Heimilispósturinn - 15.03.1950, Blaðsíða 12

in. Hann drap hvert einasta spil, sem
var slegiS út og sagði blíðlega
og alveg utan við sig:
— Laufkóngurinn þinn? Ég gef
honum bara spark í rassinn.
— Nei, nei, öskraði Pignol, þú átt
að svara lit!
— Ég gef honum spark í rassinn,
hélt gamli maðurinn áfram.
Klukkan ellefu voru þeir Frelin og
Pignol einir eftir í knæpunni, blind-
fullir. Þeir sátu andspænis hvor öðr-
um og gláptu hvor á annan með
sljóum augum.
— Þegar þú hafðir þennan lit, áttir
þú að svara út, endurtók Pignol.
Gamli maðurinn, sem mátti ekki
lengur mæla, samsinnti með því að
kinka kolli.
— En nú verðum við að fara að
komast heim með skepnurnar, sagði
Pignol að lokum.
Þeir héldu heim á leið og létu
kýrnar ráða ferðinni. Án þess að
hirða um Pignol, teymdi gamli mað-
urinn kúna inn í fjósið, og þar valt
hann út af á hálmhrúgu. Áður en
hann sofnaði, heyrði hann hvella
rödd Pignols gegnum opnar dyrnar:
— Bölvað kvikindið! Viltu . . . Ég
skal kenna þér að hegða þér almenni-
lega!
Pignol var farinn að hátta í svefn-
herberginu, þegar hann tók allt í einu
eftir því, að Jouque var ekki í rúm-
inu.
— Hvar getur hún verið svona
seint? hugsaði hann með sér.
Hann leitaði í framherbergjun-
um, og síðan í hlöðunni og gripa-
húsinu.
— Þetta er skrítið, tautaði' hann.
Hann kallaði. Jouque, Jouque!
En Jouque svaraði ekki. Pignol
stóð í miðjum húsagarðinum og furð-
aði sig á, að hún skyldi vera horfin.
Allt í einu kom hann auga á brunn-
inn. Hann varð óttasleginn.
— Ja, hver fjandinn, sagði hann,
nei, það getur ekki verið! Ætli ég
hafi látið hana síga niður í brunn-
inn, áður en ég lagði af stað?
Það rann nærri af honum við geðs-
hræringuna. Hann hljóp að brunn-
inum og hrópaði niður í hann: „Jou-
que! Jouque!“ Festin hékk niður í
brunninn, og hann dró hana upp, án
þess að nein mótstaða væri. Konan
hans var ekki í fötunni — var þar
ekki lengur, hugsaði hann með sér.
Skjálfandi og titrandi settist hann
á steinþróna, sem var hjá brunninum,
og reyndi að rifja upp fyrir sér, það
sem hafði gerzt. En skelfingin og
ölvunin máðu minni hans, og honum
var ómögulegt að muna, hvað komið
hafði fyrir, áður en hann lagði af
stað. Hann var alveg orðinn ruglað-
ur og var alltaf að spyrja sjálfan
sig sömu spurningar: „Ætli ég hafi
látið hana síga niður í brunninn, áð-
ur en ég fór?“ Væl í uglu, sem var
uppi í háu valhnotutré, gerði hann
frávita af hræðslu. Tennurnar glömr-
uðu í honum og hann lagðist á mag-
ann niður í vatnsþróna. Hann heyrði
ugluna væla nafn Jonque.
-— Jouque, Jouque, hvar er Jou-
que.
Hann reis upp úr þrónni og hljóp
heim að húsinu. Þegar hann opnaði
svefnherbergisdyrnar, heyrði hann
þrusk og hrökk í kút. Honum lá við
öngviti, en hann herti upp hugann
og fór inn. Þar stóð Jonque og var
að hátta sig. Pignol þreif i handlegg-
ina á henni og stamaði:
— Hvar hefurðu verið? Hvar hef-
urðu verið?
— Hvar hef ég verið ? svaraði
Jouque stillilega, ég var í bíó.
Pignol létti of mikið til þess, að
reiði hans gæti brotist út strax. Hann
beit saman tönnunum og lét sér
nægja að muldra:
10
HEIMILISPÓSTTJRINN
9 9?