Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2020, Blaðsíða 14

Ég heiti Harpa
Kristjana
Steinþórsdóttir og
ég er 18 ára.
Ég hef verið að mæta í
félagsmiðstöð Samtakanna
’78 í sirka 4 ár eða síðan ég
var 14 ára. Fyrstu nokkur
skiptin mín voru erfið og
óþægileg en ég átti vinkonu
sem var búin að vera að
mæta í sirka ár á undan mér
þannig að ég átti hálfgert
öryggisnet á staðnum. Um
leið og ég byrjaði að opna
mig fyrir fólki á staðnum
þá urðu þriðjudagar fljótt
uppáhaldsdagarnir mínir.

Ég var nýorðin 14 ára
þegar ég kom út fyrir fyrstu
manneskjunni sem var besta
vinkona mín og tók hún því
mjög vel, enda var ástæða
fyrir því að hún var fyrsta
manneskjan sem ég sagði
frá. Nokkrum vikum eftir
það kom ég út fyrir mömmu
minni og nokkrum mánuðum
seinna var ég byrjuð að mæta
reglulega í 78.

Árið 2017 var mjög erfitt ár
fyrir mig og flutti ég þá frá
mömmu minni til pabba
míns. Þar átti ég erfitt með
að mæla út hvernig hann
myndi bregðast við því að ég
Án félagsmiðstöðvarinnar
væri ég ekki manneskjan sem
ég er í dag. Ég væri leið og
lokuð og á stað sem enginn
unglingur ætti að vera.

Takk Samtökin ’78 fyrir að
gefa unglingum eins og mér
stað til að vera þau sjálf og
stað til að finna út úr því hvað
það þýðir að vera maður
sjálfur. Takk fyrir að gefa
okkur stuðninginn. Takk fyrir
allt.

Ég heiti Salka
Snæbrá, ég er 17
ára gömul og ég er
samkynhneigð.
Ég komst að þessu eftir mjög,
mjög mikið af pælingum, ég
var löngu komin út þegar ég
áttaði mig á því að ég væri
nú bara lesbía. Þegar ég var
13 ára (árið 2016) fór ég í
gleðigönguna, eins og flest
ár áður. En í þetta skiptið var
það öðruvísi. Mér leið svo illa,
á degi sem var venjulega svo
fullur af gleði, sérstaklega
fyrir mig sem hafði meira
að segja fengið að vera í
göngunni nokkrum sinnum.
En þarna stóð ég, í miðri
göngunni, og leið eins og
að ég væri að ljúga að öllum
í kringum mig. Ég var ekki
þarna til að fagna sjálfri mér.
væri ekki gagnkynhneigð. Ég
vissi svo sem alltaf að hann
myndi ekki hætta að elska
mig eða eitthvað svoleiðis
en ég var samt sem áður
dauðhrædd. Síðan kom
pride 2019 og ég fékk þá
að vera á vagni í göngunni
með félagsmiðstöðinni.
Ég man eftir því að standa
á vagninum með vinum
mínum og bara finna ástina
og stuðninginn í loftinu. Það
er það sem gaf mér styrkinn
til að koma loksins út fyrir
pabba mínum. Það kvöld
birti ég póst á Facebook og
Instagram og sagði frá pride-
reynslunni minni og kom út
fyrir öllum í kringum mig.

Ég veit fyrir víst að án
miðstöðvarinnar og
sjálfboðaliðanna sem starfa
þar væri ég ennþá inni í
skápnum fyrir mjög mörgum
í lífi mínu og þessi staður
og fólkið sem hittist þar
mun alltaf eiga mjög stórt
pláss í mínu hjarta. Fólkið er
alltaf tilbúið til að hjálpa þér
(Shoutout á Hrefnu sem hefur
komið mér í gegnum svo
marga erfiða hluti á síðustu
árum.). Mér hefur aldrei liðið
eins mikið eins og ég ætti
stað í heiminum og þegar ég
hitti fólkið mitt úr 78.

Því að ég var þarna að styðja
„þetta fólk“, ég var ekki ein af
„þeim“.
Ég kom út úr skápnum fyrir
þáverandi vinahópnum
mínum tíu dögum seinna,
nokkrum vikum áður en
ég byrjaði í áttunda bekk.
Næsta ár var mögulega
versta ár sem ég hef gengið
í gegnum hingað til, það er
erfitt að koma út úr skápnum
í áttunda bekk. Ef einhver
hefði sagt litlu mér að ég
mætti sko alveg pæla í því
að ég væri kannski lesbía
hefði ég kannski bjargað mér
frá næstu þremur árum, þar
sem ég neyddi sjálfa mig til
þess að vera hrifin af öllum
strákum sem ég sá.

Þetta var vegna
gagnkynhneigðra viðmiða
sem ég hafði samþykkt að
ég myndi þurfa að uppfylla.
Vissulega laðaðist ég að
stelpum, en ég myndi nú
örugglega giftast manni,
svo þetta var allt í lagi. Ég
var sko ekkert lesbía, mér
fannst stelpur bara milljón
sinnum fallegri, skemmtilegri
og áhugaverðari en
strákar. Ég get ekki hætt
að hugsa um það hvernig
ég væri ef þessi viðmið
væru ekki svona ótrúlega
áberandi í umhverfinu
14