Stefnir - 01.03.1951, Blaðsíða 39

Hve gamctll eruð þér — í múgnum?
Marghöfðaða ófreskjan.
ÞVÍ STÆRRI sem hópurinn er,
því barnslegar hagar hann sér,
enda þótt hann samanstandi af
þúsundum af fullorðnu fólki.
Okkar samtíð hefur orðið vitni
að fæðingu almáttugrar veru,
sem öll stjórnarvöld taka meira
og meira tillit til, veru með kröft-
ugum viðbrögðum, sem bæði geta
verið grimmileg og hrærandi,
sem annað augnablikið er reiðu-
búin að fremja glæp og það
næsta drýgir hetjudáðir, vera,
sem ekki ennþá hefur náð mynd-
ugsaldri: Múgurinn.
Nokkrum árum fyrir síðustu
styrjöld har það við í Kaup-
mannahöfn, að haldinn var þýð-
ingarmikill pólitískur fundur.
Ræðumaðurinn, sem var ungur,
myndarlegur og ákaflega vin-
sæll, tjáði sig með undraverðri
mælsku.
Hinn myndríki stíll hans og
skýru röksemdafærslur hryfu
allan áheyrendahópinn. Svo var
það, að maður nokkur, sem var
að baki áhevrendahópnum,
sleppti lausum 50 rauðum belgj-
um, eins og þeim sem börn leika
sér með. Á samri stundu sneri
allur áheyrendahópurinn sér við.
Fólkið hló og hrópaði hvað til
annars, og teygði hendurnar upp
í loftið.
Ræðumaðurinn var gleymdur.
Hann reyndi öll hugsanleg ráð
til að vinna aftur eftirtekt fólks-
ins, en allar tilraunir hans voru
árangurslausar. Að síðustu, þeg-
ar hann var að því kominn að
gefast upp við þennan, í fyrstu
vel heppnaða fyrirlestur, fékk
hann skyndilega hugmynd. Hann
fór að tala um belgina. „Fylgist
vel með rauðu belgjunum, hvern-
ig þeir stíga til himins líkt og
von okkar.“ Áhugi fólksins sner-
ist við. Múgurinn hlustaði aftur.
ekki sízt af því, að belgirnir
höfðu nú misst ljóma nýungar-
innar. Ræðumaðurinn átti ó-
skipta athygli allra og var hyllt-
ur með kraftmiklu klappi. Einn
og einn hefðu áheyrendurnir ekki
látið þessi leikföng afvegaleiða
eftirtekt sína, en þegar í fjöldann
kom urðu þeir ný vera — múg-