Morgunblaðið - 26.09.2020, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 2020
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist á
Grundum í Bol-
ungavík 5. apríl
1923. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 15. september
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Anna
Skarphéðinsdóttir,
f. 15. apríl 1888, d.
12. maí 1968, og Jón
Ólafur Jónsson, f. 4. janúar 1888,
d. 11. september 1923.
Systkini hennar voru: tvíbur-
arnir: Petrína, f. 14. desember
1908, d. 1. júlí 1909, og stúlka
sem dó við fæðingu, 14. desem-
ber 1908, Hrólfur, f. 3. desember
1910, d. 20. júlí 1999, Bjarni Hjal-
talín, f. 1. mars 1914, d. 15. jan-
úar 1915, Bjarni Jón Hjaltalín, f.
6. janúar 1916, d. 28. júní 1944,
Þorkell Erlendur, f. 8. júlí 1917,
d. 15. nóvember 1976, Petrína
Halldóra, f. 25. september 1918,
d. 1. apríl 2008, Helga, f. 4. jan-
úar 1921, d. 29. desember 1924.
Fósturbróðir Guðrúnar var Guð-
brandur Grétar Svanberg, f. 8.
mars 1938, d. 5. júní 2017, en
hann kom í fóstur ársgamall til
Önnu föðursystur sinnar eftir lát
móður sinnar og ólst upp hjá
henni þar til að skólagöngu hans
lauk hér vestra. Þegar Jón Ólaf-
ur drukknaði í september 1923
eru Tinna Ýr og Heiðrún Katla.
Faðir Guðrúnar drukknaði
þegar hún var aðeins fimm mán-
aða gömul og eftir það fylgdi hún
móður sinni sem með aðstoð
góðra manna kom börnum sínum
til manns. Á sumrin var hún með
móður sinni inni í Hörgshlíð í
Mjóafirði og var Mjóafjörðurinn
og reyndar Djúpið allt í hennar
huga dýrðarstaður. Síðan fór
hún í vist á Akureyri, Ísafirði og
Flateyri og Bolungavík. Eftir að
hún fór að halda heimili þá vann
hún í Íshúsfélagi Bolungavíkur
en eftir það sem húsmóðir og
hjálparhella við útgerð, versl-
unarstörf og búskap hjá tengda-
foreldrum sínum. Eftir að elsta
barnabarnið fór á leikskóla hóf
hún aftur störf í rækjuvinnslunni
og vann þar til sjötugs.
Frá 1950 bjuggu þau í húsi
sem þau byggðu að Holtastíg 2
og bjó Guðrún þar til 2012 að
hún flutti í íbúðir fyrir aldraða
og bjó hún þar allt til þess er hún
fór á sjúkrahúsið á Ísafirði 20.
ágúst sl.
Útförin fer fram frá Hóls-
kirkju í dag, 26. september 2020,
klukkan 14. Vegna aðstæðna í
þjóðfélaginu verður að takmarka
fjölda gesta í kirkju við nánustu
ættingja en útför verður
streymt.
https://tinyurl.com/
y2oasvpg/. Viðburðastofa Vest-
fjarða.
Meira: Virkan hlekk á slóð má
nálgast á https://www.mbl.is/
andlat/.
er Helga tengda-
móðir Önnu hjá
henni en deyr í
febrúar 1924 og
síðan deyr Helga
dóttir hennar, mik-
ið efnisbarn, í des-
ember 1924.
Hinn 19. maí
1945 gekk Guðrún
í hjónaband með
Halldóri Bjarna-
syni, f. 8. desember
1920, d. 8. mars 1998. Foreldrar
hans voru: Halldóra Benedikts-
dóttir, f. 6. nóvember 1892, d. 2.
september 1966, og Bjarni Ei-
ríksson, f. 19. mars 1888, d. 2.
september 1958.
Börn þeirra eru: 1) Bjarni, f.
30. október 1944, kvæntur Auði
Guðjónsdóttur, f. 6. nóvember
1948, dóttir þeirra er Guðrún
Dóra og stjúpdætur Bjarna eru
Ólöf og Hrafnhildur Thorrodd-
sen, Guðrún Dóra á tvo syni. 2)
Kristín, f. 18. nóvember 1949,
gift Jakobi Hallgrími Kristjáns-
syni, f. 13. nóvember 1949, börn
þeirra eru: Atli, Karl og Hall-
dóra, barnabörnin eru átta. 3)
Jón Ólafur, f. 2. janúar 1961,
kvæntur Ingibjörgu Hrefnu
Guðmundsdóttur, f. 16. nóv-
ember 1962. Dætur Jóns með
fyrrverandi sambýliskonu sinni
Huldu Guðbjörgu Gunn-
arsdóttur, f. 28. nóvember 1969,
Hún var íslensk alþýðukona
sem bar íslenskt alþýðunafn. Guð-
rún hét hún Jónsdóttir, dóttir
Önnu og Jóns, fædd á Grundum í
Bolungarvík.
Um hana má segja að hún hafi
komist til manns „með Guðs og
góðra manna hjálp“ eins og
mamma hennar orðaði það um
uppvöxt barna sinna. Fimm mán-
aða verður hún föðurlaus, sem því
miður varð hlutskipti margra
barna á þeim tíma, menn fóru í
róður að morgni og skiluðu sér
ekki til baka að kvöldi. Eflaust
hefur það mótað hana og fylgt
henni ævina á enda.
Ung giftist hún Halldóri
Bjarnasyni og varð hjónaband
þeirra farsælt og bættu þau hvort
annað upp, stundum var engu lík-
ara en hún liti það sitt hlutverk að
létta honum lífsgönguna og svo
sannarlega stóð hún sig vel í því.
Enda þótt formleg skólaganga
hennar yrði ekki löng var hún að
upplagi fróðleiksþyrst í besta lagi.
Hún fékk í vöggugjöf alveg ótrú-
lega gjöf sem lýsti sér þannig að
allt sem hún las mundi hún til
hinsta dags. Skipti þá engu hvort
um var að ræða fánýtan fróðleik
eða texta þjóðskáldanna. Því til
vitnis vil ég nefna að árið 2008 er
ég var að mála sóknarkirkjuna
okkar á Hóli í tilefni 100 ára af-
mælis kirkjunnar kemur þar í
verkinu að mála skyldi texta á
sálmatöflu. Vildi ég vera viss um
að orðið sem ég leitaði að, orðið
„eftir“, væri nú örugglega stafsett
eins og það var 1908. Jú hún átti
Passíusálma Hallgríms frá 1907
og hóf ég leit að orðinu og fann
það í 12. sálmi, 17. versi, og las er-
indið upphátt. Kemur hún þá ekki
með 18. vers og svo koll af kolli öll
erindin 29 og það í réttri röð. Að-
spurð hvort hún liti reglulega í
Passíusálmana sagði hún „nei en
ég las þá fermingarárið mitt“.
Þvílík gjöf.
Við andlát tengdamóður minn-
ar er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa fengið að vera henni
samferða í hálfa öld og það sem
hún var mér og mínum og fá að
verða vitni að því hversu fallega
hún miðlaði galdri lífsins áfram til
afkomenda sinna.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Jónsdóttur.
Jakob Hallgrímur
Kristjánsson.
Við systkinin á Holtastíg 12
vorum svo heppin í uppvextinum
að hafa ömmu og afa í götunni.
Heimili þeirra stóð okkur opið
og eins var um faðm ömmu.
Hvert um sig áttum við náið
samband við ömmu Gunnu.
Amma hafði lag á að leyfa því
sambandi að þróast eins og
hverju okkar hæfði. Hún áttaði
sig á því um hvað við gætum haft
samskipti og hvers konar fróð-
leik hún gæti fært hverju okkar.
Amma og afi gerðu margt
saman. Þegar þau voru ekki
beinlínis að sinna heimilisstörf-
um eða garðrækt las amma
skáldverk, um ættfræði, réð
krossgátur og þrautir, gluggaði í
dönsk og norsk blöð, rifjaði upp
ljóð sem hún hafði lært í æsku
og í seinni tíð fór hún að hlusta á
tónlist. MA-kvartettinn var í
mestu uppáhaldi.
Amma hafði áhuga á fólki og
því hvernig það tengdist hvert
öðru. Hún hafði áhuga á sínum
eigin arfi og því hvers konar lífs-
hættir og áföll formæðra hennar
og forfeðra skiluðu henni til
þeirra kjara sem hún sjálf naut á
fullorðinsárum.
Bjarni Hjaltalín, bróðir
ömmu, hafði fallið fyrir ljós-
myndatækninni og átti safn
mynda sem hann hafði tekið.
Hann dó ungur. Myndir hans
lágu frammi á heimili ömmu og
afa og amma þekkti á þeim hvert
andlit. Á síðari árum tók hún að
skrá þessar upplýsingar aftan á
myndirnar og hefur sú skrásetn-
ing gagnast mörgum.
Viska ömmu var mikil, þótt
hún sjálf gerði sem minnst úr
henni. Eins var um alla hæfileika
sem hún bjó yfir. Hún stærði sig
ekki af nokkru. Þannig kona var
Gunna Jóns. Amma kunni vel að
meta lúmskan húmor og frá-
sagnir af spaugilegum uppákom-
um. Henni þótti gott að hlæja og
naut þess að vera innan um fólk
sem hafði lag á því að koma öðr-
um til að brosa. Orðheppni fólks
og spaugilegar athugasemdir
barna festust eins og annað í
minni hennar og hún hafði gam-
an af því að rifja slíkt upp.
Amma okkar var vel lesin, út-
sjónarsöm og lagin við handa-
vinnu og einstaklega minnug.
Handavinnu vann hún sjálfri sér
til skemmtunar og afkomendum
sínum til gagns. Ullarsokkar frá
henni, milliverk í sængurverum
og merkt handklæði hafa fylgt
okkur frá því við munum eftir
okkur.
Öll eigum við systkinin minn-
ingu af því að aka ömmu um Ísa-
fjarðardjúpið. Þar hafði móðir
hennar ráðið sig í kaupavinnu
eftir að hafa séð á eftir eigin-
manni sínum í hafið og fengið að
hafa hana hjá sér, yngsta barnið.
Í Hörgshlíð í Mjóafirði voru þær
mæðgur fyrstu sumur ævi
ömmu. Inni í Djúpi leið henni
vel. Þaðan þekkjum við margar
sögur.
Þegar amma var 15 ára höfðu
þau afi fengið auga hvort á öðru.
Lítið höfum við heyrt af sam-
drætti þeirra. Sú saga er afar
rómantísk ef hún er sett í róm-
antískan búning. Stúlka af fá-
tæku heimili og piltur af kaup-
mannsheimilinu. Rómeó og Júlía
við ysta djúp. „Þá vorum við
samt ekki orðin par,“ sögðu var-
irnar á ömmu þótt augun segðu
annað.
97 ár er hár aldur. Amma var
farin að bíða eftir hvíldinni. Við
systkinin munum engu að síður
sakna ömmu okkar. Heimsókn
til hennar var alltaf nærandi. Við
erum þakklát fyrir stundirnar
með henni og allt það góða vega-
nesti sem hún færði okkur út í
lífið. Við minnumst hennar með
hlýju og þakklæti.
Halldóra
Hallgrímsdóttir,
Atli Gunnarsson,
Karl Hallgrímsson.
Nú á haustmánuðum þegar
náttúran fellur í dvala þá settist
sól ömmu minnar í ægi eftir
langa og viðburðaríka ævi.
Amma var yngst systkina sinna
og fórst faðir hennar í sjóslysi er
hún var einungis fimm mánaða
gömul. Líf ömmu, móður hennar
og systkina var örugglega ekki
auðvelt. Mamma hennar vann
myrkranna á milli til að sjá fjöl-
skyldunni farborða og voru
börnin snemma send til vinnu.
Meðal annars var amma send
einsömul með skipi í barnapöss-
un til Akureyrar einungis 11 ára
gömul og fram til dauðadags
mundi hún ljóslifandi eftir Dal-
víkurskjálftanum árið 1934. Fyr-
ir Akureyrardvölina var amma
um tíu ára skeið, fyrst með móð-
ur sinni og svo ein, í sumarvinnu
í Mjóafirði og var fjörðurinn
henni ætíð mjög hjartfólginn.
Ég er svo lánsöm að vera
skírð eftir ömmu Gunnu og afa
Dóra í Bolungarvík og þegar ég
var yngri eyddi ég hluta af
mörgum sumrum hjá þeim. Það
voru alltaf til kandísmolar heima
hjá ömmu og afa og þegar ég
kom vestur var mitt alfyrsta
verk að þjóta upp í eldhús og
næla mér í mola, sem yfirleitt
kláruðust af undirritaðri á fyrsta
degi. Í Bolungarvík naut ég mín
í góðu yfirlæti og fékk barna-
barnið oftast sínu framgengt
hvort sem var að fá hamborgara
eða að sitja í framsætinu í bíln-
um. Ég var varla talandi þegar
ég tilkynnti þeim: „ég ræður“.
Mér er minnisstætt þegar afi var
látinn og ég kom til ömmu að
læra fyrir stúdentsprófin um
páskana 2002. Þetta var snjó-
þungur vetur og einn morguninn
vorum við innilokaðar af snjó.
Amma neitaði að leyfa mér að
moka okkur út, tók sjálf skófluna
því ég átti að halda áfram að
læra – þvílíkur 79 ára nagli.
Amma var bráðgreind, bók-
hneigð og öðru eins stálminni
hef ég ekki kynnst. Það eru fáir
sem geta nefnt öll sín ferming-
arsystkini með nafni liðlega 80
árum eftir fermingu, í hvaða röð
þau gengu inn kirkjugólfið og
uppröðun þeirra við gráturnar.
Auk þess gat hún líklega rakið
ættir þeirra allra aftur til mið-
alda því slíkur var ættfræðiá-
huginn. Þrátt fyrir 97 ára aldur
brást minni hennar aldrei.
Amma var hæglát og þolinmóð
en ákveðin og bar hvorki tilfinn-
ingar sínar né skoðanir á torg.
Hún var handlagin og vandvirk
og sú handavinna sem eftir hana
liggur sýnir handbragð lista-
manns. Vonandi hafa hennar
góðu eiginleikar erfst til okkar
ættingjanna. Að minnsta kosti
fékk ég grænu augun hennar.
Hvíl í friði elsku amma mín og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þitt barnabarn
Guðrún Dóra Bjarnadóttir.
Það var jafnan sársauki en
líka stolt í röddinni þegar
mamma sagðist hafa hitt „telp-
urnar hans Nonna míns“. Gunna
hafði gaman af því að vera kölluð
telpa langt fram á sjötugsaldur.
Jón Ólafur Jónsson (4.1. 1883
– 11.9. 1923) drukknaði frá fimm
börnum á Ægi 1923. Hann var
yngsti móðurbróðir mömmu,
gekk henni í föðurstað og Helga
Bjarnadóttir (12.9. 1849 – 20.2.
1924), móðuramma hennar, ólu
hana upp vegna veikinda ömmu.
Áfallið við fráfall Nonna míns
og örfáum mánuðum síðar ömm-
unnar og Helgu litlu dóttur Jóns,
komst móðir mín aldrei yfir. Aft-
ur og aftur byrjuðu sögurnar,
„þegar hann Nonni minn
drukknaði frá öllum börnunum“.
Á þessum tíma var ekkert ör-
yggisnet, Gunna var yngst 5
mánaða gömul og einmitt í sum-
ar rifjaði hún upp erfiðleika
móður sinnar að fá gæslu svo
hún kæmist í vinnu. Anna var
víkingur til vinnu, með harð-
fylgni kom hún börnunum til
manns, og ekki má gleymast að
konur fengu helmingi lægri laun
fyrir sömu vinnu. Þvílík hetja
var þessi sjómannsekkja.
Gunna var fróðleiksbrunnur
um fólkið okkar. Hún þurfti ekki
tölvu, minnið var þess eðlis að
engu skeikaði. Dýrmætar sögur
en er ekki þjóðararfurinn fólg-
inn í striti og amstri daglauna-
og sjómanna við erfiðustu skil-
yrði sem hugsast gat? Ég fann
líka skriflegar heimildir sem ylj-
uðu okkur frænkunum „… samt
var sá alþekkti sægarpur Jón
Jóhannesson um borð!, afi henn-
ar. Ég fann líka frásögn af
frækilegum lífróðri með fráveika
telpu frá Bolungarvík til Ísa-
fjarðar og ræðararnir voru
pabbi hennar og Halldór bróðir
hans, sérvaldir þegar um líf og
dauða var að ræða.
Tæp hundrað ár, stórbylting í
öllu lífi þjóðarinnar, sjóbúðirnar
hurfu og glæsileg hús risu. Hún
lifði þessa breytingatíma, giftist
einstökum sómamanni, Halldóri
Bjarnasyni verkstjóra, þau eign-
uðust þrjú myndarbörn. Þau
reistu fallegt hús og garðurinn
var snyrtilegur og fallegur.
Hún var mikil fyrirmynd,
handavinnan listaverk, hreinlát
og gestrisin, svo var hún fróð og
skemmtileg og hafði yndi af að
fræða.
Þegar hún var sex ára var
móðir hennar fanggæsla og
þurfti að þvo allan fatnað af sjó-
mönnunum í höndunum í Hólsá
og telpan hún Gunna litla var
krókloppin að þvo alla vett-
lingana. Nú væri kallað á barna-
vernd en tímarnir breytast. Hún
sagði mér hvað hún var glöð að
hafa nóg að borða og geta létt
undir með móður sinni. Snemma
kom dugnaðurinn og eljan í ljós.
Gunna var sátt við Guð og
menn þegar við hittumst í sum-
ar, talaði um góða fólkið sem
studdi móður hennar, gamla
manninn í Hörgshlíð sem nefndi
hana lambið sitt og alla sem
lögðu lið. Líka þetta hræðilega
sára þegar Bjarni bróðir hennar
dó af því að ekki náðist í lækni.
Sum sár greru aldrei. Nú eru
börnin hans Nonna míns, með
bláu augun blikandi, horfin af
heimi. Eftir situr minningin um
einstaka konu sem gaf og fræddi
og skilur eftir mikla arfleifð og
stórkostlega fyrirmynd.
Börnum hennar og afkomend-
um öllum sendi ég einlægar
samúðarkveðjur, það verða
margir til að sakna hennar, ekki
bara ég sem reyni að skila þakk-
læti með þessum fátæklegu orð-
um.
Erna Arngrímsdóttir
Guðrún Jónsdóttir
✝ Sigríður Vil-borg Vilbergs-
dóttir fæddist 20.
september 1939 á
heimili foreldra
sinna Helgafelli á
Eyrarbakka. Hún
lést aðfaranótt 14.
september 2020 á
Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ragnheiður Guðmunda Ólafs-
dóttir, f. 1. mars 1906, d. 9.
júní 1998, og Vilbergur Jó-
hannsson, f. 29. mars 1899, d.
2. júlí 1939, tveimur mánuðum
fyrir fæðingu Sigríðar. Systkini
Sigríðar voru Karen, f. 1926, d.
2012, Sigurður, f. 1927, d.
1928, Ólafur, f. 1929, d. 2005,
Jóhann Vilhjálmur, f. 1931, d.
kvæntur Brit Helen Leikvoll.
Börn þeirra: Maríus, f. 16.
september 1998, og Magnhild,
f. 18. maí 2003. 4) Sólveig, f. 3.
ágúst 1969, hennar maður er
Ari Jóhannes Hauksson, f. 14.
október 1967. Börn þeirra: Eva
Arnfríður, f. 29. júní 1988, unn-
usti Reynir Freyr Pétursson, f.
29. mars 1977, þeirra börn Ís-
old Agla og Matthildur María,
f. 3. nóvember 2016. Leifur, f.
5. september 1993, unnusta
Alexandra Ingrid Hafliðadóttir,
f. 1. júní 1993, barn þeirra
óskírður drengur, f. 27. júlí
2020. Vignir, f. 16. mars 2000.
Sigríður, sem oftast var köll-
uð Sigga Bogga, ólst upp á
Eyrarbakka og gekk þar í
skóla. Snemma fór hún að
vinna og var t.d. nokkur sumur
kaupakona í Litlu-Sandvík, en
vann svo í frystihúsinu á vet-
urna. Æskuvinkonan var Sigga
Dagga, sem var jafnaldra og
næsti nágranni. Þær stöllur, þá
tæplega 17 ára, komu sér sam-
an um að fara á Húsmæðra-
skólann á Varmalandi í Borg-
arfirði. Eftir skólalok þar fóru
þær að vinna á Hvanneyri. Þar
kynntist Sigga Bogga Magnúsi
Grétari Ellertssyni bún-
aðarkandídat sem síðan varð
hennar lífsförunautur. Þau
bjuggu um skeið á Hvanneyri
og á Hvítárvöllum, en fluttu
síðan á Eyrarbakka og þaðan á
Selfoss. Þar byggðu þau sér
hús við Stekkholt og bjuggu
þar uns hilla fór undir starfs-
lok og þau fluttu í Ástjörn. Þau
voru um skeið í Danmörku, þar
sem Magnús stundaði nám í
mjólkurfræði.
Sigríður vann ýmis störf ut-
an heimilis, m.a. á saumastofu,
við kjötborð KÁ og síðar mörg
ár í þvottahúsi Sjúkrahúss Suð-
urlands. Sigríður var mikil
hannyrðakona. Þau hjónin
ferðuðust víða um Evrópu en
bundust svo sterkum böndum
við sólina á Kanarí og Spáni,
þar sem þau dvöldu nokkrar
vikur ár hvert.
Útförin fer fram í dag, 26.
september 2020, klukkan 14
frá Eyrarbakkakirkju.
2017, og Ásta Þór-
unn, f. 1932, d.
2016.
Eftirlifandi eig-
inmaður Sigríðar
er Magnús Grétar
Ellertsson, f. 30.
júní 1937. Börn
Sigríðar og Magn-
úsar eru: 1) Ellert
Ágúst, f. 20. októ-
ber 1958. 2) Ragn-
heiður Þórunn, f.
1. janúar 1962. Eiginmaður
hennar er Indriði Ingvarsson,
f. 4. apríl 1951. Þeirra börn
eru: Magnús, f. 16. maí 1988,
Halldór, f. 11. október 1989,
kvæntur Emily Anne Akland, f.
9. febrúar 1992, Sigríður Sól-
katla, f. 3. nóvember 1996, og
Anna Kristín, f. 10. janúar
2000. 3) Heimir, f. 5. maí 1967,
Hún Sigríður Vilborg er látin,
náði ekki alveg að ljúka áttug-
asta og fyrsta æviárinu. Hún var
á fermingaraldri þegar ég kom
inn á heimili hennar, trúlofaður
Þórunni systur hennar. Það voru
augsýnilega blendnar tilfinning-
ar hjá táningnum að fá kennara í
fjölskylduna, en hún sættist á
það og vinátta okkar entist til
æviloka. Það var mjög hlýtt á
milli þeirra systranna og brá
aldrei skugga á meðan báðar
lifðu. Sigríður var mikill höfðingi
heim að sækja og alltaf voru
dýrindis veitingar hvenær sem
komið var í heimsókn. Heimilið
bar þess vott að húsmóðirin
hafði yndi af hverskonar handa-
vinnu. Þær systur höfðu alltaf
nóg að ræða um þegar þær hitt-
ust og töluðu um það hugðarefni,
prjónaskap, hekl eða hvað annað
í þeim dúr. Þær ólust upp við
slíkt þótt ekki væru kannski
mikil efni, alltaf voru hannyrðir
og lestur þeim í blóð borin og
ekki má gleyma heimilisstörfun-
um sem léku í höndum þeirra.
Sigríður giftist ung Magnúsi Ell-
ertssyni búfræðingi og mjólkur-
fræðingi og þau sköpuðu sér fal-
legt heimili, eignuðust fjögur
myndarleg börn og barnabörn
sem öll lifa móður sína og ömmu.
Börnin búa sitthvorumegin við
Atlantshafið, tvö í Noregi og tvö
á Íslandi. Það krafðist ferðalaga
ef fara átti í heimsókn til þeirra
en þau hjónin ferðuðust einnig
nokkuð víða um Evrópu. Síðasta
áratuginn hafa þau dvalið nokkr-
ar vikur ár hvert ýmist á Spáni
eða á Kanarí. Sigríður er síðust
Helgafellssystkinanna til að
kveðja þennan heim. Við, fjöl-
skyldan sem lengst af bjó í
Hjallatúni, þökkum margra ára
vináttu og vottum Magnúsi og
fjölskyldunni okkar dýpstu sam-
úð.
Óskar Magnússon.
Sigríður Vilborg
Vilbergsdóttir