Stefnir - 01.03.1951, Page 31

HERRA BORGARSTJÓRINN
29
inri, því allt í einu fór gestgjafi
minn að hlæja.
„Ef ég hefði vitað að þú kæm-
ir, hefði ég reynt að hafa þetta
betra.“
Allt í einu varð hann svo al-
varlegur aftur.
„Þú sérð herra minn, við er-
um ánægð hér «f við höfum ein-
földustu fæðu, því að það hafa
komið þeir tímar í okkar litla
sveitarfélagi, að við höfum ekk-
ert haft að borða.“
Þegar við höfðum lokið við að
drekka kaffið, bauð hann mér
sæti úti á flötu þakinu og bauð
mér þegjandi sígarettu. Myrkrið
var fallið á og niðri í dalnum
fyrir framan okkur mynduðu
ljósin í þorpinu þyrpingu af lág-
um stjörnum. Þessi sýn virtist
töfra manninn við hlið mér;
augu hans hvíldu stöðugt á því.
„Trúir þú því, að staður eins
og þetta þorp, geti haft sál?“
Aður en ég gat svarað hélt félagi
minn áfram: „Ef til vill finnst
þér það hlægilegt. Samt sem áð-
ur trúi ég því af öllu hjarta.“
Hann vax, sagði hann, einn
af þrem bræðrum, en hinir tveir
höfðu fallið í fyrri heimsstyrj-
öldinni. Hann sjálfur hafði eytt
fjórum árum í skotgröfunum,
orðið fyrir eiturgasi og særst í
brjóstið af sprengikúlu. Hann
sagði þetta glaðlega og án nokk-
urrar hreykni. Á millistríðsár-
unum höfðu svo báðir foreldrar
hans dáið.
Síðan kom heimsstyrjöldin síð-
ari. Þegar Þjóðvérjar óðu inn í
landið, tóku þeir höllina, og þar
sem þeir héldu, að hann væri
foringi fyrir andstöðuhreyfingu,
vörpuðu þeir honum í fangelsi.
Þar eyddi hann öðrum fjórum
árum ævi sinnar.
„Einhvern tíma,“ sagði hann,
„vildi ég gjarnan segja þér eitt-
hvað frá þessum tíma, sem ég
dvaldist í fangelsinu.
Ég mútaði fangaverðinum með
ermahnöppunum mínum, til að
færa mér garn. Úr þessu garni
bjó ég síðan til fiskinet, tugi af
fiskinetum. Og meðan ég var að
ríða þessi net, hugsaði ég mikið.
Guð veit að ég er enginn heim-
spekingur, en samt sem áður var
það árangurinn af þessum hug-
leiðingum mínum í fangaklefan-
um, sem gjörbreytti lífsskoðun-
um mínum.“
Hann þagnaði á þennan sama
góðlátlega og hugsandi hátt.
„Þegar okkur var hleypt út af
hinum frelsandi hersveitum -—,
sem við, trúðu mér, herra minn,
eigum ævilangt þakkir að gjalda,
— fór ég aftur hingað. Þessi
staður, heimili ættar minnar í