Morgunblaðið - 26.09.2020, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. SEPTEMBER 2020
✝ Sigurður Þór-arinn Sigurðs-
son fæddist á Fá-
skrúðsfirði 4.
janúar 1983. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítal-
ans 15. september
2020.
Foreldrar Þór-
arins eru Vilborg
Halldóra Óskars-
dóttir frá Rúst í
Fáskrúðsfirði, f. 1959, og Sig-
urður Oddsson frá Hvammi í
Fáskrúðsfirði, f. 1954, systkini
Þórarins eru Oddur, f. 1976,
Eva María, f. 1978, og Þórir
Snær, f. 1995.
Þórarinn var ókvæntur og
barnlaus.
Þórarinn fékk hjartavírus 17
ára gamall og náði
aldrei heilsu eftir
það, fór í hjarta-
skipti 21 árs gam-
all og nú 16 árum
síðar beið hann
aftur eftir hjarta
og einnig nýrum
en biðin reyndist
of löng.
Þórarinn stund-
aði búskap í
Hvammi og sjó-
mennsku frá Stöðvarfirði eins
mikið og heilsan mögulega
leyfði.
Útför Þórarins fer fram frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag, 26.
september 2020, klukkan 14.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu
verður streymt frá athöfninni á
facebook.
Þegar ég kynntist Tóta bróð-
ur mínum hafði hann dvalið á
heimili foreldra minna í um 12
ár, það er að segja frá fæðingu.
Hann gaf mér stuttu seinna
gælunafnið „krakkinn hennar
mömmu“ sem ég hefði eflaust
kallað mig sjálfur ef ég hefði
verið byrjaður að tala. Ég man
nú lítið frá þeim tímum en man
þá helst eftir því þegar við fjöl-
skyldan fluttumst yfir á Stöðv-
arfjörð. Það voru ófá skiptin
sem ég læddist inn að herbergi
og hlustaði með honum á tónlist
í gegnum hurðina. Hann hafði
mikil áhrif á tónlistarsmekkinn
minn þó hann hefði aldrei við-
urkennt að hann væri í rauninni
ábyrgur fyrir að gera mig að
tónlistarfíklinum sem ég er orð-
inn í dag. Þegar mamma sagði
mér að Tóti hefði fengið vírus í
hjartað sagði ég henni strax að
hann hefði ekki átt að vera
svona mikið í tölvunni (ég hefði
aldrei orðið góður læknir). Þeg-
ar við vorum komin til Reykja-
víkur gerði ég mér náttúrulega
enga grein fyrir hversu alvar-
legt þetta var allt saman. Mér
fannst þetta hálfa ár í Reykja-
vík fínt og fannst algjört æv-
intýri að vera þar yfir jól og
áramót, sjá flugeldana og svo
ég ekki sé minnst á fimmtu-
dagsferðirnar á Mcdonalds. Ég
vældi mikið í mömmu um að fá
eyrnalokk og gaf hún sig síðan
loksins og sagði að ég gæti
fengið lokk daginn eftir. Þegar
að sá dagur rann upp fengum
við hringingu um að hugsanlega
væri búið að finna hjarta og
það yrði haft samband við okk-
ur seinna sama dag. Allir á
heimilinu glöddust og vonuðu
að þarna væri rétta hjartað
komið, nema ég því mig langaði
í eyrnalokk. En þegar við feng-
um seinni hringinguna var það
komið í ljós að um væri að ræða
rétt hjarta og ekki annað í stöð-
unni en að fara upp í vél og
beinustu leið til Danmerkur í
aðgerð sem gekk vel og lengdi
líf hanns um 16 ár. Þessi 16 ár
hafa verið viðburðarík en samt
allt of fljót að líða. Allar hugs-
anirnar og minningarnar mínar
með Tóta eru nægilega margar
til að fylla bók, jafnvel tvær. Ég
fór með honum í eina lokareisu
í byrjun september til Reykja-
víkur. Við eyddum mikklum
tíma saman. Hann gisti hjá mér
í tvær nætur þar sem ég var að
flytja til Akureyrar og ég tvær
nætur hjá honum á sjúkrahót-
elinu í Reykjavík. Þessari ferð
mun ég aldrei gleyma þar sem
hann var mjög hress og við
kjöftuðum og rugluðum í hvor
öðrum eins og við gerðum allt-
af. Þegar að ég kvaddi hann
eftir þessa svaðilför sagði ég
við hann: „sjáumst“. Ekki datt
mér það í hug að það yrði bara
annar okkar sem myndi sjá
hinn aftur. Tóti var einn af
þeim sem gerði mig að þeirri
manneskju sem ég er í dag og
var alltaf til staðar fyrir mig
sama hvað bjátaði á. Ég mun
alltaf vera þakklátur fyrir það.
Hvíldu í friði Tóti minn.
Þinn bróðir Þórir Snær,
„krakkinn hennar mömmu.“
Þórir Snær Sigurðsson.
Ég gleymi aldrei deginum ör-
lagaríka, 21. júlí 2000, deginum
sem nafni ykkar (þín, pabba og
mömmu) átti að fæðast. Þú
komst með mér á Egilsstaði þar
sem ég fór í mæðraskoðun,
heimferðin var skrítin. Svo kom
stóra höggið þegar heim var
komið og er búið að vera viðloð-
andi síðan, elsku bróðir.
Við höfum alltaf verið mjög
náin og gengið í gegnum súrt og
sætt saman. Það sem við vorum
búin að bralla saman, minn eini
róður á Sóma sem ég fór með
þér, rúnturinn þegar ég var ný-
komin með bílpróf og þú misstir
tönn sem þú lagðir á mælaborð-
ið og endaði ofan í miðstöðinni
og rúntarnir um bæina að safna
merkjum og pennum fyrir kosn-
ingar. Þegar ég leyfði þér að
keyra í Hvammi og þú festir bíl-
inn minn algjörlega í snjóskafl-
inum, sennilega 12 ára gamall.
Snjórinn náði gjörsamlega upp
að toppnum á bílnum, allavega í
minningunni, og get ég ekki
munað hvernig við komumst út.
Þegar við keyptum okkur saman
bílinn litla svínið, tónleikarnir
með Hjálmum, ólympíu-tölvu-
leikjahittingarnir, við deildum
meira að segja herbergi saman í
mörg ár ásamt því að þú hafir
búið hjá mér dágóðan tíma, nú
svo hjartaferðin til Danmerkur
þegar ég kom óvænt til þín, þú
hélst ég væri hjúkka. Ferðin
sem ég og Þröstur fórum með
þér til Gautaborgar, ferðin sem
við héldum að ætti eftir að gefa
þér nýtt líf og svona mætti lengi
telja. Ég ætlaði að fara með þér
til Svíþjóðar þegar þú myndir
eignast þetta nýja líf, var búin
að setja það helsta ofan í tösku,
elsku bróðir, ég get ekki hugsað
mér að taka upp úr töskunni,
get bara ekki sætt mig við að
þessi von sé ekki til staðar leng-
ur, enda eru buxurnar sem ég
keypti mér í fyrravetur og
strákunum mínum fannst svo
ljótar að ég ákvað að nota þær
bara í þessari ferð okkar, ferð-
inni sem aldrei verður farin,
buxurnar sem aldrei verða not-
aðar. Ekki má nú heldur gleyma
stundunum sem strákarnir mín-
ir áttu með þér, náið samband
ykkar Sigga Bogga, vorum ein-
mitt að rifja upp þegar þið fóruð
saman á Fáskrúðsfjörð og hann
skrapp inn í sjoppu, þar var
hann spurður hver ætti hann og
hann svaraði bara: „Tóti“ það er
lýsingin á ykkar sambandi.
„Sukkið“ ykkar Fjölnis, nýhafn-
ar Tótastundir sem Gunnar
Bjarmi ætlaði að vera í en urðu
allt of fáar, boltaleikir og sprell
með Aðalsteini Bjarti. Ég er svo
þakklát fyrir hvað þú leitaðir
mikið til mín þó ég hefði gjarn-
an viljað geta hjálpað þér enn
meira en við áttum sko hvort
annað að.
Símhringingin sem ég fékk
frá þér klukkan hálf átta sunnu-
dagsmorguninn 13. september
þegar þú baðst mig að koma
upp eftir til ykkar, ég vissi ekki
á hverju ég ætti von á meðan ég
keyrði til þín og grunaði mig nú
ekki þá að þú ættir svona stutt
eftir. Ég er svo ánægð með að
hafa komið til þín á Neskaup-
stað þann dag þó alltaf muni
svíða það að hafa ekki náð til þín
suður en þú ætlaðir að sjá
hvernig þessi dagur færi, 15.
september. Þú vissir allavega að
ég vildi vera hjá þér, var búin að
senda þér svona um það bil
1.000 skilaboð um það, en sá
dagur endaði ekki eins og við
óskuðum. En þú þjáist allavega
ekki meira og ég efast ekki um
að það sé fjör hjá ykkur ömmu í
spilamennskunni.
En eitt að lokum, jólagjaf-
irnar til mömmu og pabba sem
við gáfum þeim alltaf saman, þú
varst alltaf með svo góðar jóla-
gjafahugmyndir. Hver á nú að
velja jólagjöfina handa þeim? Á
ég að gera það?
Elsku Tóti, við söknum þín
meira en orð fá lýst og elskum
þig og gerðu það ekki hugsa:
„Djöfull er hún væmin“.
Þín systir
Eva María og fjölskylda.
Elsku Þórarinn minn. Að
kveðja þig eftir aðeins 37 ár í
þessu lífi er óbærilega sárt,
ósanngjarnt og grimmt. Þannig
var líf þitt líka á köflum. Að
missa heilsuna 17 ára gamall er
þyngra en tárum taki.
Þórarinn frændi minn var
harðduglegur orkubolti sem
aldrei féll verk úr hendi. En eins
og hendi væri veifað var honum
kippt út úr þeirri tilveru sem
var líf hans og yndi þegar hann
fékk vírus sem skemmdi hjarta
hans varanlega. Landspítalinn
tók við í nokkrar vikur en Þóra-
inn komst aftur í sveitina sína,
Hvamm, þar sem hann var upp-
alinn og var við þokkalega
heilsu. Fljótt tók þó að halla
undan fæti og 21 árs gamall
gekkst hann undir hjarta-
ígræðslu í Kaupmannahöfn. Það
var ógleymanleg stund þegar
við komum til hans þremur dög-
um eftir aðgerðina, að sjá hann
rjóðan í kinnum. Hann öðlaðist
nýtt líf, komst aftur á sjóinn á
trillu föður síns. Þórarinn var
fiskinn og duglegur sjómaður.
Þegar fjölskylda hans fluttist til
Stöðvarfjarðar hélt Þórarinn
eftir nokkrum kindum sem hann
annaðist vel. Hann var mikið
náttúrubarn, bóndi og sjómaður.
Föðurbróðir hans, Bjartur, býr í
Hvammi og var mikill vinskapur
milli þeirra. Þórarinn kom við
hjá honum þegar hann sinnti
skepnunum sínum, þeir hjálp-
uðust að við heyskap og við-
gerðir, borðuðu saman sólar-
pönnukökur, auðvitað bakaði
Þórarinn. Þessar heimsóknir
voru Bjarti mikils virði og miss-
ir hans mikill. Við Þórarinn fór-
um margar ferðir saman til
Reykjavíkur þegar hann þurfti
til lækninga. Það voru, þrátt
fyrir allt gæðastundir og oft
glatt á hjalla þar sem frændi
minn var mikill húmoristi. Í
haust fór heilsu Þórarins veru-
lega að hraka, hjarta og nýru
farin að bila. Hann dvaldi þá hjá
okkur í Reykjavík. Fyrir þær
stundir verðum við fjölskyldan
ævinlega þakklát. Honum var
mjög umhugað um fjölskyldu
sína. Hann var hjálpsamur,
sama hvort þurfti að skipta um
þak, leggja parket, steypa í gólf,
þá var Þórarinn mættur, sama
hvað heilsunni leið. Ekki
kannski að mála, það fannst
honum leiðinlegt.
Ég minnist frænda míns með
mikilli hlýju og þakklæti. Hann
gaf okkur svo óendanlega mikið
bara með því að vera til. Til-
hugsunin um tilveruna án hans
er nánast óbærileg. Elsku Þór-
arinn minn, ég reyni að sætta
mig við að stundir okkar verða
ekki fleiri, við tökum ekki oftar í
spil saman. Þig langaði bara að
spila við ömmu, ég veit hún bíð-
ur þín.
Kveðjustundin er sár en
mestur er missir foreldra, systk-
ina og fjölskyldna þeirra. Elsku
Villa, Siggi, Oddur, Eva, Þórir
og fjölskyldur. Guð gefi ykkur
styrk. Minningin um góðan
dreng lifir.
Dagbjört Þuríður.
Elsku frændi, nú ert þú far-
inn og tilhugsunin um það er
ólýsanleg. Mín fyrsta minning
um þig er þegar ég er að eins
tíu ára og við systur stóðum í
glugganum á Mánagarði og bið-
um eftir því er pabbi þinn og
mamma keyrðu fram hjá með
þig nýfæddan og á leið heim til
ykkar í Hvamm, spennan var
gífurleg þegar þið ókuð fram hjá
og við sáum litla frænda í fang-
inu á mömmu sinni. Þó ég hafi
verið með annan fótinn í sveit-
inni á þessum árum urðu okkar
kynni ekki mikil þar sem aldurs-
munur okkar var þetta mikill,
unglingurinn ég mátti ekki vera
mikið að því að veita litla
frænda mikla athygli. Svo flutti
ég suður en fylgdist með þér úr
fjarlægð og auðvitað hittumst
við er ég kom austur í sum-
arfíum eða þú fyrir sunnan. Það
er svo ekki fyrr en vorið 2017 að
ég flyt aftur austur að kynni
okkar urðu meir, betri og
skemmtilegri. Við hittumst við
hin ýmsu tækifæri bæði heima
hjá þér, mér og í sveitinni og
alltaf hafði ég jafn gaman af að
hitta þig því þú hafðir einstakan
húmor og áttir auðvelt með að
koma fólki til að hlæja.
Þú varst búin að berjast í 20
ár eins og hetja við þín veikindi
en þrátt fyrir að þú stæðir varla
undir sjálfum þér var alltaf stutt
í glensið og grínið hjá þér og
varla datt þér verk úr hendi
þrátt fyrir allt, þú varst alltaf að
dunda þér í sveitinn eða í íbúð-
inni þinn sem þú varst að gera
svo flotta. Þú varst alltaf tilbú-
inn að hjálpa ef þú mögulega
gast. Við áttum margar spilast-
undir og þá var oft glatt á hjalla.
Ég á margar góðar minningar
með þér frá því í fyrrasumar er
við vorum bæði stödd í Reykja-
vík þó að aðstæður hefðu svo
sannarlega getað verið miklu
betri. Þegar þú varst laus af
spítalanum fórum við víða um
höfuðborgarsvæðið, þar á meðal
í Kringluna, til að versla smá-
vægilegt og keypti ég mér kaffi-
könnu og fékk ég að heyra það
óspart frá þér hverslags bruðl
þetta væri ég ætti nú kaffikönnu
heima hjá mér. Og ef tækifæri
gafst minntir þú mig á kaffi-
könnurnar og bruðlið í mér.
Eftir að þú varst fluttur suð-
ur eftir sólahrings dvöl á sjúkra-
húsi Neskaupstaðar datt mér
ekki í hug að við ættum ekki eft-
ir að sjást aftur. Ég myndi gera
allt til þess að geta fengið að
hitta þig einu sinni einn, til þess
að hlæja með þér einu sinni enn
og til þess að þú gætir sagt mér
það einu sinni enn hverslags
bruðl þetta væri alltaf á mér.
En ég trúi því að þú sér kominn
á betri stað þar sem þú ert laus
við allar þjáningar, alla lækna,
hjúkkur, sjúkrahúslegur með
öllum þeim óþægindum sem
þeim fylgdi svo ekki sé talað um
„skilvinduna“ eins og systir þín
kallaði það. Nú spilar þú við
ömmu eins og þú gerðir svo oft
svo við Dagbjört frænka verðum
að sætta okkur við að spila hvor
við aðra.
Takk fyrir allar skemmtilegu
stundirnar elsku Þórarinn, þín
er sárt saknað.
Elsku Siggi, Villa, börn og
barnabörn, megi Guð gefa ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímum.
Oddný frænka.
Sigurður Þórarinn
Sigurðsson✝ Claude Gbedeyfæddist 10. júlí
1949 í Lomé í Tógó.
Hann lést 13. sept-
ember 2020.
Eiginkona hans
var Celestine Ba-
dohu Gbedey, f.
24.9. 1954. Þau
eignuðust þrjá syni:
Lionel, f. 28.4.
1982; Lorris, f. 9.5.
1985, og Loïc, f.
1987.
Að loknu stúdentsprófi lærði
hann verkfræði við Technishe
Hochshule í Darm-
stadt í Þýskalandi
og lauk þar prófi
1977.
Hann starfaði
lengst af sem
bankamaður hjá
Union Togolaise de
Banque, síðast sem
bankastjóri.
Hann var skip-
aður ræðismaður
Íslands í Tógó
2009.
Claude er borinn til grafar í
dag, 26. september 2020.
Í dag er borinn til grafar í Lomé,
Tógó, Claude Cena Gbedey, ræð-
ismaður Íslands. Hann lést sunnu-
daginn 13. september eftir löng og
erfið veikindi.
Claude hefur verið náinn vinur
og samstarfsmaður okkar Beru í
meira en 20 ár, eða allt frá því að
við komum fyrst til Tógó 1998. Það
var í heimboði hjá honum sem fyrst
bar á góma hvort við gætum gert
eitthvað fyrir vegalaus börn. Það
leiddi svo til þess að við Claude Voi-
leau stofnuðum SPES barnahjálp
sem nú hefur rekið heimili fyrir
bágstödd börn í 20 ár. Sá merki
áfangi náðist nýlega, að einn
drengur okkar hefur hlotið löggild-
ingu sem lögmaður í einkarétti,
fjögur önnur eru langt komin í há-
skólanámi og önnur 15 í iðnnámi.
Claude Gbedey hefur starfað
sem sjálfboðaliði fryrir SPES frá
upphafi og til dauðadags, séð um
fjármálin í Tógó og verið eldhugi
alla tíð. Næstum daglega hefur
hann komið á heimilið í Lóme og
sinnt börnunum af einstakri hlýju
og reyndar verið þeim sem ástrík-
ur afi. Þau öll, 158 talsins, eru
harmi slegin.
Claude hefur einnig verið reglu-
bróðir okkar í Alþjóðlegri frímúr-
arareglu karla og kvenna LE
DROIT HUMAIN og verið stjórn-
andi hennar í Vestur-Afríku um
árabil.
Síðasta rúman áratug hefur
Claude verið ræðismaður Íslands
og umfram allt hjálpað þeim sem
hafa ættleidd börn frá Tógó.
Claude Gbedey var einstakur
maður, heilsteyptur og hjarta-
hreinn, fórnfús og hógvær – og í
einu orði sagt einlægur mannvinur.
Allir sem kynntust honum skynj-
uðu hve góður og hlýr maður hann
var.
Við Bera kveðjum hann með
sárum söknuði og þökkum honum
ómetanlega vináttu. Við sendum
Celestine og sonum þeirra þremur
einlægar samúðarkveðjur.
Njörður P. Njarðvík.
Claude Gbedey
Okkar ástkæri
BALDUR J. GUÐMUNDSSON,
Bólstaðarhlíð 41,
áður Álftamýri 4, Reykjavík,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík
1. september, verður jarðsunginn frá
Háteigskirkju mánudaginn 28. september klukkan 13.
Streymt verður frá athöfninni á vefslóðinni:
https://livestream.com/luxor/baldurjgudmundsson.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Minningarsjóð Hrafnistu.
Sigríður I. Baldursdóttir Karl S. Sigurðsson
Guðmundur H. Baldursson Harpa Gunnarsdóttir
Sævar B. Baldursson Sigríður O. Marinósdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
KAREN VILHJÁLMSDÓTTIR
kennari,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
11. september. Útför hennar fer fram frá
Bústaðakirkju fimmtudaginn 1. október klukkan 13.
Athöfninni verður streymt á vefslóðinni
https://youtu.be/VQ5czQuatVc
og vefsíðu kirkjunnar https://www.kirkja.is/
Þorvaldur Óskarsson
Ingibjörg Ósk Þorvaldsdóttir, Sigurður Ásgrímsson
Marta Steina Þorvaldsdóttir, Gautur Þorsteinsson
Vilhjálmur Smári Þorvaldsson, Rósa Halldórsdóttir
Óskar Torfi Þorvaldsson, Susanne A. Elgum
barnabörn og barnabarnabörn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BRYNDÍS PÉTURSDÓTTIR
leikkona,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
mánudaginn 21. september.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 1. október
klukkan 13 að viðstöddum nánustu fjölskyldu og vinum. Streymt
verður frá athöfninni á slóðinni: sonik.is/bryndis
Eiríkur Örn Arnarson Þórdís Kristmundsdóttir
Pétur Arnarson Magnea Lilja Haraldsdóttir
Sigurður Arnarson Inga Rut Karlsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn