Morgunblaðið - 05.12.2020, Side 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2020
✝ Guðlaug Má-rusdóttir fædd-
ist á Fyrirbarði í
Fljótum 5. nóv-
ember 1926. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Siglu-
fjarðar 19. nóv-
ember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
urbjörg Jónas-
dóttir, f. 26.5. 1888,
d. 6.9. 1958, og Márus Ari Sím-
onarson, f. 3.8. 1879, d. 14.4.
1968.
Samfeðra bróðir Guðlaugar
var Símon, f. 3.10. 1902, d.
22.10. 1985, móðir Símonar hét
Anna Jóhannsdóttir, d. 1913.
Alsystkini Guðlaugar voru sex:
Guðbergur Jónas, f. 11.1. 1909,
d. 24.1. 1982, Friðrik Guð-
laugur, f. 8.8. 1910, d. 2.1.
1997, Hallgrímur Elías, f. 6.11.
1913, d. 24.6. 1998, Björgvin
Abel, f. 5.11. 1916, d. 13.11.
1993, Zophonías Magnús, f.
23.12. 1919, d. 18.2. 2014, Sól-
veig Guðbjörg, f. 1.12. 1923, d.
29.8. 1998.
Guðlaug giftist hinn 15.3.
1946 Jóni Kort Ólafssyni, f.
15.8. 1921, d. 26.11. 2000. For-
Lauga lauk barnaskólanum í
Fljótum með hæstu einkunn og
fór í Húsmæðraskólann á
Löngumýri. Hún sagði oft: „Ég
hefði viljað læra til ljósmóður.“
Fyrsta launaða starf Laugu
var að vinna hjá Hallgrími
bróður sínum við klæðasaum.
Starfaði síðan um nokkurt
skeið á Hóli á Siglufirði og
einnig við síldarsöltun á síld-
arárunum. Með uppeldi, bú-
störfum og fiskvinnslu rak hún
mötuneyti til fjölda ára. Starf-
aði við símstöðina í Haganesi í
nokkur ár, var gjaldkeri í slát-
urhúsi Fljótamanna sem og í
almennum störfum, einnig
starfaði hún í félagsheimili
Fljótamanna á Ketilási.
Lauga starfaði í tugi ára í
Kvenfélaginu Framtíðinni í
Fljótum og var gerð að heið-
ursfélaga á 80 ára afmæli þess
árið 2019. Í mörg ár var hún í
Briddsfélagi Siglufjarðar.
Lauga tók þátt í fjölda Íslands-
móta í bridds og vann til fjölda
verðlauna og síðustu verðlaun-
in vann hún 92 ára gömul.
Guðlaug verður jarðsungin
frá Siglufjarðarkirkju í dag, 5.
desember 2020, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Útförinni verður streymt á
slóð frá facebook og öllum vel-
komið að fylgjast með henni.
Stytt slóð á streymið:
https://tinyurl.com/y2wsa9w7
Virkur hlekkur á streymi
https://www.mbl.is/andlat
eldrar Jóns Korts
voru þau Jórunn
Stefánsdóttir, f.
27.7. 1879, d. 4.9.
1968, og Ólafur
Jónsson, f. 17.3.
1868, d. 7.7. 1948.
Börn Guðlaugar
og Jóns eru: 1) Jón-
ína Elísabet, f.
30.6. 1946, maki
Þórir Her-
mannsson og eiga
þau þrjú börn. 2) Stefanía, f.
29.7. 1947, maki Snorri Everts-
son og eiga þau þrjú börn. 3)
Kári, f. 6.8. 1949, d. 10.2. 2018,
átti fimm börn. 4) Björk, f. 15.8.
1951, maki Jón Sigurbjörnsson
og eiga þau fjögur börn. 5)
Gyða, f. 6.12. 1955, maki Pétur
Stefánsson og eiga þau þrjú
börn. 6) Erla, f. 9.10. 1962, á
þrjú börn. Fósturbörn eru Elsa
H. Jónsdóttir, f. 9.10. 1944,
maki Björn Einarsson, f. 4.5.
1937, d. 19.9. 2020, og börn
þeirra eru fjögur. Ari Már Þor-
kelsson, f. 16.1. 1948, unnusta
Ólöf Pálsdóttir og á hann tvö
börn. Ómar Ólafsson, f. 24.5.
1951, d. 4.8. 2002, eftirlifandi
maki Rannveig Pétursdóttir og
börn þeirra eru tvö.
Í dag kveðjum við móður
mína, Laugu frá Haganesi, sem
andaðist 19. nóvember síðastlið-
inn, eftir erfið veikindi síðustu
árin. Mamma var góð kona sem
ekki mátti neitt aumt sjá en gat
verið ákveðin og skapstór ef
henni fannst illa vegið að sér eða
sínum nánustu. Þessu eðlisfari
hennar kynntist ég vel þegar
strákarnir mínir á sínum yngri
árum voru hjá henni og pabba í
Haganesi í góðu yfirlæti flest
sumur. Ég minnist þess oft
hversu mikilli verndarhendi hún
hélt yfir þeim þegar að þeim var
sótt og var hún þá ávallt fyrst til
að verja þá. Mamma var kapp-
söm við vinnu og smitaðist það
til strákanna sem notið hafa
þess eftir að þeir fóru að standa
á eigin fótum.
Oft var gripið í spil þar sem
reynir mikið á skoðanaskipti
manna í milli og veit ég að ungu
drengirnir höfðu mikið gaman af
líflegum skoðanaskiptum þeirra
hjóna um framgang spilsins og
ekki vantaði keppnisskapið. Til
eru ótal spil sem rakin eru aftur
og aftur mönnum til ánægju um
eftirminnilega spilamennsku í
Haganesi. Mesta skemmtun
mömmu á efri árum eftir að erf-
iðri vinnuævi lauk var að spila
brids. Til eru margar ógleyman-
legar frægðarsögur af henni og
Birki, sem spiluðu á fjölmörgum
mótum innanlands sem utan og
ávallt var mikil gleði við völd.
Allt frá því að pabbi dó árið 2000
spilaði mamma við Óla og hafði
hann mikið gaman af keppnis-
skapi hennar sem smitaði alltaf
allan spilasalinn og ekki var
verra ef góðum árangri var náð.
Við Jón áttum ógleymanleg
ferðalög með mömmu og pabba
bæði innanlands og erlendis sem
við viljum nú þakka fyrir að leið-
arlokum. Allt frá því að ég flutti
til Siglufjarðar árið 1971 hefur
Haganes verið eins og okkar
annað heimili. Sameiginlegur
áhugi á bridge, heyskap og sjó-
mennsku tengdi okkur vel sam-
an og geymir góðar minningar.
Við þökkum mömmu sam-
fylgdina í gegnum lífið og vitum
að nú líður henni vel í faðmi ást-
vinanna sem hún hafði saknað.
Elsku besta mamma mín.
Takk fyrir allar góðu samveru-
stundirnar. Takk fyrir um-
hyggju þína gagnvart strákun-
um mínum og takk fyrir að vera
mamma mín.
Björk.
Elsku mamma mín, í dag kveð
ég þig af þessu jarðvistarsviði
með þakklæti og hlýhug. Þú
fæddist í torfbæ og þegar þú
lagðist til svefns þegar frost var
úti voru naglarnir úr þakinu oft
hrímaðir eða frosnir í loftinu.
Gluggarnir einfaldir og því oft
með myndir af dansandi frost-
rósum eða bara þykkur klaki á
rúðunum. En eins og þú sagðir:
„Ég ólst upp við mikla fátækt en
alltaf var til nógur matur handa
okkur og mikil umhyggja sem
við fengum.“ Einnig var systk-
inakærleikur mikill hjá ykkur
systkinunum. Reynt var að hafa
betri mat á jólunum en lítið var
um gjafir nema kannski þær
sem not væri fyrir eins og til
dæmis sokkapar eða einn spila-
stokk. Þú talaðir um að þessi
spilastokkur hefði verið notaður
allt árið og spilin hefðu verið
orðin mjög snjáð eftir mikla
notkun í spilamennsku og köpl-
um.
Helst var spilað fram á morg-
un. Oftar en ekki kom fjórði að-
ilinn til að spila vist eða bridds,
en oft spiluðum við bara tvær,
eða vorum í kappi með að vinna
hvor aðra í að láta kapla ganga
upp. Stundum eða kannski oft-
ast fékk pabbi alveg að finna
fyrir því hversu tapsár þú varst í
spilunum. Svona til að kæla leik-
inn lagði hann stundum spilab-
unkann frá sér rólega, jú og
stundum var honum hreinlega
grýtt á borðið og þá labbaði sá
gamli út til að ganga hringinn í
kringum húsið til að kæla niður
atburðarásina. Síðan var haldið
áfram að spila. Síðast spiluðum
við á þessu ári og keppnisskapið
var enn við lýði þó svo að úthald-
ið og heilsan hefði vinninginn.
Þú varst svo ungleg og
skemmtileg móðir, oft fórum við
á rúntinn saman, bara til að
keyra um í sveitinni og sjá allt
og ekkert. En aðallega til að
vera saman. Spiluðum tónlist og
ég söng og þú trallaðir undir það
síðasta og við skemmtum okkur
konunglega. Síðustu bílferðina
fórum við inn í Fljót 22. ágúst í
ár. Þú varst svo ægilega ánægð
og þakklát fyrir þessa bílferð,
sagðir að þetta væri nú meiri
munurinn og stytti þvílíkt dag-
inn fyrir þér því þú vildir alls
ekki vera inniliggjandi á Heil-
brigðisstofnun Siglufjarðar,
enda pakkaðir þú oft niður og
varst að koma heim, hafðir ekk-
ert þarna inni að gera. Ekki
vissum við að þetta væri síðasta
bílferð okkar saman í bili, né
heldur næstsíðasta heimsóknin í
september og að Covid 19 mundi
ryðjast svona inn í þjóðfélagið
og allt yrði lokað. Mikið þótti
mér það hræðilega erfitt að vita
af þér án ástvina eftir að þú
dast, því bannað var að koma til
þín. Við náðum að tala saman í
síma einu sinni og þá heyrði ég
hversu veik þú varst orðin. Eftir
langþráða bið hittumst við. Mik-
ið sem við báðar vorum glaðar
og fallegu strokurnar þínar á
kinnar mér og brosið sem ég
fékk mun seint gleymast.
„Loksins ertu komin til mín mín,
elsku Erla mín, ég er búin að
bíða svo lengi eftir þér.“ Síðan
kom hræðslusvipur á þig og óör-
yggi með næstu setningu: „Er
ekki allt læst hérna, hvernig
komstu inn?“ Einnig hinar setn-
ingarnar frá þér munu lifa
áfram í minningunni.
Með þakklæti, virðingu og
sorg í hjarta kveð ég þig elsku
mamma mín, takk fyrir sam-
veruna, hvíldu í friði, elska þig.
Þín dóttir,
Erla Sjöfn.
Í dag kveð ég mína ástkæru
tengdamóður í hinsta sinn.
Lauga var alltaf glaðlynd með
glettinn húmor og fórnfús. Allt-
af var hún til í að leggja öllum lið
ef eitthvað þurfti að gera og dró
aldrei af sér. Við kynntumst fyr-
ir 38 árum þegar ég kom fyrst í
Fljótin með henni Gyðu minni
og var Lauga þá að sjá um veit-
ingar á hestamannamóti við Ne-
skot. Það var ekki málið að slá
upp veislu fyrir tugi eða hundr-
uð manns. Strax þá geislaði af
henni gleði og glettni og þarna
myndaðist vinskapur til lífstíð-
ar. Stundum lét ég nú reyna á
þennan vinskap þegar við Konni
vorum eitthvað að hesta-stúss-
ast. Eitt sinn misstum við allt
stóðið í æðarvarpið hennar sem
henni var mjög kært en ekki
minntist hún einu orði á það þó
svo ekki hafi það verið henni að
skapi. Nokkrar minningar eru
af ferðalögum okkar erlendis og
þá sérstaklega þegar hún og
Konni komu til okkar í Kaup-
mannahöfn. Við fórum saman í
innkaupaferð til Þýskalands og
einu tilviki þar sem ég þurfti að
stoppa til að skoða vegakortið
skellti hún sér út úr bílnum til
að fá sér sígarettu. Ég tók ekk-
ert eftir því og keyrði í burtu og
skildi hana eftir. Konni sagði
ekki orð þegar ég ók af stað en
svo sá ég hana í baksýnisspegl-
inum á hlaupum. Ég held að hún
hafi hlegið alla leið til Danmerk-
ur.
En bestar eru þó minningarn-
ar frá Haganesi. Þangað var
alltaf gott að koma og var manni
alltaf vel tekið, gleðin og hlýjan
alltaf í fyrirrúmi. Hún var alltaf
drífandi, hélt hlutunum gang-
andi og gerði vistina alltaf
skemmtilega og áhugaverða. Þá
var veiddur silungur og þorskur
í Haganesvíkinni og Lauga
verkaði í salt og reyk og fékk
maður að njóta þess. Manni varð
ekki alltaf svefnsamt því bridds-
inn var spilaður langt fram á
nótt. Ef ég var farinn að slapp-
ast eitthvað þá náði Lauga í smá
koníak til að hressa upp á út-
haldið mitt og spilamennsku.
Hún nær alltaf fyrirgaf mér
sagna-vitleysur eða lélegt útspil
en hló þeim mun meira að vand-
ræðum mínum. Eitt sinn kom ég
með Einar Ólafs og körfubolta-
vini mína úr Val sem allir voru á
besta aldri og reyndum við að
finna rjúpu í Brunnárdal með
Óla Jóns. Ekki sá á rjúpnastofn-
inum eftir þá ferð en mínir menn
og Óli voru tiltækir í bridds.
Fjórir á móti einum spiluðum
fram á nótt en klukkan hálffimm
voru mínir menn farnir að slapp-
ast og fengu þá að heyra það frá
hálf-níræðri konunni. Helvítis
aumingjar eruð þið, hafði Lauga
að orði. Og svo hló hún!
Hú var góð amma. Fyrir börn
okkar var hún tengsl fyrri tíma
við nútímann. Hún kenndi þeim
að lífið væri fyrir þá sem ynnu
fyrir því og þess virði að berjast
fyrir því. Aldrei að gefast upp og
stefna alltaf að sigri en með
gleði og umburðarlyndi að leið-
arljósi.
Haganes verður tómlegra nú
þegar Lauga er fallin frá en
minning hennar og Konna mun
hlýja manni um hjartarætur
þegar maður situr á pallinum í
Haganesi og horfir yfir sveitina
og út á víkina.
Blessuð sé minning Laugu í
Haganesi.
Pétur Stefánsson.
Þegar ég var sendur í sveit
kom fljótlega í ljós að ég var
ekki líklegur til stórræða við bú-
mannsstörfin í Haganesi. Ég
held að ömmu og afa hafi verið
það ljóst frá fyrsta degi. Úr varð
að ég var meira með ömmu í alls
kyns útréttingum. Þá var ég
laus við að brasa með afa, sem
var ekki mjög hrifinn af fram-
taksleysi drengsins. Ég man eft-
ir ferðum á rauða Subaru Justy
um sveitina þegar hún sá um
póstinn. Þá var spiluð segul-
bandsspóla með ABBA og Vi-
ceroy reyktur með örlítilli rifu á
bílstjóraglugganum. Mér þótti
sígarettulyktin góð.
En ég var ekki alveg ónýtur í
sveitinni, ég kunni nefnilega að
spila bridge. Það var skemmti-
legt að spila við ömmu og afa.
Þau skiptust hressilega á skoð-
unum og þótti mér sérstaklega
gaman þegar þau voru makk-
erar því þá var stutt í skrautleg
skoðanaskipti þar sem amma lét
afa hafa það óþvegið. Reyndar
stundum að ósekju. Sagt er að í
eitt skiptið hafi hann staðið upp
frá borðinu og gengið tvo hringi
í kringum húsið á sokkaleistun-
um til að róa sig niður. Síðasta
spil var oft viðkvæðið hjá henni
þegar komið var fram yfir mið-
nætti og allir orðnir dauðþreytt-
ir. Þá tók hún spilin, stokkaði og
gaf. Síðasta spil var margend-
urtekið fram á rauða nótt. Ég
man hana oftar en einu sinni
kveikja í tveimur sígarettum við
úrspilið, svo mikil var innlifunin.
Þá var orðið þungskýjað við
spilaborðið í Haganesi. Hún var
engri lík.
Ég var varla orðinn unglingur
þegar við fórum að sækja Ís-
landsmót í bridge. Við tókum
þátt í Evrópumóti í Hollandi og
bridgehátíð í Kaupmannahöfn. Í
gegnum þessi mót eignuðumst
við marga góða vini. Samhliða
vináttu og gleði í spilunum
mynduðust tengsl á milli okkar
sem voru mér ákaflega mikil-
væg. Yfirleitt heyrðumst við
daglega og þá var tíminn oft
fljótur að fljúga. Samtölin áttu
sér oftast stað undir miðnættið
og gátu staðið vel fram á nótt.
Þá var rætt um spil, matargerð
og það sem helst bar á góma í
samfélaginu – okkur lá ekkert á
í þessum samtölum. Það gat líka
hvesst í okkar samskiptum enda
hvorugt skaplaust en þar átti
hún þó vinninginn að mínu mati
– en það gerðist sem betur fer
ekki oft. Hún var karakter.
Hún bjó á Siglufirði yfir vetr-
armánuðina síðustu 20 árin. Ég
bjó mestmegnis hjá henni þau
10 ár sem ég sat á Alþingi. Það
var kannski ekki heilsusamlegt.
Oftar en ekki beið baunasúpa
með söltuðum síðubitum þegar
ég mætti. Síld og ristað brauð í
morgunmat. Súrsæti kjúkling-
urinn hennar var himneskur, að
ógleymdum camembert-réttin-
um, en hann var oft á boðstólum
er spilamennska stóð fram á
nótt á Hvanneyrarbrautinni. Ef
ekki náðist í þriðja og fjórða
mann í bridge þá börðumst við í
marías og þar voru sýnd alvöru-
tilþrif. Það var alltaf veisla.
Þessar minningar munu allar
lifa og ég segi dætrum mínum
oft sögur af Laugu langömmu.
Þannig lifum við áfram. En mik-
ið var þetta skemmtilegt allt
saman!
Takk fyrir allt elsku amma.
Birkir Jón.
Amma mín var demantur sem
verður aldrei gleymdur.
Ég fyllist stolti yfir því hvað
amma mín var góð og kraftmikil
kona. Það er svo margt sem hún
hefur kennt manni að ef skrifuð
væri bók um það veit ég ekki á
hvaða fjögurra stafa blaðsíðu
bókin myndi enda.
Ég hef dálítið gaman af því að
vitna í þá tíma þegar ég var á
lokaárinu mínu við fjölmiðla-
tækni í Borgarholtsskóla. Þá var
lokaverkefnið heimildarmynd
og frjálst val um viðfangsefni
myndarinnar.
Ég sagði við kennarann minn:
Ég hugsa að ég geri mynd um
ömmu mína!
Kennarinn:
Pétur, „come on“, heldurðu
að þú sért sá fyrsti sem gerir
mynd um ömmu sína eða afa?
Ef amma þín er eitthvað
öðruvísi en aðrir, geturðu þá
lýst henni fyrir mér í einni setn-
ingu?
Pétur:
Ég get allavega sagt þér það
að hún labbar um landið sitt með
viceroy-sígarettu í munnviki,
æðardúnspoka í annarri hend-
inni og haglabyssu í hinni.
Og ef það er ekki nóg þá er
hún margfaldur meistari í
bridge og menn af öllum stétt-
um hneigja sig fyrir henni!
Kennari:
Jahá segirðu… Ég held að
þetta sé talsvert stærra verkefni
en lokaverkefni í menntaskóla…
Hvíldu í friði amma mín og
minning þín er ávallt geymd í
hjarta mínu.
Þinn dóttursonur,
Pétur Már Pétursson.
Þegar maður hugsar til ömmu
í Haganesi er svo margt sem
kemur upp í hugann. Þetta var
svo ótrúlega stórbrotin kona.
Tímarnir sem hún er búin að
lifa, fædd árið 1926 í torfbæ í
Fljótum. Það er erfitt að ímynda
sér lífið á þessum tíma en ég veit
að það var oft erfitt og þröngt í
búi í einangraðri sveit sem
Fljótin voru. Oft var úr litlu að
moða og er mér minnisstætt
þegar hún sagði mér að þegar
hún var svöng hefði hún oft
fundið kartöflur í kartöflugarð-
inum sem hefðu orðið eftir eða
þegar hún fór á skíðum í skólann
því þá var nú ekkert verið að
skutla og skíðin notuð til að
ferðast á milli staða á veturna og
gengið eða farið á hestum á
sumrin. Hvað tímarnir hafa
breyst.
Ég kom oft í Haganes sem lít-
il stelpa enda í sveit hjá systur
hennar, henni Sollu á Minni-
Reykjum. Það var alltaf mikil
upplifun og alltaf tekið jafnvel á
móti mér bæði af ömmu og afa.
Amma var ákveðin kona og var
ekkert að leyna skoðunum sín-
um og mér fannst alltaf svo
kostulegt hvað hún gat notað
mörg blótsyrði í einni setningu,
„þetta er nú meiri djöfulsins,
bölvaður, andskotans, helvítis
fæðingarhálfvitinn“ ef henni
mislíkaði við einhvern.
Spilin voru náttúrlega hennar
ástríða í lífinu. Ef eldhúsborðið í
Haganesi gæti talað þá væri frá
mörgu að segja, allt fólkið sem
hefur setið þar til borðs, borðað,
spjallað, spilað, væri það án efa
efni í margar sjónvarpsseríur.
Það sem mér fannst einna
merkilegast var hve mikið var
hægt að rífast yfir spilinu þegar
það var búið. Þá var spilið rakið
og ef einhver sagði vitlaust, þá
varð allt vitlaust eftir á. Síðan
var bara gefið upp á nýtt eins og
ekkert hefði ískorist. Eftir að ég
komst á fullorðinsár og lærði
undirstöðuatriðin í bridds hlotn-
aðist mér sú ánægja að spila við
ömmu.
Ég fyllist mikilli lotningu við
þessa minningu því hvernig hún
gat vitað hvað allir voru með á
hendi eftir nokkrar sagnir og
spilað úr engu, alveg sama hvað
hún var með marga punkta, hún
gat alltaf sagt og tvö lauf er
örugglega sögn sem kom ekki
oft hjá henni, alla vega aldrei
þegar ég spilaði við hana. Sem
betur fer horfði hún framhjá
briddsleikni minni og við áttum
mjög skemmtilegar stundir við
spilaborðið. Við ákváðum einu
sinni að prófa hvað hún myndi
geta spilað lengi þangað til hún
segði að nú væri komið nóg,
klukkan var langt gengin fjögur
um nóttina þegar ég sagði stopp,
þá var amma 89 ára.
Þessi harðduglega kona er nú
öll og eftir stendur fullt af minn-
ingum um sterka konu, minn-
ingar um yndislega ömmu sem
maður bar mikla virðingu fyrir.
Elsku amma takk fyrir allt.
Eva S. Káradóttir.
Þá er þessi elska farin yfir í
sumarlandið. Hún verður hvíld-
inni fegin, en alltaf er nú sárt að
kveðja. Minningarnar um kraft-
mikla og góða ömmu sitja eftir
og þakklæti fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman og
þá sérstaklega í sveitinni og við
spilaborðið. Já, þakklæti er það
sem kemur mest upp í hugann,
þegar við hugsum til baka. Skil-
yrðislaust traust sem við feng-
um bæði hjá ömmu og afa í öll-
um störfum í sveitinni, þótt við
hefðum nú ekki aldur til að
Guðlaug
Márusdóttir
HINSTA KVEÐJA
Langamma Lauga var
rosalega góð kona og
hjartahlý. Hún gaf okkur
alltaf gott að borða þegar
skottuðumst yfir túnið í
heimsókn í Haganes. Við
söknum langömmu rosa-
lega mikið. En vitum að
langafi Konni er rosalega
glaður að nú séu þau saman
að eilífu.
Auður Björk og
Guðrún Halldóra.
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744