Heimilispósturinn - 15.03.1950, Blaðsíða 20

að maðurinn mundi ekki koma
heim um nóttina. Hún lét fara
með hann inn í svefnherbergið
og læsti hann þar inni, þangað
til heimilisfólkið væri gengið
til náða.
Meðan Ruggierí beið frúar-
innar í svefnherberginu, sótti
hann skyndilega ákafur þorsti,
hvort sem það hefur stafað af
því, að hann hafði neytt ein-
hvers saltmetis, eða þá af göml-
um vana, og er hann sá vatns-
flöskuna í glugganum, sem með-
alið var í, brá han'h henni að
munni sér í þeirri trú, að það
væri drykkjarvatn, og tæmdi
í botn. Það leið heldur ekki á
löngu þar til hann tók að syf ja
og féll hann brátt í svefn.
Er frúin kom inn í herbergið
og fann hann sofandi, fór hún að
hrista hann til og hvíslaði, að
hann skyldi rísa upp, en það
bar engan árangur, hann hvorki
svaraði né hreyfði sinn minnsta
fingur, hún varð þá mjög óþol-
inmóð og hristi hann af öllum
kröftum og sagði!
— Stattu upp, svefnpurkan
þín, ef þú ert kominn hingað
til að sofa, getur þú alveg eins
vel verið heima hjá þér. —
Við þessar sviptingar féll
Ruggierí ofan af kistunni, sem
hann hafði legið á, og niður á
gólfið, og sáust ekki fremur
nokkur lífsmörk með honum, en
liðnu líki. Þá varð frúin alvar-
lega hrædd og fór að bylta hon-
um á alla kanta, toga í skeggið
á honum og klípa hann í nefið,
en allt varð það árangurslaust,
hann hafði tjóðrað asna sinn
við trausta stoð.
Frúin varð nú hrædd um að
hann væri dáinn, en reyndi samt
að klípa hann og brenna með
logandi ljósi, en ekkert dugði,
þess vegna hélt hún að hann
væri dáinn, því enda þótt hún
væri gift lækni, hafði hún enga
þekkingu á læknavísindum. Það
er óþarfi að spyrja hvort hún
hafi orðið óhamingjusöm, þar
sem hún elskaði hann mest af
öllu. Hún settist því niður til
að gráta ógæfu sína í hljóði,
því hún þorði ekki að gera
mikinn hávaða. En svo datt
henni í hug að út af þessu gæti
hlotist bæði smán og svívirðing
og varð það strax ljóst, að eitt-
hvert úrræði yrði að finna til
þess að koma hinum látna
þegjandi og hljóðalaust út úr
húsinu. Henni gat þó ekki hug-
kvæmst neitt sjálfri, svo hún
kallaði á þernu sína og bað
hana um ráðleggingar. Stúlkan
varð alveg undrandi og er hún
hafði klipið hann og kreist á
alla lund, sannfærðist hún um
að frúin hefði haft á réttu að
standa, og að hann væri dáinn
og yrði sem allra fyrst að flytj-
ast burtu úr húsinu. Þá sagði
frúin:
En hvert eigum við að fara
með hann, svo fólkið haldi
ekki, í fyrramálið, að hann
hafi verið borinn héðan? —
— Madonna, sagði stúlkan,
fyrir skömmu síðan tók ég eftir
að fyrir utan hjá trésmiðnum,
rétt fyrir ofan okkur, var kassi,
miög hæfilega stór til þess, sem
við höfum í hyggju, og ef smið-
urinn hefur ekki tekið hann inn
með sér, skulum við leggja
dauða manninn ofan í þennan
kassa, en stinga hann nokkrum
hnífstungum, og láta hann svo
vera þar kyrran. Ég get ekki
ímyndað mér að þeir sem finna
hann, muni fremur gruna okkur
18
HBIMILISPÓSTURXNN
9 9 9