjartsýni að leiðarljósi og blæs
okkur sem eftir stöndum áfram
anda í brjóst.
Við, núverandi stjórn og
stjórnandi sem og fyrir hönd
fyrrverandi stjórnar og stjórn-
anda, listafólks og annað sam-
starfsfólk hátíðarinnar þökkum
fyrir samfylgdina og mikilvægt
framlag Ágústu til Listar án
landmæra og inngildandi listalífs.
Við sendum jafnframt fjölskyldu
og ástvinum hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Ásta Sóley Haraldsdóttir,
Aileen Soffía Svensdóttir,
Birta Guðjónsdóttir,
Guðríður Ólafs Ólavíudóttir,
Margrét M. Norðdahl,
Margrét Pétursdóttir og
Steinunn Ágústsdóttir.