Morgunblaðið - 11.02.2021, Blaðsíða 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2021
✝ Gíslína Gísla-dóttir fæddist
í Reykjavík 26.
apríl 1957. Hún
lést á Landspít-
alanum 30. janúar
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurborg
Hansdóttir, hús-
freyja í Reykjavík,
f. 24. apríl 1914,
d. 21. apríl 1989,
og Gísli Þorvarðarson, mál-
ari í Reykjavík, f. 15 október
1911, d. 25. mars 1958.
Systkini Gíslínu eru Atli, f.
og d. 1936; Hjalti f. 10. júní
1937, d. 5. júlí 2019; Þórunn,
f. 27. mars 1948, d. 30. októ-
ber 1998; Einar, f. 2. desem-
ber 1953, d. 22. september
1986, og Gerður, f. 20. mars
1955.
Árið 1977 giftist Gíslína
Lútheri Harð-
arsyni, f. 9. febr-
úar 1954. Þau
eignuðust tvær
dætur: 1) Mar-
gréti, f. 1. ágúst
1988, maki Hilmar
Ævar Hilmarsson,
f. 19. ágúst 1988,
barn þeirra er
Gísli Ævar, f. 1.
apríl 2016; og 2)
Sigurborgu, f. 17.
október 1994, maki Marcus Al-
exander Ivarsson.
Gíslína fæddist og ólst upp í
Laugarneshverfi Reykjavíkur
en bjó víða á fullorðinsárum,
m.a. Akureyri, Vest-
mannaeyjum, Neskaupstað og
nú síðast í Innri-Njarðvík í
Reykjanesbæ, hvar hún bjó
hvað lengst og kunni best við
sig.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Elsku mamma. Ég sit hérna
og naga á mér hendurnar. Þú
myndir segja mér að hætta þessu
en mikið sem það er erfitt þegar
mér líður svona illa. 2021 átti að
vera árið, við ætluðum að fara í
ferðalög saman, þú ætlaðir að
taka þér fyrsta sumarfríið í háa
herrans tíð. Við ætluðum að gera
allt sem við ekki gerðum í fyrra,
fara í utanlandsferðir og njóta
þess að vera til. En jarðvist þín
verður ekki lengri að sinni. Ef ég
á að vera alveg hreinskilin við þig
þá er ég ekki að kaupa það. Raun-
veruleikinn hefur ekki smogið
inn; þótt ég átti mig á þessu þá
einfaldlega trúi ég því ekki.
Hvernig á ég að trúa einhverju
sem gjörsamlega gengur frá
mér? Þú veist það langbest sjálf
að þú varst ekki bara mamma
mín, þú varst leiðarljós mitt, mín
besta vinkona og sú sem alltaf
hlustaði. Hversu stórt eða smátt
sem vandamálið kunni að vera
varstu alltaf til staðar. Þú varst
hluti af mér og ég þér.
Ég hef verið að segja fólki frá
því dýrmætasta sem þú kenndir
mér. Að elska skilyrðislaust. Ég
er þér ævinlega þakklát fyrir að
hafa aldrei gert óraunhæfar kröf-
ur til mín, fyrir þér þurfti ég aldr-
ei að verða neitt, ég var dóttir þín
og vinkona og það var nóg. Ég
var nóg.
Ég náði ekki að segja þér
hversu þakklát ég er fyrir það
veganesti. Veganesti sem ég tek
nú með mér í uppeldi á mínu
barni, barnabarni þínu. Ég vona
að þú hafir vitað það.
Ég stend mig að því að hugsa
stöðugt „þú hefðir fílað þetta“
eða „þarna hefði mamma sagt
eitthvað“. Það er nefnilega þann-
ig að við þrjár vorum sem eitt og
þess vegna muntu alltaf verða
leiðarljós í lífi mínu, Gísla og Sig-
urborgar því við vitum alltaf
hvernig þú hefðir brugðist við. Ef
ég lendi á krossgötum veit ég að
ég get hlustað á rödd okkar
beggja í hjarta mínu og fengið
hjá þér ráð og huggun. Það er
ekki sjálfsagt að elska skilyrðis-
laust en þú varst best í því. Eina
sem þú vildir var að við yrðum
hamingjusamar og góðar mann-
eskjur og ég mun gera mitt besta
til að gera þig stolta þar. Þú lifðir
fyrir daginn í dag og gerðir þitt
besta til að kenna mér að lífið
þarf ekki að vera skipulagt í
þaula. Hlutir geta breyst og þá er
eins gott að taka því og gera það
besta úr þeim. Hlutirnir breytt-
ust svo sannarlega mamma. En
allt sem þú stóðst fyrir, allt sem
þú kenndir okkur og viðhorf þitt
til lífsins mun lifa áfram með okk-
ur og ég mun koma því áfram til
Gísla. Hann saknar ömmu Gillu
alveg óheyrilega mikið og vill
helst bara fara í heimsókn til að
fá sleikjó og gefa hestunum
brauð. Við verðum sterk og höld-
um áfram fyrir þig. Sterkar kon-
ur ala upp sterkar konur.
Góða nótt mamma, sofðu rótt í
alla nótt, dreymi þig vel og ég
elska þig.
Ef þú ferð á undan mér
yfrí sælli veröld,
taktu þá á móti mér
með þín sálarkeröld.
En ef ég fer á undan þér
yfrí sælustraffið,
mun ég taka á móti þér.
Manga gefur kaffið.
(Þórbergur Þórðarson)
Þín dóttir,
Margrét.
Elsku mamma, síðan þú
kvaddir hafa dagarnir ekki verið
auðveldir. Ég sakna þess að tala
við þig. Þú hafðir nefnilega alltaf
eitthvað að segja þegar ég þurfti
mest á því að halda. Þú kenndir
mér að standa með sjálfri mér,
elska skilyrðislaust og mest af
öllu sýndirðu mér hvað það felur í
sér að vera móðir. Mér finnst ég
berskjölduð án þín. Þegar þú
varst hjá mér vissi ég alltaf að allt
yrði í lagi. Það var alveg sama
hvað bjátaði á; þú varst alltaf
tilbúin með opinn faðm. Ég á erf-
itt með að skilja af hverju ég fékk
ekki meira tíma með þér en þakk-
lát fyrir þann tíma sem við feng-
um.
Þú varst minn stærsti aðdá-
andi í gegnum árin og það var
ljúft að vera svona elskuð. Ég er
hreykin af því að hafa átt þig sem
mömmu.
Þú varst svo „kúl“. Ég leit svo
mikið upp til þín alla mína ævi og
þegar ég lít í spegilinn er ég stolt
af því að líkjast þér. Eiginleika
þína ætla ég að reyna að tileinka
mér líka; kraftinn sem var til
staðar fram á síðustu stund, húm-
orinn sem gladdi marga, réttlæt-
iskenndina og umhyggjuna.
Þetta er bara brot af því sem ég
tek með mér er ég geng lífsleið-
ina. Þú ert ástæðan fyrir því að
ég kemst í gegnum þetta heil. Ég
lifi hvern dag hugsandi: hvað
hefði mamma viljað fyrir mig. Ég
held áfram að syngja, hlæja og
heiðra þína minningu þannig. Þú
varst besta mamma í heimi og
það verð ég þakklát fyrir að ei-
lífu.
Góða nótt, sofðu rótt, í alla
nótt, dreymi þig vel. Ég elska
þig.
Sigurborg (Súmba litla).
Í dag verður borin til grafar
móðursystir mín, hún elsku Gilla
okkar. Í okkar litlu en nánu fjöl-
skyldu er stórt skarð myndað.
Það er undarlegt að sitja hér og
skrifa um hana minningarorð eft-
ir stutt og erfið veikindi. Hún tók
veikindunum eins og hverju öðru
verkefni og gaf þeim fingurinn á
sinn einstaka máta.
Mínar fyrstu minningar um
Gillu eru þegar ég fékk að fara í
ísbíltúr með henni í appelsínu-
gulu bjöllunni niður á Laugalæk.
Eins minnist ég bílferðar í sum-
arbústaðinn til Þórðar og ömmu í
áðurnefndri bjöllu þar sem við
vorum nokkur systrabörnin aftur
í. Upp úr stendur að það var
stoppað á leiðinni og keyptur
hnetutoppur, sem var afar ljúf-
fengur.
Lífið fór ekkert ljúfum hönd-
um um Gillu en hún tók þeim
verkefnum sem lögð voru fyrir
hana og ruddist í gegnum þau á
sinn einstaka hátt. Á mínum upp-
vaxtarárum bjó hún úti á landi,
fyrst á Akureyri, í Vestmanna-
eyjum og síðar í Neskaupstað.
Þegar hún eignaðist dætur sínar,
fyrst hana Margréti og síðar
hana Sigurborgu flutti fjölskyld-
an í bæinn, nánar tiltekið í Innri-
Njarðvík. Það var mjög gott í
minningunni að fá fjölskylduna
nær okkur og burt frá fjöllunum
sem umkringdu allt fyrir austan.
Við tóku fleiri samverustundir
þar sem góðar veitingar voru oft-
ast á borðum og mikið hlegið og
hlátraköstin þvílík að þau enduðu
nær alltaf í hóstaköstum. Ég
sakna þess að heyra hláturinn
hennar.
Gilla var alla tíð umkringd dýr-
um, fyrir austan voru þau með
hesta og héldu því áfram þegar
þau fluttu suður. Eins er ekki
hægt annað en að minnast á
hundinn Freknu sem veitti
ómældar gleðistundir og var
aldrei fjarri þegar við komum í
heimsókn, nær oftast í fanginu á
okkur. Síðustu ár átti hún köttinn
Lady sem var heimakær eins og
eigandinn.
Áður hef ég minnst hér á dæt-
ur Gillu og Lúdda en þær voru
hennar stolt og yndi. Margrét og
Sigurborg elskuðu mömmu sína
ofurheitt og voru duglegar að
sýna ást sína, ekki síst á afmæli
Gillu og um jól en Gilla gladdist
óskaplega yfir skemmtilegu gjöf-
unum sem þær fundu upp á að
gefa henni hverju sinni. Gillu
leiddist ekki að fá gjafir.
Fyrir tæpum fimm árum kom
svo Gísli í heiminn, elsku ömm-
ustrákurinn sem hún Gilla sá
ekki sólina fyrir. Þá gat hún farið
að gefa honum ýmislegt dót sem
gladdi þau bæði.
Við verðum dugleg að minnast
Gillu og látum Gísla erfa tónlist-
arsmekkinn hennar ömmu sinn-
ar.
Gilla leyfði sér að ferðast loks-
ins fyrir nokkrum árum og urðu
utanlandsferðirnar fáar en góðar.
Ef henni hefði gefist meiri tími
hefði hún lagst í ferðalag um Sví-
þjóð og Danmörku að heimsækja
frændfólk sem var henni svo
kært. Þess í stað verður hún með
okkur í anda, sem eftir stöndum, í
ferðalögum framtíðarinnar.
Við trúum því að þú valhoppir
nú um koppa og grundir í sum-
arlandinu góða með fjölskyldu-
meðlimum og vinum.
Elsku Gilla, þín verður sárt
saknað.
Sigurborg, Guðmundur,
Þorvarður, Þórunn Anna
og Kristín Fríða.
Gíslína Gísladóttir HINSTA KVEÐJA
Amma Gilla, ég elska þig
og sakna þín mest. Ég var
að horfa á Pöddulíf af því að
það er uppáhaldsmyndin
þín. Takk fyrir mig.
Gísli Ævar, ömmustrákur.
Ég man þig
mamma, sé þig í
öllu og heyri í þér
hlæja, bjartan dill-
andi hláturinn,
heyri þig segja „aldeilis“, finn
fyrir fordómaleysi þínu, kærleik
og blíðu. Botnlausa blíðan þín til
alls og fyrir allt. Fyrir menn og
dýr, sérkennilegt hugrekki þitt.
Þegar ég var unglingur hélt
ég að hugrekki þitt stafaði af því
að þú vissir ekki betur, hrokinn
í manni, uss.
Sem ungmenni og barn sér
maður mögulega ekki móður
sína, hvorki skilur né veit neitt
um hvað hún leggur á sig fyrir
mann. Ég var svo sem meðvituð
um þetta allt þegar síga tók á
fullorðinsár, en það er merki-
legt hvað maður veit mikið þeg-
ar misst hefur. Ég veit að þú ert
í góðri veislu með fólki sem
elskar þig og nóg er af því.
Tvær næmar konur í fjölskyld-
unni sem voru þér mjög nánar
segja að það hafi sést til ömmu
Margrétar, móður þinnar, svífa
um hvítan himininn og banka í
hvíta svuntu og klappa saman
lófum af gleði yfir að fá þig yfir.
Það elskuðu þig allir, annað var
ekki hægt.
Mjúkar hreyfingar, brúna
hárið, svörtu augun og fallega
andlitið og blíðan í allri útgeisl-
un þinni verður þó að hluta eftir
hjá okkur hinum líka. Ég á smá
af öllu þessu í hjarta mínu og
ætla að geyma það alla þá daga
sem ég á eftir á þessari jörð. Ég
finn fyrir þér alls staðar þessa
Steinunn
Sveinbjarnardótir
✝ SteinunnSveinbjarn-
ardóttir fæddist 2.
september 1939.
Hún lést 12. janúar
2021. Útför hefur
farið fram.
dagana og sé þig í
öllu, ég finn fyrir
ást þinni og hún
veitir mér styrk. Ég
heyri líka hvað þú
segir, þú segir: „Það
er nú líkast til!“
Yndisleg söng-
röddin þín hljómar í
eyrunum á mér og
ég er svo heppin að
eiga röddina þína á
gömlum upptökum,
ég mun setja hana á fóninn
reglulega. Mig hefur dreymt þig
hverja einustu nótt síðan þú
fórst, alltaf ertu að gera eitthvað
fyrir mig, þannig var það þegar
þú gast. Kröftugt faðmlag þitt er
fast utan um mig í þessu lífi og
ég er svo þakklát fyrir allt sem
þú lagðir á þig fyrir mig í veðr-
áttum þessa lífs.
Þú stóðst alltaf með ástvinum
þínum eins og klettur, þú tókst á
móti öllum með opinn faðminn
sama hvaðan þeir komu eða
hvernig þeir voru, þú ert fyrir
mér eins og sagan af Jesú Kristi,
í þínum faðmi var rými fyrir alla,
betlara og keisara, réttláta og
rangláta, og þannig verður tekið
á móti þér hinum megin, með
ástinni sem þú gafst og gleðinni
sem þú streymdir frá þér.
Nú sit ég ein og horfi í myrkrið svart
og mánans sigð er skreytir himinboga.
Og stjörnudýrð, en veit mitt vonarskart
mun velta á heimsins dýrum fórnarloga.
En eftir stendur aðeins askan grá
og í hana ég teikna mynd.
Hún fýkur burt og flytur mína þrá
að fagurtærri minninganna lind.
En minnumst aðeins þess, við björk og
álm,
er brann í vitum jarðarilmur sætur.
Og drögum yfir okkur huliðshjálm
og hyljum með því auga sem að
grætur.
(Steinunn Sveinbjarnardóttir)
Með ást og þökk og innilegum
söknuði kveður þín dóttir,
Helga Völundardóttir
Steinunnar Sveinbjarnar-
dóttur frá Flatey í
Breiðafirði.
Að morgni dags þá gengur þú til
skógar
með gulan dúk og breiðir hann á
grund
Gleymir þér og lest í náttúrunnar
gripi.
Um miðjan dag þá gengur þú til
skógar
með rauðan dúk og breiðir hann á
grund
Grínast, glettist, matast og blundar
brátt.
Að kvöldi dags þá vaknar þú í skógi
með hvítan dúk sem lagður var á
grund
Þá er tími til að sitja, horfa, pakka
saman og glaður ganga heim.
Einhvern tíma fyrir langa
löngu, þegar ég var búin að vera
fjarri þér og landinu okkar í
töluverðan tíma þá bögglaði ég
þessum erindum saman og sendi
þér, mamma mín.
Mig minnir að það hafi sprott-
ið út frá samtali í síma um kveð-
skap, stuðla og höfuðstafi og
annað slíkt. Það var nú aldrei
mín Ella, eins og sjá má. Engu
að síður núna þegar þú ert farin
frá okkur þá öðlast þetta pár
aðra merkingu.
Einhvern veginn vorum við
samferða gegnum lífið mæðg-
urnar, frekar en þú værir
mamma mín. Þó þú ynnir mikið
þá var alltaf pláss fyrir mig til
að koma til þín þar sem þú varst
að vinna og þú varst alltaf með
eitthvað gott í gogginn handa
mér. 101 Reykjavík var þorp.
Þegar ég var veik heima þá
komst þú í lok dags með gott að
lesa og borða, straukst um enni
og sagðir þetta er nú alveg að
verða gott.
Þú kenndir mér að taka upp
snið og að sauma, gera hug-
myndir að veruleika. Seinna
hannaði ég og þú saumaðir, það
var geggjað samstarf, ég tók því
sem sjálfsögðum hlut eins og
öllu öðru.
Við bjuggum til nokkrar
ferðatöskur af alklæðnaði, létum
okkur dreyma, hlógum og fífl-
uðumst. Ég leit alltaf út eins og
prinsessa í fötum frá þér.
Að eiga mömmu er svo skrít-
ið, fyrir mig var það sjálfsagt, en
nú ert þú horfin og ég bara skil
það ekki. Það er eins og límið í
alheiminum hafi þornað upp,
ekkert þyngdarafl, allt í lausu
lofti og ég skil ekkert.
Lind.
Elsku amma Didda. Ég á
bágt með að trúa því að lífið
haldi áfram, að tíminn haldi
áfram að líða, að páskasólin
komi, rísi og setjist, að túlípan-
arnir blómstri, að tunglið
minnki og stækki, að Esjan
haldi áfram að vera falleg, að
börnin vaxi úr grasi, að vetur
komi, sumar, vor og haust. En
áður en langt um líður mun ég
þurfa að sætta mig við það að
vissulega heldur lífið áfram.
Héðan í frá mun ég finna fyrir
þér í sólargeislunum, í páskalilj-
unum, í tunglsljósinu, ljósmynd-
unum, hljóðinu í útvarpinu,
kaffibollanum, haustlitunum og
svo lengi má telja.
Ég sat í bílnum mínum um
daginn og söng ítalskt lag sem
ég hef verið með á heilanum síð-
an ég kvaddi þig, þetta er síð-
asta lagið sem ég söng fyrir þig.
Lagið heitir Il Cielo in Una
Stanza og er eftir Gino Paoli. Il
Cielo in una stanza eða Himinn-
inn í herberginu. Það varst þú
amma, þú varst himinninn í her-
berginu, í öllum herbergjum, og
í raun svo miklu meira en það.
Það var ekkert þak á góð-
mennsku þinni, hlýju og sælu,
engir þröskuldar í samskiptum
við þig, engin afmörkun á rými
fyrir fordómaleysi og skilning
og engar lokaðar dyr að ást
þinni í garð allra dýra og manna.
Þú varst stórkostleg víðátta. Ég
mun aldrei hætta að sakna þess
að mæta þessari víðáttu, í fal-
lega rauða og bláa bárujárns-
húsinu.
Meðfylgjandi er textabrot úr
umræddu lagi. Í minningu um
öll þau lög sem ég söng með þér
og fyrir þig. Með hlýjum hugs-
unum um þau skipti sem þú
sagðir mér að ég væri með fal-
lega rödd og hvattir mig til að
syngja meira. Með þakklæti fyr-
ir áheyrnina, samsönginn, faðm-
lögin og hláturinn. Takk fyrir
allt amma, elsku engillinn minn.
Hvíldu í friði.
Þegar þú ert hérna hjá mér
er þetta herbergi ekki lengur með
veggi
heldur tré
endalaus tré.
Þegar þú ert hérna við hliðina á mér
þá er þetta fjólubláa loft
ekki lengur til.
Ég sé himininn fyrir ofan okkur.
P.s. Ég segi allt gott elsku
amma mín en ég gat ekki þagað
yfir hinu, ekki í þetta sinn.
Sólbjört Vera Ómarsdóttir.
Elsku amma Didda, mig lang-
aði bara að segja þér að þú ert
manneskjan mín. Ég veit ekki
hvort þú skilur hvað ég meina
með því en ég ætla að reyna að
útskýra það. Ef allir væru svo
heppnir að eiga sína manneskju
væri heimurinn fullkominn í
allri sinni mynd. Þar sem ég hef
verið svo heppin að hafa fengið
að eyða miklum tíma með þér
sem barn og unglingur að vaxa
úr grasi get ég með sanni sagt
að það var ekkert stórmerkilegt
við okkar tíma saman, ekkert
sérstaklega eftirtektarvert eða
áhugavert, eða alla vega ekki
fyrir aðra. En fyrir mig sem
barn þá var stöðugleikinn og
hversdagsleikinn með þér eitt
það dýrmætasta sem ég á og
verður minn fjársjóður áfram
allt mitt líf.
Það er nefnilega alltaf Diet
Coke í hanskahólfinu, það er lít-
ill þristur eða munnbiti, það er
alltaf hlýtt faðmlag, það er
Prince-kex í skápnum og stafa-
súpa í pottinum.
Það er Álakvíslin og heitur
þvottapoki fyrir svefninn og ef
ég loka augunum get ég fundið
lyktina af heitu vatni, handsápu
og þér. Þá upplifi ég algjört ör-
yggi umlykja mig. Það er öll
heimsins mýkt þegar þú þvoðir
mér í framan með honum og
fléttaðir svo á mér hárið.
Það er takturinn sem þú
bankaðir mjúklega á bakið á
mér þar til ég sofnaði og það er
faðirvorið sem þú kenndir mér.
Það er háaloftið og beddi. Það
er að hlusta á þig lesa fyrir mig
Blómin á þakinu í hundraðasta
skipti án þess að kvarta. Það er
að heyra þig segja „Steinka
mín“.
Það er allur hláturinn, hlýjan
og mildið. Söngurinn og kóræf-
ingar þar sem ég var oftar en
ekki litli leynigesturinn þinn.
Það er að hringja í þig úr tíkall-
asíma til að biðja þig að sækja
mig í eitthvert úthverfi því ég
hafði misst af síðasta strætó,
það ekki í fyrsta skipti, því ég
vissi að þú myndir alltaf sækja
mig.
Það eru fataleikir og varalitir,
það er að vera nafna þín.
Það er að leyfa mér alltaf að
elda fyrir þig og borða svo rugl-
ið sem ég eldaði með bros á vör.
Það er að hjúkra mér í veik-
indum eða kemba úr mér lýs.
Það er að kenna mér að lesa,
kenna mér á klukku, kenna mér
að prjóna.
Það er sorgin sem hellist yfir
mig þegar ég fatta að dóttir mín
mun bara þekkja þig í gegnum
mig en léttirinn og þakklætið
sem ég finn fyrir þegar ég man
að Birgir Logi þekkir þig.
Ég lofa að passa gullhjartað.
Elsku amma Didda, þú feg-
ursta kona veraldar, ég elska
þig og mun sakna þín alla mína
tíð þar til við hittumst á ný.
Takk fyrir allt, takk fyrir mig.
Steinunn Lilja Logadóttir.