Morgunblaðið - 18.09.2020, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2020
✝ Davíð O. Dav-íðson fæddist í
Reykjavík 1. nóv-
ember 1951. Hann
lést á Landspít-
alanum í Reykjavík
8. september 2020.
Foreldrar hans
voru Olav Davíð
Davíðson, f. 11.
júní 1920 í Staf-
angri í Noregi, d. á
Ási í Hveragerði 1.
júlí 2009, og Sólveig Ingibjörg
Kr. Davíðson, f. 15. janúar 1928
á Ísafirði, d. á Ási í Hveragerði
18. október 2008.
Davíð var elsta barn þeirra
en systkini hans eru: Ástrún
Sólveig, f. 1954, Betzy Marie, f.
1956, Olav Heimir, f. 1958, og
Ragnheiður Hulda, f. 1960.
Í október 1973 kvæntist Dav-
íð Elínu Björgu Jónsdóttur, f.
vaxandi þorp. Þar tók hann þátt
í atvinnulífinu eins og tíðkaðist
á þeim tíma, hvort sem verið
var að landa fiski eða steypa
hús. Á þessum árum eignaðist
Davíð marga af sínum bestu
vinum. Hann lék í unglinga-
hljómsveitinni HEAD og rifjar
sú sveit árlega upp gamla takta.
Davíð var bifvélavirki með
meistararéttindi. Vegna veik-
inda skipti hann um starfsvett-
vang og vann m.a. að uppbygg-
ingu Golfvallar Þorlákshafnar.
Síðustu árin vann hann við
áhaldahús Ölfuss. Davíð tók
alltaf mikinn þátt í félagsstörf-
um, var í björgunarsveitinni
Mannbjörg, í landsstjórn björg-
unarsveita, í Ferðamálafélagi
Ölfuss, Lúðrasveit Þorláks-
hafnar og Tónum og Trix.
Áhugamál hans voru helst
tengd tónlist, samfélaginu og
náttúru landsins.
Útför Davíðs fer fram frá
Þorlákskirkju í dag, 18. sept-
ember 2020, klukkan 14.
21. október 1952 í
Reykjavík. Synir
Davíðs og Elínar
Bjargar eru: 1) Ein-
ar Örn, f. 8. maí
1973 í Reykjavík,
kvæntur Ólöfu Að-
alsteinsdóttur, f.
11. nóvember 1977,
börn þeirra eru
Davíð Steinn, f. 5.
júní 2007, og Þórey
María, f. 15. nóv-
ember 2011. 2) Olav Veigar, f.
17. ágúst 1977 í Reykjavík,
kvæntur Sigrúnu Perlu Böðv-
arsdóttur, f. 31. maí 1980, börn
þeirra eru: Elín Þuríður, f. 28.
maí 2014, og Vésteinn Veigar, f.
6. júlí 2019.
Fyrstu árin bjó fjölskylda
Davíðs upp við Fossa en ferm-
ingarárið hans fluttu þau til
Þorlákshafnar, sem var þá ört
Elsku pabbi minn. Takk fyrir
að flytja í Þorlákshöfn og leyfa
mér að veiða krabba og hafa þá í
bílskúrnum þínum og framkvæma
allt sem mér kom til hugar. Takk
fyrir að leyfa mér að reka mig á og
minnast ekkert á það síðar þó svo
að þú hafir varað mig við.
Ég man þegar ég hlustaði á
mjög töff tónlistarmenn og þú
komst inn með hljómplötur þar
sem öll plötuumslögin höfðu
myndir af síðhærðum skeggjuð-
um körlum í fáránlegum fötum.
Upp frá því deildum við reglu-
lega lögum og útsetningum og ég
hlakkaði til að sýna þér eitthvað
sem ég hafði lært. Ég hlusta enn á
þessa tónlist þinnar kynslóðar og
spila þegar ég gríp í gítarinn.
Ég saknaði þín mikið þegar ég
bjó erlendis, meira en annarra.
Ástæðan er sú að ég saknaði þess
að vera með þér, ekkert endilega
að ræða mikið heldur að gera eitt-
hvað saman, bara vera saman. Það
var þannig á milli okkar að mér
fannst skemmtilegast þegar við
brölluðum eitthvað saman, hvort
sem það var í bílskúrnum þínum,
kúluspil á ganginum, veiða, ganga
á fjöll eða vera úti í náttúru lands-
ins og sérstaklega að grúska í
hljómabókum og tónlist.
Takk fyrir að keyra mig í hverri
viku til Reykjavíkur í gítarnám og
bíða eftir mér í tvær klukkustund-
ir og keyra svo heim og hafa svona
einlægan áhuga á því sem ég hafði
lært. Takk fyrir að vera afi og
mæta á íþróttamót og tónleika
barna minna og hafa sama ein-
læga áhugann á þeim og þeirra
lífi.
Takk fyrir að benda mér, með
þínum ljúfa hætti, á hlutverk
pabba í uppeldi. Þakka þér fyrir
tímann á fjallstindum, við árnar í
Þórsmörk og í náttúru landsins.
Takk fyrir að segja mér sögur af
landinu, af dýralífinu og nátt-
úrunni. Takk fyrir að hlusta, fyrir
þolinmæðina og fyrir að gefa þér
tíma.
Þú kenndir mér að stjórna ekki
öllu heldur því sem er mikilvæg-
ast.
Þú kenndir mér snemma að það
dugar ekki að hitta á gítarstreng-
inn og styðja á rétta nótu á háls-
inum heldur er mikilvægast að
skila tilfinningunni frá sér í gegn-
um tóninn, hvort sem er í gítar-
hljómi eða í öðrum samskiptum
við samferðafólk.
Ég var ekki tilbúinn að þú færir
núna, hafði séð fyrir mér fleiri ár
saman.
Fleiri sögur og matarboð í
Haukaberginu sem breyttust í gít-
arspil okkar. Ég veit ekki hvernig
matarboðin verða að loknum aðal-
rétti. Mögulega fer ég inn í gít-
arherbergið þitt og tek nokkur
lög. Ég hafði séð fyrir mér nokkur
lög í viðbót með þér. Ég tek með
mér það sem kenndir mér.
Þinn sonur,
Einar Örn.
Í einu vetfangi er allt breytt, í
einu vetfangi er lífinu lokið. Þann-
ig var það með elsku tengdapabba
minn, Davíð. Davíð var hæglátur
maður og það var ekki hans stíll að
fara svona fljótt. Eftir sitjum við
og syrgjum okkar yndislega eig-
inmann, pabba, tengdapabba og
afa og reynum að átta okkur á nýj-
um veruleika. Um leið og sorgin
heltekur mig þá er ég full þakk-
lætis fyrir að Davíð leyfði mér að
vera líka stelpan hans, þakklætis
fyrir að hann var Óla mínum góð-
ur pabbi, félagi og handleiðari í
gegnum lífið og ekki síst þakklæt-
is fyrir kærleiksríkan afa barna
minna.
Davíð var fyrirmyndarmaður
með prúða framkomu, vinalegt
viðmót og fordómalaus. Davíð var
fallegur maður utan sem innan og
líkist Óli minn honum æ meira eft-
ir því sem árin líða. Óli erfir líka
ósiðina hans sem upphaflega
reyndust mér svolitlar áskoranir.
Davíð var matgrannur og mat-
vandur maður og alls ekki auðvelt
að bjóða honum góðan mat, hvað
þá jólamat en með árunum lærðist
mér að hafa matinn ekki of sterk-
an eða kryddaðan, ekki bjóða bara
upp á sætar kartöflur með kalkún-
inum og velja rauðvínið vel. Þess-
ar tiktúrur hans hafa jafnan verið
uppspretta mikils hláturs og gleði
hjá okkur fjölskyldunni og mikið
sem okkur þykir vænt um þær.
Davíð kenndi mér að njóta nátt-
úrunnar, læra um gróður og fugla-
líf. Minnisstæð er ferð okkar Óla
með mæðrum okkar og Davíð á
Kárahnjúka stuttu áður en svæðið
var eyðilagt. Þar gengum við í
rigningunni, nutum kyrrðarinnar
og náttúruhljóðanna. 15 árum síð-
ar fórum við Davíð saman að sjá
sýningu Andra Snæs í Borgarleik-
húsinu og urðum aftur agndofa yf-
ir náttúrufegurð landsins sem er
horfið. Við áttum líka margar
samverustundir í trjálundinum í
fallegu Útey og alltaf var Davíð til
í að vera með okkur hvort sem það
var að saga niður tré, planta trjám
eða berjast við kerfilinn.
Í minningunni var eins og Dav-
íð gerði alltaf allt fyrir mig. Hann
neitaði mér aldrei jafnvel þótt bón
mín væri honum ekki alltaf að
skapi.
Hann lagaði Patrólinn sinn fyr-
ir mig þegar mig langaði að kom-
ast í Þórsmörk og hann lagaði
fellihýsið sitt fyrir mig þegar ég
vildi fara í útilegu með börnin mín.
Hann var líka kletturinn og ör-
yggið okkar fyrir foreldra mína.
Ég er honum þakklát fyrir að vera
til staðar fyrir þau þegar tímarnir
voru ekki alltaf svo einfaldir.
Hann var þeim sannur vinur.
Afar eru á mínu heimili
skemmtilegastir og Davíð afi var
Elínu Þuríði einstakur félagi. Þau
áttu sínar fallegu stundir en best
fannst þeim að hafa kósí í sófanum
á Haukaberginu og helst leika
með gæsina og gíraffann. Vésteini
Veigari fannst afi líka skemmti-
legur og skríkti þegar afi birtist á
skjánum í símanum.
Síðustu mánuði tengdust þeir
afi sterkari böndum og var Vé-
steinn aldrei glaðari en þegar afi
lék við hann.
Á einu augnabliki er allt breytt,
við syrgjum og söknum.
Elsku Davíð, far þú í friði en
vertu ávallt með okkur hvar sem
þú ert. Ástarkveðja, Silla.
Sigrún Perla Böðvarsdóttir,
Að kveldi dags 7. september sl.
bankar ógæfan á dyr að Hauka-
bergi 6 í Þorlákshöfn. Það blæðir
inn á heila Davíðs vinar míns sem
samstundis fær bestu umönnun
fjölskyldu sinnar og síðan sjúkra-
stofnana. En tími hans var kom-
inn. Daginn eftir er hann allur eft-
ir stutta baráttu við erfiðan
andstæðing. Að öðru leyti amaði
ekkert að enda stundaði hann heil-
brigt líferni og jákvætt hugarfar
við bestu kringumstæður.
Hann flyst í janúar 1965 með
foreldrum sínum og systkinum til
Þorlákshafnar og hefur þar skóla-
göngu.
Leiðir okkar höfðu þá þegar
legið saman með skólagöngu okk-
ar í Ljósafossskóla hvar ég þá bjó
á heimavist, en Davíð sem þá var
til heimilis að Efra-Sogi við Stein-
grímsstöð, var keyrður þangað
daglega.
Davíð var mér því ekki ókunnur
þegar hann birtist á leiksviði okk-
ar Þorlákshafnargengis, þar sem
ég hafði fengið mína eldskírn á því
árinu sem ég mætti þar fyrr en
Davíð.
En Davíð var þannig gerðar að
allir tóku honum vel, hann verður
fljótlega hvers manns hugljúfi
ungra sem aldinna. Hann stofnaði
hvergi til ófriðar með orðum eða
athöfnum. Miklu fremur stillti
hann til friðar og bar smyrsl á sár,
yrðu þau á vegi hans.
Davíð kom ávallt fram með
hógværð, kurteisi og virðingu. Því
áttu þeir hörðustu sem vildu
reyna á þolrif nýbúanna erfitt með
að finna á honum nothæfan högg-
stað.
Davíð varð því fljótlega vin-
margur og vinsæll. Það vakti at-
hygli mína þegar ég sem ungling-
ur kom inn á heimili Davíðs, hve
allt var þar snyrtilegt, svo maður
fann sig knúinn til að raða skónum
sínum í forstofu.
Og inni í herbergi Davíðs ríkti
ávallt sama snyrtimennskan sem
hefur reyndar einkennt hann allar
götur síðan. Við áttum margar
góðar samverustundir við með-
höndlun frímerkja sem við söfn-
uðum báðir og Davíð umgekkst af
natni sem ég reyndi þá að tileinka
mér.
Og oft löbbuðum við á pósthús-
ið til að kaupa fyrstadagsmerkin
jafnóðum og þau komu út. Það var
einmitt móðir hans sem þar vann
og afgreiddi okkur.
Öll var framkoma Davíðs með
þeim hætti að mér fannst ég sjálf-
ur verða betri vegna félagsskap-
arins. Og margar áttum við ferð-
irnar á rekann til að tína upp
netakúlur og hringi, sem útgerð-
armenn keyptu svo af okkur, það
gaf okkur smá vasapeninga til
meiri frímerkjakaupa. Það voru
einnig einkenni á persónu Davíðs
hve trúr hann var öllu því er hon-
um var trúað fyrir, hvort heldur
það voru verkefni eða leyndarmál
vinanna. Það sem ég trúði Dabba
fyrir, og var æði margt, var ekki
borið á torg daginn eftir.
Það er gæfa okkar allra sem
fengum að kynnast Davíð að ég
tali ekki um að hafa átt slíkan að
vini.
Ella mín, börn ykkar, barna-
Davíð O. Davíðson
✝ Ólafía Lárus-dóttir fæddist
19. febrúar 1933 í
Káranesi í Kjós.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 2. september
2020. Foreldrar
hennar voru Hann-
esína Kristín Jóns-
dóttir, f. 1896, d.
1992, og Lárus Pét-
ursson, f. 1898, d.
1974, bændur í Káranesi. Systk-
ini Ólafíu eru Halldóra Sveina
Guðrún, f. 1923, d. 2015, Jón
Ragnar, f. 1924, d. 2017, Valgeir
Leifur, f. 1926, d. 2009, Þórunn,
f. 1928, Magnús, f. 1932, Pétur,
f. 1937, d. 2017. Sammæðra er
Svanhildur Jónsdóttir, f. 1922,
d. 2007 og uppeldisbróðir Har-
aldur Jóhannsson, f. 1942, d.
2013.
Eiginmaður Ólafíu er Eiríkur
Ellertsson rafverktaki, f. 25.
eignaðist hún sína bestu vin-
konu, Hrönn Hilmarsdóttur, og
entist sú vinátta ævina á enda.
Eftir húsmæðraskólann kenndi
hún handavinnu við barnaskól-
ann í Ásgarði. Þegar Ólafía og
Eiríkur hefja búskap í Reykja-
vík tók húsmóðurstarfið við og
átti það hug hennar allan. Nokk-
ur misseri hélt hún heimili með
Jóni Ragnari bróður sínum og
dætrum hans, Kristínu og Hjör-
dísi, eftir að þær misstu móður
sína. Í nokkur ár hugsaði Ólafía
um Kristínu móður sína á heim-
ili sínu, uns hún fór á hjúkr-
unarheimili. Ólafía var virk í
Kristilegu félagi heilbrigð-
isstétta og var reglulega með
bænastund á heimili sínu. Ólafía
var mikil sauma- og hann-
yrðakona. Útför Ólafíu fer fram
frá Áskirkju í dag, 18. sept.
2020, kl. 15. Athöfninni verður
streymt á https://www.facebo-
ok.com/groups/olafial-
arusdottir/.
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á https://www.mbl.is/
andlat/.
nóv. 1931. For-
eldrar hans voru
Jóhannes Ellert
Eggertsson, f.
1893, d. 1983 og
Karítas Sigurlína
Björg Einarsdóttir,
f. 1901, d. 1949,
bændur á Með-
alfelli. Börn Ólafíu
og Eiríks eru Jó-
hannes Ellert, f.
1953, maki Jódís
Ólafsdóttir, Lárus Eiríkur, f.
1955, maki Gróa Karlsdóttir,
Kristín Sigurlína, f. 1961, maki
Trond Solberg, Guðlaug, f.
1964, maki Ólafur Stefánsson og
Ragnhildur, f. 1969, maki Þor-
grímur Þráinsson. Barnabörn
Ólafíu eru 15 og barnabarnbörn
eru orðin 12 talsins.
Ólafía ólst upp í Káranesi og
gekk í barnaskóla á Valdastöð-
um. Hún fór 18 ára gömul í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur og þar
Þegar ég komst til vits og
ára gerði ég mér grein fyrir því
að það eru englar á meðal okk-
ar. Alvöruenglar. Tengdamóðir
mín, Ólafía Lárusdóttir, til-
heyrði þeim. Ennfremur
tengdafaðir minn. Sumt fólk er
á æðra tilverustigi sökum
mannkosta og þeirra áhrifa sem
það hefur á aðra, áreynslulaust.
Ólafía var alltumlykjandi í stór-
fjölskyldunni og allir sóttust
eftir því að vera í návist henn-
ar. Henni var annt um fólkið
sitt og að það stæði sig vel í
lífsins ólgusjó.
Sæviðarsund 8 var og er
griðastaður, líka sumarbústað-
urinn uppi í Kjós þegar heið-
urshjónin Ólafía og Eiríkur
voru á svæðinu. Þá skapaðist
dásamlegasta andrúmsloftið og
Ólafía var í essinu sínu þegar
ungarnir léku við hvurn sinn
fingur. Ekkert okkar mun
gleyma gleðinni og sögunum og
söngvunum og hlátrasköllunum
um verslunarmannahelgarnar.
Þá var kátt í höllinni!
Lífsgleði og gjafmildi ein-
kenndi tengdamóður mína. Við
lögðum okkur fram um að kitla
hláturtaugar hennar og það
þurfti ekki mikið til. Og þegar
dætur hennar hlógu með smit-
aðist hláturinn langt út fyrir
landhelgina.
Ólafía var vel að sér á flest-
um sviðum og fylgdist grannt
með íþróttahetjum þjóðarinnar.
Hún hafði sterkar skoðanir á
því hvort einhver hefði átt að
skora eða gera betur. Hún fann
til með þeim sem lutu í lægra
haldi og fagnaði með þeim sem
höfðu sigur. Þegar Ísland féll
úr keppni á EM í fótbolta árið
2016 lét Ólafía ekki þar við
sitja. Hún boðaði komu sína
fyrir úrslitaleik Frakklands og
Portúgals og við hjónin fluttum
sjónvarpið inn í stofu, á besta
stað, svo að vel færi um alla.
Þótt Ólafía hefði aldrei leikið
knattspyrnu lýsti hún leiknum
af stakri snilld fyrir heimilis-
fólkinu en frásögnin var ekki
alltaf í takt við það sem birtist
á skjánum. Hún fann mikið til
með Ronaldo þegar hann haltr-
aði meiddur af velli. Ósjaldan
átti hún í tjáskiptum við leikara
í bíómyndum og í upphafi has-
armynda vissi hún hver enda-
lokin yrðu!
Ólafía var í daglegu sam-
bandi við almættið og bað fyrir
fólki. Hún var næm á líðan ann-
arra og hafði heilandi áhrif. Ef
einhver átti skilið að vera með
símanúmerið hjá Guði var það
hún. En hún þurfti þess ekki, af
því þau töluðu sama tungumál,
á annan máta.
Ég mun sakna Ólafíu, börnin
mín sömuleiðis og ekki síst
Ragnhildur af því Ólafía mark-
aði djúp spor í hjarta okkar
allra. Hún var hvíldinni fegin,
tilbúin að kveðja þetta tilveru-
stig og hverfa aftur til sinna
líka, til englanna sem tóku
henni fagnandi. Blessuð sé
minning heiðurskonunnar Ólaf-
íu Lárusdóttur.
Þótt ég sé látin
harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta.
Ég er svo nærri að hvert eitt
ykkar tár snertir mig og kvelur,
því látna mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug,
sál mín lyftist upp í mót
til ljóssins.
Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur.
Og ég, þótt látin sé,
tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
(Höf. ókunnur)
Þorgrímur Þráinsson.
Elsku amma, ég er viss um
að Jesús hafi tekið vel á móti
þér núna þegar þínu ferðalagi
hér á jörðinni er lokið. Ég dáð-
ist alltaf að því hversu mikið
traust þú barst til Jesú og trú-
arinnar, þú lagðir allt í hendur
hans og trúðir því að hann
kæmi alltaf til bjargar. Ég sé
fyrir mér að þið hafið farið
beint í berjamó á himnum þar
sem það var þitt himnaríki.
Takk amma fyrir allt sem þú
kenndir mér, takk fyrir hlát-
urinn, sönginn og sögurnar. Þú
varst einn besti sögumaður sem
ég hef kynnst, ég komst að því
þegar ég fór að lesa bækurnar
um Jón Odd og Jón Bjarna sjálf
að það vantaði ansi mikið í þær.
Takk fyrir allar dásamlegu
stundirnar í kyrrðinni og feg-
urðinni í Kjósinni ykkar afa.
Ég mun sakna þín og sér-
staklega þess að heyra þig
segja sögur og hlæja. Þú áttir
það til að hlæja það mikið og
hátt að það slokknaði á kertum.
Hlátur þinn lifir í mér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Saknaðarkveðjur.
Þín sonardóttir,
Ólafía Lárusdóttir.
Ég var heppin að alast upp
umkringd sterkum konum og
amma mín var fremst þeirra.
Fyrir mig var amma ákveðinn
kjarni í fjölskyldunni, klettur
með ótæmandi visku, vissi alltaf
hvað átti að gera, hvernig hlutir
ætti að vera og gat læknað flest
vandamál með ísblómi og knúsi.
Hún skilur eftir sig stórt tóma-
rúm sem verður ekki fyllt.
Þegar ég var krakki og fram
að unglingsárunum var ég hjá
ömmu og afa á Íslandi flestöll
sumur, þannig lærði ég tungu-
málið, kynntist frændfólki mínu
og Kjósinni. Allt var einhvern
veginn best hjá ömmu, ég var
komin heim. Maturinn, ferðir,
kvöldgöngurnar, jafnvel sæng-
urverin voru langbest hjá
henni. Ég er líka alveg viss um
að ég hafi fengið stærsta páska-
eggið hjá henni. Að vakna við
lyktina af nýuppáhelltu kaffi og
hafragraut hjá ömmu og afa var
yndislegt og nokkuð sem ég
mun aldrei gleyma. Sumrin í
Kjósinni með ömmu og afa,
sveitin, frelsið, náttúran og
hestarnir eru með kærustu
æskuminningum sem ég á.
Sjaldan sá ég ömmu án
prjóna eða heklunálar, og eru
þær orðnar óteljandi flíkurnar
sem hún hefur prjónað á mín
börn. Ég gleymi aldrei sögunni
sem hún sagði mér, að
langamma hefði látið þær syst-
ur rekja allt upp ef flíkin var
ekki nógu vel prjónuð. Amma
sagðist aldrei hafa verið látin
rekja upp. Þannig man ég líka
alla handavinnu sem hún gerði,
sérstaklega vönduð og falleg,
þetta voru listaverk.
Börnin mín þrjú náðu að
kynnast langömmu sinni mjög
vel, það var alltaf mikið spjallað
og hlegið, enda gat hún verið
sérstaklega glettin og góðlát-
lega stríðin. Smásögurnar hans
Alfreðs skemmtu henni sérstak-
lega vel. Það var yfirleitt aldrei
farið í bæjarferð án þess að
krakkarnir heimtuðu að fá að
kíkja til langömmu og langafa.
Takk fyrir allt elsku amma,
allt sem ég fékk að upplifa og
læra. Þú lifir áfram í hjarta
mínu og heyri ég ennþá röddina
Ólafía Lárusdóttir