Morgunblaðið - 08.12.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. DESEMBER 2020
✝ Sveinn Aðalsteins-
son fæddist í
Reykjavík 5. júlí
1946. Hann lést 9.
nóvember 2020.
Móðir hans var
Guðný Guðmunds-
dóttir húsmóðir og
faðir hans Jón Að-
alsteinn Sveinsson
vélstjóri.
Systur Sveins
eru Hrönn Aðalsteinsdóttir,
fædd 1929, látin árið 2000 og
Björk Aðalsteinsdóttir, fædd
1941.
Sveinn giftist árið 1975 Sig-
rúnu Hermannsdóttur, fæddri
1944. Foreldrar hennar voru
Hermann Sigurðsson og Ragna
Bjarnadóttir. Sigrún átti fyrir
dóttur, Rögnu Sigrúnardóttur,
fædda árið 1964. Maki Ron
Owens, þau eiga saman dæt-
urnar Melkorku Kevyn, fædda
1991 og Kötlu Mathildi, fædda
fræðideild Póst- og síma-
málastofnunar, 1979 til 80 í við-
skiptaráðuneytinu sem
deildarstjóri, frá 1981 til 84 sem
framkvæmdastjóri Samafls svf.,
innflutnings- og ráðgjafarfyr-
irtækis. Árin 1987 til 1989 sem
forstöðumaður erlendra við-
skipta í Alþýðubankanum, frá
1990 til 2006 var hann fram-
kvæmdastjóri Ísgulls, innflutn-
ings- og ráðgjafarfyrirtækis. Á
árunum 2007 til 2014 var Sveinn
vagnstjóri hjá Strætó bs. Árið
2014 útskrifaðist Sveinn úr Leið-
sögumannaskólanum og starfaði
við leiðsögn og akstur fyrir hin-
ar ýmsu ferðaskrifstofur. Sveinn
var með einkaflugmannspróf og
sinnti fluginu mikið á fyrri árum.
Hann var virkur í ýmsum
félagsstörfum, samtökum tengd-
um náttúruvernd og pólitík fram
á síðasta dag.
Útförin fer fram frá Fossvogs-
kirkju í dag, 8. desember 2020,
kl. 13.
Í ljósi aðstæðna verða aðeins
nánustu ættingjar viðstaddir en
nálgast má streymi frá útförinni
á
youtu.be/CxeevZf1oNU
Virkan hlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
2005. Börn Sigrún-
ar og Sveins eru:
Árni, fæddur 1976.
Maki hans er Sig-
ríður María Sig-
urjónsdóttir, dóttir
Lóa, fædd 2008.
Hrönn, fædd 1977.
Maki hennar er Ste-
ven Meyers og þau
eiga Nínu Þyri,
fædda 2007, Úrsúlu
Sigrúnu, fædda
2010 og Míu Margréti, fædda
2014. Marta María, fædd 1980.
Sveinn útskrifaðist úr
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1966. Hann nam þýsku við
Herder Institut í Leipzig árið
1967 og skipaverkfræði í Háskól-
anum í Rostock 1968. Árið 1973
varð Sveinn framkvæmdastjóri
prentsmiðjunnar Hóla og árið
1977 útskrifaðist hann sem við-
skiptahagfræðingur (cand. oe-
con) frá Háskóla Íslands. Árin
1977 til 78 vann Sveinn í Hag-
Elsku litli bróðir minn, hverj-
um hefði dottið í hug að þú værir á
förum frá okkur þegar þú komst í
afmælið mitt í september. Þú
varst svo sæll og kátur og færðir
mér fallegan blómvönd. Þú talaðir
mikið og hlóst hátt. Þú elskaðir líf-
ið.
Ég var í Fellskoti í Biskups-
tungum 5. júlí 1946 þegar mér var
sagt að ég hefði eignast bróður.
Ég vildi fara strax í bæinn til að
leika við hann og sýna honum dót-
ið mitt. Þvílík vonbrigði þegar ég
síðan hitti hann. Ég mátti ekki
leika við hann, ekki halda á honum
og helst ekki anda á hann. Svo
grenjaði hann allar nætur.
Árið 1947 fluttum við fjölskyld-
an á Miklubraut 66. Þá voru Hlíð-
arnar að byggjast upp og fullt af
krökkum í öllum húsum. Við vor-
um úti að leika alla daga, engin
boð og bönn. Eldri börnin pössuðu
þau yngri. Við höfðum allt
Klambratúnið sem leikvöll og
skurðina þar til að fela okkur í. Sól
á sumrin og mikill snjór á veturna.
Allir léku sér saman og þarna
myndaðist ævilöng vinátta. Lífið
var gleði og gaman.
Sumarið 1958 sigldum við
systkinin og mamma með Gull-
fossi til Danmerkur til að heim-
sækja pabba sem vann hjá Eim-
skip við að setja vélar í skip sem
þeir voru að kaupa. Þetta voru
yndislegir dagar sem við áttum
saman. Sól, gott veður og allt svo
nýtt og spennandi fyrir okkur. Tí-
volí, baðstrendur og þetta sniðuga
tungumál sem við þóttumst kunna
en olli oft miklum misskilningi og
hlátri. Við fórum síðan aftur heim
eftir skemmtilegar tvær vikur en
pabbi varð eftir í sinni vinnu. Skip-
ið kom til Íslands seint um haustið
og fékk nafnið Selfoss. Selfoss fór
í sína fyrstu ferð í desember 1958
og kom aftur heim í byrjun janúar
1959, en pabbi kom ekki heim.
Hann hafði látist í svefni um borð í
skipinu 30. desember 1958, aðeins
64 ára gamall. Þetta var mikið
högg fyrir litlu fjölskylduna,
Sveinn var þá einungis 12 ára og
mikill pabbastrákur.
Lífið heldur þó áfram. Stund-
um var farið í ferðir, oftast á
Langárfoss á Mýrum þar sem
Sveinn hafði verið öll sumur frá
því hann var þriggja ára. Hann
elskaði staðinn.
Sveinn varð stúdent og fór til
náms í Þýskalandi. Hann undi sér
vel þar og naut þess að tala þýsku.
Einu sinni tók mamma upp á
því að bjóða allri fjölskyldunni í
sumarleyfisferð til Rúmeníu.
Þetta var ógleymanleg ferð sem
oft er minnst á og mikið hlegið að
ýmsum skondnum uppákomum.
Svo kom að því að Sveinn hitti
Sigrúnu sína, þau giftust árið
1975. Sigrún átti yndislega stelpu,
Rögnu Björgu, og svo bættu þau
þremur börnum við á fimm árum,
Árna, Hrönn og Mörtu Maríu.
Það var oft fjör og hamagangur á
heimilinu.
Lífið hefur flogið áfram svo
ótrúlega hratt, maður heldur að
það sé nógur tími en svo er allt
skyndilega búið.
Elsku Sigrún mágkona, Ragna
Björg, Árni, Hrönn og Marta
María, innilegar samúðarkveðjur.
Elsku Sveinn minn, þakka þér
fyrir að hafa gengið ævigönguna
með mér sem góður og skemmti-
legur bróðir.
Elska þig.
Þín systir,
Björk.
Mínar fyrstu minningar tengj-
ast allar Miklubrautinni. Mamma,
pabbi, Jón bróðir og ég í kjallaran-
um og amma Guðný og Sveinn
frændi uppi á lofti. Samgangurinn
var stöðugur og eðlilegasti hlutur
í heimi var að við værum uppi hjá
ömmu og Sveini eða þau niðri hjá
okkur. Allar góðu minningarnar
koma upp í hugann við skyndilegt
fráfall elsku frænda míns.
Sveinn frændi var litli bróðir
mömmu og við Jón þeirrar gæfu
aðnjótandi að hann nennti alltaf
að taka okkur með í ferðalög.
Oft fengum að fara með honum
upp á Mýrar. Þar stoppaði hann á
áfangastað og við áttum að bíða í
bílnum í örfáar mínútur. Þar sem
Sveinn frændi gat verið ansi utan
við sig og talað mikið varð stoppið
oft að 2 klukkustundum. Þegar
biðin var farin að lengjast hjá okk-
ur kom frændi nánast á handa-
hlaupum út í bíl og spurði hvort
við ættum ekki að kíkja við í
sjoppunni. Við það fuku leiðindin
út í veður og vind enda var það eitt
mesta ævintýri okkar að fara með
frænda í sjoppu því þar fengum
við að velja allt sem hugurinn
girntist.
Jólin voru haldin uppi hjá
ömmu og þegar loksins átti að
fara að opna gjafirnar og amma
Guðný búin að setja á sig handá-
burðinn eftir uppvaskið, brást það
ekki að Sveinn frændi átti eftir að
pakka inn öllum gjöfunum. Þá
upphófst hinn mesti hamagangur
við það að finna pappír, skæri og
límband. Amma dæsti og fórnaði
höndum en Sveinn bara hló og
grínaðist þannig að á endanum
hlógu allir að þessari árlegu uppá-
komu.
Sveinn frændi kunni ekki mikið
fyrir sér í heimilisstörfum og mig
minnir að hann hafi nánast bara
kunnað að poppa. Ég man vel
hvað við systkinin vorum spennt
þegar hann poppaði fyrir okkur,
en þá tók hann stóra sláturpottinn
hennar ömmu og setti í hann heil-
an poka af maísbaunum. Þegar
baunirnar fóru að springa með
látum, poppið flæddi upp úr pott-
inum og skaust um allt eldhúsið
hjá ömmu eins og byssukúlur
færðist stuð í leikinn. Amma fórn-
aði höndum og sveiflaði visku-
stykkinu í poppreyknum en
Sveinn og við systkinin veltumst
um af hlátri.
Það var mikil gæfa fyrir Svein
frænda þegar hann hitti ástina
sína, hana Sigrúnu. Þau geisluðu
sem par og giftu sig nokkrum
mánuðum seinna. Sveinn gekk
Rögnu strax í föðurstað og á örfá-
um árum bættust Árni, Hrönn og
Marta María í hópinn. Sveinn var
mikill fjölskyldumaður og tók ein-
lægan þátt í lífi barna sinna alla
tíð. Hann var líka mikill vinur
vina barna sinna og fylgdist með
störfum þeirra allra af sama
áhuga.
Á seinni árum fækkaði sam-
verustundunum en alltaf hittumst
við reglulega. Síðastliðið sumar
rakst ég nokkrum sinnum á Svein
frænda þegar hann var með
hundinn að ganga eða að skjótast
eitthvað með barnabörnin. Hann
var þá eins og ég hafði ávallt
þekkt hann, glaður og kátur, allt-
af tilbúinn að hlusta og spjalla
enda gæddur einstakri frásagnar-
gleði. Sveinn frændi var stóri
frændinn í lífinu mínu en stærst
var hjartalagið, góðsemdin og
lífsgleðin.
Elsku Sigrún, Ragna, Árni,
Hrönn, Marta María og fjölskyld-
ur, við Mark sendum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Minningin um elsku frænda lif-
ir.
Guðný Hildur.
Þegar ég kom í fjölskylduna
árið 1958 var Sveinn, litli bróðir
Bjarkar, 12 ára og bjó ásamt móð-
ur sinni og tengdamóður minni,
Guðnýju, á Miklubraut 66.
Nokkru seinna fluttum við Björk í
kjallarann til þeirra en þar fædd-
ust Jón Aðalsteinn, Guðný Hildur
og Hilmar Þór. Á þessum árum
var Sveinn að mótast sem skoð-
anafastur vinstri maður. Sam-
gangurinn á milli hæða var mikill
og þarna á tímum kalda stríðsins
barst tal okkar iðulega að stjórn-
málum. Við vorum ungir menn,
fastir fyrir og höfðum yfirleitt
mjög ólíkar skoðanir, ég hægri
maður og hann vinstri. Þetta varð
til þess að umræðurnar gátu orðið
nokkuð snarpar en Sveinn var
einatt kátur, glaður og hló mikið
sem varð til þess að við gátum
alltaf slegið á létta strengi.
Stundirnar með Sveini voru
ekki bara umræður um stjórnmál.
Við áttum góða tíma í ferðalögum
jafnt innanlands sem utan. Saman
fórum við í ógleymanlega fjöl-
skylduferð til Rúmeníu og til Nor-
egs til að heimsækja Jón Aðal-
stein og hans fjölskyldu. Á seinni
árum horfðum við á fótbolta á
KR-vellinum, í Vestmannaeyjum,
á Akureyri og Ólafsfirði ásamt
Gunnari Helgasyni en hann var
frændi Sveins og mikill vinur.
Nú er komið að leiðarlokum
eftir liðlega 60 ára vináttu. Með
hlýhug mun ég minnast Sveins
mágs míns sem góðs og skemmti-
legs drengs.
Kæra Sigrún, Ragna Björg,
Árni, Hrönn og Marta María, ég
samhryggist ykkur innilega.
Kristinn.
Andlát Sveins Aðalsteinssonar
kom ekki aðeins í opna skjöldu.
Það kom sem algert reiðarslag.
Enginn gat búist við að það myndi
gerast að slokknaði svo skyndi-
lega á þessum kraftmikla og öfl-
uga manni. Hann er þó ekki horf-
inn því Sveinn á eftir að lifa lengi
með okkur, svo mikið skilur hann
eftir sig.
Við höfðum ræðst við í síma
daginn fyrir andlátið og ákveðið
að hittast yfir kaffibolla á næstu
dögum. Sveinn fór mikinn í sím-
talinu eins og oft vildi verða. Ég
hlustaði og meðtók og skaut inn
orði og orði.
Þannig var Sveinn, áhuginn,
eldmóðurinn, baráttugleðin og
bjartsýnin hreif menn með sér.
Mig alla vega. Ég hafði unun af
því að fylgja Sveini á fluginu.
Alveg sama hve þungbúið var í
þjóðfélaginu, sem Sveini óneitan-
lega þótti oft vera, þá kom hann
alltaf auga á glufur í óveðursskýj-
unum þar sem sjá mátti til sólar.
Og þar vildi Sveinn stilla liði sínu
upp til sóknar.
Og hverjir voru liðsmennirnir?
Það voru allir sem vildu beita sér í
þágu réttláts samfélags. Og rétt-
látt gat samfélagið ekki orðið
nema það losaði sig við hvers kyns
spillingu. Af henni væri allt of
mikið á Íslandi. Sveinn vildi allt til
vinna að finna samherja á vinstri
vængnum sem í sameiningu virkj-
uðu krafta sína gegn íhaldinu. Og
alltaf sá hann sóknarfærin í því
stríði.
Ef menn skoða ræður mínar á
Alþingi um Kárahnjúkavirkjun á
sínum tíma kemur í ljós að ég
hafði tölulegar upplýsingar á
hraðbergi um álverð, orkuverð,
flutningskostnað, allt sem laut að
virkjun í þágu stóriðju, talsvert
umfram það sem ég bjó sjálfur yf-
ir að jafnaði.
Lærifaðir minn í þessari bar-
áttu var Sveinn Aðalsteinsson. En
því nefni ég þetta að allt það sem
Sveini tókst að vista lærisvein
sinn með inn í umræðuna, allar
tölurnar og upplýsingarnar,
reyndust hárréttar þegar á var
látið reyna. Vald hans á tölum var
nefnilega nánast yfirnáttúrulegt.
Hann mundi allt og gat alltaf rað-
að ólíkum brotum og brotabrotum
saman í heillega mynd, slíkur var
skilningur hans. Þar stóð honum
enginn á sporði.
Sveinn átti sæti í stjórn holl-
vinasamtaka Reykjalundar og
varð ég þess var hve mjög hugur
hans að undanförnu beindist að
framtíð þeirrar merku stofnunar,
að hún yrði á félagslegum nótum
og gróðasjónarmiðum úthýst.
Ég sakna vinar míns Sveins
Aðalsteinssonar mikið og finn að
svo verður lengi.
Við Vala færum Sigrúnu og
fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ögmundur Jónasson.
„Heill og sæll vinur, hvernig
hefur þú það?“ Þessi hispurslausa
og hlýja kveðja var einkennandi
fyrir viðmót og umhyggjusemi
þessa heiðursmanns.
Fregnin um að Sveinn Aðal-
steinsson væri látinn kom raun-
verulega eins og þruma úr heið-
skíru lofti.
Þessi glaðbeitti og síungi eld-
hugi og hugsjónamaður bar lífið
sjálft í fari sínu og því svo órafjarri
andláti og dauða.
Sveinn var alþýðumaður og
heimsborgari af bestu gerð, var
greindur, menntaður og fróður
um hin aðskiljanlegustu svið, því
öflugur liðsmaður alls staðar þar
sem hann lagði lið.
Fátt samfélagslegt var honum
óviðkomandi, hvorki fólkið né
náttúran og næmur skilningur
hans á að hagur beggja færi sam-
an studdi skýrar skoðanir hans á
þjóðfélagsmálum, þar sem hann
hafði skömm á misrétti og rangs-
leitni.
Það er skarð fyrir skildi, það er
enginn annar Sveinn Aðalsteins-
son.
Heill og sæll vinur, hvernig
hefur þú það? Láttu mig vita
hvaða stað þú gistir, ég ætla að
sækja um í nágrenninu.
Þín er sárt saknað.
Viggó Benediktsson.
Í byrjun þessarar aldar voru
um tíma nánast dagleg mótmæli
gegn náttúruspjöllum á hálendinu
á Austurvelli. Þá voru einnig
haldnir baráttufundir á Grand
Rokk á laugardögum þar sem
leikir sem lærðir úr öllu samfélag-
inu komu saman og útskýrðu frá
sínum sjónarhóli hvers vegna þau
voru á móti þessum stórtæku
framkvæmdum.
Einn af þeim var Sveinn Að-
alsteinsson viðskiptafræðingur.
Hann var nokkru eldri en ég og
hærri að vexti. Sjónarmið hans
voru ákveðin og lýsti hann þeirri
gríðarlegu þenslu í efnahagslífinu
sem reikna mætti með vegna
byggingu Kárahnjúkavirkjunar.
Varaði Sveinn sérstaklega við því
að íslenska hagkerfið ofhitnaði
vegna gríðarlegrar innspýtingar í
íslenskt efnahagslíf sem styrkti
íslenska krónuviðrinið og gerði
um tíma að einum sterkasta
gjaldmiðli heims. Við þessar að-
stæður varð auðvitað til grund-
völlurinn að vaxandi spákaup-
mennsku og útrás braskara að
byggja upp fjármálaveldi sem
meira og minna voru reist á
brauðfótum og enduðu með
bankahruninu og öllum þeim
vandræðum sem venjulegt fólk á
Íslandi varð fyrir. En spákaup-
mennirnir héldu sínu fram og
komu gríðarlegum fjármunum
undan í aflandsfélög og leyni-
reikninga í skattaskjólum.
Á þessum vettvangi mótmæl-
anna kynntist ég Sveini Aðal-
steinssyni. Hann var ætíð hrein-
skilinn, málefnalegur,
heiðarlegur og rökfastur í sínum
erindum. Og að umræðum lokn-
um var honum mikilsvert að ræða
vanda samtíðarinnar við þá sem
áhuga höfðu að deila með honum.
Nokkrum misserum síðar lágu
leiðir okkar saman gegnum ferða-
þjónustuna en báðir störfuðum
við sem þýskumælandi leiðsögu-
menn. Við hittumst á bryggjunni
áður en ferð hófst og víðar á
ferðamannaslóðum. Þar sem tími
og aðstæður leyfðu ræddum við
gjarnan saman. Og þegar við urð-
um að slíta samtalinu vegna verk-
efna sem okkur var trúað fyrir
ræddum við oft málin betur í síma
þegar heim var komið og oft urðu
þær viðræður langar og áhuga-
verðar.
Minnisstæður er Sveinn sér-
staklega fyrir hversu vel hann
sagði frá. Eitt sinn kvaðst hann
hafa verið á ferð í lítilli flugvél
með tilvonandi lagaprófessor sem
var í flugþjálfun. Þess má geta að
félag laganema, Orator, hélt
stundum lotterí og fyrsti vinning-
ur var flugferð með þessum
lagaprófessor! En það varð af
fluginu með júristanum að segja
að verið var að æfa og þjálfa betur
lendingu á Reykjavíkurflugvelli.
Ekki tókst betur til en svo að
lendingin varð einhver sú harka-
legasta sem Sveinn kvaðst hafa
nokkru sinni upplifað. Ekki fór
fleiri sögum af flugferðum þeirra
félaganna en Sveinn taldi sig aldr-
ei fyrr hafa lent í öðrum eins
hremmingum og voða en hafa
sloppið furðanlega vel miðað við
aðstæður frá þessu ævintýri.
Fyrir nokkrum vikum hringdi
Sveinn í mig og við ræddum dá-
góða stund saman um daginn og
veginn eins og gengur enda af
nógu að taka. Við ákváðum að
spjalla fljótlega aftur. Því miður
verður ekki af því.
Ég þakka Sveini fyrir góðar
stundir við spjall og fræðslu.
Hann verður mér mjög eftir-
minnilegur.
Hugheilar samúðarkveðjur
sendi ég fjölskyldu hans og að-
standendum sem og öllum vinum.
Við eigum góðar minningar um
Svein Aðalsteinsson.
Guðjón Jensson,
leiðsögumaður og eldri
borgari í Mosfellsbæ.
Kær vinur, Sveinn Aðalsteins-
son, er farinn á eilífðarbraut, svo
óvænt. Mér er brugðið enda var
Sveinn hress þegar við töluðum
saman daginn fyrir andlát hans.
Nýlega gengum við líka fjörur á
Álftanesi og nutum haustblíðunn-
ar. Margar góðar minningar á ég
frá samveru okkar. Sveinn var
hagfræðingur en í raun fjölmennt-
aður og víða heima. Hann stund-
aði nám í Þýska alþýðulýðveldinu,
þar vandist hann á að skrifa niður
kompur. Þetta vinnulag viðhafði
hann alla tíð, kompuskrif, og nýtt-
ust vel við ýmis úrlausnarefni.
Hann var glaðbeittur og stálminn-
ugur sögumaður, heiðarlegur og
vinfastur svo að engum öðrum hef
ég kynnst sem eins ræktaði tengsl
við vini sína jafnvel þótt langur
vegur skildi. Hér sannaðist gömul
viska, „að milli góðra vina væri
alltaf skammvegur“. Hann var
sósíalisti, pólitískur aktívisti og
virkur í þjóðmálaumræðu. Mikill
baráttumaður fyrir náttúruvernd,
mannréttindum og gegn pólitískri
spillingu. Hann fylgdist vel með
alþjóðamálum, var rökfastur og
glöggur greinandi efnahagsmála.
Hann líkti oft stjórnmálum við
skák, þau krefðust skapandi hugs-
unar. Við kynntumst á vettvangi
Alþýðubandalagsins á þeim tíma
þegar sósíalistar voru að smíða
þann flokk, forustuafl í sókn til
jöfnuðar. Hann vildi ætíð sameina
krafta jafnaðarmanna og vildi að
vinstriöflin stilltu saman strengi í
kosningum að ári. Sveinn sinnti
oft störfum tengt hugsjónum sín-
um. Hann starfaði hjá Máli og
menningu og síðar sem fram-
kvæmdastjóri Prentsmiðjunnar
Hóla sem prentaði mikið af bók-
um bókmenntafélagsins. Hjá Al-
þýðubankanum starfaði hann við
erlend viðskipti og sem aðstoðar-
maður Svavars Gestssonar árin
sem hann var viðskiptaráðherra.
Hjá Framleiðslusamvinnufélagi
iðnaðarmanna, sem
framkvæmdastjóri Samafls við
innflutning og erlend samskipti.
Hann annaðist m.a. innflutning
Ikarus-strætisvagnanna 1981.
Um þann innflutning urðu pólitísk
átök þar sem spillingarklíkur
vildu ekki gefa eftir sérhagsmuni
sína þótt í boði væru til samfélags-
notkunar miklu ódýrari vagnar.
Sveinn vann við samræmingu
framkvæmda Rafafls-Stálafls við
lokumannvirki Sultartangastíflu
1982-83. Verkið var unnið fyrir
Landsvirkjun með finnska fyrir-
tækinu Tampella. Eins annaðist
hann samstarf við Norðmenn um
framleiðslu burðarvirkis húsa
Steinullarverksmiðjunnar á Sauð-
árkróki 1985. Sveinn kom einnig
að ýmsu hjá Byggingasamvinnu-
félaginu Vinnunni vegna bygging-
ar íbúða í Seljahverfi. Eftir að
samvinnufélagið hætti starfsemi
vann Sveinn í nokkur ár sem verk-
taki með Hákoni Steindórssyni
sem lést af slysförum árið 1998.
Síðar starfaði Sveinn við innflutn-
ing á eigin vegum um árabil og við
akstur hjá SVR. Eftir leiðsögu-
mannsnám starfaði Sveinn síð-
ustu ár við leiðsögn ferðamanna
þar sem málakunnátta hans og
þekking á sögu og náttúru nutu
sín. Sveinn var mikill fjölskyldu-
maður og vinmargur. Hann og
konan hans Sigrún voru dugleg að
sækja ýmsa viðburði og styðja við
menningarlíf. Missir Sigrúnar og
fjölskyldunnar er mikill og sár.
Við Agnes sendum þeim innilegar
samúðarkveðjur. Ég minnist góðs
vinar og kveð með söknuði.
Sigurður Magnússon.
Sveinn
Aðalsteinsson