Morgunblaðið - 04.09.2020, Blaðsíða 21

ávallt. Mikið á ég eftir að sakna
þess að geta sest í forstofutröpp-
urnar fyrir utan hjá honum þar
sem hann sat svo oft á blíðviðr-
isdögum til að ræða daginn og
veginn við hann eða bara til að
heyra eina sögu í viðbót.
Hvíldu í friði elsku hjartans afi
minn.
Herdís Magna.
Ég ólst upp á Egilsstöðum þar
sem móðurbræður mínir, Jón Eg-
ill og Ingimar, ráku félagsbú með
afa mínum, Sveini Jónssyni, og
Sigríður Fanney, amma mín, rak
gistihús, síðar ásamt móður
minni, Ásdísi.
Þegar ég fer að muna eftir mér
er afi farinn að draga sig út úr
daglegum rekstri við búið og þeir
Jón Egill og Ingimar teknir við.
Nokkuð skýr verkaskipting var
milli þeirra bræðra í búskapnum,
Jón Egill sá um vélar en Ingimar
um skepnurnar. Þótt ég væri
stelpa og ekki í útiverkum var ég
oft að þvælast úti í byggingum.
Þar fann ég oftar en ekki Jón
móðurbróður minn við vélavið-
gerðir. Jón hafði lært flugvirkjun
í Bandaríkjunum og sú menntun
nýttist honum vel því hann var
snillingur í öllu sem viðkom vélum
og gat gert við hvaða vélar sem
var en ekki síður var hann flinkur
og hugmyndaríkur að endurbæta
vélakost og jafnvel að finna upp
og smíða tæki sem nýttust vel í
búskapnum.
Jón var barngóður og tók
krökkum vel sem voru að snudda í
kringum hann og fylgjast með því
sem hann var að gera og fyrir syni
sína smíðaði hann dýrindis vöru-
bíla og traktora og þýddi fyrir þá
Andrésblöð. En hann var líka
skapríkur og það heyrðist vel
milli bæjarhúsa ef hann hvessti
sig.
Jón frændi minn bar ekki til-
finningar sínar á torg. Þegar
móðir mín lá fyrir dauðanum fyrir
hartnær þrjátíu árum kom hann
gjarnan að vitja hennar upp úr
kvöldmatnum. Hann sagði fátt,
sat hjá henni og þau þögðu saman
í kærleik og samhygð. Þessar
stundir voru henni mikill styrkur
þótt fátt færi þeim á milli í orðum.
Þeirra þurfti ekki með. Kvöldið
áður en við mæðgur fórum til
Bandaríkjanna þar sem móðir
mín gekkst undir lífshættulega
aðgerð kom Jón Egill og sat hjá
henni eins og oft áður. Þegar
hann fór rak hann orðalaust í mig
umslag og stikaði síðan hröðum
skrefum út. Í því umslagi var að-
stoð sem gerði okkar erfiðu ferð
miklum mun auðveldari. Ætíð síð-
an, þegar ég hef reynt að þakka
honum þetta, hefur hann snarlega
beint talinu að öðru.
Nokkur vinnuharka var á Eg-
ilsstöðum og unnið langan vinnu-
dag en að honum loknum unnu
þau hjón, Jón Egill og Magna, að
því að rækta fagran skrúðgarð
umhverfis hús sitt þar sem saman
fór virðing fyrir náttúrunni sem
fyrir var og trjárækt og blóm-
skrúð sem vart átti sinn líka.
Blómabeð, tjarnir, steinbeð og
rjóður, jafnvel gosbrunnur,
dreifðust umhverfis húsið og út á
klettana; allt í fullkomnu sam-
ræmi og fegurð.
Fyrr á árum gafst ekki mikill
tími til lestrar en í seinni tíð, þeg-
ar Jóni Agli var farin að förlast
sjón, undi hann sér við hljóðbæk-
ur af öllu mögulegu tagi. Í heim-
sóknum mínum austur á undan-
förnum árum ræddum við
gjarnan skáldskap og þá var allt
undir; skáldsögur, ástarljóð, forn-
sögur og Laxness. Fyrir nokkr-
um vikum, eftir að Jón var kom-
inn upp á Dyngju og ljóst að
hverju dró, tókum við langa Lax-
nesssyrpu, hlógum að Gerplu,
spáðum í hvort Ljósvíkingurinn
hefði verið vesalingur eða eitt-
hvað í hann spunnið og vorum
ósammála í bróðerni um Sölku
Völku.
Sonum hans öllum og fjölskyld-
um þeirra vottum við Gríma sam-
úð okkar við fráfall Jóns Egils.
Ingunn Ásdísardóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2020
✝ Skafti Hann-esson McClure
málarameistari
fæddist á Akureyri
2. mars 1947. Hann
lést á Akureyri 24.
ágúst 2002. For-
eldrar Skafta voru
María Pálmadóttir,
f. 7. ágúst 1926, d.
7. september 2005
og Buck McClure, f.
29. mars 1927, d.
18. júní 2016. Skafti var alinn
upp á Dalvík af Hannesi Þor-
steinssyni skipstjóra, f. 17. febr-
úar 1903, d. 23. október 1957 og
Jóhönnu Þorsteinsdóttur hús-
freyju, f. 15. september 1906, d.
1. febrúar 1997.
Skafti kvæntist Elínu Sigrúnu
Antonsdóttur, fæddri 4. desem-
ber 1948, markaðsfræðingi og
húsmóður, þann 17. júní 1968.
Faðir hennar var Sigurpáll Ant-
on Guðlaugsson frá Dalvík (f.
15. apríl 1920, d. 8. júní 2013) og
móðir hennar er Sigurlaug Ás-
ember 1973. Maki hans er Aldís
Einarsdóttir, fædd 7. október
1975. Börn þeirra eru Skafti
Þór, fæddur 14. desember 1998,
Álfheiður Björk, fædd 10. sept-
ember 2002 og Þorsteinn Jarl,
fæddur 8. október 2008. 4)
Lovísa Björk, fædd 6. október
1975. Maki hennar er Sigþór
Samúelsson, fæddur 9. júlí 1973.
Börn þeirra eru Daníel Ingi,
sonur Sigþórs af fyrra sam-
bandi, fæddur 22. ágúst 1994.
Börn Lovísu og Sigþórs eru
Laufey Lind, fædd 30. júlí 1999,
Móey María, fædd 17. desember
2001, Samúel Týr, fæddur 27.
júlí 2005 og Arey Amalía, fædd
20. ágúst 2008.
Skafti útskrifaðist frá Iðn-
skólanum á Akureyri 1967 og
tók þá einn vetur í Málaraskól-
anum í Reykjavík og sveinspróf
með heiðursskjali þaðan 1970.
Hann varð málarameistari árið
1987. Innan fárra ára stofnaði
Skafti eigið málarafyrirtæki
ásamt Héðni Jónassyni. Störf-
uðu þeir saman í yfir fjóra ára-
tugi. Einnig ráku þau hjón
Skafti og Elín saman gistiheim-
ilið Gulu villuna í mörg ár.
Útför Skafta fór fram í kyrr-
þey að hans ósk frá Gler-
árkirkju 3. september 2020.
gerður Sveinsdóttir
frá Tjörn á Skaga
(f. 10. september
1924).
Börn Skafta og
Elínar eru: 1)
Hanna María, fædd
1. maí 1967. Maki
Baldvin Birgisson,
fæddur 5. apríl
1963. Börn þeirra
eru Arna Bryndís,
fædd 2. júlí 1985,
Elín Birta, fædd 13. febrúar
1993 og Baldvin Egill, fæddur 2.
júní 2000. 2) Sigurlaug Ásgerð-
ur, fædd 23. nóvember 1969.
Maki Ármann Þór Sigurvinsson,
fæddur 25. janúar 1971. Barn
Sigurlaugar af fyrra hjónabandi
er Jóhann Freyr Óðinsson,
fæddur 24. febrúar 1989. Börn
Sigurlaugar og Ármanns eru
Sigurvin Jarl, fæddur 18. októ-
ber 1996, Ásgeir Þór, fæddur
18. ágúst 1998 og Anna Dóra,
fædd 5. september 2002. 3)
Hannes Jarl, fæddur 23. sept-
Nú hefur sorgin knúið dyra
hjá okkur systkinunum í Hraun-
holti 4. Elsku pabbi okkar er fall-
inn frá. Við vorum undirbúin en
samt ekki. Árið 2011 greindist
hann með illvígt krabbamein þar
sem honum var vart hugað líf.
Þessa orrustu vann hann og gaf
okkur níu dýrmæt ár til viðbótar.
Nú um mitt sumar fór pabbi
aftur að kenna sér meins og í ljós
kom að krabbameinið hafði tekið
sig upp aftur. Í þetta skiptið
reyndist krabbameinið honum of-
viða, málarameistarinn í Hraun-
holti lést 24. ágúst sl. í faðmi fjöl-
skyldunnar.
Pabbi var ekki maður margra
orða en hann var vel lesinn og
hafði sínar skoðanir. Það var hins
vegar hvorki hans stíll né hafði
hann þörf fyrir að tjá sig mikið
um það. En ef við þurftum að
leita til hans varðandi ýmis mál-
efni var hann óþrjótandi visku-
brunnur. Það var oft líka nóg að
sitja með pabba í þögninni, hann
hafði einstaklega góða nærveru.
Þegar við vorum að alast upp
var oft líf og fjör á heimilinu, fjög-
ur börn á átta árum. Pabbi naut
sín vel í hringiðunni í Hraunholti
og skipti það engu þótt allt logaði
í slagsmálum á milli okkar systk-
inanna. Það var alltaf stutt í gam-
anið, hann sá það skondna við
flest.
Pabbi var mikill listamaður og
það vafðist ekki fyrir honum að
teikna fríhendis blýantsteikning-
ar, mála og skapa það sem honum
var hugleikið á þeirri stundu.
Eitt sinn þegar við vorum
krakkar hóf pabbi að teikna á eld-
húsborðið. Hann byrjaði mynd-
ina á því að teikna tær og áður en
við vissum af var allt eldhúsborð-
ið undirlagt af skopmynd af
vinnufélaga hans. Nokkrum mín-
útum seinna hringdi dyrabjallan
og stendur ekki umræddur
vinnufélagi í dyragættinni. Það
var auðvitað allt sett á fullt og við
krakkarnir með tuskur á lofti við
að þrífa eldhúsborðið. Þetta er
lýsandi fyrir stemninguna heima
með pabba fremstan í flokki.
Pabbi var einstakur í að halda
eignum sínum við hvort sem það
voru húseignir eða bílar. Hann
var sérstaklega handlaginn.
Ósjaldan sáum við hann dytta að,
eða bóna og þrífa í kringum sig.
Snyrtimennska og skipulag ein-
kenndi pabba. Fallegi garðurinn
hans og mömmu og garðyrkja
átti hug hans allan. Það var afar
mikilvægt fyrir hann að við lærð-
um að viðhalda og bera virðingu
fyrir eigum okkar. Fyrir það er-
um við eilíft þakklát.
Fjölskyldan var pabba allt.
Mamma, við börnin og barna-
börnin.
Elsku pabbi okkar, tíminn með
þér og vinátta þín er okkur ómet-
anleg. Sjáumst aftur í Sumar-
landinu.
Heimsins þegar hjaðnar rós
og hjartað klökknar.
Jesús gefðu mér eilíft ljós
sem aldrei slökknar.
(Höf. ók.)
Hanna María (Hanna
Mæja), Sigurlaug (Silla),
Hannes og Lovísa.
Ég kynntist Dadda, Skafta
Hannessyni McClure, tengdaföð-
ur mínum þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna en þá var elsta dóttir
þeirra hjóna, Hanna María, 16
ára gömul.
Hann sagði ekki mikið og var
ekki mannblendinn en milli okkar
ríkti ávallt traust og virðing. Eitt
skipti kom ég til hans og sagðist
þurfa að kvarta við hann vegna
uppeldis konu minnar sem ætti
lífsins ómögulegt með að loka
dósum eða öðru sem ætti að loka.
Hann sagði að það væri til lítils að
kvarta við sig, hann sjálfur væri
alveg eins og hefði það oftsinnis
komið sér illa sem málari. Þá
bætti hann við að auk þess væri
of seint að skila stúlkunni.
Dadda var umhugað um heim-
ili sitt og börnin sín og það var
honum mikilvægt að sjá þau
koma sér upp sínum heimilum og
börnum. Hann aðstoðaði okkur
Hönnu Maríu oft þegar við vor-
um að koma okkur upp heimili og
eignast börnin okkar þrjú. Daddi
var mikið snyrtimenni og bar
heimili þeirra hjóna og bílar þess
ávallt merki. Hann hafði unun af
því að eiga fallega bíla og voru
þeir alltaf sem nýir. Ekki síst
Ram-inn hans með pallhýsinu
sem þau hjónin voru dugleg að
ferðast á. Ein af síðustu samveru-
stundum okkar tveggja var nú í
sumarlok þegar við lagfærðum
smábilun í Ram-inum. Það átti
ekki við hann að vita af einhverju
sem ekki væri í góðu standi.
Við fórum stundum saman í
bílasölurúnt því báðir höfðum við
gaman af að fylgjast með nýjum
bílum og endurnýja þá reglulega.
Frú Elín var ekki alltaf hrifin af
þessum uppátækjum okkar en
hafði held ég samt lúmskt gaman
af. Ég kveð nú Dadda með sökn-
uði allt of snemma en þakka hon-
um fyrir það góða sem hann gaf
okkur.
Hvíl í friði kæri Daddi.
Baldvin Birgisson.
Elsku afi okkar. Þú hafðir
þann hæfileika að geta sagt svo
mikið án þess að segja margt og
hafðir svo mikil áhrif á okkur
barnabörnin að við sjáum þig
speglast í hinum minnstu augna-
blikum. Má þá sérstaklega nefna
skopskyn þitt sem var einstakt
og hefur fest sig í orðaforða okk-
ar. Enginn annar en þú gat snúið
jafnhratt út úr orðum eða búið til
jafn fáránleg en dásamleg gælu-
nöfn. Sömuleiðis hefur þinn
magnaði tónlistarsmekkur og
hrifning á listamönnum á borð
við Sam Cooke og félaga fest sig í
sessi hjá okkur.
Fyrir okkur hafa amma og afi
alltaf verið sem eitt orð. Þrátt
fyrir að vera ólík voruð þið alltaf
teymi, hvort sem það voru ferða-
lögin á campernum, gula villan,
berjamór eða hvað. Það eru því
mikil viðbrigði þegar helminginn
vantar í Hraunholtið. Það sem við
getum þó huggað okkur við eru
minningarnar.
Við munum ávallt sakna þín,
elsku „afi gamli safi“, en lítum
líka hlýjum augum til baka á tím-
ann okkar með þér.
Arna, Elín Birta og
Baldvin Egill.
Þegar við hugsum til elsku afa
Dadda brosum við í gegnum tár-
in. Undir hrjúfu yfirborðinu var
mikil mýkt og alltaf stutt í
gleðina í kringum afa Dadda
hvort sem það var smitandi hlát-
urinn, flugbeitt grín eða fyndnar
athugasemdir hans um hvers-
dagslegar aðstæður eða hluti.
Afi Daddi var töffari af guðs
náð, alltaf snyrtilegur og flottur
hvort sem það var í fermingar-
veislu, með skyrtuna hneppta
niður þannig að glitti vel í keðj-
una, eða á ströndinni.
Afi Daddi var svo góður maður
og afi og við söknum hans svo
mikið. Við kveðjum þig afi Daddi
með sorg í hjarta en líka þakk-
læti, ást og virðingu fyrir þér og
þeim tíma sem við fengum með
þér.
Elsku amma Ella, við sam-
hryggjumst þér innilega og hugs-
um til þín á þessum erfiðu tímum.
Við erum ávallt til staðar fyrir
þig.
Daníel Ingi Sigþórsson,
Laufey Lind Sigþórsdóttir
McClure, Móey María Sig-
þórsdóttir McClure, Samúel
Týr Sigþórsson McClure og
Arey Amalía Sigþórsdóttir
McClure.
Nú er elsku afi Daddi okkar
búinn að kveðja og kominn yfir í
sumarlandið.
Afi var algjör töffari og hann
átti langflottasta bílinn. Bíltúr-
arnir á Raminum eru ofarlega í
minni og allur fróðleikurinn sem
hann bjó yfir um land og þjóð.
Afi var mikill húmoristi. Hann
var rosalega fyndinn. Hann
reytti ekki beinlínis af sér brand-
arana, enda ekki maður margra
orða svona yfirleitt, heldur beið
hann færis og lét svo vaða með
hnitmiðað skot sem varð þess oft
valdandi að við barnabörnin velt-
umst um af hlátri. Grínið var oft
þess eðlis að amma fussaði yfir
því, en þegar betur var að gáð
sást glampa í augum hennar bros
sem hún gat ekki hulið að fullu.
Afa leið best þegar hann hafði
fólkið sitt í kringum sig og við
barnabörnin vorum ávallt vel-
komin.
Elsku afi Daddi, takk fyrir alla
brandarana, vísurnar, rúntana,
sólböðin á pallinum og allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Við söknum þín og minning þín
lifir hjá afkomendum þínum og
öllum þeim sem voru svo heppnir
að fá að kynnast þér.
Jóhann Freyr Óðinsson,
Sigurvin Jarl Ármannsson,
Ásgeir Þór Ármannsson og
Anna Dóra Ármannsdóttir.
Elsku afi Daddi. Mér hefur
alltaf þótt svo óendanlega vænt
um þig. Við þurftum ekki alltaf að
hafa eitthvað að segja. Stundum
þegar amma var ekki heima og
ég kom til þín þá spjölluðum við
saman en svo gátum við líka bara
setið og þagað og nærveran var
bara meira en nóg. Þú áttir það til
að leita til mín þegar þú varst í
tæknilegum vandræðum með
símann eða „paddann“ og alltaf
varstu jafn þakklátur þegar ég
gat lagað eitthvað fyrir þig. Þú
hafðir sérstakt lag á því að hafa
mig með þér í liði. Oft þegar Ellu
ömmu blöskraði eitthvað sem þú
sagðir eða gerðir vorum við ekki
lengi að líta hvort á annað og
flissa lágt og ég var ósjálfrátt far-
in að halda með þér. Þú varst ein-
stakur afi sem ég var svo heppin
að hafa í næsta húsi allt mitt líf.
Afi
Farinn ertu jörðu frá
og sárt ég þín sakna
stundum þig ég þykist sjá
á morgnana þegar ég vakna.
Ég veit þér líður vel, afi minn
vertu nú hress og kátur
innra með mér nú ég finn
þinn yndislega hlátur.
Fyrir sál þinni ég bið
og signi líkama þinn
í von um að þú finnir frið
og verðir engillinn minn.
(Hanna Sigga)
Ég elska þig alltaf.
Þín
Álfheiður Björk.
Þrátt fyrir þá óhagganlegu
staðreynd að það eina sem við vit-
um fyrir víst er að eitt sinn skal
hver maður deyja, þá kemur
dauðinn oftast á óvart. Fallinn er
nú frá vinur okkar Skafti Hann-
esson McClure, málarameistari
og baráttujaxl, eða Daddi eins og
hann var af flestum kallaður.
Hann hefur nú lokið sínu síðasta
verki hér á jörð, sem var baráttan
við krabbamein. Daddi tók það
verk eins og önnur, gerði það vel.
Af umhyggju fyrir fjölskyldunni
gekk hann frá málum og hnýtti
lausa enda eins og kostur var áð-
ur enn að lokastund kom. Daddi
var um margt margbrotinn per-
sónuleiki.
Hann gat verið mjög hrjúfur á
yfirborðinu, en oftar enn ekki var
grunnt á mýktinni og réttlætis-
kennd átti hann ríka. Í honum
bjuggu listrænir hæfileikar og
var hann bæði fjölhæfur og vand-
virkur til allra verka. Hann var
mikill fjölskyldumaður og
fjarskalega stoltur af börnum
sínum og barnabörnum. Fyrir
nokkrum árum eignuðust þau
hjónin Ella og Daddi íbúð á Spáni
sem hefur verið þeim mikill gleði-
gjafi. Þar hafa þau dvalið tvisvar
á ári stundum langdvölum og átt
þar yndisstundir ásamt börnum
og barnabörnum.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka Dadda samfylgdina og
votta aðstandendum okkar
dýpstu samúð. Elsku Ella og fjöl-
skylda, við viljum trúa því að þeir
sem deyja séu ekki horfnir. Þeir
eru bara komnir á undan (og búa
í haginn fyrir okkur hin). Jafn-
framt viljum við trúa því að skiln-
aðarstundin héðan sé dagur sam-
funda og fagnaðar á himnum.
Guð blessi heimkomu baráttu-
jaxlsins Skafta Hannessonar
McClure.
Svanhildur Árnadóttir
og Vigfús Jóhannesson
(Svansa og Ninni).
Skafti Hannesson
McClure
Kvödd er í dag
elskuleg móðursyst-
ir mín, Kristín
Sveinsdóttir. Allar mínar æsku-
minningar eru tengdar Kristínu
frænku minni á einhvern hátt.
Fyrsta minning mín um Kristínu
er þegar við renndum okkur nið-
ur stigann í Gerðaskóla. Þá var ég
fjögurra ára, hún tuttugu og eins!
Kristín Sveinsdóttir
✝ Kristín Sveins-dóttir fæddist
13. október 1923.
Hún lést 18. ágúst
2020.
Útför Kristínar
fór fram 2. sept-
ember 2020.
Minningarnar
sem hún lætur eftir
sig eru mér ákaflega
ljúfar. Ég man vel
þegar ég ungur
drengur fékk að
fara til Emils og
Stínu frænku í Eski-
hlíð í Reykjavík.
Þá er mér einnig
minnisstætt þegar
hún færði mér af-
mælisgjöf og jólagjöf. Ég fékk
alltaf harða pakka en ekki mjúka!
Um langt skeið sá hún um
heimili foreldra sinna í Skólatröð
4.
Hún kom til dæmis flesta virka
daga og sá um hádegismat og leit
til með móður sinni, sem oft var
veik. Hún átti yndislegar þrjár
dætur sem ég hlakkaði alltaf til
að hitta.
Ég á Stínu frænku minni afar
margt að þakka, ekki síst elsku-
semi, umhyggju, ættrækni, ein-
læga vináttu, hlýja nærveru og
afar ljúfa samfylgd.
Eiginmaður hennar var Emil
S. Guðmundsson. Hann lést árið
2012. Þau hjónin lögðu áherslu á
að halda góðu sambandi við stór-
fjölskylduna. Þau voru góð heim
að sækja. Stína og Emil voru
dætrum sínum góðir foreldrar og
eins og ein þeirra sagði um Emil:
„Hann var kletturinn í fjölskyld-
unni.“
Móðir mín varð snemma veik
af illvígum sjúkdómi. Emil og
Kristín reyndust henni afar vel.
Þau hjónin tóku hana oft heim til
sín þar sem hún gat dvalið lang-
dvölum. Við systkinin eigum
þeim því margt að þakka.
Kristín var síðasti hlekkur
sinnar kynslóðar í okkar fjöl-
skyldu.
Hún var mjög frændrækin.
Mér fannst gaman að hún mundi
afmælisdaga allra í fjölskyldunni
og það var víst að hún hringdi í af-
mælisbörnin. Hún gleymdi eng-
um.
Hin síðustu ár var Kristín veik
og þurfti aðstoð enda búin að lifa
langan dag. Guðbjörg dóttir
hennar hjálpaði móður sinni og
gerði henni kleift að búa á heimili
sínu eins lengi og hægt var.
Far þú í friði elskulega frænka
mín og berðu kveðju okkar sem
enn eigum ekki heimangengt.
Ljúft er að minnast þín.
Gylfi Guðmundsson.