Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2020, Blaðsíða 15

okkar. Kynfræðslan og
einfaldlega tungumálið sem
er notað um kyn, kynlíf og
kynhneigð í grunnskólum
ýtir mjög svo undir þessa
jaðarsetningu. Þegar það
var talað um hinsegin fólk
í kynfræðslutímunum í
grunnskólanum mínum var
alltaf talað um okkur eins og
enginn af okkur væri samt
þannig. Ég var bara ein lína í
náttúrufræðibókinni minni,
því að allt mitt kom þessu
greinilega ekki við. Ég lærði
að setja smokk á banana
en enginn sagði mér frá
því sem er í boði fyrir fólk
eins og mig. Af hverju er
ég alltaf spurð að því hvort
að ég eigi kærasta en ekki
kærustu? Þessi ályktun sem
allir virðast draga, að maður
sé gagnkynhneigður og
sískynja, er löngu orðin úrelt,
af hverju þarf fólk alltaf að
búast við þessu? Því að þó
að ég sé löngu komin út úr
skápnum er ég samt alltaf að
koma út úr skápnum.

Þegar ég var 14 ára fór
ég á opnun hjá Hinsegin
félagsmiðstöðinni, sem
var þá ungliðahreyfing
Samtakanna ’78. Þetta var
fyrsti staðurinn þar sem mér
fannst ég tilheyra. Ég var ekki
lengur skrýtin og öðruvísi,
ég var bara ég og allir hinir
voru bara þau sjálf líka. Ég
átti loksins heima einhvers
staðar. Það er líklegast það
sem bjargaði mér, því að
þó ég væri alveg ótrúlega
stolt af því að vera komin út
fannst mér enginn í mínu
nærumhverfi skilja mig.
Eftir að ég byrjaði að hitta
svona mikið af hinsegin
unglingum breyttist allt. Ég
er búin að læra svo mikið
um þetta ótrúlega fallega
samfélag sem ég er svo
heppin að fá að vera hluti af.
Það að mín kynslóð sé fyrsta
kynslóðin sem fær þetta rými
er svo ótrúlega mikilvægt,
því við fáum að vera
frumkvöðlar. Án Hinsegin
félagsmiðstöðvarinnar væri
svo margt sem ég hefði ekki.
Þessir krakkar eru fjölskyldan
mín. Það er ekki hægt að
tala um félagsmiðstöðina
án þess að tala um Hrefnu.
Hrefna er manneskjan sem
ýtti mér út úr skelinni. Hún
sér um félagsmiðstöðina
okkar og alla krakkana
sem koma þangað. Hún og
sjálfboðaliðarnir eru svo
ótrúlega flott og sterkt fólk
og ég get tekið þau öll mér til
fyrirmyndar.
Að lokum vil ég í raun þakka
þeim fyrir allt sem þau hafa
gert fyrir mig. Takk fyrir að
hjálpa mér að vera ég.

Hæ ég heiti Saga,
ég er 16 ára og nota
fornafnið hann.
Ég elska kærustuna mína
og Killing Eve, Killing Eve
er þáttaröð um tvær konur
sem eru að elta hvor aðra
(ein er leigumorðingi, ein er
rannsóknarlögreglukona) og
svo verða þær helteknar og
ástfangnar af hvor annarri.

Mér þykir mjög vænt um
Samtökin og ég hlakka alltaf
til þess að koma í hverri viku,
ég hitti bestu vini mína þar
og þetta er staður þar sem
ég get verið ég sjálfur, notað
fornöfnin sem mér líkar við
og klætt mig eins og ég vil.
Þegar ég fann út að ég væri
nonbinary þá hræddi það
mig en að hafa stuðningshóp
(bæði vini og fólkið sem
vinnur þarna) hjálpaði mér að
koma út. Ég held að án þess
hefði ég aldrei komið út úr
skápnum og þá væri vanlíðan
mín mun meiri. Í skólanum
samþykkja mig ekki allir en
ég veit að þegar ég kem í
Samtökin er þetta safe space
þar sem ég get verið ég
sjálfur.
ÖRVIÐTAL
Nafn, fornafn, aldur
Rakel Silja, hún, 15 ára.
Hvenær fórstu fyrst í
gleðigöngu?
Man ekki hvenær, man að
ég var mjög ung.
Hefur þú farið í
gleðigöngu annars staðar
en á Íslandi?
Nei.
Hver er þín
uppáhaldsminning tengd
Gleðigöngunni og hvaða
ár var það?
Fyrsta gleðigangan var
með litlu systur minni, ég
man lítið eftir því en ég
get sagt þér frá göngunni í
fyrra. Ég man að við vorum
að gera vagninn og það
var svo gaman og allir
voru svo almennilegir og
hæfileikaríkir. Það var svo
æðislegt að horfa á alla og
sjá fjölskylduna og vera
með öllum vinum sínum á
vagninum og bara að dansa
og hafa gaman.
Hvers vegna gengur þú?
Mér finnst að allir megi
elska þann sem þeir vilja.
15