Heimilispósturinn - 15.03.1950, Blaðsíða 17

— Charles! . . .
Hann lauk ekki við setning-
una, en tók undir hönd stúlk-
unnar og fór leiðar sinnar með
henni; og sagði um leið:
— Nú hreyfir hann sig ekki
framar, hann sefur áreiðanlega
þangað til þeir finna einhvern
stað, þar sem þeir geta holað
honum niður.
Og Charles var einn eftir á
götunni, hann hékk þarna á
steininum með aðra höndina á
hné sér, hina í vasanum. Ég
horfði á hann með viðbjóði.
Börnin, sem stóðu í hálfhring
umhverfis hann, gerðu aftur á
móti fyndnar athugasemdir.
Telpuhnokki sem hló og hopp-
aði af ánægju, var að útskýra
eitt eða annað, sveiflaði örmun-
um og benti í áttina til skrúð-
göngunnar í fjarska. Þá sagði
lítil drengur:
— Ég skal kasta steini beint
framan í hann . . . !
Hann tók upp stein, hin
stóðu í hæfilegri fjarlægð,
tilbúin að hlaupa burt, og biðu
eftr því að hann framkvæmdi
fyrirætlun sína Ég heyrði bylja
í pappagrímunni, þegar steinn-
inn lenti á henni.
En Charles hreyfði sig ekki.
Börnin, sem voru ekki lengur
smeyk, færðu sig nær. Þau
stóðu í nokkrar mínútur og
störðu forvitnislega á trúðinn,
en allt í einu sneri smátelpa
baki við honum og fór burt, og
síðan hin á eftir. Þau litu aldrei
um öxl, og þegar þau komu að
götuhorninu, tóku þau á rás og
hlupu sem fætur toguðu. Að-
eins lítill snáði, sem hafði verið
skilinn eftir af félögum sínum,
stóð eins og negldur niður fyr-
ir framan drukkna manninn, og
skældi.
Ég var í vafa, hvort ég ætti
að fara niður. En að lokum fór
ég þó, því að það var óþolandi
að hlusta á drenginn. Ég gekk
til mannsins og ávarpaði hann.
Auðvitað svaraði hann ekki. Ég
ætlaði að fara að hrista hann
til, en þar sem barnið var líka
hlaupið burt, flýtti ég mér upp
í herbergið mitt, og þar tók ég
mér stöðu bak við gluggatjald-
ið, til þess að fylgjast með því
sem gerðist.
Það var ekki fyrr en langt
var liðið á nóttu, að fótatak
heyrðist, sem nam staðar hjá
steininum, og ég heyrði hvísk-
ur þeirra, sem fundu manninn.
Daginn eftir frétti ég, að
Charles, hinn dularfulli Charles,
hefði verið myrtur af trúð og
kvenmanni, sem hafði klætt
sig í loddarabúning. Allar þrjár
persónur harmleiksins voru
óþekktar í bænum.
Aðferðin, sem þau notuðu,
var í raun og veru fundin upp
af hinum alræmdu, ensku morð-
ingjum, Burke. og Hare, sem
kæfðu fórnarlömb sín með
pappagrímu, sem var smurð að
innan með biki. Krampateygj-
ur fórnarlambsins gáfu sorgar-
leiknum, sem gerðist bak við
grímuna, svo skoplegan og eðli-
legan blæ, að hann hlaut að
takast vel. . A
Það er sagt, að maðurinn sé eina
skepnan, sem hægt sé að flá oftar en
einu sinni.
*
Stúlka nokkur hafði verið skorin
upp við botnlangabólgu. Að lokinni
aðgerð spurði hún lækninn, hvort
örið yrði mjög áberandi.
— Það er undir yður sjálfri komið,
svaraði læknirinn.
? ? ?
HEIMILISPÓSTURINN
15