Heimilispósturinn - 15.03.1950, Blaðsíða 8

beygði sig yfir brunnbarminn, kall-
aði hann með hinni fáranlegu rödd
sinni, sem minnti á kórdrengsrödd:
-— Ég er búinn að segja nei. Nú fer
ég og gægist undir pilsin á dóttur
hans Birots, ég hef lofað því. Sælar,
stelpur.
Og hann fór, og hristist allur af
hlátri.
Mélitine þorði ekki að draga Jou-
que upp, hún var smeyk við að Pign-
ol yrði ennþá reiðari. Hún laut yfir
brunninn og reyndi að horfa niður
í hann, eri þreytt augu hennar gátu
ekki greint annað en spegilgljáa, sem
birtist og hvarf á vatnsborðinu, þeg-
ar silfurlitt ljósið lék um það.
Allt í einu heyrðist lágt, næstum
óslitið hvískur upp úr brunninum.
Mélitine komst við af að hlusta á
það, geðshræringin mýkti hjarta
hennar og varnaði henni máls. Og
þetta ömurlega kjökur fyllti allan
brunninn af tilbreytingarlausri ör-
væntingu. Mélitine hrópaði óttasleg-
in.
—■ Jouque, Jouque, væna mín!
Snöktið hætti.
— Eruð það þér, Mélitine?
— Já, ég ætlaði bara að segja,
að þú skalt ekki taka þetta svona
nærri þér. Ef ég ætti annan eins
mann og þú, þá geturðu verið viss
um, að ég skyldi kenna honum
mannasiði . . .
Jouque, sem stóð í fötunni og hélt
með báðum höndum um festina,
starði á kringlótta ljósopið fyrir of-
an sig, þar sem dökkur barmur frú
Trelins sást greinilega. Stundum kom
óvarkár hreyfing fötunni til að
sveiflast, og það gerði konuna dauð-
skelkaða. Hún var lítil og grönn,
beygð af þeim stöðuga kvíða, sem
uppátæki manns hennar olli henni.
Hún var toginleit, með stór, blá augu,
sem ljómuðu af mildri undrun.
Prú Trelin hélt áfram hughreyst-
ingarorðum sínum:
— Vertu nú ekki að gráta, segðu
við sjálfa þig, að þetta líf vari þó
ekki eilíflega.
— Hvað eigið þér við? Nei, það
er ekkert við þessu að gera.
— Ja, hvað veit maður um það,
Hann getur breyzt, þorparinn sá arna.
Ég minnist þess líka,, að það hefur
ekki alltaf verið gott að kljást við
karlinn minn.
— Það er ekki hægt að likja þeim
saman, Mélitine.
— Jæja, heldurðu það ? En ef ég
segi þér nú, að hann harðbannar mér
að fara í bió, þú veizt, nýja bíóið
í Glaisans.
,—• Bíó . . .
— Já, mig langar til að fara í bíó,
mér datt það bara svona í hug.
— Hvað ætlaðir þú að gera þang-
að?
— Hvað ætlaði ég að gera? Að
sjá auðvitað. Þú hefur kanske aldrei
farið í bíó?
— Ég? Og eiga annan eins mann
og ég á? Nei, það væri óhugsandi.
— En þú hefur* heyrt sagt frá
því ?
— Það getur verið, ég man það
ekki. Er nokkuð varið í það ?
— Já, það held ég nú. Hún Margot,
sem er gift honum Bedouin, sagði
mér um daginn frá því, sem hún sá.
Hugsaðu þér, það var niðadimmt i
salnum, eins dimmt og niðri í brunn-
inum hjá þér, og svo situr maður
bara og horfir beint á léreftstjald
og sér ýmislegt, sem maður heldur
að sé þar. Ég man ekki lengur allt,
sem Margot sagði . . . Það var kona,
sem var svo fín og puntuð og allt
það, og nokkrir karlmenn, sem voru
klæddir eins og amtráðsmennirnir til
dæmis að taka eða þingmaðurinn.
Eintómt fínt fólk, hvað innan um
annað, og Margot sagði, að það hefði
6
HEIMILISPÓSTURINN
2 2?