Morgunblaðið - 05.12.2020, Side 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 2020
Þegar einhver fellur
frá
Fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið
á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Kær bróðir er fallinn frá eftir
stutt en erfið veikindi. Þegar
sólin lækkaði á lofti og haustlit-
irnir skörtuðu sínu fegursta
Guðmundur Heið-
ar Guðmundsson
✝ GuðmundurHeiðar Guð-
mundsson fæddist 6.
september 1947.
Hann lést 12. nóv-
ember 2020.
Útförin fór fram
24. nóvember 2020.
kvaddi Heiðar
bróðir minn og
mágur þetta líf.
Við fráfall hans
rifjum við upp
gamlar og góðar
minningar en
stutt er síðan við
hittumst og
ræddum meðal
annars komandi
vor og hvernig
það yrði. Við
ræddum einnig um væntanlegar
ferðir í sumarbústaði okkar. Þá
kom í hugann sumarvinnan
okkar bræðra í sveitinni á árum
áður hjá góðu vinafólki á kirkju-
staðnum Ytri-Rauðamel á Snæ-
fellsnesi. Þá var mjög algengt
að krakkar færu í sveit til að
létta á ábúendum með störfin.
Þar var nóg við að vera við al-
menn bústörf. Heiðar var bráð-
laginn, vinnusamur, hjartahlýr
og glaðværðin ekki langt undan,
sama hvað hann tók sér fyrir
hendur. Þessir góðu eiginleikar
einkenndu hann alla tíð og alltaf
var hann mjög bóngóður og
hjálpsamur. Gestur bóndi á
Rauðamel átti góða hesta, bæði
vagnhesta og reiðhesta, en svo
breytast tímar með nýjum vél-
um og svo einn góðan sumardag
kom vörubíll akandi heim að
bænum og var það enginn ann-
ar en faðir okkar sem kom þar
færandi hendi með glænýjan
traktor af Ferguson-gerð. Þótt
Heiðar hafi verið ungur að ár-
um á þessum tíma kom glampi í
augu hans þar sem hann sýndi
strax mikinn áhuga á vélum og
tækjum sem jókst frekar með
árunum og lagði hann fyrir sig
nám í þeim efnum síðar. Sá
áhugi entist alla tíð og varð
reyndar að hans aðalstarfi. Það
var enginn smá munur að sinna
heyskap og öðru með svona gott
verkfæri og fengu því vagnhest-
arnir að hvíla sig uppi í fjalli
eftir þetta.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Innilegar samúðarkveðjur
elsku Stína og fjölskylda, ykkar
missir er mikill.
Gestur Óli og Lea.
Bræður tveir standa sam-
viskusamlega við hlið ömmu í
eldhúsinu og bíða þess að sjá
hvor fær að borða meira af
eplaskrælingi.
Oftast var það sá tvífætti sem
fékk að narta eins mikið og
hann lysti, en alltaf fékk sá fer-
fætti sinn skammt.
Þetta var allt hluti af athöfn-
inni áður en afi kom heim í há-
deginu, en svo var komið að
stundinni sem bræðurnir báðir
biðu eftir. Að freista þess að
leggja afa í glímu!
Útkoman var alltaf sú sama,
bræðurnir töpuðu!
Tilfinningin var samt aldrei
ósigur, við vissum það báðir að
alveg sama hvað þá var okkur
alltaf boðið að reyna aftur næst.
Á þennan hátt minnist ég afa
Heiðars. Sterkur, sanngjarn og
hjartahlýr.
Svona kenndi hann okkur það
að gefast ekki upp, vera útsjón-
arsamir og góðir við náungann.
Það skipti ekki máli hvort um
væri að ræða tvífættan glókoll
eða ferfættan bróður hans.
Það fyllir mig gleði og hlýju
að vita það að Tryggur tekur á
móti þér og heldur verkefninu
áfram, að freista þess að leggja
klettinn okkar í glímu.
En við vitum báðir að enginn
getur unnið afa!
Kær kveðja.
Þinn nafni,
Guðmundur Ragnar.
✝ SigurlaugPálsdóttir
(Dúa) fæddist í
torfbænum á Hól-
um í Hjaltadal 10.
júní 1934. Hún lést
á Heilbrigðisstofn-
un Norðurlands á
Sauðárkróki 22.
nóvember 2020.
Foreldrar Dúu
voru hjónin Páll
Jónsson, fæddur
1896, og Guðrún Gunnlaugs-
dóttir, fædd 1905, bændur í
1960, eiginmaður Ásgrímur
Sigurbjörnsson, f. 1956, þeirra
sonur Gunnar, f. 2000.
Páll, f. 1965, eiginkona Mar-
grét Grétarsdóttir, f. 1965, syn-
ir þeirra Grétar Ingi, f. 1994,
Sighvatur Rúnar, f. 1996, í sam-
búð með Lovísu Rut Stef-
ánsdóttur.
Gunnlaugur, f. 1967, eigin-
kona Elín Gróa Karlsdóttir, f.
1968, dóttir þeirra María Rut, f.
2007, dætur Gunnlaugs og Sig-
ríðar Einarsdóttur eru Særós,
f. 1994, Auður, f .1996, í sam-
búð með Patrick Skinlo, og Júl-
ía, f. 1998. Dóttir Elínar Gróu
er Eldey Vala Baldursdóttir, f.
1994.
Dúa elst upp í Brekkukoti,
hún byrjar snemma að fara á
bæi í hreppnum og passa börn.
Veturinn 1953-1954 er hún
á Húsmæðraskólanum á
Löngumýri, eftir það ræður
hún sig í vist á Akureyri þar
sem hún sinnir barnapössun
og heimilisstörfum.
Hún vinnur á símstöðinni á
Hólum 1955 og fram á haust-
ið 1957 er hún fer til Hvann-
eyrar í Borgarfirði og vinnur
á símstöðinni þar.
Á Hvanneyri kynnist hún
Sighvati eiginmanni sínum en
hann var þar í Bændaskól-
anum. Þau hefja búskap að
Neðri-Brekku í Saurbæ 1962
og búa þar til haustsins 1966
er þau flytja til Sauðárkróks,
en þar var þeirra heimili frá
þeim tíma.
Útför Sigurlaugar fór fram
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Brekkukoti í
Hjaltadal, síðar
Laufskálum.
Systkini Dúu eru
Trausti, f. 1931, d.
2019, og Anna, f.
1938.
Þann 2.5. 1965
giftist Dúa Sig-
hvati Fanndal
Torfasyni, f. 25.10.
1936, d. 258. 2004,
frá Hvítadal í
Dalasýslu.
Börn þeirra: Guðrún, f.
Elsku mamma, nú skilur leiðir
um sinn. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að hafa þig nærri mér
síðasta mánuðinn og átt með þér
góðar stundir þrátt fyrir veikindi
þín. Þú stóðst þig eins og hetja til
hinstu stundar og saman ræddum
við eilífðarmálin þar sem við deild-
um sömu skoðunum. Með þakk-
læti fyrir allt kveð ég þig með
þessum heilræðum og trúi því að
við hittumst síðar.
Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri, að hvert ykkar tár
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, sál mín
lyftist upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég, þó látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu. (Höf. ók)
Guðrún Sighvatsdóttir.
Það eru fallegar hugrenningar
og minningar sem koma upp í
hugann þegar ég minnist elsku-
legrar tengdamóður minnar henn-
ar Sigurlaugar eða Dúu eins og
hún var alltaf kölluð. Hún var ein-
stök persóna, hafði góða nærveru
og gott hjartalag, Dúa var lítillát
og nægjusöm og gerði ekki miklar
kröfur fyrir sjálfa sig, fannst það
hinn mesti óþarfi. Hugtakið sælla
er að gefa en þiggja átti vel við
hana því það var hennar gleði að
gleðja aðra. Hún var af þeirri kyn-
slóð kvenna sem létu þarfir ann-
arra ganga fyrir sínum eigin þörf-
um.
Fyrir hartnær 30 árum, þegar
ég fór að venja komur mínar á
Suðurgötuna, var mér tekið opn-
um örmum og þannig var það alla
tíð, ég vann svo sannarlega í
tengdamömmulottóinu. Það bar
aldrei skugga á okkar samveru og
góðu vináttu.
Elsku Dúa mín þakka þér fyrir
alla alúðina, elskulegheitin og
tryggðina við mig og öll fallegu
prjónafötin sem þú prjónaðir fyr-
ir strákana mína. Það var gaman
þegar þeir voru nýfæddir og voru
að fara heim í fallegu ömmuföt-
unum sem þú prjónaðir svo vel,
með sængina sem þú útbjóst og
fallega teppið sem þú prjónaðir.
Öll handavinnan þín er mér mikils
virði elsku Dúa mín, allt gert af
svo mikilli alúð og natni. Alltaf
varstu tilbúin að passa strákana
fyrir okkur og rétta okkur hjálp-
arhönd. Grétar Ingi var mikið hjá
ykkur og svo bættist Sighvatur
Rúnar við. Það var ómetanlegur
tími fyrir þá báða.
Gott var að leita til þín og gerði
ég það óspart og fékk alltaf góð
ráð hjá þér. Þú gafst þér góðan
tíma til að spjalla og allir voru
jafnir hjá þér hvort heldur sem
þeir voru ungir eða gamlir. Þegar
við vorum tvær einar á spjalli hin
síðari ár sagðir þú mér margt frá
þínum yngri árum þegar þú bjóst
heima í Hjaltadalnum og eins á
Neðri-Brekku í Saurbænum. Það
var gaman að hlusta á þig segja
frá, oft brá fyrir glettnislegu brosi
og þú gerðir óspart grín að sjálfri
þér. Þú varst vel lesin og með alla
hluti á hreinu, stundum hreinlega
fannst mér eins og þú hefðir
ferðast út um allt en ég vissi að
það var ekki, því að heima leið þér
alltaf best. Þú fylgdist alltaf vel
með öllu þínu fólki og barst hag
þeirra fyrir brjósti þér. Fjöl-
skyldan var þér sem gull og ger-
semar og þú varst afar stolt af öll-
um þínum afkomendum.
Í haust þegar ljóst var að
hverju stefndi þá dáðist ég að
æðruleysi þínu, dagarnir hefðu
mátt vera svo miklu fleiri en tím-
inn sem þú fékkst heima var okk-
ur mikils virði. Elsku Dúa mín, ég
kveð þig með miklum söknuði og
þakka þér fyrir allt það sem þú
varst mér og minni fjölskyldu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín tengdadóttir,
Margrét.
Tengdamóðir mín, Sigurlaug
Pálsdóttir, kvaddi þennan heim
sunnudaginn 22. nóvember sl. eft-
ir stutta baráttu við hvítblæði.
Dúa, eins og hún var alltaf kölluð,
var fædd í Nýja bænum á Hólum í
Hjaltadal 10. júní 1934.
Ég kynntist Dúu fyrir tæpum
17 árum þegar ég fór með Gulla
mínum í fyrsta skipti í heimsókn
til fjölskyldu hans á Króknum.
Mér og barninu mínu var tekið
opnum og hlýjum örmum alveg
frá fyrstu stundu. Barnið mitt frá
fyrra sambandi varð eitt af barna-
börnum hennar, hún sagðist alltaf
eiga átta barnabörn. Dúa var
ótrúleg og sérstök kona og hefur
haft mikil áhrif á mig og skilur
eftir margar yndislegar minning-
ar. Hún var fyrst og fremst sterk,
ósérhlífin, nokkuð sérvitur, afar
þrjósk, hafði sterkar skoðanir,
var frekar hlédræg og félagsfælin
og naut sín best innan um sína
nánustu og þá var stutt í húmor-
inn og glettnina. Hún var sjálfri
sér næg og lifði mínimalískum
lífsstíl löngu áður en það orð varð
til. Allt var nýtt og geymt sem
kom sér afar vel þegar ég þurfti
tölur á flíkur, krukkur fyrir sultu
eða skókassa fyrir krakkana til að
föndra jólapóstkassa í skólanum
eða það vantaði annað föndurdót
fyrir skólann.
Tengdamamma var af þeirri
kynslóð kvenna sem hætti að
vinna þegar börnin fæddust, sá
um heimili og uppeldi, síðar aldr-
aða foreldra og svo aðstoð við
barnabörnin. Þau ár sem við
bjuggum á Sauðárkróki var ómet-
anlegt fyrir stelpurnar okkar að
geta farið í hlýjan ömmufaðm eft-
ir skóla og ófáar stundirnar sat
hún yfir yngstu stelpunum ef þær
voru veikar heima og við þurftum
að vera í vinnunni. Ísinn hjá
ömmu var besti ís í heimi og alltaf
voru kokteilávextir út á ísinn.
Hún sagði mér hvernig hún gerði
ísinn og nú munum við hafa
ömmuís með kokteilávöxtum yfir
hátíðirnar.
Við áttum góða stund saman í
haust á sjúkrahúsinu á Króknum
og ég hafði grun um að það yrði í
síðasta sinn sem við tvær ættum
stund saman. Við ræddum um
fjölskylduna og heimsmálin,
væntanlegar kosningar vestan-
hafs en hún fylgdist mjög vel með
fréttum og öllu sem var að gerast
í heiminum og hafði sterkar skoð-
anir. Hún sagðist vera sátt við
lífshlaupið, mestu máli skipti að
allt hennar fólk hefði það gott og
væri við góða heilsu, þá væri hún
sátt og tilbúin að kveðja. Það var
erfitt að geta ekki faðmast vegna
sóttvarnareglna þegar ég kvaddi
en hún sagðist faðma okkur öll
reglulega í huganum.
Nú kveð ég þig með sömu
kveðju og þú kvaddir mig alltaf
þegar við hittumst eða heyrðumst
í síma: Þakka þér meira vinan og
ég bið ósköp vel að heilsa.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín tengdadóttir,
Elín Gróa.
Ýmsar minningar hafa leitað á
huga þessar vikur síðan móðir mín
veiktist og ljóst að komið væri að
ævilokum. Hugurinn hefur leitað
allt aftur til bernskunnar, hvernig
hún hafði mótandi áhrif á athafnir
og lífsskoðanir barnsins. Skýr
gildi og lífssýn voru á bak við leið-
beiningar eða aðfinnslur og
greyptust í minni á þeim tíma.
Þegar litið er til baka sér maður
hvernig fleira í hennar fari og
skoðunum hafði áhrif og auðvitað
ýmislegt sem betur hefði mátt til-
einka sér.
Hugurinn hefur leitað til þess
tíma þegar ungur maður þurfti að
takast á við áföll og sorgir lífsins.
Stuðningur hennar var þá án tak-
markana, með þeim hætti að tók
augljóslega ekki síður á hana en
mig. Þessi hægláta kona sýndi þá
ekki eingöngu þá hjartagæsku
sem hún átti svo ríkulega, heldur
þann ótrúlega styrk sem hún bjó
yfir og geymdi fyrir aðra sem á
þyrftu að halda. Þannig var það
jafnan þegar einhver henni ná-
kominn átti erfitt, hugur hennar
og hjarta var þar óskipt.
Hugsunin hefur einnig leitað til
samskipta síðustu árin, þegar hug-
ur hennar var hjá fjölskyldum
okkar barna hennar. Hún spurði
mig ævinlega um líðan allra, El-
ínar, dætranna og tengdafólks.
Hvort öllum heilsaðist ekki vel
og hefðu það gott. Þá var sérstak-
lega spurt frétta ef hana grunaði
að einhver dætranna gæti átt erf-
itt þá stundina eða dvaldi fjarri
fjölskyldu. Samtölin enduðu oftar
en ekki á spurningunni „er ekki
eitthvað sem ég get gert fyrir ykk-
ur, Gulli minn?“ Spurning sett
fram af einlægni, en jafnan svarað
neitandi og svo góðlátlega hlegið
saman sem staðfesting á því að það
væri ekkert sem hún þyrfti að hafa
áhyggjur af. Hún bjóst í raun ekki
við öðru, en var samt svo eðlislægt
að vera til staðar fyrir aðra að hún
fann sig knúna til að spyrja þess-
arar spurningar nánast í hvert
skipti.
Umhyggjusemi og nægjusemi
eru orð sem ég tel að lýsi mömmu
best, hún lifði lífi sínu fyrir aðra,
ekki sjálfa sig. Ekkert veitti henni
meiri gleði en að vita að allt væri í
lagi hjá öðrum. Öllum gerði hún
jafnt, elskaði allt sitt fólk jafn
heitt og þótti vænst um þann sem
þurfti á því að halda þá stundina.
Að leiðarlokum þakka ég móð-
ur minni samfylgdina með þess-
um erindum.
Nú sé ég ljós þitt líða á veg
þér lýsa til nýrra heima,
en minningarbrotin margvísleg
munu þess birtu geyma.
Umhyggjunnar ylur þinn
áfram hjörtun næra,
huga’af myndum fyllast finn
mér fallega birtu færa.
Athöfn bæði og orðin þín
okkar leiðir varða,
á gildi lífs þín ljós var sýn
þar lagðir réttan kvarða,
lítt gagnist heimi gáfur, vit
ef góðvild alla skortir.
Frá lífi þínu leggur glit
sem ljóð til okkar ortir.
Í huga mér lifa minningar um
mömmu sem fallega ort ljóð.
Takk fyrir allt.
Gunnlaugur Sighvatsson.
Á kveðjustund hvarflar hugur-
inn um farinn veg og hve mikið ég
hef lært af þér á þeim tíma sem ég
hef þekkt þig, ég held að enginn
hafi haft eins miklar áhyggjur af
öðrum um ævina og þú, það var
sama hvort var verið að ferðast
eða bara að fara í vinnu, alltaf
fannst þér að væri of mikið að
gera fyrir aðra en hugsaðir ekki
um þig.
Það sést ef horft er til nágrenn-
is þíns hvað þú varst t.d. dugleg
við að hreinsa og eyða njólum í
nágrenni þínu, þegar enginn sá
til, ég man líka þegar við Gunnar
vorum að keyra eftir Laugar-
túninu að kvöldlagi þegar þú
varst úti á götu að brjóta upp
klaka svo vatnið kæmist í niður-
fallið en rynni ekki eftir götunni
og gæti myndað ísingu þegar
frysti.
Það sem ég lærði af okkar sam-
skiptum er að það eru ekki allir
eins og með sömu skoðanir og
áhugamál, það tók mig mörg ár að
skilja að þú vildir ekki vera mikið
á ferðinni og hitta annað fólk, en
varst þeim mun ánægðari þegar
komið var í heimsókn til þín, sér-
staklega á ég eftir að sakna föstu-
dagskaffis sem var venja að koma
í eftir vinnu í vikulokin, þá var
mikið rætt um landsins málefni
jafnt sem fjölskyldumál.
Þú vildir alltaf fara þá leið sem
að þú taldir að kæmi öðrum betur
og taldir léttara fyrir þann sem
var að gera hlutina, við vorum
orðin nokkuð góð í að komast að
samkomulagi um hlutina, sem
dæmi var slátturinn á garðinum,
ég vildi bera áburð á garðinn, slá
oft og hafa lítið gras á haustin, þú
vildir ekki bera áburð á, slá sjald-
an og hafa mikið gras að hausti,
samkomulagið var að það var bor-
inn á áburður, slegið oft og mikið
gras var eftir að hausti og svo var
farið í kaffi eftir hvern slátt.
Að lokum vil ég þakka fyrir alla
hjálpina sem þú veittir mér í
gegnum tíðina og aðstoðina og
umhyggjuna fyrir Gunnari, sér-
staklega meðan hann var lítill.
Ásgrímur
Sigurbjörnsson.
Sigurlaug
Pálsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
GUNNHILDUR JÚLÍA JÚLÍUSDÓTTIR,
Vesturgötu 43, Akranesi,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands á
Akranesi föstudaginn 27. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Akraneskirkju
fimmtudaginn 10. desember klukkan 13.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu munu einungis nánustu
aðstandendur verða viðstaddir. Útförinni verður streymt frá vef
Akraneskirkju www.akraneskirkja.is
Smári Hannesson
Ásdís Elín Smáradóttir Birgir Örn Hansen
Gunnhildur Priyani Hansen