Morgunblaðið - 05.12.2020, Side 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2020
✝ Páll Péturssoná Höllustöðum
í Blöndudal, bóndi,
fyrrverandi
alþingismaður og
ráðherra, fæddist
17. mars 1937.
Hann lést á Land-
spítalanum þann
23. nóvember 2020.
Páll var sonur
hjónanna Péturs
Péturssonar, f.
1905, d. 1977, og Huldu Páls-
dóttur, f. 1908, d. 1995. Systk-
ini Páls: Már, f. 1939, d. 2020,
Hanna Dóra, f. 1941, og Pétur
Ingvi, f. 1947.
Eiginkona Páls er Sigrún
Magnúsdóttir, f. 1944, fv. al-
þingismaður og ráðherra. For-
eldrar hennar: Magnús Schev-
ing, f. 1909, d. 1986, og Sólveig
Vilhjálmsdóttir, f. 1900, d.
1978. Fyrri eiginkona Páls var
Helga Ólafsdóttir, f. 1937, d.
1988. Foreldrar hennar: Ólafur
Þ. Þorsteinsson, f. 1906, d.
1989, og Kristine Þorsteinsson,
f. 1912, d. 2001.
Liljendal Hólmgeirssynir; 2)
Ragnhildur Þóra Káradóttir, f.
1975. Sambýlismaður: Massimi-
liano Polli. Dóttir: Melkorka
Elea Polli.
Páll lauk námi við
Menntaskólann á Akureyri
1957 og hóf búskap á Höllu-
stöðum. Páll gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum innan héraðs,
sat í hreppsnefnd Svínavatns-
hrepps og var formaður Karla-
kórs Bólstaðarhlíðarhrepps um
skeið. Vann hann einnig að
hagsmunum hestamanna og
var formaður Hrossarækt-
arsambands Íslands 1974 og
1980. Þá kom Páll að stofnun
Textílmiðstöðvar Íslands á
Blönduósi.
Páll var kjörinn á Alþingi ár-
ið 1974. Hann sat á þingi í 29
ár og var formaður þingflokks
framsóknarmanna 1980-1994.
Hann var kosinn til starfa í
fjölda nefnda á vegum Alþing-
is, sat í Norðurlandaráði 1980-
1991 og var í tvígang forseti
ráðsins. Þá var hann fyrsti for-
maður Vestnorræna ráðsins.
Páll sat í flugráði og í stjórn
Landsvirkjunar.
Páll var félagsmálaráðherra
í tvö kjörtímabil 1995-2003 og
hafði sem ráðherra forgöngu
um margvíslega lagasetningu
og breytingar á lögum. Má
nefna breytingar á sveit-
arstjórnarlögum, vinnulöggjöf-
inni, húsnæðismálum og lögum
er vörðuðu jafnréttismál, þar á
meðal lög um foreldra- og
feðraorlof. Náttúruvernd var
honum einnig hjartfólgin.
Páll átti sterkar rætur í
Blöndudalinn, undi sér best við
búskap á Höllustöðum og leit
fyrst og fremst á sig sem
bónda, þótt hann tæki að sér
ýmis önnur störf. Hafði hann
yndi af hrossum frá blautu
barnsbeini. Lengst af samein-
uðust hugðarefni hans í göng-
um á Auðkúluheiði þar sem
hann var í nánd við hross,
kindur og náttúruna, í fé-
lagskap vina og sveitunga.
Páll verður jarðsunginn frá
Blönduóskirkju í dag kl. 13, að
viðstöddum nánustu aðstand-
endum. Athöfninni verður
streymt, stytt slóð:
https://tinyurl.com/yy6gqkqp
Virkan hlekk má nálgast á
https://www.mbl.is/andlat
Jarðsett verður í heimagraf-
reit að Guðlaugsstöðum í
Blöndudal.
Börn Páls og
Helgu eru 1) Krist-
ín, f. 1960. Maki:
Birkir Hólm Freys-
son. Börn: Helgi
Páll Gíslason og
Ólafur Freyr,
Hulda Margrét,
Bragi Hólm og
Pétur Sigurður
Birkisbörn. Barna-
börn: Freyja Sóley
Daníelsdóttir og
Sigríður Kristín Ólafsdóttir; 2)
Ólafur Pétur, f. 1962. Maki:
Ragnheiður Inga Þórarins-
dóttir. Börn: Helga Kristín,
Hildur Þóra, Katrín Unnur og
Karl Hákon. Barnabörn: Ólafur
Páll Gunnarson og Hákon Þrá-
inn Jónsson 3) Páll Gunnar, f.
1967. Maki: Signý Marta Böðv-
arsdóttir. Börn: Sigurður Páll,
Böðvar Bragi, og Helga Signý,
Oliver Ómarsson og Arnór
Harðarson.
Stjúpdætur Páls og dætur
Sigrúnar: 1) Sólveig Klara
Káradóttir, f. 1971. Synir Sól-
veigar: Kári Liljendal og Karl
Páll var kletturinn í stórfjöl-
skyldunni. Til hans leituðu allir
þegar þeir voru í vanda en jafn-
framt var hann fyrstur til að fá
góðu fréttirnar. Hann minnti því
oft meira á suður-ítalskan fjöl-
skylduföður en bónda að norðan.
Missir okkar allra er mikill, því að
akkerið er farið.
Páll kom inn í líf mitt þegar
hann kvæntist móður minni og
lagði í það hlutverk að taka að sér
þrjár unglingsstúlkur. Ég var rétt
við það að veikast af svokallaðri
unglingaveiki og allir þeir sem
hafa reynslu af því ástandi geta
rétt ímyndað sér þá sviðsmynd!
En sem reyndur fjölskyldufaðir
reyndi hann ekki að ganga í stað
föður heldur studdi við okkur þar
til unglingaveikin var yfirstaðin.
Við Páll náðum vel saman þeg-
ar við tókum langar umræður um
Njálu og aðrar Íslendingasögur
við eldhúsborðið. Hann var haf-
sjór af fróðleik og kunni því sem
næst allar Íslendingasögurnar ut-
anbókar. Við rökræddum um per-
sónur þeirra og jafnvel þær sem
komu bara fram í einni eða örfáum
setningum, það þótti okkur hvað
skemmtilegasta viðfangsefnið.
Þessar stundir voru ávallt
skemmtilegar og þroskandi. Oft
fóru umræðurnar út í stjórnmál
eða sögur af sveitungum og ætt-
fræði, enda var Páll óendanlegur
brunnur af skemmtilegum sögum
og visku. Hann fræddi mig og fjöl-
skyldu mína um íslenska menn-
ingu, allt frá Íslendingasögum til
nútímans.
Páll var merkilegur einstak-
lingur á svo margan hátt og slík-
um manni er erfitt að lýsa í stuttri
grein. Ég er honum ævarandi
þakklát fyrir öll jólin okkar sam-
an. Það eru ekki margir sem deila
aðfangadagskvöldi með fyrrver-
andi eiginmanni konu sinnar, en
það gerði Páll – ekki síst fyrir mig.
Í næstum þrjátíu ár áttum við öll
saman yndisleg jól. Með þessu
sýndi hann mér hvað það þýðir að
vera fullorðinn og þroskaður ein-
staklingur. Manni mínum þótti al-
veg einstakt að þótt Páll væri
maður sterkra skoðana, virti hann
viðhorf annarra, sem og ólíka ein-
staklinga.
Páll og mamma stofnuðu sitt
heimili í Reykjavík, sem að mörgu
leyti minnti á opið og gott sveita-
heimili – hús sem varð miðstöð
fjölskyldunnar fyrir sunnan.
Höllustaðir voru auðvitað alla tíð
meginstöðin hjá Páli og þar
dvöldu þau mamma mikið á sumr-
in. Melkorka, dóttir mín, varði
mörgum sumrum með þeim á
Höllustöðum og naut frelsisins í
sveitinni og fékk auk þess góða
æfingu í íslensku. Þá bjó hún hjá
þeim í Reykjavík í tæp fjögur ár á
meðan hún stundaði nám í MH.
Enn á ný gáfu þau henni tækifæri
til að kynnast Íslandi betur og
læra íslenskuna sem og bók-
menntirnar okkar, enda hafa Ís-
lendingasögurnar einnig heillað
hana og segja má að hún hafi líka
fengið bakteríuna!
Við mæðgur reyndum að hraða
för heim til Ísland til að geta kvatt
Pál en vegna Covid-19 vorum við í
sóttkví þegar hann kvaddi.
Minningarnar um jólin, sumrin
í sveitinni og samræðurnar við
eldhúsborðið munu ávallt lifa með
okkur.
Hvíl í friði kæri Páll.
Ragnhildur, Massimiliano
og Melkorka, Cambridge.
Kynni mín af Páli tengdaföður
mínum hófust fyrir 20 árum þegar
ég kynntist Páli Gunnari syni
hans.
Páll tók ákaflega vel á móti mér
og strákunum mínum sem ég kom
með í búið. Hann vildi strax fræð-
ast um rætur okkar og var eld-
snöggur að tengja okkur við fólk
sem hann þekkti eða kannaðist
við.
Ég tók strax eftir því hvað hann
hafði notalega nærveru. Bestar
voru stundirnar með Páli og Sig-
rúnu í sveitinni en við fjölskyldan
vorum þar mikið, sérstaklega þeg-
ar börnin okkar voru lítil. Ég
hugsa hlýtt til þess tíma.
Páll var alltaf með hugann hjá
fólkinu sínu. Á hverjum degi aflaði
hann frétta af afkomendum sínum
og vissi hvernig þeim gekk í námi
eða áhugamálum sínum. Ef hann
þekkti ekki til, þá kynnti hann sér
áhugamál þeirra til að geta fylgst
betur með. Til dæmis fylgdist
hann náið með þegar krakkarnir
okkar voru að keppa í golfi, fann
upplýsingar á netinu og fékk
skýrslu að loknum hring.
Hann sagði okkur svo fréttir af
öðrum í stórfjölskyldunni og sagði
öðrum fréttir af okkur. Þannig
stuðlaði hann að samheldni hjá
sínu fólki. Með þessum áhuga
hans og væntumþykju hændust
margir að honum sem eiga eftir að
sakna hans mikið.
Páll hafði stálminni, þekkti
marga og kunni af þeim sögur.
Með sögum sínum náði hann at-
hygli allra í kringum sig og stund-
um var eins og allt félli í dúnalogn í
návist hans.
Við kveðjum Pál í dag með
miklum söknuði, en ég hugga mig
við það að ég og fólkið mitt mun-
um alltaf búa að því að hafa átt
hann að.
Signý Marta Böðvarsdóttir.
Tengdafaðir minn, Páll Péturs-
son, var skemmtilegur og yndis-
legur maður, hæfileikaríkur og
kom fólki oft á óvart. Páll var
vinnusamur, skýr og skipulagður.
Hann sagði skorinort fyrir
verkum þegar eitthvað þurfti að
framkvæma og var ekki að orð-
lengja hlutina.
Hann hafði yfirburðaþekkingu
á samferðafólki sínu og ættir þess
gat hann jafnan rakið marga ætt-
liði aftur í tímann. Hann var mikill
smekkmaður og gaf fólki sínu
ósjaldan gjafir sem valdar voru af
kostgæfni og nýttust vel og nettur
var hann með nálina.
Hann var mikill gleðigjafi og
átti fjölskyldan ótal góðar stundir
þar sem sungið var, hlegið og
sagðar sögur. Hann gaf mikið af
sér til fjölskyldunnar, fylgdist vel
með barnabörnum og barna-
barnabörnum og gaf þeim ást og
umhyggju.
Ég kynntist Páli fyrir rúmum
30 árum, haustið 1989. Ég var þá
við nám í verkfræði við Danska
tækniháskólann og hafði þar
kynnst syni hans Ólafi Pétri. Páll
var í Norðurlandaráði á þessum
árum og kom annað slagið til
Kaupmannahafnar vegna þess.
Eitt skiptið þegar hann átti leið
um kynnti hann verðandi eigin-
konu sína, Sigrúnu Magnúsdótt-
ur, fyrir Ólafi en tengdapabbi
hafði þá verið ekkill í tvö ár. Við
það sama tækifæri var ég kynnt
fyrir tengdapabba. Það var eftir-
minnileg stund, en fyrsta spurn-
ing hans til mín var hverra manna
ég væri. Mér fannst það kindar-
legt þá, en hef oft hugsað til þess-
arar stundar síðan með meiri
skilningi. Páll las í umhverfið og
tók eftir smáatriðum. Ég minnist
þess með hlýhug þegar hann
heimsótti okkur í Danmörku og
kom færandi hendi með bollastell
sem hann hafði haganlega valið í
stíl við annað leirtau sem við átt-
um.
Gleðistundirnar voru margar
með fjölskyldunni, jafnt í Reykja-
vík sem og á Höllustöðum þar sem
hann og Sigrún byggðu sér falleg-
an bústað og komu upp grósku-
miklu umhverfi. Börnum og
barnabörnum var komið á hest-
bak, farið í styttri og lengri ferðir
fram til heiða eða á aðrar sögu-
slóðir. Ekki var síður gaman þeg-
ar slegið var upp veislu þar sem
sungið var langt fram á nótt.
Minnist sérstaklega gleðistundar
fyrir nokkrum árum þegar stór-
fjölskyldan mætti fyrirvaralaust
með pizzur, hljóðnema og hátal-
arakerfi í Efstaleitið til að halda
upp á afmæli. Það sem átti að vera
lítil pizzuveisla með nokkrum
söngatriðum endaði sem eitt
skemmtilegasta afmæli sem sögur
fara af og sé ég enn fyrir mér
brosleit andlit allra og heyri hlát-
urinn.
Tengdapabbi skilur eftir sig
stóran hóp afkomenda sem muna
góðar stundir með honum. Hann
vildi lifa lengur til að fylgjast með
þeim og óbornum afkomendum.
En stundin hans kom og við mun-
um bera áfram minningu hans og
segja ungviðinu sögur af forföður
þeirra. Megi Guð og góðar vættir
styrkja Sigrúnu og fjölskylduna
alla.
Minningar lifa um glæsilegan
og góðan tengdaföður,
Ragnheiður Inga
Þórarinsdóttir.
Ég á margar góðar minningar
af fundum okkar afa. Afi var ein-
staklega áhugasamur um fólk og
þá sér í lagi afkomendur sína.
Honum var mjög umhugað að
okkur afkomendunum vegnaði
vel, vildi allt gera til að greiða leið
okkar og hvatti okkur til dáða í
öllu því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Hann var vaskur til
verka, vildi ekki staldra of lengi
við ef eitthvað þurfti að gera og
það var alltaf eitthvað að gera.
„Jæja!“ heyrðist oft af vörum hans
og þegar það var sagt í þriðja sinn
var eins gott að vera búinn úr
kaffibollanum sínum. Einnig eru
mér minnisstæðar bílferðir okkar
afa. Hann var einstaklega fróður
um margt, kunni bæjarröðina frá
Reykjavík og heim með skýring-
um á bak við bæjarheitin og þótti
gaman að upplýsa farþega sína
með skemmtilegum fróðleik um
staðhætti. Afi var sérlega ráða-
góður ef maður þurfti á leiðsögn
að halda og var gæddur þeim ein-
staka hæfileika að geta metið að-
stæður frá sjónarhóli allra aðila.
Það er mannkostur sem fleiri
mættu rækta. Fyrst og fremst var
hann fjölskyldufaðir og var mjög
umhugað um að fjölskyldan rækt-
aði sitt samband. Ótal skemmti-
ferðir og veislur í gegnum árin eru
til marks um það.
Afi minn, það er skrítið til þess
að hugsa að geta ekki tekið upp
símann og heyrt í þér þegar mér
dettur í hug.
Þú vorgyðjan ljúf á sólvængjum
silfurbjörtum
ert svifin í garð, svo vetrarins skuggi
flýr.
Hún brennur nú enn í óþreyjufullum
hjörtum
sú eilífa þrá, er seiðir hvert barn til
þín.
Á morgunsins hörpu heyri ég streng
þinn óma.
Mér hlýnar í geði, birtir um farna slóð.
Við árdagsins skin og heiðríkju þinna
hljóma
ég hylli þig vor, og syng þér mín
gleðiljóð.
(Jónas Tryggvason)
Þinn dóttursonur,
Ólafur Freyr Birkisson
Það var fallegan og sólbjartan
vetrardag að afi okkar kvaddi
þessa jarðveru. Afi var góður
maður, afar hnitmiðaður og heið-
arlegur í tali og með afbragðs-
minni. Það var alveg sama hvað
maður spurði afa um, alltaf var
hann til staðar með svör á reiðum
höndum. Leita mátti í viskubrunn
hans og óþarfi að fletta upp í bók-
um – svo vel var hann lesinn.
Afi hafði mikinn áhuga á ætt-
fræði og bjó yfir þeim einstaka
hæfileika að nóg var að nefna nafn
eða bæ þannig að hann kunni deili
á einstaklingum. Gat hann rakið
ættir þeirra langt aftur og jafnvel
nefnt hesta þeirra líka. Þegar
keyrt var norður með afa fékk
maður að heyra sögur af nánast
sérhverjum bæ og hól, sumar
ótrúlegri en aðrar en eflaust allar
sannar.
Í sveitinni leið afa best. Þar átti
hann heima og ef eitthvað kom
upp á var alltaf spennandi að
fylgja afa. Ef hestar komust í
gegnum girðingu keyrði hann upp
á veg, stöðvaði bílinn og sagði hvar
ætti að standa. Það var þá ráðgáta
hvernig hann gæti séð fram í tím-
ann hvert hestarnir myndu
hlaupa.
Afi hafði gott auga fyrir fötum,
var mikill gjafamaður og keypti
oft hinar fallegustu flíkur fyrir
Sigrúnu og afkomendur. Þetta
góða auga þýddi jafnframt að ekk-
ert barnabarn fékk að hlaupa um
með göt undir sokkunum og ef afi
sá það var sá hinn sami kallaður til
hans. Afi dró þá upp nál og tvinna
og bætti sokkinn.
Það var alltaf gott að líta við til
þeirra Sigrúnar enda höfðingjar
heim að sækja. Á Háteigsvegin-
um, Setrinu og síðar í Efstaleitinu
voru haldnar fjölmargar veislur,
afmæli, útskriftir og skírnir. Á jól-
unum var sérstaklega gaman að
koma í heimsókn. Fallegu jólaóró-
arnir hafa ávallt sett hátíðlega
mynd á stofuna og hefð var fyrir
því að leysa myndagáturnar sam-
an. Möndlugrauturinn er eftir-
minnilegur og síðar reyndum við
að leggja leið okkar til þeirra á að-
fangadag til að fá smá kakó og
kramarhús. Við hátíðleg tilefni var
ein okkar helsta tilhlökkun að
hlusta á ræður hans afa. Þær voru
hnyttnar, passlega langar og settu
svip sinn á samkvæmin. Hann var
ákaflega góður ræðumaður og
þegar hann talaði var hlustað með
mikilli eftirtekt.
Margar góðar minningar
standa eftir um flotta fyrirmynd
sem hefur kennt okkur margt. Afi
var stoltur af sínu fólki. Það verð-
ur tómlegra nú og sársaukinn sár.
Sorgin er sveiflukennd. Einhvers
staðar, hinum megin, hlökkum við
þó til að sjá hann aftur, jafnvel
þjótandi um á gráum gæðingi.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hvíldu í friði, elsku afi. Þú
varst, ert og verður okkur dýr-
mætur.
Helga Kristín, Hildur
Þóra, Katrín Unnur og
Karl Hákon Ólafsbörn.
Nú er hann allur mágur minn
Páll, jafnan kenndur við Höllu-
staði og af hinu fræga Guðlaugs-
staðakyni, sem frægt er fyrir
ágætar gáfur, orðgnótt, en sér-
sinna í mörgu. Það var skammt
stórra högga milli í fjölskyldu
hans er Már bróðir hans lést þann
31. okt. sl.
Ég komst fyrst í kynni við Pál
er við hittumst á fundum á vegum
Framsóknarflokksins á sjöunda
áratugnum, en þá var ég formaður
Félags ungra framsóknarmanna í
Kjósarsýslu.
Eigi urðu þau samskipti þá
mjög djúpstæð, enda skildi leiðir í
pólitíkinni.
En kynni okkar áttu eftir að
endurnýjast er ég gerðist skóla-
stjóri á Hvammstanga. Þar kynnt-
ist ég vel stjórnmálamanninum
Páli. Hann var mjög ötull að vera
með fundi í sínu kjördæmi, er allir
voru boðnir velkomnir til. Fund-
irnir með honum voru mér mjög
gefandi og skemmtilegir í alla
staði í stjórnmálalegu tilliti. Að fá
góð andsvör voru hans ær og kýr,
líf og yndi. Hann minntist þess í
ræðu á fimmtugsafmæli mínu að
kommarnir á Hvammstanga
væru skemmtilegustu kommarnir
sem hann hefði kynnst.
Við áttum þó eftir að kynnast
enn betur er systir mín og Páll
felldu hugi saman. Þau voru gefin
saman í Þingvallakirkju 18. ágúst
1990 á afmæli Reykjavíkurborgar
– þau náðu að eiga 30 ára brúð-
kaupsafmæli. Ég tel að það hafi
verið hin mesta gæfa fyrir þau
bæði, enda stóð hjónaband þeirra
alla tíð á mjög traustum grunni.
Þá kynntist ég manninum Páli
enn betur. Hann kom mér fyrir
sjónir sem mikill fjölskyldumað-
ur, hrifinn að vonum af sínum af-
komendum. Hann naut sín best er
öll fjölskyldan var saman komin
og börnin fengu að leika aðalhlut-
verkin í þeirri gjörð. Þá ljómaði
hann allur, sér í lagi sem þau voru
yngri, við söng, dans, sprell, eða
aðrar skemmtilegar uppákomur.
Þá var Höllustaðabóndinn aldeilis
í essinu sínu.
Páll var vaxinn úr hinum besta
jarðvegi, menntaður ágætlega
sérstaklega varðandi sögu þjóðar
og tungu. Eins almennum stjórn-
málum, enda fylgdist hann grannt
með öllum atburðum er þau varð-
aði hérlendis sem erlendis. Hann
var fastur fyrir, aðsjáll en dulur
og eigi þjáll er við andstæðinga
var að glíma í pólitíkinni. Þess
vegna á þessi limra eftir hann vel
við:
Athafnalífið er lotterí
og leggur til margs konar getterí
heldur fólkinu hressu
og með hliðsjón af þessu
er gjaldþrota banki hreint smotterí.
Þannig leit hann á þjóðmálin að
mínu mati.
Páll mat menn eftir hversu
lengi þeir töluðu í síma, tvær mín-
útur voru ágætar, en fimm mín-
útna símtal var alveg glatað að
hans mati.
Páll var mikill smekkmaður
varðandi klæðnað konu sinnar,
hann valdi mestallan fatnað á
systur mína. Notaði nál sem frá-
bær saumakona ef laga þyrfti eitt-
hvað.
Milli okkar Páls var einhver
strengur sem hvorugur fór yfir,
sérstaklega í pólitík. Báðir vorum
við svarnir andstæðingar Evrópu-
sambandsins og litum við til þess
að þjóðin bæri höfuðið hátt eins
og á Þjóðveldisöldinni.
Hann flíkaði ekki tilfinningum
sínum er hann var spurður um líð-
anina, „Hef það gott“. En tveimur
dögum áður en hann fór á líkn-
ardeildina spurði Helga hann
hvernig hann hefði það. Þá var
svarið: „Helga mín, ég hef það
bölvað.“
Litríkur persónuleiki er hér
kvaddur.
Hann fer stoltur á fund feðra
sinna að góðu dagsverki loknu.
Systur minni og öðrum að-
standendum sendum við Helga
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hvíl í friði.
Eyjólfur Magnússon
Scheving.
Með söknuð í huga kveð ég
kæran fóstra minn, Pál Péturs-
son. Hann var öllum þeim sem
honum kynntust eftirminnilegur,
enda sterkur persónuleiki sem
setti mikinn svip á umhverfið.
Ég hitti Pál í fyrsta sinn þegar
hann og Sigrún fóru að draga sig
saman, en ég var svo lánsöm að fá
að búa hjá henni og dætrum henn-
ar, Sólveigu Klöru og Ragnhildi
Þóru Káradætrum, á mennta-
skólaárunum. Sigrún bauð Páli á
ball og úr varð þrjátíu ára farsælt
og ástríkt hjónaband. Páll flutti til
okkar í Skipasundið og frá fyrsta
degi gekk sú sambúð vel. Á þess-
um árum var Páll forseti Norð-
urlandaráðs og ferðaðist mikið
starfsins vegna. Hann var mikill
höfðingi og færði okkur stelpun-
um nær ávallt gjafir þegar hann
Páll Pétursson