Morgunblaðið - 03.10.2020, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. OKTÓBER 2020
gat. Að sama skapi vissum við
hverju hann hafði áorkað í lífinu
með ömmu, þetta hefst með elju
og dugnaði og við vildum fylgja
hans fordæmi. Það hefur líka
áhrif á persónu okkar að vera af
sama sauðahúsi og hann, hrúts-
nafnið Þrasi hefur átt vel við um
marga einstaklinga innan þess-
arar fjölskyldu.
Hann hafði einnig vissan húm-
or fyrir sjálfum sér og hvernig
hann var. Dæmi um það er að
halda sig við sama laufa-
brauðsmynstrið á hverri köku, ár
eftir ár. Hann gat grínast í okkur
og öðrum óspart og varð einnig
efni í gaman hjá okkur krökk-
unum. „Jah! Marría hún er
svoddan spíttkeyrari!“ Það var
alltaf léttleiki í honum og alltaf
gaman að heimsækja hann og
karlana í Netagerðina, borða
harðfisk á róló, fara á rúntinn
saman, græja hangikjöt, fá há-
karl í bílskúrnum, eða bara
hanga saman og spjalla.
Við munum sakna hans mikið
en minnast góðu stundanna með
hlýju í hjarta.
María, Júlíus, Gunnar
og Þorsteinn.
Gamansemi, stríðni og góðvilji
eru nafnorð sem mér fljúga í hug
þegar ég hugsa til frænda míns.
Þetta er Júlli, kynnti hann sig í
símann þegar dætur mínar svör-
uðu. Og við mig sagði hann
stríðnislega í hvert sinn sem ég
leitaði til hans og vissi ekkert í
minn haus um gengin ættmenni
okkar: Óttalega ertu vitlaus
frændi minn.
Ég kom hins vegar aldrei að
tómum kofunum hjá Júlla
frænda. Oft öfundaði ég hann –
svo það sé nú sagt – af ótrúlegu
minni hans, ekki aðeins á nöfn og
atburði heldur líka ljósmyndir.
Hann gat svei mér þá sett nöfn á
andlit sem áttu uppruna sinn aft-
ur á 19. öld og á augnabliki farið í
fjarlægustu ættfræði-afkima og
tengt saman einstaklinga, lífs og
liðna, með lengri og styttri ætt-
arþráðum.
Af greiðvikni sinni lánaði Júlli
mér eitt sinn skotvopn. Og spurði
kankvíslega: Ætlar þú til rjúpna,
frændi? Löngu síðar var byss-
unni skilað og hafði þá legið ónot-
uð (sem kom ekki öllum á óvart)
og bar þess nokkur merki. Sem
synir frænda tóku ekki allir af
sama jafnaðargeði en faðirinn
kímdi og hafði á orði að líkast til
myndi rjúpnastofninn bera sitt
barr á eftir. Hann var ekki að
erfa hysknina við frænda sinn,
brosti aðeins svo að augun ljóm-
uðu og lúpulegur „veiðimaður-
inn“ varð ögn upplitsdjarfari.
Það er gott að eiga svona
frænda sem skilur.
Jón Hjaltason.
Eimpípan blístrar í síðasta sinn;
sé ég að komin er skilnaðarstund.
Hugstola sleppi ég höndinni þinni.
Handtakið slitnar sem þakkaði kynni,
samvistir allar og síðasta fund.
Sálirnar tengjast við tillitið hinsta
taug sem að slítur ei fjarlægðin blá.
Brenna í hjartnanna helgidóm innsta
hugljúfar minningar samveru-
stundunum frá.
(Erla)
Skilnaðarstundin kom í sjálfu
sér ekki óvænt því smátt og
smátt hafði verið höggvinn þrótt-
ur Júlíusar Kristjánssonar. Hann
var frá unga aldri þrekmaður og
kappsfullur í öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur, bar mikinn
metnað fyrir hönd afkomenda
sinna og var einarður í skoðun-
um, höfðingi í lund og fylgdi mál-
um fast eftir. Hann var ham-
ingjumaður í einkalífi, kvæntist
Ragnheiði Sigvaldadóttur og
voru þau hjón samhent í hverju
því sem þau tóku sér fyrir hend-
ur.
Júlli, eins og hann var ætíð
kallaður, og við vorum bundin
sterkum fjölskylduböndum, og
áttum samvinnu og samskipti um
margt. Um skeið önnuðumst við
fréttaskrif í Mbl. og þá þurfti að
vega og meta hvað fréttnæmt
gæti talist og var Júlli glöggur á
það. Kjöt var tekið á haustin og
sett í reyk. Því fylgdi ýmiss kon-
ar undirbúningur og stúss, svarð-
artekja og þurrkun, kjötið saltað
áður en það var hengt upp og síð-
an þurfti að reikna út kostnað og
deila út. Og hvergi var hangikjöt-
ið betra! Ef leita þurfti aðstoðar
eða álits um eitt eða annað fórum
við til Júlla. Hann var einkar
barngóður og nutu börnin okkar
þess að eiga tal við frænda sinn
því hann sýndi þeim áhuga og gaf
sér tíma til að ræða við þau þegar
í heimsókn var komið. Allar dyr
stóðu okkur opnar og margar
samverustundir höfum við átt við
eldhúsborð þeirra hjóna þar sem
mál voru krufin. Júlli var forvit-
inn að eðlisfari og það vita kenn-
arar að forvitni er forsenda þekk-
ingar. Hann var því hafsjór
fróðleiks um hvaðeina, og fékkst
meðal annars við að skrifa sagna-
þætti sem við fengum oft að lesa
yfir áður en frá var gengið. Sum-
ir þeirra hafa birst í tímaritinu
Súlum.
Netagerð var Efstakotsmönn-
um í blóð borin og þjónustusvæði
þeirra náði vítt um Norðurland á
síldarárunum og vinnutíminn því
oft langur. Með stækkandi veiði-
skipum breyttust veiðarfærin og
vakandi auga þurfti til að fylgjast
með þróuninni. Júlíus stýrði
þessu af leikni og á netaverk-
stæðinu fylgdust menn með afla-
brögðum og vel var á móti gest-
um tekið í kaffisopa og spjall.
Júlli tók að sér stundakennslu í
sjóvinnu við grunnskólann á Dal-
vík, hann hafði mikla ánægju af
kennslunni og naut þess að vera
innan um unga fólkið. Þegar
stofnuð var skipstjórnarbraut við
framhaldsdeild Dalvíkurskóla
tók hann að sér kennslu í sigl-
ingafræði og sjómennsku. Þar
var markvert starf unnið og lagði
Júlíus ríkulega af mörkum til
þess. Hann var kappsfullur við
uppbyggingu námsins og studdi
nemendur sína vel. Þeir skyldu
ekki vera eftirbátar annarra
skólagenginna sjómanna. Kunna
flestir þeirra honum miklar
þakkir fyrir og hafa sýnt honum
ræktarsemi.
Við leiðarlok er Júlíusi þökkuð
samfylgdin og fjölskyldu hans
færðar innilegar samúðarkveðj-
ur. Guð blessi minningu Júlíusar
Kristjánssonar.
Anna Bára og Trausti.
Látinn er á Dalvík Júlíus
Kristjánsson netagerðarmeist-
ari, níræður að aldri.
Ef skyggnst er níutíu ár aftur í
tímann var kreppan mikla í al-
gleymingi og Morgunblaðið skýr-
ir frá, að litlir kærleikar séu með
Þjóðverjum og Frökkum þrátt
fyrir Versalasamingana, og Bret-
ar og Bandaríkjamenn deila um
eignarrétt á Suðurskautinu. Allt
er þetta kunnuglegt nú sem þá,
en norður við Íshaf þar sem
drengur fæddist 16. september
1930 var allt friðvænlegra enda
þótt kreppan setti sitt mark eins
og allsstaðar.
Genginn er mætur maður og
góður, Júlli með farsælt líf að
baki, hann leggst til hvíldar í sátt
við samtíð sína. Fyrsta minning
mín um Júlla og Ragnheiði er úr
Karlsbrautinni, þar bjuggu þau
hjón á neðri hæðinni hjá Kidda
frænda og ég, ekki há í loftinu,
var þar stundum á ferð. Það er
svo langt síðan að allir dagar
voru þá sólardagar. Börn gengu
út og inn í hús þorpsins í dentíð.
Stundum er sagt að heilt þorp
þurfi til að ala upp barn. Þeir
voru margir sem ólu mig og mína
kynslóð upp, gildir einu hvort
nafnið var Stebbi, Beii, Árni,
Bommi eða Júlli, eða hvort kon-
urnar hétu Gróa, Ranka, Alla eða
Óla. Með börnunum var fylgst,
einkum þeim sem slöngruðu um
á bryggjunum og ekki ósjaldan
komu köllin: – Ætlarðu ekki að
fara að hafa þig heim, komdu þér
upp af Garðinum. Garðurinn var
hættulegastur og þar voru oftar
en ekki netagerðamenn að störf-
um sem gáfu gætur að umhverfi
sínu.
Júlli var barn sinnar byggðar
og áhugamaður um sagnfræðileg
efni, einkum og sér í lagi sögu
Svarfaðardals og byggðar á
Böggvisstaðasandi og lagði mikið
af mörkum til varðveislu sögu-
legs efnis og minja. Um það eru
aðrir færari að tíunda en ég.
Hann kom með miklum krafti og
áhuga að Sögu Dalvíkur, Héraðs-
skjalasafni Svarfdæla og Minja-
safninu á Hvoli svo eitthvað sé
nefnt. Og honum þótti eins og
fleirum að lítil rækt væri lögð við
varðveislu gamalla húsa á Dalvík.
Nýibær bjargaðist þó, ugglaust
Júlla verk. Það er aldrei þakkað
eins og vert er þegar áhugfólk
beinir tíma sínum og kröftum að
því, að halda til haga alþýðlegum
fróðleik og menningu genginna
kynslóða. Ef slíkra manna nyti
ekki við værum við fátækari en
ella.
Hann hafði áhuga á því sem ég
var að gera og tengdist sögu Dal-
víkurbyggðar, hann las handrit
og skrifaði formála að minni
fyrstu bók sem fjallaði um Hans
Baldvinsson. Og Júlli fylgdist
alla tíð með því hvað ég var að
bardúsa og studdi mig með ráð-
um og dáð, lánaði mér Nýjabæ
sumar eftir sumar. Þakkir fyrir
það fylgja honum upp á astralpl-
anið. Hann var alltaf hjálpfús og
taldi ekki eftir sér að skjótast til
Akureyrar með strandaglópa úr
skóla á langa Róvernum sem fór
allt.
Júlli er nú lagður til hinstu
hvíldar í faðmi sinnar sveitar
undir leiftrandi litadýrð Bögg-
visstaðafjalls, sem nú skartar
sínu fegursta haustskrúði. Fari
hann í friði og hafi þökk fyrir
samfylgdina.
Ragnheiði, sonunum og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég einlæg-
ar samúðarkveðjur og guðsbless-
un.
Anna Dóra Antonsdóttir.
Hniginn er halur
háaldraður
þekkur þegn
þjóðar sinnar.
Langþráð hvíld
og ljúf er fengin
frá þessu lífi
á svölu hausti.
(H.Z.)
Í dag er til moldar borinn frá
Dalvíkurkirkju Júlíus Kristjáns-
son, framkvæmdastjóri, neta-
gerðarmeistari og kennari. Vin-
átta okkar hjóna við Júlíus og
Ragnheiði konu hans hófst fyrir
áratugum og aldrei hefur borið
skugga þar á. Júlli eins og hann
var af flestum kallaður hefur nú
lokið dagsverki sínu. Hann var
um margt fjölhæfur og einstakur
maður. Hann lagði gjörva hönd á
ýmis störf um dagana og farn-
aðist vel með allt sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann hafði mik-
inn metnað fyrir sína hönd og
ekki síður annarra. Allir áttu að
gera sitt besta og átti ekki að
þurfa að orðlengja það frekar.
Eitt af því sem Júlli lagði fyrir
sig var kennsla (við Dalvíkur-
skóla og Skipstjórnardeildina á
Dalvík). Hvernig kennari ætli
Júlli hafi verið? Ég held að hann
hafi verið kennari af Guðs náð.
Hann gerði kröfur til nemenda
sinna og ætlaðist til að þeir legðu
sig alla fram og næðu árangri. Ef
það gekk ekki eftir tók Júlli þá í
aukatíma og hætti ekki fyrr enn
viðunandi árangur náðist. Júlli
var skipstjórnarlærður og hafði
alla tíð mikinn áhuga á sjó-
mennsku, aflabrögðum og öllu
sem að sjómennskunni laut.
Hann var framkvæmdastjóri og
einn eigenda Netagerðar Dalvík-
ur í áratugi ásamt fimm öðrum
heiðursmönnum. Alla skipstjórn-
artíð Vigfúsar. R. (Ninna) þjón-
ustaði Netagerðin útgerðina sem
hann starfaði fyrir og var sú
þjónusta ávallt til fyrirmyndar.
Oftast þegar að landi var komið
lagði Ninni leið sína í kaffi og
spjall á Netagerðina til þessara
heiðursmanna sem þar störfuðu
og naut samvista við þá. Í minn-
ingu Ninna er eins og pólitíkina
hafi stundum borið á góma í
þessu spjalli. Trúi hver sem vill.
Áhugi Júlla á mönnum og mál-
efnum var mikill. Hann var mjög
ættfróður og rak sjaldan eða
aldrei í vörðurnar í þeim efnum.
Oft leitaði ég í smiðju hans með
ættfræði og margt fleira, aldrei
kom ég að tómum kofunum og
aldrei gekk ég bónleið frá búðum.
Júlli hafði unun af tónlist, var
mjög músíkalskur og söngmaður
góður. Hann spilaði á harmon-
ikku og spilaði oft á dansleikjum í
gamla daga. Júlli var mikill húm-
oristi og átti létt með að koma
auga á spaugilegu hliðarnar á
mönnum og málefnum.
Margar minningar hrannast
upp þegar komið er að kveðju-
stund. Ferð okkar í Fjörður,
gangan mikla yfir í Þorgeirs-
fjörð. Ferðin á Langanesið, gist-
ing á Raufarhöfn. Kvöldin þegar
gripið var í nikkuna. Samveru- og
lærdómsstundir yfir myndaal-
búmum og margt fleira sem er of
langt að telja upp hér.
Þegar góður vinur lýkur veg-
ferð sinni héðan er okkur ljúft að
þakka samfylgdina, vináttuna og
allar góðu stundirnar.
Elsku Ragnheiður, við send-
um þér og strákunum ykkar Sig-
valda, Kristjáni, Ásgeiri og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Siglir sævanur
sínu fari
beint í naust
á Sumarströndum.
Fagna í fjöru
feginshugar
ástvinir áður
á undan farnir.
(H.Z.)
Svanhildur Árnadóttir og
Vigfús R. Jóhannesson
(Svansa og Ninni).
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Okkar heittelskaða dóttir, systir og
barnabarn,
ALDÍS ÞÓRÐARDÓTTIR,
Dvergagili 40, Akureyri,
lést á heimili sínu í faðmi fjölskyldunnar
sunnudaginn 27. september.
Í ljósi aðstæðna verða einungis nánustu aðstandendur
viðstaddir útför hennar. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
barnadeild SAk.
Þórður Vilhelm Steindórsson Rakel Hermannsdóttir
Indriði Atli Þórðarson
Jón Vilberg Böðvarsson
Steindór Ólafur Kárason Jóna Þórðardóttir
Sigurlaug Guðmundsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR GRÍMSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir 27. september.
Útför fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 7. október klukkan 13
að viðstöddum nánustu aðstandendum sökum aðstæðna í
þjóðfélaginu.
Starfsfólki á Eirarholti sendum við sérstakar þakkir fyrir góða
umönnun sl. þrjú ár.
Guðrún Ólafsdóttir Steinar Stefánsson
Óli Svavar Ólafsson
Hafþór Ólafsson Áslaug Leifsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, tengdasonur og afi,
VILHJÁLMUR JÓN GUÐBJARTSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
fimmtudaginn 24. september. Útförin fer
fram frá Seljakirkju fimmtudaginn 8. október
klukkan 13.
Allir eru velkomnir og jafnframt verður athöfninni streymt á
www.seljakirkja.is.
Jóhanna Sigríður Guðjónsdóttir
Dröfn Vilhjálmsdóttir Elfar Úlfarsson
Guðjón Vilhjálmsson Rebekka Sif Kaaber
Símon Elvar Vilhjálmsson Bryndís Einarsdóttir
Símonía K. Helgadóttir
Alexander, Ósk, Vilhjálmur Jón, Jóhanna Inga,
Bára Margrét, Eva Sóley
Elsku eiginkona mín, móðir, dóttir,
tengdadóttir og systir,
ANNA JÓNA JÓNSDÓTTIR,
Kjarrhólma 18,
varð bráðkvödd á heimili sínu laugardaginn
19. september. Útför hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Hilmar Einarsson
Kristín Heiða Eyþórsdóttir Rúnar Guðjón Svansson
Halla Margrét Hilmarsdóttir
Sigurlína Kristín Schewing Eliasdóttir
Einar Erlendsson Elín Margrét Höskuldsdóttir
Sigurður Kr. Scheving
Jón Þór Jónsson Anna Linda Sigurgeirsdóttir
Ragnheiður Jónsdóttir Guðbjartur Pétursson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HELEN ÞORKELSSON
sjúkraliði,
Víðilundi 24, Akureyri,
lést á SAK þriðjudaginn 29. september.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 12.
október klukkan 13.30. Í ljósi aðstæðna í samfélaginu munu
einungis nánustu ættingjar vera viðstaddir. Athöfninni verður
streymt á FB-síðunni Jarðarfarir í Akureyrarkirkju - beinar
útsendingar.
Jóhann Björgvinsson Ásthildur Sverrisdóttir
Erla Björg Þorkelsson
Halla B. Þorkelsson Sigurður G. Sigurðarsson
Emma Agneta Björgvinsd.
Ásta Hrönn Björgvinsdóttir Guðjón Steinþórsson
ömmubörn og langömmubörn