Morgunblaðið - 26.09.2020, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 2020
✝ Þórður Sig-urðsson fædd-
ist á Siglufirði 16.
október 1936.
Hann bjó á Böðv-
arsgötu 11 Borg-
arnesi. Hann lést í
Brákarhlíð 4. sept-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru Sigríður
Anna Þórðardóttir,
f. 5. okt. 1913 á
Siglufirði, d. 3. ágúst 1992, og
Sigurður Jóhannesson, f. 8.
apríl 1905 á Skaga, d. 18. sept.
1972.
Þórður var elstur fjögurra
bræðra. Bræður hans eru: Haf-
steinn, f. 25. mars 1939, d. 15.
júní 2006, Jónas Þráinn, f. 20.
ágúst 1943, og Valgeir Tómas,
f. 3. október 1947.
Þórður var giftur Sonju
Guðlaugsdóttur frá Siglufirði,
f. 12. júní 1936 d. 17. maí 2018.
Sonur þeirra er Guðlaugur Þór,
1965 þar sem hann tók við
starfi verksmiðjustjóra í Gal-
vanó. Hann gerðist síðar lög-
reglumaður, kláraði lögreglu-
skólann og var varðstjóri og
yfirlögregluþjónn þar til hann
lauk störfum sökum aldurs.
Þórður var virkur forystumað-
ur í félagsmálum í Borgarnesi,
var alla tíð virkur í Björgunar-
sveitinni Brák og gegndi þar
formennsku í fjögur ár eftir
endurreisn í kringum 1970.
Hann var einn af stofnfélögum
í Golfklúbbi Borgarness og
starfaði með honum fram á síð-
ustu ár. Hann gegndi for-
mennsku frá 1986-1993. Hann
var sæmdur gullmerki GSÍ
2013. Þórður var einnig einn af
stofnfélögum flugklúbbsins
Kára, starfaði og flaug um ára-
bil.
Útför Þórðar verður í dag,
26. september 2020, klukkan 13
frá Borgarneskirkju.
Streymt verður frá útförinni
á kvikborg.is: https://
tinyurl.com/y2jvbluu/.
Virkan hlekk má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat/.
f. 19. desember
1967, giftur Ágústu
Johnson, f. 2. des-
ember 1963. Börn
þeirra eru tvíbur-
arnir Sonja Dís
Johnson Guðlaugs-
dóttir og Þórður
Ársæll Johnson
Guðlaugsson, f.
2002. Ágústa á tvö
börn frá fyrra
hjónabandi, þau
Önnu Ýri Johnson Hrafns-
dóttur, f. 1991, og Rafn Frank-
lín Johnson Hrafnsson, f. 1994.
Þórður ólst upp á Siglufirði
og eftir iðnnám þar flutti hann
til Reykjavíkur þar sem hann
kláraði meistaranám í ketil- og
plötusmíði og lengst af starfaði
hann við það fag hjá Stálsmiðj-
unni. Einnig var hann til sjós
bæði á togurum og millilanda-
skipum um árabil.
Hjónin Þórður og Sonja
fluttust til Borgarness árið
Lífshlaup pabba er á enda.
Við endamarkið ríkir ekki sorg
heldur þakklæti og söknuður.
Það er hinn rétti gangur lífsins
að fullorðið fólk fylgi foreldrum
sínum síðasta spölinn. Nú eru
þau bæði farin, mamma og
pabbi, og ég veit að með þeim
hafa orðið fagnaðarfundir að
nýju.
Pabbi var ekki maður margra
orða, hvorki í samskiptum við
mig né aðra. En það sem hann
sagði skipti þeim mun meira
máli. Hann var hreinskilinn og
gerði aldrei minnstu tilraun til
að fegra hlutina. Pabbi var í
senn hlýr og traustur, þolinmóð-
ur og gerði líka sanngjarnar
kröfur. Hann vandaði um við
mig þegar þess þurfti, hvatti
mig og hrósaði.
Pabbi kenndi mér svo margt.
Hann kenndi mér að meta nátt-
úruna, kenndi mér að veiða og
að bera virðingu fyrir bráðinni.
Hann kenndi mér á landið og
svo margt um mannfólkið. Pabbi
lagði mér lífsreglur og innrætti
mér gildi. Slíkt verður ekki lagt
á hefðbundnar vogarskálar en
það er þó verðmætara en flest
annað.
Pabbi var yfirlögregluþjónn í
Borgarnesi. Ég man að eitt sinn
spurði ég hann hvort það væri
ekki gaman að vera lögreglu-
maður. Hann svaraði því neit-
andi, það væri ekki gaman.
Ástæðan var sú að lögreglu-
menn hittu gjarnan fólk sem
ætti erfitt og væri að ganga í
gegnum sínu verstu lífsreynslu
oft á tíðum. Hann hafði hvorki
þörf fyrir né ánægju af því að
beita valdi sínu. Hann gerði það
auðvitað ef á þurfti að halda.
Þannig var honum sérstaklega
illa við að foreldrar væru að
hræða börnin sín með lögregl-
unni, því börn, jafnvel umfram
fullorðna, þyrftu að treysta lög-
reglunni. Þetta lýsir vel því
hvernig pabbi sinnti sínu starfi,
hann vildi vera þjónn fólksins en
ekki yfirvald.
Pabbi innrætti mér lífsgildi
sem hafa verið mitt leiðarljós
alla tíð, til að mynda að koma
eins fram við alla, fara ekki
manngreinarálit. Ég hitti full-
trúa erlends ríkis að máli um
daginn og sá kvartaði mjög yfir
því að ég hefði farið gagnrýn-
isorðum um stjórnarhætti og
stöðu mannréttindamála í ríki
hans. Ég sagði honum þá sögu
af pabba. Þannig var að pabbi
kom alltaf heim af löggustöðinni
í hádegismat og gekk þá fram
og til baka. Á leiðinni blasti við
honum sama sjónin á hverjum
degi í götu, en pabbi vinar míns
lagði bílnum ólöglega á hverju
einasta degi. Og á hverju ein-
asta degi skrifaði pabbi upp
sektarmiða og lagði á bílinn. Svo
fór að þessi pabbi vinar míns
bað mig á endanum að tala við
pabba og fara þess á leit að
hann hætti að sekta hann. Svar
pabba var á þessa leið: Það er
erfitt að vera lögreglustjóri í
litlum bæ en þú verður að gæta
þess að koma jafnt fram við alla,
annars fer allt í vitleysu. Ég
ætla ekki að halda því fram að
þessi litla saga hafi sannfært
sendimann erlenda ríkisins en
ég hugsa samt að hann hafi átt-
að sig á samhenginu.
En þannig er það, að lífsgildi
foreldra okkar og annarra sem
áhrif hafa á okkur móta okkur
fyrir lífstíð. Fyrir þau lífsgildi
sem mér voru innrætt af mínum
foreldrum verð ég alltaf þakk-
látur. Þau studdu mig með ráð-
um og dáð en á sama tíma gerðu
þau kröfur til þess að ég stæði á
eigin fótum og að ég stæði í
lappirnar. Á þeim tíma sem ég
ólst upp í Borgarnesi léku allir
krakkar sér saman, stórir og
litlir á ólíkum aldri. Ég minnist
þess að hafa gjarnan verið tusk-
aður til af eldri strákum og þá
greip ég gjarnan til þess ráðs að
segja að pabbi minn væri lögga
og hann myndi taka þá ef þeir
létu mig ekki í friði. Oftast
dugði þetta til en einhvern tím-
ann kom ég heim eftir að hafa
verið tuskaður nokkuð ærlega til
af stærri strákum og bað pabba
að nú um að beita sér í málinu.
Hans svar var skýrt: Ef þú get-
ur ekki barið þá, þá skaltu
hlaupa. Aldrei að koma til mín
með svona lagað.
Við kveðjustund rifjast þetta
allt saman upp og svo miklu
fleira. Söknuðurinn er mikill en
minningarnar gera hann ljúfan
frekar en sáran. Ég fæ pabba
og mömmu aldrei þakkað að
fullu allt sem þau voru mér.
Guðlaugur Þór Þórðarson.
Þórður tengdafaðir minn hef-
ur kvatt eftir erfið veikindi. Við
fyrstu kynni fór ekki fram hjá
mér að þar fór einstaklega
heillandi og hlýr maður. Hann
tók verðandi tengdadóttur af
mikilli velvild og vinsemd vel og
brá aldrei skugga á okkar sam-
skipti enda Þórður einstakt ljúf-
menni. Traustur, hlýr, sérlega
úrræðagóður, hjálpsamur, skyn-
samur og réttsýnn eru lýsandi
orð fyrir hann eins og ég kynnt-
ist honum.
Glettni og kímnigáfa þótti
mér einkennandi í hans fari og
hann nálgaðist viðfangsefni lífs-
ins og tilverunnar af jákvæðni,
yfirvegun og æðruleysi. Sjarm-
erandi glettnisblikið í auga, bros
og góðlátleg stríðni var aldrei
langt undan og alveg fram á síð-
asta dag.
Eitt af því sem ég kunni vel
að meta í fari Þórðar var hve
hreinskiptinn hann var og
reyndi ekki að „sykurhúða“
hlutina. „Þú hefur fitnað dreng-
ur minn,“ átti hann til að segja
góðlátlega við son sinn þegar
honum þótti mittismál hans hafa
stækkað óæskilega mikið. Skila-
boðin voru einföld og skýr, sögð
af hlýjum hug og hittu í mark.
Almennt spurður álits á mál-
um sagði hann óhikað skoðun
sína þó einhverjum kynni e.t.v.
að þykja hún ögn óþægileg.
Hreinskilni hans var mér mjög
að skapi og þótti svo dásamlega
hressandi þegar hann var til
dæmis spurður „hvernig smakk-
ast?“, þá kom svarið frá honum
blátt áfram, en það gat t.d. verið
„fínt en sósan er of þunn.“
Það var alltaf ánægjulegt að
fá Þórð í mat til okkar í Loga-
foldina, enda mikill matmaður
og naut þess út í ystu æsar að
borða góðan mat – og því meiri
rjómi því betra. Má segja að það
hafi í raun verið rannsóknarefni
eitt og sér hvað hann gat borðað
óhemju mikið og alltaf í fínu
formi.
Óhætt er að segja að Þórður
hafi verið glæsimenni, áberandi
hraustur og líkamlega sterk-
byggður. Hann virtist leggja
mikið í það ævilangt að halda
líkamanum í góðu ástandi þrátt
fyrir að veikindin gerðu honum
erfitt fyrir í seinni tíð. Það virt-
ist fátt bíta á þennan stæðilega
mann. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með því síðustu ár
hvernig hann tókst á við hinn
erfiða sjúkdóm sem hann glímdi
við í rúman áratug af þeirri yf-
irvegun sem einkenndi hann.
Hann hélt sínu striki eins og
honum frekast var unnt og af
einbeitingu og kappi stundaði
ýmsar æfingar og veigraði sér
ekki við að iðka daglega æfingar
með lóðum, kominn vel yfir átt-
rætt.
Tvíburarnir Sonja Dís og
Þórður Ársæll voru einu barna-
börn Þórðar og Sonju og rækt-
uðu þau samband sitt við börnin
af mikilli natni og alúð. Fengu
þau oft og iðulega að heimsækja
afa og ömmu í Borgarnesi.
Þórður var dásamlegur afi og
augljóslega veitti það honum
mikla gleði og ánægju að kynn-
ast krökkunum og verja tíma
með þeim. Amma og afi buðu
þeim með sér í útilegu á hús-
bílnum og margar sundferðirnar
voru farnar með afa í sundlaug
Borgarness. Tvíburunum þótti
afar vænt um afa sinn og áttu
afar dýrmætt samband sem þau
munu búa að um ókomin ár.
Þær voru alltaf ljúfar heim-
sóknir fjölskyldunnar í hæga,
rólegheita lífið á Böðvarsgötunni
og mikill söknuður að þær verða
nú ekki fleiri.
Þakklæti fyrir góðar minning-
ar er mér efst í huga á kveðju-
stund. Með sorg í hjarta kveð ég
elsku tengdapabba.
Blessuð sé minning Þórðar
Sigurðssonar.
Ágústa Johnson
Komið er að kveðjustund,
elsku afi okkar hefur nú kvatt
þessa jarðvist.
Afi Þórður var frábær afi og
það er ótal margs að minnast.
Við vorum svo heppin að fá að
dvelja oft í Borgarnesi nánast
frá fæðingu og kynntumst
ömmu Sonju og afa Þórði vel og
ekki má gleyma labrador-hund-
inum skemmtilega, honum
Patta.
Það sem kemur upp í hugann
þegar við rifjum upp lífið á
Böðvarsgötunni er afi með stóra
gula kaffibollann sinn, drakk
alltaf úr sama bollanum. Okkur
fannst hann ætti að fá sér nýjan,
en nei, ekki afi. Þó bollinn væri,
að því er virtist, orðinn 100 ára,
brúnn og lúinn, var hann góður
og gildur og engin ástæða til að
skipta.
Afi golfari. Hann afi var alltaf
í golfi og var frábær golfari.
Hann kenndi okkur að spila golf
og leyfði okkur alltaf að keyra
golfbílinn sinn frá því að við rétt
sáum upp fyrir stýrið.
Afi og Patti. Patti var mjög
fjörugur hundur og gat verið
mjög erfiður að tjónka við og sá
eini sem gat tamið hann var afi.
Hann kenndi honum ótal kúnstir
sem okkur þótti óskiljanlegt
hvernig hann fór að því. Afi
hafði alveg sérstakt lag á því að
ala upp góða hunda.
Afi matargat. Honum afa
þótti ótrúlega gott að borða og
þegar okkur langaði ekki í meiri
ýsu þá dró afi okkur að landi.
Okkur þótti það ekki slæmt.
Enginn borðaði jafn mikið og
afi.
Afi var alltaf hress og kátur
og sama hvað hann var orðinn
slæmur af veikindum sínum í
lokin þá náði hann alltaf að vera
brosandi og hress þegar við
komum í heimsókn til hans.
Hann var alla tíð endalaust góð-
ur við okkur og það fór heldur
ekki framhjá okkur hve góður
hann var við ömmu og hugsaði
alltaf vel um hana.
Vertu sæll elsku afi, takk fyr-
ir allt. Við munum alltaf elska
þig.
Þín
Sonja Dís og Þórður Ársæll.
Þórður Sigurðsson, sem við
kveðjum í dag, var elsti sonur
Siggu föðursystur og elsta
barnabarn vitavarðarhjónanna á
Siglunesi nyrst á Tröllaskaga.
Sérlega kært var á milli foreldra
okkar alla tíð og hríslaðist sá
vinskapur milli kynslóðanna.
Þeir Þórðarnir voru miklir véla-
karlar, sem batt þau bönd enn
fastar.
Þórður frændi hefur alltaf
verið nálægur frá því ég man
fyrst eftir mér og fljótlega Sonja
líka, sú frábæra kona, sem lést
fyrir rétt tveimur árum.
Þau voru oftast nefnd í sömu
andránni á æskuheimili mínu og
þannig var það alltaf. Bæði
dásamlegar manneskjur. Þórður
var flinkur ljósmyndari og enn
er uppi á vegg í stofunni á
Laugarveginum gullfalleg ljós-
mynd af þeim hjónum ungum,
sem hann hafði tekið sjálfur og
sent foreldrum mínum fyrir
langalöngu.
Fyrir mér var Þórður afskap-
lega traustur, agaður maður,
sem ég man aldrei eftir að hafa
séð reiðan. Hann var eiginlega
eins og klettur. En hann átti
sannarlega margar aðrar hliðar,
sem hann var spar á að sýna.
Þórður var glaðsinna og gat ver-
ið lúmskt fyndinn, jafnvel pínu
prakkari. Hann elskaði náttúru
Íslands, hafði gaman af veiðum
og ferðaðist víða um landið með
fjölskylduna og myndavélina.
Þórður var mikill dýravinur og
oftast var hundur á heimilinu. Á
efri árum heillaðist hann af golf-
inu og stundaði stíft meðan
stætt var. Það var sérlega gam-
an að taka hús á þeim hjónum á
Böðvarsgötunni þegar þau voru
bæði heima og spjalla við þau og
grínast um lífið og tilveruna.
Þórði og Sonju hlotnaðist
mikil hamingja þegar þau tókust
á við foreldrahlutverkið. Einka-
sonurinn Guðlaugur Þór, kraft-
mikill, frískur og fínn, varð þeim
mikill gleðigjafi og ber foreldr-
um sínum einstaklega fagurt
vitni. Þau voru enda stolt af
stráknum og fjölskyldu hans alla
tíð.
Ég hitti frænda minn síðast
þegar ég leit inn hjá honum í
Brákarhlíð stuttu áður en Covid
skall á. Þangað flutti hann fljót-
lega eftir að Sonja lést. Elli
kerling hafði því miður lagst
þungt á Þórð frænda með park-
inson þannig að hann þurfti
skjól. Þórði leið vel í Brákarhlíð
en vitanlega var hann ekki sátt-
ur við líkamlegt ástand sitt.
Hugurinn var í góðu lagi, t.d.
teiknaði Þórður og útskýrði fyr-
irkomulagið á vatninu í húsi fjöl-
skyldunnar á Siglunesi eins og
fagmaður. Fyrir nokkru greind-
ist hann svo með krabbamein,
sem lagði hann að velli á til-
tölulega stuttum tíma.
Minningar mínar um Þórð
Sigurðsson eru fjölmargar, góð-
ar, bjartar og ljúfar, og fyrir
þær er ég þakklát. Guðlaugi Þór
og fjölskyldu votta ég samúð
mína og minnar fjölskyldu.
Blessuð sé minning Þórðar
frænda.
Árdís Þórðardóttir.
Þórður var föðurbróðir minn
en líka miklu meira en það.
Hann var hluti af pabba. Það
var sjaldan minnst á Þórð án
þess að minnast líka á pabba,
taugin þeirra á milli var það
sterk enda voru aðeins þrjú ár á
milli þeirra í aldri. Við andlát
pabba var því mikil huggun að
hafa Þórð. Það var alltaf hægt
að leita til hans og var hann ein-
staklega ráðagóður, hlýr og
skemmtilegur. Á sumrin voru
þeir bræður, Þórður og pabbi,
oftar en ekki saman á Siglunesi.
Nesið var þeirra paradís og var
sérstaklega gaman að vera þar
með þeim, taka þátt í brasinu og
hlusta á sögur frá fyrri tíð,
minningar af fólkinu á Nesi og
lífinu á Siglufirði. Þórður var
glaður með nesferðina sumarið
2018 en þar átti hann ánægju-
legan tíma með Gulla syni sín-
um, Þórði Ársæli, sonarsyni sín-
um, Valgeiri bróður sínum,
Hilmari bróðursyni og Hafsteini
Úlfari, syni mínum.
Borgarnes hefur alltaf verið
fastur punktur í öllum ferðum
norður á Siglufjörð og suður aft-
ur. Frá því ég man eftir mér var
alltaf stoppað hjá Þórði og
Sonju, stundum stutt, bara rétt
til að kyssa og knúsa, og stund-
um lengur. Eftir að við fluttum
til Siglufjarðar var hvergi betra
að stoppa á leið suður en í Borg-
arnesi. Bæði voru Þórður og
Sonja höfðingjar heim að sækja
og afskaplega barngóð. Börnin
mín fengu óskipta athygli og
væntumþykju. Ekki var verra
að til var tvennt af öllum leik-
föngum svo ágreiningur um leik-
föng kom aldrei upp. Því var
hægt að drekka kaffi og spjalla í
ró og næði. Mikill var missir
Þórðar þegar Sonja lést fyrir
tveimur árum enda höfðu þau
fylgst að í gegnum lífið allt frá
barnsaldri. Gulli annaðist föður
sinn vel og var gaman að sjá
glampann í augum Þórðar þegar
hann sagði frá barnabörnunum,
tvíbbunum sínum þeim Sonju
Dís og Þórði Ársæli. Þau voru
augasteinar hans og Sonju.
Með sorg í hjarta en miklu
þakklæti kveð ég minn ástkæra
föðurbróður og votta Gulla,
Ágústu og börnum samúð mína
svo og föðurbræðrum mínum
þeim Valgeiri og Jónasi. Ég trúi
því að Sonja hafi tekið vel á
móti Þórði sínum svo og pabbi
og að ég muni finna fyrir þeim
bræðrum á Siglunesi næsta
sumar.
Brynja Ingunn
Hafsteinsdóttir.
Elsku Þórður, það verður
skrýtið að fara ekki lengur í
Borgarnes til þess að heimsækja
þig, eða ég, „Mazza mág“, að
hringja í þig, „Dodda mág“, og
heyra í þér. En allt hefur sinn
tíma, það vitum við öll. Þú
fékkst loks hvíld eftir erfið veik-
indi og ert nú kominn í faðm
elsku Sonju þinnar.
Samfylgd okkar er orðin löng.
Þú komst inn í fjölskylduna fyr-
ir 65 árum þegar þú trúlofaðist
Sonju systur minni. Er það mér
ógleymanlegt þegar þið komuð
heim til mömmu og pabba, mjög
laumuleg, þannig að ég fór að
hlusta og heyrði þegar þið hvísl-
uðuð því að mömmu og pabba
að þið væruð búin að trúlofa
ykkur. Ég átti þá að vera sofn-
uð. Þið voruð einstaklega fallegt
og glæsilegt par.
Fljótlega fluttuð þið frá Siglu-
firði til Reykjavíkur og byrjuðuð
að búa. Ég flutti til ykkar á Brá-
vallagötuna 16 ára gömul og átt-
um við margar ógleymanlegar
ánægjustundir saman. Þið voruð
mér eins og aðrir foreldrar upp
frá því og er ég ævinlega þakk-
lát fyrir það. Síðan fluttum við í
Sólheimana.
Árið 1965 fluttuð þið í Borg-
Þórður Sigurðsson HINSTA KVEÐJA
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Minning þín lifir.
Með kæru þakklæti fyrir
allt.
Anna Ýr og Rafn Franklín.
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744