Heimilispósturinn - 15.03.1950, Blaðsíða 7

sem hann hafði rekið í trésívalning-
inn, gat hann mælt festina, þannig
að Jouque, sem stóð í fötunni, hékk
rétt fyrir ofan vatnsborðið, og þar
lét hann hana dúsa í heila klukku-
stund, meðan hann skemmti sér við
óp hinnar ólánssömu konu. 1 þorpinu
var grimmd hans á allra vitorði, en
allir þögðu og gerðust samsekir
honum, því samkvæmt eðli sinu er
sveitafólk í einfeldni sinni umburðar-
iynt gagnvart hrottaskap.
Pignol, sem var að strjúka skaftið
á gríðarstóru keyri, bætti við:
— Heyrðu, segðu mér, Mélitine,
heldurðu að gamli maðurinn fari
ekki að láta sér detta í hug, að við
séum á stefnumóti?
— Ja, hver veit, svaraði Mélitine,
en stefnumót með gamalli konu eins
og mér hafa að minnsta kosti ekki
mikla þýðingu . . .
Meðan Pignol bar á móti þessu
stimamjúkur, heyrðist kveinandi rödd
upp úr brunninum:
— Dragðu mig upp, Clotaire. Mat-
urinn brennur við.
— Bannsett kerlingarherfan, verð
ég altaf að hlusta á volið í henni,
rumdi Clotaire, og um leið og hann
2 2 9
HEIMILISPÓSTURINN
5