Heimilispósturinn - 15.03.1950, Blaðsíða 26

fara aðrar leiðir, en fyrirrenn-
arar mínir hafa gert, Filostrato,
en eins og þeir krefst ég þess
að sungið verði ljóð, og þar eð
ég veit, að söngvar þínir líkj-
ast sögum þínum, viljum við nú
þegar binda endi á allan dapur-
leik og syngdu nú fyrir okkur
það, sem helzt má koma okkur
í létt skap. —
Filostrato sagðist skyldi gera
það með ánægju og hóf raust
sína:
Vissulega bera harmakvein
vor og grátur
heiminum vitneskju um þær
sálarkvalir er vér líðum
þegar ástin verður fyrir
ótryggð og svikum.
Þann dag, sem þú, guð ástar-
innar, greiptir mynd hennar
í brjóst mitt
svo fagra og yndislega, og
tilefni mansöngva minna,
þá varpaðir þú þeim ljóma
yfir yndisþokka hennar
að viljugur kaus ég að þola
þær kvalir, sem dutlungar þínir
vekja í hug manns og hjarta,
en mér duldist of lengi orsök
hugarkvíða míns.
I fyrsta skipti, sem ég virti
hana fyrir mér, sá ég
aðeins ótryggð
og svik hjá þeim, sem ég bezt
hafði treyst.
Því einmitt þá er ég naut ástar
hinnar dýrmætu konu, sem
tryggur þjónn og trúr vinur
og engir skuggar skyggðu
á áhyggjuleysi mitt,
einmitt þá sá ég annan koma
og óðara ýtti mín fagra kona
mér til hliðar.
Þar stóð ég eftir, smánaður
af unnustu minni
og hjartasorg mín brauzt út
í gráti og kveinstöfum.
Bölvuð sé stund sú, er unnusta
mín birtist mér fyrsta sinni
svo dularfull í ljóma ástarlogans-
Því síðan verður sál mín að
heyja baráttu gegn dauðanum
og fyrirlítur tryggð, vonir og
sérhverja milda hugsun.
Svo ólæknandi harmasár ber ég,.
sem hróp mitt og harmþrungin
rödd tilkynna yður, herra.
Og ég reyni aðeins að gleyma
þjáningum mínum
og mæti dauðanum, sem minni
hinztu von.
Fari sem fara vill, látum hann
þá sveifla sinni hvössu sigð
yfir mér og frelsa migfrá því lífi,
sem sorgin svíður niður í rætur
fyrr en vorið blánar eftir
vetrarél.
Engin önnur leið stendur mér
opin og ekkert getur fróað mér
í þjáningum mínum, nema
dauðinn.
Amor, lát hann koma og leysa
mig frá lífsins mæðu
svo hjarta mitt geti losnað
við eymd sína og volæði,
þar sem ótryggðin brýtur sér
braut og ástin uppsker aðeins
hugarangur.
Er hún fréttir lát mitt, þá lát
hana gleðjast, sem væri
hún umvafin
tryggum vinarörmum.
Ljóð mitt, þótt enginn annar
vilji kveða þig, mun
ég ekki kvarta,
því bað er mín eigin rödd, sem
bezt getur gefið þér vængi.
24
HEIMILISPÓSTURINN
$ $ $