Víkingsblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 22

víkurmeistarar. I íslandsmótinu 1972 lentum við í frek-
ar slökum riCli og unnum alla leikina. í undanúr-
slitum lékum við á móti Breiðábliki og gerðum þá
jafntefli, sem við gátum þakkað markmanninum okk-
ar Birni Sigurbjörnssyni, fyrir að fá aukaleik, en
bann varði ofsalega vel. Síðan unnum við Breiðablik í
undanún 'litaleik og lékunr í úrslitum við Þrótt, sem
hafði unnið alla leikina við okkur fyrr um sumarið.
Við æíluðum okkur að vinna og með ægilegri bar-
áttu tókst okkur að vinna 1—0.
— Ég vissi varla af mér þegar leikurinn var flaut-
aður af, maður var svo ánægður og 'þreyttur.
Að lokum spurðum við Guðmund yngra 'hver væru
íramtíðartakmörk hans í knattspyrnu og um uppá-
haldsleikmanninn og félagið. Guðmundur var ekki
seinn að svara 'þessum spurningum, hann sagði að
ætlaði að komast í landsliðið þegar hann hefði aldur
og getu til. Uppáhaldsliðið kvað ihann vera enska liðið
Caelsea og íleikmaðurinn Charlie Cooke, en eftir að
hann var seldur til Crystal Palace sagðist Guðmund-
ur hafa misst ábugann fyrir honum.
Nú víkjum við tali okkar að Guðmundi eldra, en
eins og áður er sagt, þá hefur Guðmundur sýnt yngri
flokkum Ví'kings mikinn áhuga. Spurðum við hann
því, hvort hann te'ldi að þáttaka ungra drengja hefði
góð uppeldisáhrif.
— Já, ég er ekki í nokkrum vafa um það. Ég tala
af eigin reynslu, iþví synir mínir hafa allir haft gott
af sínum íþróttaiðkunum. Það er nauðsynlegt að þjálf-
ararnir skilji drengina og geti isett sig í þeirra spor.
Ég þarf ekki að kvarta yfir þeim þjálfurum sem ég
hef kynnzt, síður en svo.
—- Mitt mottó er að í flestum tilfellum göfgi
íþróttirnar manninn og þar sem frístundir manna
hafa aukizt svo gífurlega síðustu ár, finnst mér brýnni
þörf en áður að aðstaða og áhugi til íþróttaiðkana sé
aukin. Það er afskaplega mikilvægt fyrir þjálfara
að foreldrar taki þátt í starfi þeirra, en starf þeirra
er óeigingjarnt og gott. Finnst mér því að foreldrum
beri að sýna þakklæti sitt með því að mæta og hvetja
krakkana í leik. Ekkert er skemmtilegra en að fara
og horfa á strákana fulla af lifsgleði og orku, berjast
um boltann í drengilegri keppni.

glory“ gleymist aldrei - segir
Hafliði Pétursson
— Ef það væru allir leikir eins skemmtilegir og
sá, þá væri maður varla að hætta í þeissu núna. Þetta
sagði Hafliði Pétursson er við ræddum við hann á
dögunum og um bvaða leik er Hafliði svo að tala, jú,
auðvitað er það „Sing glory leikurinn“ á Akranesi
1967, en látum Hafliða Ijúka að segja frá þessum
minnisstæða leik.
— Við vorum ekki 'beint gáfulegir, leikmennirnir
sem áttum að keppa við gullaldaliðið ÍA á Skipa-
skaga í 'bandbrjáluðu veðri í bikarkeppninni haustið
1967. Við fórum upp eftir með Akraborginni og helm-
ingur liðsmanna var svo sjóveikur að þeir gátu varla
otaðið lí fæturna. Við hörkuðum þó af okkur og fór-
um í leikinn flljótlega eftir að k.omið var uppeftir.
Þvílíkur leikur, í fyrri hálfleiknum lékum við undan
veðrinu, ætli það hafi ckki verið ein 10 vindstig og
ekki nokkur loið að ihemja knöttinn, þó höfðum við
s'korað eitt mar'k fyrir leikhlé. 1 seinni hálfleiknum
skoruðu þeir fyrst, en svo skoraði Jón Karlsson gott
mark á móti vindinum og við unnum 2—1.
— Þennan leik hefðum ivið ekki unnið nema af því
að stuðningsmenn Víkings, sem voru nokkuð margir,
gerðu það sem þeir gátu til að styðja o’kkur. Þeir
sungu ládaust allan tímann, Sing glory og það ylj-
aði sannarlega í óveðrinu, sem stóð yfir allan leik-
tímann. Því miður 'hefur slí'k stemning ekki náðzt
slíðan, — við unnum af Iþví að við fundum, að það var
einhvers virði að komast áfram. Við fundum að á
bak við okkur stóð félag.
Hafliði er búinn að vera lengi í islagnum fyrir Vík-
ing, eða í 21 ár. iHann hefur leikið 126 leiki með
meistaraflokki í knattspyrnu og auk þess nokkra leiki
20