Morgunblaðið - 08.12.2020, Blaðsíða 29

MENNING 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. DESEMBER 2020
Nánari upplýsingar um sýningartíma á sambio.is
71%
SÝND MEÐ ÍSLENSKU TALI.
TRYGGÐU ÞÉR
MIÐA INNÁ
STÓRKOSTLEGA VEL GERÐNÝ
MYND FYRIR FJÖLSKYLDUNA
FRÁROBERT ZEMECKIS.
SPLÚNKUNÝ GR ÍNMYND
FRÁBÆR NÝ JÓLA TEIKNIMYND MEÐ
ÍSLENSKU TALI FYRIR ALLA FJÖSLSKYLDUNA.
Þetta er góð heimild um dirfskufullt
listrænt verkefni, segir gagnrýnandi
breska dagblaðsins The Guardian
um splunkunýja útgáfu, sem lengi
hefur verið beðið, á flutningi Sigur
Rósar og samstarfsfólks á Hrafna-
galdri Óðins en upptakan var gerð á
tónleikum í París fyrir 16 árum, árið
2004. Gefur rýnirinn plötunni þrjár
stjörnur af fimm mögulegum.
Gagnrýnandinn segir að ef leiðin
til heljar sé vörðuð misheppnuðum
atlögum rokkhljómsveita að klass-
ískri tónlist, þá hafi Sigur Rós betri
möguleika en þær flestar á að takast
verkefnið. Í verkum sveitarinnar
hafi alltaf mátt finna fyrir skyldleika
við klassík og þá einkum í uppbygg-
ingu laganna en hér sé um að ræða
heilt tónverk, byggt á kvæði frá 14.
öld og útsett af Kjartani Sveinssyni
og tónskáldinu Maríu Huld Markan
Sigfúsdóttur, úr Amiinu, með fram-
lagi frá frumkvöðli úr eletróníkinni,
Hilmari Erni Hilmarssyni. Þá segir
að margt það besta í tónlistinni
hverfist um sérbyggða steinhörpu
[Páls á Húsafelli] og er framlagi
kvæðamannsins Steindórs Andersen
hrósað og samspili hans og kórsins
Schola Cantorum. Í verkinu sé hnot-
ið nokkrum sinnum, finnst rýninum,
og hann nefnir dæmi um hvar hon-
um finnst tónlistin fara hættulega
nærri „vindbörðu leikvangarokki“
og annars staðar örli á flatneskju –
en upptakan sé góð heimild um
dirfskufullt listrænt verkefni.
Morgunblaðið/Golli
Hrafnagaldur Liðsmenn Sigur
Rósar leika hér á steinhörpu Páls á
Húsafelli fyrir frumflutninginn á
Hrafnagaldri Óðins árið 2002.
Dirfskufullur
Hrafnagaldur
AF VEIÐISKRIFUM
Einar Falur Ingólfsson
efi@mbl.is
Um helgina vaknaði ég af æsi-
spennandi draumi þar sem ég reisti
ítrekað lax á miklum eftirlætis-
veiðistað þar sem ég dró flugu á
harðastrippi gegnum strenginn –
og að lokum tók hann, stór hængur.
Flugan á taumnum var Colburn
Special, fluga sem reyndist okkur
veiðifélaga mínum sérlega vel í
sumar sem leið. Ég er enginn
áhugamaður um draumaráðningar
en þegar ég rifj-
aði drauminn
upp hugsaði ég
að nú væri það
langt um liðið frá
veiðiævintýrum
sumarsins að
kominn væri tími
á vetrarsófaveið-
ar; að leita í
veiðibókasafnið
og halda inn í
dagdrauma með góðum veiði-
sögumönnum. Og þá barst mér, á
hárréttum tíma, ný bók veiðileið-
sögumannsins og hnýtarans snjalla
Sigurðar Héðins, sem hreif mig í
ánægjulega hugarveiði.
Brjóta fleiri stangir?
Fyrir ári kom út fyrsta bók
Sigurðar, Af flugum, löxum og
mönnum. Efnistökunum mátti líkja
við nokkuð óvenjulegt bland í poka:
veiðisögur af persónulegum upplif-
unum, umfjöllun um flugur, veiði-
kennsla, umfjöllun um hnúta og
amboð til fluguveiða, og ýmiskonar
hugleiðingar um veiði. Höfundur er
fínn sögumaður og þótti þeim les-
anda sem þetta skrifar langmestur
fengur í sögunum – fókusinn í bók-
inni annars nokkuð fljótandi.
Nýju bókina nefnir Sigurður
Sá stóri, sá missti og sá landaði.
Formúlan er sú sama, ef svo má
segja, og gefið í skyn með útlitinu
en það er eins – kápan í fyrra blá,
núna rauð. Í byrjun bókar veltir
leiðsögumaðurinn reyndi fyrir sér í
nokkrum köflum atferli laxins, til
að mynda hvers vegna hann taki.
Þá er umfjöllun um hátt í fimmtíu
flugur, flestar hnýttar af Sigurði,
og upskriftin gefin fyrir þá sem
vilja hnýta. Sögur og skýringar
fylgja sumum flugum og það er
fengur að því.
Í næsta kafla er fjallað frekar
um hnýtingar, svo aðeins um græj-
ur – til að mynda hvort það sé rétt
að Íslendingar brjóti meira af
stöngum en veiðimenn annarra
landa og hver kunni að vera ástæð-
an. Bókinni lýkur svo með frásögn-
um af lífinu við ána; alls kyns innan-
búðar- og reynslusögum og vanga-
veltum um veiðiskap og veiðimenn
sem er mjög gaman að.
Sögurnar glöddu
Ég naut margs í fyrri bók Sig-
urðar en þessi nýja er mun betri.
Hann hefur dregið úr fræðslu og
leiðbeiningum – það er nokkuð sem
veiðimenn sækja sér held ég í aukn-
um mæli á netið þegar þeir eru að
byrja – og gefur sér þess í stað
meiri tíma til að halla sér aftur og
segja frá. Og á þessum tíma árs
þurfum við veiðimenn sögur, sögur
eins og koma hér af alls kyns ævin-
týrum. Stundum lendir leiðsögu-
maðurinn í moki með kúnnum, eða
jafnvel sjálfur við veiðar, og hann
er oft furðu frakkur við þá sem
hafa ráðið hann til vinnu – kastar
meira að segja stöng eins þeirra út í
á. Í annað skipti bannar hann veiði-
manni að setja lax sem veiðist á
Frances-flugu inn í bíl til sín, og í
einhverjum galskap þykist hann
einhverju sinni heila vakt varla tala
ensku – en þeir sem hann leiðbeindi
settu þó í 24 laxa og lönduðu 12.
Í sögunum er alltaf stutt í bæði
leiðbeiningar og vangaveltur, sem
er vel, og í lokakaflanum kemur
fram að Sigurður sé svartsýnn á
framtíð íslenska laxastofnsins.
Hann útskýrir hvers vegna og
kveðst vera kominn á þá skoðun
„að okkur beri að sleppa öllum fiski
sem er af villtum stofni, einungis
þannig getum við tryggt viðkomu
stofnsins til framtíðar“.
Í fyrravetur hnýtti ég ein-
hverjar flugur eftir uppskriftum í
fyrri bókinni. Sigurður velur ekki
að sýna hér Colburn Special, þá
veiðnu flugu sem gaf mér lax í
draumi um helgina. En margar sem
hann sýnir eru æði álitlegar, upp-
haflega búnar til af ýmsum flinkum
fluguhönnuðum og veiðimönnum.
Sumar þeirra hafa gefið mér fiska,
meira að segja hnýttar af Sigurði,
aðrar þarf ég greinilega að eignast.
En nú í skammdegismyrkinu og
frostinu glöddu sögurnar mest.
Góðar flugur í vetrarsófaveiði
Teikning/Sól Hilmarsdóttir
Hann tekur! Stór hængur rennir sér að flugunni í teikningu í bókinni.
Teikning/Sól Hilmarsdóttir
Sögumaðurinn Sigurður Héðinn
eins og hann birtist lesendum.
»… hann er oft furðufrakkur við þá sem
hafa ráðið hann til vinnu
– kastar meira að segja
stöng eins þeirra út í á.