Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2020, Blaðsíða 61

Ástir
miðaldra
kvenna
Hljómsveitina skipa þrettán
konur: Anna Jóhannsdóttir,
Elísabet Thoroddsen, Eva
Lind Weywadt Oliversdóttir,
Guðrún Jarþrúður
Baldvinsdóttir, Hanna María
Karlsdóttir, Helga Margrét
Marzellíusardóttir, Herdís
Eiríksdóttir, Hugrún Ósk
Bjarnadóttir, Margrét Ágústa
Þorvaldsdóttir, Margrét
Grétarsdóttir og Þóra Björk
Smith, ásamt þeim Hildi
og Ragnhildi. Allar eru þær
kórsystur úr Hinsegin kórnum
en Helga Margrét er reyndar
stjórnandi hans. Það var
einmitt í einni örlagaríkri
kórferð sem grunnurinn að
hljómsveitinni var lagður.
„Ukulellur voru góð hugmynd
og enn betri framkvæmd
og skemmtilegt hvað þetta
varð metnaðarfull hljómsveit
frá fyrstu stundu. Við vorum
búnar að vera til í tvær vikur
þegar við vorum á því að við
værum svona hljómsveit sem
semdi sjálf sína texta,“ útskýrir
Hildur.
„Það vantaði ekki
kokhreystina,“ segir
Ragnhildur.
„Nei, en það má segja að það
geri það svolítið skemmtilegt
og maður er bara kátur á
æfingum og það er alltaf
gaman og allar stútfullar af
orku. En líka bara stútfullar af
metnaði, við erum virkilega
að vinna á æfingum,“ segir
Hildur.
Það er erfitt að segja hver
það var sem kom með hið
lesbíska ukulele-æði til
landsins en það hefur ekki
farið framhjá mani á hinum
ýmsu samfélagsmiðlum
að ukuleleið er hinn nýi
kassagítar. Það er því eðlilegt
að velta því fyrir sér hvort
ekki sé mikil ásókn nýliða í
hljómsveitina.
„Þetta er kallað að vera
trendsetters,“ segir Hildur
af miklu sjálfsöryggi og
Ragnhildur stenst ekki mátið
að leggja aukaáherslu á það:
„Já, við erum áhrifavaldar.“
Þær segjast þó ekki vera að
taka við nýjum meðlimum.
„Ukulellur eru bara hljómsveit
sem var búin til og þannig
er hún. Það þarf ekki að
breyta því sem gott er,“ segir
Hildur og bætir spennt við:
„Við hvetjum absalút til að
stofnaðar verði fleiri ukulele-
hljómsveitir og þá verður
haldin lesbísk ukulele-hátíð.“
Það finnst þeim báðum
frábær hugmynd og nokkur
umræða skapast um málið.
Það er engin leið að hafa
hemil á þessu viðtali.
„En sannarlega hvetjum við
konur til að spila saman á
ukulele því að það er gaman,“
segir Hildur og Ragnhildur
heldur áfram: „Já, og
mannbætandi. Ég hef skánað
töluvert síðan við fórum að
spila.“ Hildur kinkar kolli: „Ég
get nú alveg vottað það. Ég
hef reyndar líka skánað.“

Fylla í gat á markaðnum
Síðustu tvö ár hefur hátt
á fjórða tug texta orðið til
en Hildur og Ragnhildur
eru helstu textahöfundar
hljómsveitarinnar, þótt
Elísabet sé mjög að sækja
í sig veðrið. Þegar ég spyr
þær hvort mikil þörf sé á
textum eins og þeirra, sem
fjalla gjarnan um hluti eins
og búkonuhár og hrukkótta
rassa, svarar Ragnhildur að
bragði: „Já, það er algjört
gat á markaðnum. Þú hefur
örugglega ekki orðið vör
við margar hljómsveitir sem
að syngja um þetta og þó
er þetta eitthvað sem að
þjakar helming mannkyns.“
Hildur bætir við: „Ég hef
tekið eftir því að textinn um
lesgleraugun hefur virkilega
slegið í gegn. Sama hvar við
höfum flutt hann kemur á
daginn að fólk saknar þess
að geta sungið um að það
vilji ekki horfast í augu við
hrörnun sína og aldurstengda
fjarsýni.“ Þær segja að þetta
séu þó ekki vinsælustu
textarnir þeirra heldur séu
það textar um miðaldra
lesbíur. „Þar er líka gat í
markaðnum, það er engin
að syngja um vandamál
miðaldra lesbía.“ “Vinsælustu
textarnir okkar eru þessi
sérhönnuðu lesbíutextar,
eins og sagan af því hvernig
lífið var á skemmtistaðnum
22 í gamla daga þegar við
vorum ungar. Og textinn um
dótakassa lesbíunnar sem
fjallar um ást lesbíunnar á
handverkfærunum sínum,“
Það er trúlega ekki verk fyrir mjög stjórnsamt fólk að
taka viðtal við þær Hildi Heimisdóttur og Ragnhildi
Sverrisdóttur en þær eru hluti af hljómsveitinni
Ukulellur sem stofnuð var árið 2018. Þær kunna svo
sannarlega að segja frá og það er vel skiljanlegt af
hverju þær eru, eins og þær segja sjálfar, „málpípur
hljómsveitarinnar“. Það erfiðasta við að taka viðtal
við þær er að muna að þetta er viðtal og að það eru
spurningar sem þarf að spyrja en gleyma sér ekki í
húmorískum frásögnum þeirra. Aðspurðar um allt
þetta grín og glens og hvort að það sé einhver alvara í
textagerð þeirra segir Ragnhildur: „Það er engin alvara
ef við mögulega komumst hjá því, það er andskotans
nóg af henni í heiminum. En sannleikskorn, það er allt
annað. Það er sannleikskorn en engin alvara.“ Hildur
samsinnir þessu hlæjandi og segir: „Það er bara svo
gaman að vera lesbía.“ Því mótmælir engin.