Morgunblaðið - 18.09.2020, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2020
iskonur úr kvennafansinum
okkar kvatt. Það er óumræði-
lega sárt, sérstaklega þegar
fólk fer allt of snemma. Við
Sverrir og börnin okkar Jóna,
Orri og Jón Einar þökkum Kol-
brúnu hin góðu kynni og vott-
um Gunnbirni, Stefáni, Evu og
Freyju og öðrum í fjölskyldu
Kolbrúnar innilega samúð á
sorgarstund. Minning um fal-
lega og hæfileikaríka konu mun
lifa.
Rannveig Guðmundsdóttir.
Það eru nokkrar manneskjur
í mínu lífi sem hafa verið mér
sérstaklega mikilvægar og ert
þú þar í hópi, kæra vinkona
sem ég kveð nú í dag.
Vinskapur okkar spannar
tæp 30 ár og voru síðustu vik-
urnar erfiðar þar sem ég gat
ekki heimsótt þig vegna heim-
sóknarbanns á líknardeild
vegna Covid.
En það var gott að gera
hringt í þig á meðan þú dvaldir
þar og takk Eva mín fyrir að
koma kveðjuorðum frá mér til
systur þinnar, það var gott að
geta kvatt.
Þú hafðir alltaf mikinn bar-
áttuvilja og þrautseigju og
áhuga á lífinu og lífi annarra og
þú spurðir mig alltaf þegar við
hittust eða töluðum saman
hvort ég væri með plön um að
gera eitthvað.
Eins og sönnum vinkonum
sæmir þá glöddum við hvor
aðra, hvöttum hvor aðra og
dáðumst að verkum hvor ann-
arrar og ekki síst nutum við
samverustunda sem gáfust og
alltaf varstu einlæg og sönn.
Við brölluðum mikið og ferð-
uðumst bæði innanlands og er-
lendis, fórum í matar-, kvenna-
og afmælisboð, sumarhúsaferð-
ir, hestaferðir, gönguferðir og á
kaffihús, en þú kenndir mér að
drekka kaffi.
Elsku vinkona, ég á eftir að
sakna þín og vináttu þinnar
sem hefur alltaf verið mér dýr-
mæt og þú munt lifa í hjarta
mínu alla tíð.
Eins og það er sárt þá veit
ég að þú ert nú í góðum fé-
lagsskap og sé ég þig fyrir mér
í bleikri blússu og gullskóm.
Fjölskyldu Kollu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Far þú í friði, elsku hjartans
vinkona mín.
Þín
Kristín.
Kolla vinkona okkar er látin
aðeins 56 ára að aldri. Hetju-
legri baráttu er lokið og má
segja að hún hafi tekið lokabar-
áttuna af miklu æðruleysi.
Hvernig hún reyndi að njóta
hvers dags í sínum veikindum
er aðdáunarvert og vekur okk-
ur til umhugsunar um lífið. Við
kynntumst hver annarri þegar
við hófum að æfa frjálsar
íþróttir hjá ÍR á áttunda ára-
tugnum. Eins og algengt er þá
bindur íþróttaþátttaka marga
vináttuböndum og það átti svo
sannarlega við hjá okkur. Við
vorum ekkert að flækja hlutina
þegar kom að því að nefna hóp-
inn okkar, ÍR-saumaklúbbur-
inn. Við höfum haldið hópinn í
40 ár og átt alveg frábærar
stundir saman. Eitt af einkenn-
um Kollu var hennar breiða og
fallega bros. Hún var enda
brosmild og mikill húmoristi.
Hún var líka hrein og bein í
skoðunum og sagði sína mein-
ingu alveg hreint út. Hún var
hvort tveggja í senn hógvær og
hreykti sér ekki en á sama tíma
var hún hörkutól í lífi og starfi.
Á sínum farsæla starfsferli náði
hún langt á eigin verðleikum.
Kolla var vinur vina sinna. Það
var alltaf gott að leita ráða hjá
henni hvort sem um var að
ræða lögfræðilegt álit eða bara
hvort ætti að kaupa þennan
kjól eða hinn. Kolla elskaði að
ferðast og hefur heimsótt flest-
ar heimsálfur og naut þess að
kynnast framandi menningu.
Minning um yndislega konu lif-
ir áfram í hjörtum okkar.
Við sendum systkinum henn-
ar okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Hver minning dýrmæt perla, að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka þér.
Þinn kærleikur í verki er gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ástdís, Bryndís,
Guðrún, Ingibjörg,
Katrín, Margrét,
Oddný, Sigríður,
Steinunn og Tinna.
Við kveðjum núna, langt um
aldur fram, góða vinkonu okkar
og samstarfskonu, Kolbrúnu
Sævarsdóttur héraðsdómara.
Kolla, eins og við þekktum
hana, kom fyrst til okkar í Hér-
aðsdóm Reykjavíkur sem dóm-
arafulltrúi á árinu 1992, en þá
var dómstóllinn að stíga sín
fyrstu skref eftir að Sakadómi
Reykjavíkur, Borgardómi
Reykjavíkur og Borgarfógeta-
embættinu var steypt saman í
einn dómstól um mitt ár 1992.
Kolla staldraði ekki lengi við í
það sinn en kom næst til okkar
sem settur héraðsdómari á
árinu 2010. Á fyrri hluta árs
2012 var hún síðan skipuð sem
héraðsdómari við dómstólinn og
gegndi því embætti alla tíð eftir
það.
Starfsævi Kollu var við-
burðarík og starfaði hún meðal
annars lengi innan lögreglunn-
ar og ákæruvaldsins. Var hún
því öllum hnútum dómstólsins
kunnug þegar hún kom til okk-
ar 2010. Féll hún strax vel inn í
hópinn og tókst á við öll þau úr-
lausnarefni sem dómstóllinn
hefur með höndum. Þannig
vann hún við almenna deild
dómstólsins, dæmdi um tíma
sakamál, en mestan part starfs-
ævinnar hjá okkur dæmdi hún
almenn einkamál. Kolla var
áræðin í starfi. Hún átti auðvelt
með að leysa úr hvers konar
ágreiningsefnum, þó svo sum
hver hafi verið lögfræðilega
flókin og önnur þar sem reyndi
mikið á mannlegan skilning.
Það fór gott orð af Kollu sem
héraðsdómara og var hún góð-
ur fulltrúi sinnar starfsstéttar.
Það var okkur öllum mikið
reiðarslag þegar Kolla greind-
ist með krabbamein sumarið
2012. Henni gekk hins vegar
vel í meðferðinni og var það því
mikið áfall þegar krabbameinið
náði sér aftur á strik í lok árs
2015. Kolla háði mikla baráttu
við krabbameinið, eins og henn-
ar var jafnan háttur í öllu sem
hún tókst á við, en varð að lok-
um að láta undan. Það var
aðdáunarvert hvernig hún tókst
á við veikindi sín. Æðrulaus og
lét fátt skemma fyrir sér góða
skapið. Hún var dugleg við að
ferðast um framandi slóðir og
ætlaði svo sannarlega ekki að
láta spennandi staði fara fram
hjá sér þó svo hún hafi vitað að
tíminn væri skammur.
Við sem með henni höfum
starfað sitjum eftir og söknum
góðrar vinkonu. En lífið verður
að halda áfram og við að muna
að öll erum við einungis lítið
sandkorn í lífsins vél. Takk
elsku Kolla fyrir öll árin saman.
Fyrir hönd samstarfsfólks í
Héraðsdómi Reykjavíkur,
Símon Sigvaldason
dómstjóri.
Elsku Kolla mín var það sem
kallast kjarnakona, kvenskör-
ungur. Hún hefði sómt sér vel í
Íslendingasögunum, þ.e.a.s. ef
kvenmennirnir þar hefðu verið
aðeins skemmtilegri karakter-
ar. Því skemmtileg var hún.
Það var fyrir mörgum árum
að mig langaði inn á Lónsöræfi
og var að reyna að fá einhvern
með mér. Samstarfskona sló til
og spurði hvort hún mætti
bjóða vinkonu sinni með. Á leið-
inni austur urðum við Kolla vin-
konur.
Beinskeytt, hreinskilin, opin,
ákveðin, glaðleg, hispurslaus,
þrautseig, hnyttin, klár, tign-
arleg og sterk. Hvernig var
hægt að falla ekki fyrir því? Við
sóttum mikið hvor í aðra,
leggjalangar einhleypar konur
með maga sem miklum tíma
var eytt í að losa sig við. Rækt-
in, hlaup, hjól, sund, göngur og
skíði, en lítið dugði. Þá var far-
ið á kaffihús og djammið og síð-
an upp í sófa hjá hvor annarri
og glápt, borðað og rætt um líf-
ið og allt sem því fylgir. Og
veikindin. Kolla talaði alltaf op-
inskátt um veikindin. Lyfin
fóru vel í hana og maður trúði
að framfarirnar í meðferðum
myndu bjarga henni.
Við héldum áfram í ræktinni
í öllu þessu ferli og útihlaupum.
„Þú tekur bara hundinn á
þetta,“ sagði hún og ég hljóp
fram og til baka fyrir framan
hana þegar hún var orðin orku-
minni. Þegar ég eitt sinn á
þessum hlaupum okkar fór að
kvarta yfir að mér fyndist ég
hafa fitnað svarði hún einlæg-
lega: „Já, ég var einmitt að spá
í það hvað afturendinn á þér
væri orðinn stór.“ Þetta er það
sem ég elskaði við Kollu. Þessi
hreinskilni og hvað hún var
blátt áfram. Ég vissi að ég gat
treyst því sem hún sagði, aldrei
leikur eða fals. Eða væmni.
Sjálf vældi hún aldrei eða vor-
kenndi sér og það þýddi ekkert
að væla utan í henni. „Ertu í al-
vöru enn að væla yfir þessum
manni, mér fannst hann nú
aldrei neitt sérstakur,“ sagði
hún réttilega og svo var farið
að gera eitthvað skemmtilegra.
Farið að veiða, ferðast um
landið og mikið hlegið þegar ég
tilkynnti að ég ætlaði í Leið-
söguskólann. Hún þekkti engan
sem var jafn áttavilltur og ég,
enda keyrði ég alltaf á okkar
ferðalögum og hún var á kort-
inu.
Þegar ég fór að gæda öll
sumur, leigði ég út íbúðina
mína og fékk að vera hjá Kollu
þær nætur sem ég var í bæn-
um. Mikið voru það góðar
stundir, kósí kvöld og enn nota-
legri morgnar.
Þegar hún fékk tilkynningu
um að krabbameinið væri kom-
ið aftur og að hún ætti einungis
fá ár eftir ræddum við mikið
um hvað maður gerir við slíkar
fréttir. Hún vildi nýta tímann,
vera með fjölskyldunni, systk-
inum sínum og börnum þeirra
og halda áfram að lifa lífinu lif-
andi. Kolla stóð við það og var
dugleg að ferðast um allan
heim, umvafin góðum vinkon-
um. Hún vann eins lengi og hún
gat, enda skipti vinnan hana
miklu máli, sá hörkuklári lög-
maður sem hún var.
Ekki í eitt einasta skipti
heyrði ég hana kvarta undan
hlutskipti sínu. Þetta var langt
ferli og lengi leit þetta vel út,
maður hélt í vonina fram á síð-
asta dag. Glæsileiki, húmor og
reisn einkenndu Kollu allt fram
á síðasta dag og ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að ganga
við hlið hennar hluta af lífinu.
Ég votta ættingjum og vinum
samúð mína.
Meira: mbl.is/andlat
Gréta S. Guðjónsdóttir.
„Svona eru bara lögin
Ragga. Það er ekki hægt að
stilla niðurstöðuna eftir því
hvernig vindarnir blása á hverj-
um tíma,“ sagði Kolbrún sem
var góður lögmaður og átti auð-
velt með að greina hismið frá
kjarnanum. Hún var eins langt
frá því að vera meðvirk og
hægt var. Hún greindi stöðuna
og mat út frá staðreyndum.
Eitt sinn var ég ósátt við nið-
urstöðu í máli sem að mér snéri
og átti ég orðastað við Kollu
um málið. Hún sá ekki ástæðu
til að sykurhúða stöðuna eða á
einhvern hátt reyna að bera í
bætifláka fyrir mig, það var
bara ekki hennar stíll. Ég
kunni að meta það og fáum
treysti ég betur til að ráða mér
heilt. Kolbrún vinkona mín var
eldklár. Vinskapur í þrjá ára-
tugi sem byggðist á gagn-
kvæmri virðingu og trausti.
Beint á barinn eftir kauphlaup í
stórborg, skotið úr byssu á
Sökku í Svarfaðardal, útilega í
Húsafell, heimsóknir til Brynku
í Noregi, „road trip“ um sveitir
Spánar og Portúgal og út á ga-
leiðuna í Madrid, kjólalán og
sólgleraugnamátun og ekki síst
skraf um pólitík og dægurmál,
þar sem skipst var á skoðunum
og málin krufin. Kolbrún alltaf
rökföst og skynsöm. Kollu
hugnaðist illa væmni og stund-
um fjargviðraðist hún yfir
skrifum sem henni þóttu þunn,
væmin og án tilþrifa. Oftar en
ekki var það raunin. Tilfinn-
ingagreind Kolbrúnar sýndi sig
þó glöggt í hennar veikinda-
stríði. Aldrei barmaði hún sér
eða velti upp málefninu sem
erfitt er fyrir marga að ræða og
horfast í augu við, þ.e. hið óhjá-
kvæmilega sem bíður okkar
allra. Fram á síðustu stundu sló
hún á létta strengi og gant-
aðist. Hún tók örlögum sínum
af æðruleysi. Hún lagði sig
fram um að njóta lífsins með
sínum kæru vinum og fjöl-
skyldu fram á síðasta dag og lét
ekki deigan síga þegar kom að
kaupum á fallegum fötum,
skrautmunum og mublum. Hún
var fagurkeri og elskaði lífið.
Gengin er góð kona, mín kæra
vinkona sem ég ávallt var svo
stolt af. Ég votta þeim sem
unnu henni samúð mína og í
virðingu og þakklæti kveð ég
Kollu mína.
Ragnheiður K.
Guðmundsdóttir.
Er við gengum saman í frost-
stillu föstudagssíðdegisins sagði
vinkona frá stundaglasi sem
var að tæmast. Við hlið okkar
rann áin eins og eilífðin og við
gengum að fossi í klakabönd-
um. Og nú, fjórum árum síðar,
er stundaglasið tæmt, Kolla lát-
in úr sama meini og móðir
hennar. Bara árans óheppni,
sögðu sérfræðingarnir.
Við kynntumst árið 2003 á
ferðalagi og höfum síðan þá
verið samferða. Það var ekki
flókið að vera vinkona Kollu
enda var hún umvafin vinum.
Hún var alltaf til í ævintýri, var
skemmtilega hreinskilin og með
góðan húmor. Það er hægt að
segja að hún hafi tekið örlögum
sínum af æðruleysi en auðvitað
langaði hana ekki til að deyja,
hana þyrsti í lífið.
Kolla sat um árabil í stjórn
Lögfræðingafélagsins, þar sem
ég starfa, og tók sem dómari
þátt í nýjum réttarhöldum í
máli Agnesar, Friðriks og Sig-
ríðar sem félagið stóð fyrir árið
2017. Það var eftirminnilegt
verkefni og Kolla sinnti því vel
eins og öllu sem hún tók fyrir
hendur.
Síðustu mánuði hefur verið
dásamlegt að fylgjast með því
hvernig vinkonur og fjölskylda
hafa umvafið Kollu. Stofnun
Kolluklúbbsins varð til þess að
einhver hafði samband við hana
á hverjum degi og klúbbmeð-
limir gerðu hvern dag betri.
Ég kveð Kollu með söknuði,
ferðafélaga til 17 ára. Þegar ég
geng meðfram ánni í Elliðaár-
dalnum á fallegum vetrardög-
um mun ég minnast göngutúra
með góðri vinkonu sem kvaddi
allt of snemma.
Eyrún Ingadóttir.
Í dag er borin til grafar
elsku fallega og trausta vinkona
mín hún Kolla. Við Kolla kynnt-
umst í gegnum sameiginlega
vinkonu okkar, hana Ragnheiði
K. Guðmundsdóttur, og síðan
eru liðin rúm 25 ár. Ég kynnt-
ist fullt af skemmtilegu fólki í
gegnum elsku Kollu og hún
sömuleiðis í gegnum mig. Við
þvældumst saman í nokkur
ferðalög til útlanda, Tyrklands,
Ítalíu, Prag, Svíþjóðar (Malmö)
og Danmerkur (Kaupmanna-
hafnar) og Tenerife. Til Kaup-
mannahafnar fórum við í fleiri
en eitt skipti og þar fannst okk-
ur gott að vera og skemmtum
okkur alltaf konunglega! Það
var alltaf stutt í hláturinn og
fallega brosið hennar Kollu en
þess á milli gat hún líka verið
hrein og bein og sagt nákvæm-
lega það sem hún hugsaði og
meinti, þannig fólk kann ég líka
vel að meta! Oftast í lokin
heyrðist í minni: þetta er nú
bara svona.
Það var alveg sama hvenær
ég hringdi í elsku Kollu og
sagði: Hæ, ertu laus? Við erum
nokkrar að fara í drykk eða út
að borða … ég reiknaði með
þér … þú átt pláss við borðið.
Sagði svo: Er að setjast inn í
taxa … pikka þig upp. Alltaf
kom: Já, ekkert mál … skelli á
mig augnskugga og verð reddy
þegar þú ferð framhjá.
Ég gleymi heldur aldrei ferð-
unum okkar á Jómfrúna að fá
okkur smurbrauð og tala um
lífsins gang og plana hvert
skyldi næst halda. Í sumar
breyttum við um stað og fórum
á Kjarvalsstaði að borða, það
var styttra að fara og kannski
auðveldara að geta keyrt upp
að húsinu þegar elsku Kolla átti
erfiðara með gang.
Ég man eftir því að núna síð-
ast þegar við fórum saman á
Kjarvalsstaði þá sagði Kolla við
mig: Taktu mig með næst þeg-
ar þú ferð til Prag. Ég lofaði
því … en núna þarf að taka
hana með í huganum og það
mun ég gera og borða á uppá-
haldsstöðunum okkar þar.
Við Kolla færðum hvor ann-
arri alltaf afmælis- og jólagjafir
í gegnum árin. Kolla sat alltaf
lengi við að opna pakkann frá
mér, horfði á mig og sagði:
Mikið svakalega hnýtir þú alltaf
fasta slaufuna og gerir nánast
rembihnút, sagði svo þegar hún
loksins gat opnað: Vá, ég roðna
bara við þessa fallegu gjöf!
Það eru endalaust skemmti-
legar og góðar minningar sem
ég á um elsku Kollu og gæti ég
því haldið endalaust áfram. Ég
kýs að hafa þessa grein örlítið
styttri en ég er vön og mun því
frekar halda minningu hennar á
lofti og huga að fjölskyldu
hennar og vinum í framtíðinni!
Ég mun ávallt sakna þín,
elsku vinkona, og halda í húm-
orinn okkar og ég bið góðan
guð að varðveita þig og þitt fólk
og englana að vaka yfir ykkur
öllum.
Góða ferð í ferðalagið!
Þín vinkona,
Linda K. Urbancic.
Kolbrún Sævarsdóttir var
einstök vinkona og engum lík.
Alltaf stutt í brosið hjá henni
og húmorinn aldrei langt und-
an, oft kaldhæðinn en mein-
fyndinn. Hún hafði sterkar
skoðanir, var einstaklega rök-
föst og með sterka réttlætis-
kennd.
Það er svo sárt að sjá á eftir
svo góðri vinkonu svo langt um
aldur fram, en þeir deyja ungir
sem guðirnir elska og hún er
vonandi komin á betri stað, laus
við erfiðan sársauka eftir lang-
varandi veikindi.
Við kynntumst þegar við vor-
um báðar að æfa hjá frjáls-
íþróttadeild ÍR og vorum bestu
vinkonur í 40 ár. Hún féll strax
vel inn í íþróttahópinn, var mik-
il félagsvera og varð góð vin-
kona margra. Alltaf til í ferða-
lög, keppnisferðir og
skemmtileg ævintýri með okk-
ur stelpunum og oft hrókur alls
fagnaðar. Og alltaf var stutt í
glottið, og oftar en ekki fim-
maurabrandarana sem við átt-
um saman á lager. Kolbrún var
glæsileg á hlaupabrautinni, en
hætti ung að keppa. Þrátt fyrir
það bundumst við sterkum
vinaböndum alla okkar tíð.
Kolbrún var með eindæmum
samviskusöm og gekk mjög vel
í skóla. Hún nam lögfræði og
átti afar farsælan feril sem lög-
fræðingur og síðar sem héraðs-
dómari. Þótt vinnan væri oft
erfið og strembin lét hún það
ekki á sig fá og kunni að vera
hún sjálf og njóta lífsins.
Við Kolbrún áttum ótrúlega
vel saman þótt við værum að
mörgu leyti ólíkar og í henni
átti ég trausta vinkonu sem ég
gat alltaf leitað til og rætt við.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
allan þann tíma sem við áttum
saman og allar dýrmætu stund-
irnar, hvort sem það var í bið-
röðinni í Hollywood á níunda
áratugnum eða í mörgum af
frábæru utanlandsferðunum
okkar saman. Síðasta ferð okk-
ar saman til útlanda var til
Rómar í fyrra og var Kolbrún í
essinu sínu í búðarápi og sötr-
andi kampavín. Og aldrei kvart-
aði hún þrátt fyrir þreytu og
sársauka. Hún kvartaði einung-
is yfir því að ég vildi fara
snemma að sofa.
Við Kolbrún fórum með vin-
konum okkar í frjálsíþrótta-
deild ÍR í frábæra ferð saman
til Bristol 2016 og héldum upp
á einstakan 40 ára vinskap.
Hún gat endalaust rifjað upp
þá ferð með bros á vör því sá
vinskapur var henni einstak-
lega dýrmætur.
Það segir líka mikið um okk-
ar elsku Kolbrúnu að hún til-
heyrði mörgum vinahópum
bæði tengt námi og vinnu og
ræktaði ávallt vel þau tengsl
sín. Missir okkar og allra hinna
vinkvennanna er mikill og stórt
skarð höggvið í hópinn okkar.
Hugur minn er fyrst og fremst
hjá hálfsystkinum Kolbrúnar í
móðurætt, þeim Evu og Stef-
áni, og fjölskyldu Evu sem
henni þótti svo afar vænt um.
Einnig votta ég hálfsystkinum
hennar í föðurætt þeim Mar-
gréti, Lindu, Friðriki og Jó-
hannesi mína dýpstu samúð. Ég
mun aldrei gleyma þér, elsku
Kolbrún mín, og 40 ára vin-
skapur mun lifa áfram í minn-
ingunni um yndislega og
trausta vinkonu um ókomna tíð.
Hvíl í friði, elsku besta vinkona
mín.
Bryndís Hólm.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni …
(Hannes Pétursson)
Þau skiptu sennilega hundr-
uðum fólkið sem á haustdögum
1985 hóf laganám í gamla sam-
komu Lídó (Tónabæ) við
Skaftahlíð í Reykjavík. Sumir
þekktust innbyrðis meðan aðrir
voru einir á ferð og ekki laust
við að vera hálfkvíðnir fyrir því
ferðalagi sem framundan var
og því alræmda fagi almennri
lögfræði. Það fór og svo að hóp-
urinn þynntist fljótlega og
fimm árum síðar vorum við að-
eins á milli 30 og 40 sem lukum
embættisprófi í lögum. Þá var
líka orðið til samheldið sam-
félag vina sem staðist hafði þá
eldraun sem það vissulega var
að ljúka fimm ára laganámi.
Þetta fólk hefur haldið þétt
saman allar götur síðan.
Í þessum hópi var Kolbrún
Sævarsdóttir sem nú er kvödd.
Kolla eins og hún var ævinlega
kölluð af okkur varð fljótt áber-
andi og eitt af andlitum ár-
gangsins. Beinskeyttur húmor-
SJÁ SÍÐU 24