Börn og menning - 2018, Blaðsíða 34

Leikhús
Gagnsemi lyginnar
Ásta Gísladóttir
Gosi
Útisýning í uppsetningu leikhópsins Lottu
Leikstjóri: Anna Bergljót Thorarensen
Undanfarin 11 ár hefur Leikhópurinn Lotta ferðast um
landið á sumrin og sýnt barnasýningar undir berum
himni. Fyrsta árið var haldið á hefðbundnar slóðir og
Dýrin í Hálsaskógi sett upp en síðan þá hefur leikhópur-
inn einbeitt sér að frumsömdum verkum sem stefna
saman þekktum ævintýrum. Undantekningarnar eru
Galdrakarlinn í Oz (2008) í leikgerð Ármanns Guð-
mundssonar sem byggði á þekktri sögu L. Frank Baum
og Litaland (2016) eftir Önnu Bergljótu Thorarensen,
sem er frumsamið verk sem byggir ekki á áður útgefnu
efni.
Gosi og Garðabrúða
Gosi er áttunda verkið sem Anna Bergljót skrifar fyrir
hópinn og sem oftar sækir hún efnivið í þekkt ævintýri
sem eru tvinnuð saman í eina heildstæða sögu. Sagan
um Gosa er í fyrirrúmi sem og sagan um hina hár-
prúðu Garðabrúðu – eða Ósk eins og hún er kölluð
hér – sem var fangelsuð í háum turni og hár hennar
náði niður eftir honum endilöngum. Er svo kryddað
með sögunni um óskirnar þrjár. Töluvert er um tónlist í
verkinu og semur Anna Bergljót einnig textana við lög-
in ásamt þeim Stefáni Benedikt Vilhelmssyni og Baldri
Ragnarssyni. Tónlistin er samin af þeim síðastnefnda
ásamt Birni Thorarensen og Rósu Ásgeirsdóttur. Þetta
er fjörug og grípandi tónlist, jafnvel svolítið pönkuð á
köflum, en textar fullflóknir til að áhorfendur nái alltaf
að meðtaka.
Sagan er í stuttu máli sú að hjón nokkur, Jakob og
Edda (leikin af Sigsteini Sigurbergssyni og Huld Ósk-
arsdóttur), hafa lengi þráð barn og tvær álfkonur kepp-
ast við að uppfylla óskir þeirra með misjöfnum árangri.
Niðurstaðan er sú að þau missa dóttur sína, Ósk, og í
kjölfarið flosnar hjónabandið upp. Jakob leitar huggunar
í gerð spýtustráksins Gosa (Stefán Benedikt Vilhelmsson)
sem góð álfkona gæðir lífi. Eftir nokkurn vandræðagang
Gosa við að ná tökum á hinu nýja lífi og að læra að lygar
borga sig ekki uppgötvar hann „systur“ sína, Ósk (Berg-
dís Júlía Jóhannsdóttir), í turninum þar sem hin illa álf-
kona heldur henni fanginni. Þau leggja á ráðin um að
frelsa Ósk og spilar þar lygilega stórt nef Gosa stóra rullu.
Sýningar leikhópsins Lottu hafa verið sýndar þétt yfir
sumarmánuðina og hefur leikhópnum tekist að halda
þeirri keyrslu ár eftir ár með því að láta mann koma
í manns stað. Leikararnir þurfa að geta brugðið sér í
hlutverk hvers annars þegar einhver tekur sér verðskuld-
að frí. Í þessari sýningu hafði Anna Bergljót tekið við
af Thelmu Hrönn Sigurdórsdóttur í hlutverkum bæði
góðu og illu álfkonunnar.
Þetta er hnyttin og hæfilega löng sýning þar sem lögð
er áhersla á galsa og mikið fjör í söng, leik og dansi. Sýn-
ingin höfðar til breiðs hóps áhorfenda. Fullorðnir fá alls
kyns vísanir til að flissa yfir (Gosi notar viðarvörn – ekki
smokka) og á þar Björn Thorarensen, í hlutverki engi-
sprettunnar og sögumanns, skuldlaust bestu upphróp-
anirnar: „Wi-fi og Wikipedia“, „jólasveinar í jogging-
galla“, „ljúffengir laukhringir!“ Ljóst er að börn á öllum
aldri geta skemmt sér yfir sýningunni. Meira að segja
tveggja ára dóttir mín, sem hafði aldrei farið í leikhús
áður, sat róleg og fylgdist með af áhuga þessa klukku-
stund sem sýningin stóð yfir. Það er helst að þarna sé
skorið fullmikið við nögl því sögurnar sem vitnað er í
búa yfir svo miklu meira efni til að moða úr. Það kallast
svo auðvitað á við kröfuna um að halda athygli ungra
leikhúsgesta. Leikhópurinn Lotta hefur nýlega hafið að
aðlaga þessar útisýningar sínar að innileiksviði og byrj-
uðu þau sýningarnar í réttri tímaröð. Það er óskandi að
þegar röðin kemur að Gosa muni þau setja aðeins meira
kjöt á beinin. Efniviðurinn býður sannarlega upp á það.
Rétt eða rangt?
Eins og í flestum öðrum barnaleikritum er þarna
að finna boðskap og sá augljósi er auðvitað að lygar
borgi sig ekki, sem er jú megininntakið í upprunalegu
sögunni um Gosa. Hérna er hins vegar boðið upp á at-