Morgunblaðið - 15.09.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. SEPTEMBER 2020
✝ Ástrún Jó-hannsdóttir
fæddist á Þrasa-
stöðum í Fljótum
2. apríl 1925. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akur-
eyri 4. september
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhann
Guðmundsson,
bóndi á Þrasastöð-
um, og kona hans Sigríður
Gísladóttir sem fædd var og
uppalin á Ljótsstöðum í Skaga-
firði.
Systkini Ástrúnar voru
Gyða, Margrét, Gísli og Einar,
sem öll eru látin.
Ástrún giftist 1947 Birni J.
ín. Ömmu- og langömmubörn
eru orðin 19 að tölu.
Ástrún flutti með foreldrum
sínum úr Fljótum til Siglu-
fjarðar árið 1935. Hún nam við
Húsmæðraskólann á Ísafirði og
Tegne- og kunstindustriskolen
í Kaupmannahöfn. Ástrún tók
stúdentspróf frá öldungadeild
Menntaskólans á Akureyri á
efri árum, komin fast að sjö-
tugu. Ástrún starfaði við ýmis
skrifstofustörf á Siglufirði, m.a.
rak hún um tíma Þormóð Eyj-
ólfsson hf. sem hafði umboð
fyrir Sjóvátryggingafélag Ís-
lands og Eimskipafélag Íslands.
Eftir að hún flutti til Akureyr-
ar, þar sem hún bjó síðustu ár-
in, vann hún við verslunarstörf.
Síðustu átta árin dvaldist
Ástrún á Dvalarheimilinu Hlíð.
Útför Ástrúnar fer fram í
Höfðakapellu 15. september
klukkan 13.30. Vegna aðstæðna
geta aðeins nánustu aðstand-
endur og vinir verið viðstaddir
útförina.
Friðbjörnssyni,
skipstjóra og fisk-
matsmanni, sem
fæddur var í Hrís-
ey 9.4. 1922, d. 7.2.
2007.
Ástrún og Björn
bjuggu lengst af á
Siglufirði. Þar
fæddust og ólust
upp synir þeirra
þrír: Friðbjörn,
kvæntur Kristínu
Guðbrandsdóttur, börn þeirra
eru Björn Jörundur, Anna Júlía
og Ástrún. Ingi, kvæntur Mar-
gréti Baldvinsdóttur, börn
þeirra eru Ásta Björg, Þor-
steinn og Björn. Ásbjörn,
kvæntur Hlíf Hansen, börn
þeirra eru Valdemar og Katr-
Ástrún mín elskulega tengda-
mamma, er látin 95 ára að aldri.
Ég er svo lánsöm að hafa átt
hana að í yfir 45 ár. Hún tók vel
á móti mér þegar ég aðeins 17
ára kom á Siglufjörð með Inga
syni hennar. Ástrún var glæsileg
kona, dökk yfirlitum og ætíð vel
tilhöfð.
Fljótin voru Ástrúnu hugleik-
in. Þar ólst hún upp fram að 10
ára aldri. Hún sagði okkur oft
frá því að veturnir þar gátu verið
erfiðir, mikill snjór og oft kalt.
Hún þurfti að sækja skóla langa
leið, fór á tunnufjölum sem faðir
hennar hafði smíðað og oft
komst hún ekki alla leið heim og
þurfti þá að þiggja gistingu á
einhverjum sveitabænum. Á
heimili hennar Þrasastöðum var
símstöð fyrir sveitina og voru
þær systur iðulega sendar til að
sækja þá sem hringt var eftir.
Oft sóttist þeim ferðin seint. Ást-
rún bjó yfir áræði og þrautseigju
og hefur nú sennilega fengið það
úr uppvextinum í Fljótunum.
Þegar hún flutti til Siglufjarð-
ar fóru hún og faðir hennar á
hesti yfir Siglufjarðarskarð, aðr-
ir fjölskyldumeðlimir sigldu frá
Haganesvík. Þetta hefur verið
löng leið fyrir litla stelpu en hún
og faðir hennar tóku eina kú með
sér. Þegar hún loksins kom á
Siglufjörð þá sá hún bíl í fyrsta
skipti og fannst eins og hann
öskraði á sig. Á Siglufirði bjó
hún í 50 ár og talaði alltaf fallega
um fjörðinn og lognið sem þar
var.
Eftir að Ástrún og eiginmaður
hennar Björn fluttu til Akureyr-
ar settist hún á skólabekk og út-
skrifaðist úr öldungadeild MA.
Hún hafði alltaf mikla löngun til
að læra og loks hafði hún tæki-
færi til þess. Tímar í öldunga-
deildinni voru á kvöldin og hent-
aði það Ástrúnu ekki alltaf. Hún
á sjötugsaldri sótti þá tíma í dag-
skólanum. Hún gerði verkefni
með unga fólkinu og eignaðist
þar góða vini. Ég dáðist að áræði
hennar, hún gat jú verið amma
allra þarna.
Ástrún vann úti mestan hluta
ævi sinnar og rak meðal annars
ein stærstu umboðin á Siglufirði,
Sjóvá og Eimskip. Það hefur
örugglega þótt sérstakt á þess-
um tíma að kvenmaður væri þar
í forsvari. Hún hefði getað talað
um sig sem brautryðjanda fyrir
aðrar konur en það gerði hún
ekki, hún var of hæversk til þess.
Síðustu æviár sín dvaldi Ást-
rún á Dvalarheimilinu Hlíð og
naut þar góðrar aðhlynningar.
Starfsfólki Furuhlíðar eru færð-
ar bestu þakkir.
Ég er ævinlega þakklát fyrir
að hafa átt Ástrúnu að tengda-
móður og vini og fyrir þá ástúð
sem hún sýndi mér og börnunum
mínum. Henni var umhugað um
velferð okkar, var ætíð til staðar
og hjálpar án stjórnsemi eða
ýtni.
Ég kveð hana með virðingu og
þakklæti.
Margrét Baldvinsdóttir.
Elskuleg tengdamóðir mín er
látin, sátt við Guð og menn. Ást-
rún var greind, samviskusöm,
réttsýn og heiðarleg manneskja.
Auk mannkosta hennar var hún
mjög falleg kona, dökk á brún og
brá. Hún var afskaplega fróð-
leiksfús og þráði að menntast. Á
sjötugasta aldursári lauk hún
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um á Akureyri (öldungadeild).
Það sem var henni efst í huga
var sveitin hennar, Fljótin. Hún
gat endalaust rifjað upp minn-
ingar og sögur frá árunum í
sveitinni. Og veit ég að henni var
það þungbært að skilja við sveit-
ina og flytjast til Siglufjarðar, þó
svo að lífið væri erfitt þar og lífs-
baráttan hörð. Faðir hennar, Jó-
hann Guðmundsson, tók við
Þrasastöðum af föður sínum.
Voru þeir tveir af bræðrunum
búandi í Stíflunni, Jóhann á
Þrasastöðum og Þorvaldur á
Deplum. Viss er ég um að ef þeir
bræðurnir sæju umbyltinguna
þar, tryðu þeir ekki sínum eigin
augum né eyrum. Þegar flutt var
úr sveitinni þurfti Ástrún að
ganga alla leið frá Þrasastöðum,
með föður sínum til Siglufjarðar,
yfir Skarðið (sem var þá bara
götuslóði og mjög hættulegur
fjallvegur) með kú í taumi. Trúi
ég að tíu ára barn hafi verið orð-
ið þreytt eftir það ferðalag.
Á langri ævi er óhjákvæmilegt
að skiptist á skin og skúrir. Lík-
lega hefur ótímabær dauði
bræðra hennar verið henni hvað
þungbærastur. Þeir létust með
tíu ára millibili, báðir þrjátíu og
fimm ára gamlir.
Ástrún reyndist mér alltaf vel
og bar aldrei skugga á okkar
vináttu. Barnabörnunum var
hún góð og fóru þau oft til afa og
ömmu á Sigló. Þá naut afa
Björns við. Hann var gull af
manni. Hann missti hún fyrir
þrettán árum. Það þarf engin
orð um hversu sárt var að missa
hann. Eins var það þegar hún
missti systur sínar. Þær voru
mjög nánar og töluðust við á
hverjum degi. Hún sagði stund-
um að hún skildi ekkert í því,
eins og tæknin væri orðin í dag
að ekki væri hægt að hringja til
himna, það væru svo margir sem
hún þyrfti að tala við!
Ég kveð Ástrúnu með virð-
ingu og þökk. Tel ég mig heppna
að hafa fengið að ganga með
henni í lífinu, meira en fimmtíu
ár.
Megi hún vera vel af Guði
geymd og eiga góða heimkomu
til allra sinna sem eru horfnir yf-
ir móðuna miklu.
Kristín Guðbrandsdóttir.
Elskuleg amma mín Ástrún
Jóhannsdóttir hefur nú kvatt í
hinsta sinn.
Frá því að ég man fyrst eftir
ömmu talaði hún um að við vær-
um vinkonur. Loksins var komin
stúlka í fjölskylduna og kærkom-
inn bandamaður í lið gegn
strákagerinu. Ég sé hana ljóslif-
andi fyrir mér brosa sínu sposka
brosi og hrista höfuðið yfir
stríðni og athugasemdum strák-
anna, taka öllu með jafnaðargeði
og taka jafnvel undir grínið en
leitaði svo eftir stuðningi hjá
„vinkonu“ sinni. Hún ljómaði öll
þegar við tvær vorum saman,
spjölluðum, fórum saman í búðir
og þegar hún sýndi stelpuna sína
út um allan bæ.
Það fjölgaði svo í bandalaginu
og við urðum fjórar ömmustelp-
urnar og átta barnabörnin alls.
Ég held að barnabörnin hafi ver-
ið aðaláhugamál ömmu fyrir ut-
an bóklestur og bridge. Hún
fylgdist vel með okkur öllum og
var svo óendanlega stolt af af-
komendunum. Meira að segja
undir það síðasta, þegar minnið
var aðeins farið að bregðast
henni, gat hún ennþá sagt manni
nýjustu fréttir af frændsystkin-
unum, hver væri kominn í nýja
vinnu eða hefði verið að trúlofa
sig. Þessi mikli áhugi og fjar-
lægðin við áhugamálið framkall-
aði spurningaflóð, oftast símleið-
is, og gat verið ansi strembið að
sitja fyrir svörum. Ég held að á
gelgjuskeiðinu hafi ég til að
mynda ekki haft þolinmæði fyrir
þessum yfirheyrslum og ekki
skilið hversu mikilvægt upplýs-
ingahlutverk mitt var. Síðar
meir, aðeins þroskaðri, gat ég
betur notið samtalanna við
ömmu. Við hringdumst á, hún
duglegri að hringja en ég og lét
það ekki stoppa sig þótt hún
þyrfti að hringja til útlanda.
Mikið sem það hefði verið gaman
ef tækninnar sem nú er til hefði
notið við þá – við hefðum tekið
Zoom-fundi! Af og til skrifuðum
við bréf og kort og oftar en ekki
bárust aurar með bréfunum til
Englands, sem alltaf skiluðu sér
enda seðlarnir vandlega pakkað-
ir í kalkipappír. Ef amma var bú-
in að ákveða eitthvað var það
framkvæmt vel og vandlega.
Alla tíð vildi amma ræða um
bækur og bókmenntir og var
mikil fyrirmynd og hvatning í
þeim efnum. Við vorum á sama
tíma í menntaskóla þegar hún
tók upp á því að fara í kúrsa við
Menntaskólann á Akureyri og
útskrifuðumst sem stúdentar um
svipað leyti, ég tvítug, hún nærri
sjötugu. Henni fannst svo gaman
í skólanum og var þakklát fyrir
það tækifæri. Samnemendur
hennar tóku henni líka vel, hafa
örugglega haft gaman af henni
og buðu henni stundum í partí.
Amma sagði að krakkarnir væru
„svo góðir við sig“ sem er lýs-
andi fyrir hennar hlédræga per-
sónuleika. Hver væri ekki góður
við sjötuga bekkjarsystur sína?
Amma lét verða af því að
heimsækja mig til London með
foreldrum mínum árið 1998 þeg-
ar ég kláraði BA-námið. Við fór-
um í ferðalag um Suður-England
og hún naut ferðarinnar en að-
allega held ég að hún hafi bara
viljað vera með, áfangastaðurinn
hefði ekki skipt neinu máli. Ég
vildi að ég hefði getað eytt meiri
tíma með ömmu í gegnum tíðina
en er þakklát fyrir stundirnar
sem við áttum saman og öll sam-
tölin.
Elsku fallega amma mín og
vinkona, takk fyrir að vera mér
samferða.
Anna Júlía Friðbjörnsdóttir.
Í dag kveðjum við elsku
ömmu með söknuði en líka þakk-
læti. Við systkinin vorum ein-
staklega heppin hversu mikið
amma og afi fylgdu okkur eftir.
Samverustundirnar eru svo
margar og ljúfar.
Eftirminnilegust eru hádegin
í Rimasíðu. Þegar við vorum öll í
grunnskóla þá sá amma um að
gefa okkur hádegismat. Oft
sendi hún afa einan með pottinn,
þá var grjónagrautur eða brauð
með skinku og peru. Enn betra
var þegar amma kom líka og gaf
okkur kjötbollur eða fiskihring,
hann var bestur. Vinsældir okk-
ar á þessum árum skrifast nær
alfarið á ömmu og það var sjald-
an sem við vorum bara þrjú í
mat. Bekkjarfélagar okkar voru
duglegir við að lauma sér með og
voru alltaf velkomnir.
Amma var líka leikfélagi okk-
ar og hún faldi fingurbjörgina
sína ótal sinnum og raulaði vís-
una meðan við leituðum.
Við vorum heppin að hafa
þetta trausta bakland hjá ömmu
og afa. Þegar það þurfti að láta
passa okkur voru þau alltaf
tilbúin til að bjóða okkur í Furu-
lundinn. Það var gaman að vera
hjá þeim, kannski sérstaklega
vegna þess að þau sögðu aldrei
nei við okkur.
Eftir að afi dó þá breyttist
margt hjá ömmu. Hún tók aldrei
bílpróf sjálf en var vön að fara
svo víða í bílnum með afa. Síð-
ustu árin voru heldur tilbreyt-
ingalítil og sérstaklega eftir að
hún hætti að treysta sér í heim-
sókn í Flatasíðu. En alltaf var
samt gaman að tala við ömmu,
segja henni fréttir og sitja hjá
henni. Hún hafði alltaf óþrjót-
andi áhuga á okkur og barna-
barnabörnunum.
Elsku amma okkar var ein-
stök.
Elsku amma, takk fyrir allt,
alla okkar tíð.
Ásta Björg, Þorsteinn og
Björn.
Móðursystir okkar, Ástrún
Jóhannsdóttir, er látin 95 ára að
aldri. Þar með eru öll börn Jó-
hanns afa Guðmundssonar og
Sigríðar ömmu Gísladóttur frá
Þrasastöðum í Fljótum fallin frá.
Ástrún var önnur í röð fimm
systkina en Gyða móðir okkar
var elst. Næst á eftir komu
Gréta, Gísli og Einar. Ástrún
fæddist á Þrasastöðum og ólst
þar upp til 10 ára aldurs er afi
brá búi og flutti til Siglufjarðar
eins og margir bændur í Fljótum
gerðu á þeim tíma. Þorvaldur
afabróðir bjó á Deplum sem var
næsti bær við Þrasastaði og var
mikill samgangur á milli bæja.
Eins og hjá móður okkar leitaði
hugur Ástrúnar alla tíð mikið í
Fljótin og systurnar gerðu sér
gjarnan ferð á sumrin í þessa
fallegu sveit. Þá býsnuðust þær
mikið og áttu erfitt með að trúa
því þegar hafist var handa með
byggingu lúxushótels á Deplum í
þeirri snjóþungu sveit sem Fljót-
in vissulega voru og eru enn.
Ástrún og eiginmaður hennar
Björn Friðbjörnsson bjuggu
lengst af á Siglufirði og um tíma
bjuggu þær systur báðar að
Túngötu 43. Þegar Ástrún og
Björn fluttu um set var það ekki
lengra en í næsta hús. Seinna
flutti Gréta einnig til Siglufjarð-
ar og voru þá systurnar allar
sameinaðar. Þær voru alla tíð
mjög nánar og samskipti þeirra
þétt og innileg. Þá spillti ekki
fyrir að synir Ástrúnar og
Björns, þeir Friðbjörn og Ingi
Garðar, voru á svipuðu reki og
við bræður en Ásbjörn var
þeirra yngstur.
Ástrún og Björn, sem nú er
látinn, skipuðu alltaf stóran sess
í huga okkar og eru samofin í
minningunni. Ástrún var glæsi-
leg kona, ákaflega samviskusöm,
minnug og víðlesin. Hún var
kletturinn í fjölskyldunni, varkár
og hlédræg að eðlisfari, algjör
andstæða við móður okkar.
Björn, þessi fjallmyndarlegi
maður frá Hrísey, þótti okkur
afar áhugaverður enda um tíma
skipstjóri á skrítna síldarbátnum
Fanney og síðar verkstjóri í
frystihúsinu á Siglufirði.
Ástrún og Björn fluttu síðar
til Akureyrar og við til Reykja-
víkur. Þegar hún var komin á
hjúkrunarheimilið Hlíð á Akur-
eyri naut hún þess að vera ætt-
stór. Þar höfðu Ingi, Margrét
kona hans og börn veg og vanda
af því að halda uppi fjölskyldu-
tengslunum. Það var unun að
heimsækja Ástrúnu þegar við
áttum leið hjá. Ávallt var hún
með bók í hönd og kom víða við í
frásögnum sínum. Í heimsókn
ekki fyrir löngu þegar verið var
að ræða eins og svo oft áður um
Þrasastaði og Fljótin þá kastaði
hún fram vísu sem afi Jóhann
hafi ort um Þorvald bróður sinn:
Þorvaldur bróðir áttræður er
enginn mér finnst hans jafni
þrekið og handlagnin einsdæmi er
það uppi mun halda hans nafni
og svo er um niðja hans flesta hér
að sérhver uppeldi hlýðir
og kona hans bregður birtu á
bústað þeirra og prýðir.
Við bræður minnumst Ást-
rúnar með hlýhug og þakklæti
fyrir allar þær góðu minningar
sem hún hefur gefið okkur. Fyr-
ir hönd fjölskyldna okkar send-
um við Friðbirni, Inga Garðari,
Ásbirni og fjölskyldum þeirra
hugheilar samúðarkveðjur.
Valtýr og Jóhann Ágúst
Sigurðssynir
Ástrún
Jóhannsdóttir
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
KAREN VILHJÁLMSDÓTTIR
kennari,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
11. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Þorvaldur Óskarsson
Ingibjörg Ósk Þorvaldsdóttir, Sigurður Ásgrímsson
Marta Steina Þorvaldsdóttir, Gautur Þorsteinsson
Vilhjálmur Smári Þorvaldsson, Rósa Halldórsdóttir
Óskar Torfi Þorvaldsson, Susanne A. Elgum
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar elskaði og besti
GUÐNI ÓLAFUR GUÐNASON
kennari
lést á Landspítalanum Fossvogi
fimmtudaginn 10. september.
Útförin auglýst síðar.
Magnea Steiney Jónsdóttir
Guðrún Elín Guðnadóttir
Guðni Ólafur Guðnason
Margrét Steiney Guðnadóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
CÝRUS DANELÍUSSON,
Dagsbrún,
Hellissandi,
lést á Dvalar- og hjúkrunarheimilinu Jaðri í
Ólafsvík sunnudaginn 6. september.
Útför hans fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Guðrún Halldóra Cýrusdóttir
Þorkell Cýrusson Sigfríð Andradóttir
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
JENNÝ JÚLÍUSDÓTTIR,
Árhvammi, Öxnadal,
lést í faðmi fjölskyldunnar miðvikudaginn
9. september.
Útför fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn 18. september
klukkan 10.30. Vegna aðstæðna verða fjöldatakmarkanir í
kirkjunni en athöfninni verður streymt á
https://www.facebook.com/utfariraakureyri.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast hennar er
bent á heimahlynningu á Akureyri, reikningur 162-05-62158, kt.
570397-2819.
Guðmundur Heiðmann
Heiðar Karl Unnur Elva
Hlíf Jón Þórir
Þórarinn Heiðmann Sigríður Jóna
Ingvi Rúnar Rannveig Björg
Ólöf Sveinbjörn
Júlíus Geir Selma
Guðmundur Arnar Ingibjörg
ömmubörn og langömmubörn