Stefnir - 01.03.1951, Síða 34

32
STEFNIK
heimskingi séð.“ Ég leit á hann
og um leið datt mér nokkuð í
hug. Eins og þú manst var þessi
maður vélamaður, sem þekkti og
elskaði vélar. Hann átti líka nið-
urnítt land og ekkert til að vinna
það með nema brotinn tréplóg.
Og eins og óafvitandi komu orð-
in fram á varir mér:
„Mér þykir vænt um að þér
finnst það, Martin. Það er þitt
að líta eftir honum fyrir hæjar-
búa.“
I fyrstu hélt hann, að ég væri
að hæða sig, og andlit hans roðn-
aði af reiði. En hann vissi að vél-
in var keypt fyrir bæinn, og eitt-
hvað í svip mínum hlýtur að hafa
sannfært hann um, að mér var
alvara. Hann reyndi að tala en
varir hans skulfu. Þó að hann
biti saman tönnunum gat hann
ekki haft vald á vöðvunum í and-
litinu. Ég sá að honum vöknaði
um augu. Ég sneri mér frá hon-
um og gekk burtu.“
Félagi minn laut áfram og
lagði hendina á handlegg mér,
í senn hæðinn og alvarlegur á
svip.
„Eftir þelta gekk allt vel. Smá
vottur göfuglyndis getur áorkað
meiru í að eyða illvilja og öfund
heldur en hundrað brennur á
bálkesti. Auðvitað notum við
allir traktorinn, en hann er und-
ir eftirliti Martins. Hann er
stoltur af honum og af ábyrgð-
inni. Með honum hefur hann
ekki aðeins breytt landi sínu
heldur einnig sjálfum sér.“
Þegar hann hafði lokið sögu
sinni var löng þögn. Ég sneri
mér hægt að honum og tók í
liönd hans.
„Já,“ sagði ég, „þorpið þitt
hefur sál. Ég trúi því að þú hafir
bjargað því.“
Snemma næsta morgun ók ég
frá gistihúsinu. Hálft þorpið
var enn í svefni. En herra borg-
arstjórinn var þegar kominn til
vinnu sinnar. Hann veifaði til
mín um leið og hann opnaði
gluggann á litlu skrifstofunni
sinni. Ég get enn séð fyrir mér
þennan granna mann, þennan
auðmjúka höfðingja, kinnfiska-
soginn með spaugilega mittis-
lindann Isinn. Manninn sem mæt-
ir heiminum með sífelldri sam-
úð, hjálpar nágrönnum sínum,
sameinar hinn æðsta og lægsta
og vinnur með heilum hug og
með styrkleik að því, að halda
logandi kyndli frelsisinss í land-
inu, sem hann elskar.