Stefnir - 01.03.1951, Page 30

28
STEFNIR
frekar kinnfiskasoginn, með
hvasst en þó undarlega rólegt
augnaráð. Hann var klæddur í
stuttbrækur úr grófum baðmull-
ardúk, þykka sokka og skó og
í gamaldags Norfolk jakka. Um
mittið hafði hann hinn þrílita
mittislinda, sem var tákn embætt-
isins. Enda þótt hann stæði full-
komlega beinn, þegar hann reis
á fætur til að heilsa mér, fannst
mér hann samt ekki líta út fyrir
að vera vel styrkur, og hann virt-
ist þreyttur. — Samt sem áður
brosti hann hjartanlega um leið
og hann rétti mér höndina og
sagði, að hann hefði rétt í þessu
verið að gifta ung hjón úr sveit-
inni — athöfn, bætti hann við,
sem alltaf gleddi sig. Þegar hann
heyrði að ég væri rithöfundur
sá ég áhugaglampa bregða fyrir
í augum hans, og eftir örstuttar
fjörugar samræður, bauð hann
mér til kvöldverðar.
Það var komið kvöld, þegar
við yfirgáfum ráðhúsið og héld-
um niður götuna.
Þegar við fórum fram hjá hóp
af ungum mönnum, sem voru að
koma frá vinnu sinni, nokkrum
konum, sem voru að þvo þvott
við brúna og hóp af börnum,
sem voru að leika sér úti fyrir
skólanum, gat ég ekki annað en
veitt því athygli, hvernig fólk-
ið heilsaði samferðamanni mín-
um, með svo fágætu samblandi
af kunnugleika og virðingu.
Það var engin lotning í lát-
bragði þeirra, miklu fremur eins
konar bróðurþel, vinátta og
skilningur.
Þegar við fórum gegnum járn-
hliðið heim að höllinni, kom ég
allt í einu auga á, hve allt var fá-
tæklegt, þó það hefði ekki verið
sýnilegt úr fjarska. Það voru
djúp hjólför í akveginn, illgresi
óx upp á milli hellusteinanna í
húsagarðinum og stórar sprung-
ur voru í skrautið við handriðið
á þakinu.
Þegar við komum inn í húsið
sjálft varð maður var við þetta
sama af þögninni í hinum háu
sölum, engum þjónum og full-
kominni vöntun á þeim glæsibrag,
sem eðlilega hefði átt að vera á
slíkum stað. Fyrir endanum á
hvelfdu fordyrinu stóð borð þak-
ið með köflóttum dúk, og þang-
að bar hvíthærður maður okkur
kvöldverðinn.
Ásigkomulag staðarins var í
fullu samræmi við hinn sparsam-
lega málsverð okkar. Fyrst var
þunn súpa og síðan soðnar kart-
öflur með svörtu brauði. Að lok-
um fengum við svo bolla með
ósætu, svörtu kaffi. Ég hlýt að
hafa verið vandræðalegur á svip-