Morgunblaðið - 11.02.2021, Síða 57

MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2021
✝ Sigríður Jón-atansdóttir,
húsmóðir og
bankastarfsmaður,
fæddist í Reykja-
vík 18. apríl 1937.
Hún lést á
hjúkrunarheimil-
inu Droplaugar-
stöðum 31. janúar
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Jónatan
Hallvarðsson hæstaréttar-
dómari og forseti Hæstaréttar
og Sigurrós Gísladóttir hús-
móðir. Systkini hennar eru
Halldór forstjóri, f. 1932, maki
Guðrún Dagbjartsdóttir hús-
móðir, f. 1935, d. 2020, og
Bergljót húsmóðir, f. 1935,
Gröndal, dóttir þeirra Sigríð-
ur Þóra, f. 1999.
Sigríður lauk stúdentsprófi
frá máladeild Menntaskólans í
Reykjavík árið 1957, hún var
húsmóðir lengst af og fylgdi
manni sínum til framhalds-
náms í verkfræði til Danmerk-
ur árin 1960-1963. Þau hjónin
voru ein af frumbyggjunum í
Neðra-Breiðholti og byggðu
og bjuggu í Fornastekk. Þegar
börnin voru komin á legg
starfaði hún í Búnaðarbank-
anum, lengst af í Austurbæjar-
útibúinu. Helsta hugðarefni
þeirra hjóna var skógrækt og
ræktuðu þau fallegan skika
með ótal trjátegundum við
sumarbústað sinn við Þing-
vallavatn. Sigríður hætti störf-
um í bankanum um sextugt og
helgaði sig þá mest fjölskyld-
unni og umönnun barnabarn-
anna.
Útförin fer fram í Dóm-
kirkjunni í dag, 11. febrúar
2021, klukkan 13.
maki Jón Sigurðs-
son forstjóri, f.
1934.
Sigríður giftist
hinn 18. apríl 1959
Þórði Þ. Þorbjarn-
arsyni borgar-
verkfræðingi, f. 5.
ágúst 1937, d. 31.
október 1992.
Börn Sigríðar og
Þórðar eru: 1) Sig-
ríður Þórdís, f.
1959, d. 2020, fyrrverandi
flugfreyja. 2) Jónatan, f. 1964,
fiskeldisfræðingur, fyrrver-
andi maki Brynja Gunnlaugs-
dóttir, börn þeirra Helga Mar-
ín, f. 1993, og Þórður, f. 2000.
3) Þórður, f. 1965, lögmaður,
fyrrverandi maki Gerður
Okkur sem komin erum á ní-
ræðisaldur er mætavel ljóst að
lífslokin eru ekki langt undan. Við
höfum séð á bak mörgu fólki,
bæði vinum og vandamönnum,
engu að síður er sárt að þurfa að
lifa það að kveðja yngri systur
sína.
Við systur og Halldór bróðir
erum uppalin til unglingsára í ný-
byggðri Norðurmýrinni, í ná-
grenni við Austurbæjarskólann.
Þar kom að við fjölskyldan
fluttum í Vesturbæinn, á það sem
þá hét Nesvegur og síðar á Ara-
götu, með foreldrum okkar, Sig-
urrós Gísladóttur og Jónatan
Hallvarðssyni, sem lengst af var
hæstaréttardómari.
Sigga gekk fyrst í Austurbæj-
arbarnaskóla, þá Melaskóla, en
síðar í Gagnfræðaskólann við
Hringbraut og loks í Menntaskól-
ann í Reykjavík. Þar sem ég var
þessum árum eldri vorum við ekki
samtíða í skóla fyrr en í MR, svo
við áttum hvor sinn vinahópinn á
þessum árum.
Í MR hittum við systur báðar
maka okkar, ég hann Jón minn
Sigurðsson, fv. forstjóra Járn-
blendifélagsins, og Sigga hann
Dadda sinn, Þórð Þ. Þorbjarnar-
son, fv. borgarverkfræðing.
Þegar við vorum giftar og
fyrstu börnin fædd fluttist stór-
fjölskyldan í húsið við Aragötu,
foreldrar okkar á efri hæðinni og
við systur með okkar fjölskyldur
hvor í sinni íbúðinni á neðri hæð.
Íbúðin sem Sigga systir og Daddi
bjuggu í var vestar í húsinu og
Daddi kallaði hana ætíð West
End.
Sigga og Daddi fluttu síðan
með Bellu litla til Danmerkur, þar
sem Daddi lauk sínu verkfræði-
námi.
Við heimkomuna fluttu þau í
Bogahlíð, þar sem bræðurnir Jón-
atan og Þórður áttu sín bernsku-
ár. Svo kom þar að Sigga og
Daddi fengu lóð við Fornastekk í
Breiðholti og byggðu þar sitt
heimili. Á sama tíma höfðum við
Jón komið okkur upp heimili við
Bakkaflöt í Garðahreppi.
Á þessum tíma erum við systur
komnar hvor með þrjú börn, sem
eru á svipuðu reki, og mikill sam-
gangur á milli fjölskyldnanna,
bæði á hátíðum, í ferðalögum og
veiðiferðum, að ógleymdum heim-
sóknum í sumarbústað Siggu og
Dadda við Þingvallavatn.
Þann skugga bar á árin í Forn-
astekk að Daddi greindist ungur
með illvígt krabbamein, sem varð
til þess að hann þurfti að fara til
sérfræðilækna í New York. Afi
Þórður og amma Bella tóku við
börnunum og Sigga fylgdi Dadda
út, þar sem hún stóð frammi fyrir
því að honum var vart hugað líf. Í
höndum færustu lækna var lagt í
mjög erfiða meðferð og aðgerð
hjá Birni Þorbjarnarsyni frænda
hans, sem tókst, og gaf honum 20
ára ríkt líf til viðbótar. Að þeim 20
árum liðnum greinist Daddi aftur
með krabbamein, sem að líkind-
um var afleiðing þeirrar hörðu
læknismeðferðar, sem á sínum
tíma gaf árin 20. Aftur var reynt
að leita lækninga í New York, en
Daddi lést á leið þangað 30. októ-
ber 1992.
Í kjölfar þessa hóf Sigga vinnu
hjá Búnaðarbankanum, þar sem
hún hafði unnið áður, og sam-
gangur milli okkar fjölskyldna
varð enn nánari. Sigga varð ferða-
félagi okkar hjóna bæði innan-
lands og utan, fór til dæmis með
okkur í heimsreisu, þar sem við
meðal annars heimsóttum Sigurð
son okkar í Ástralíu, og hélst þessi
félagsskapur á meðan heilsa
Siggu leyfði.
Með þessum orðum vil ég
kveðja Siggu systur mína.
Bergljót Jónatansdóttir.
Komið er að kveðjustund fyrir
Siggu frænku, móðursystur okk-
ar.
Við ákváðum systkinin að setja
orð á blað til að minnast Siggu
frænku, sem við höfum alltaf eign-
að okkur hluta í. Fyrstu minning-
ar okkar um hana tengjast fjöl-
skyldulífinu á Aragötu 16. Þar
bjuggu afi Jónatan og amma Rósa
á efri hæðinni og Sigga og Daddi í
vesturendanum. Við systkinin
ásamt foreldrum bjuggum á neðri
hæðinni. Á Aragötunni var oft líf
og fjör og haldnar veislur um jól
og áramót. Þar hittist þá öll stór-
fjölskyldan og Halldór bróðir kom
með sitt fólk. Systurnar brölluðu
ýmislegt saman með okkur krakk-
ana í eftirdragi og þá þótti ekkert
stórmál að fara á Bjöllunni hans
afa Jónatans með börnin í skott-
inu, ef þurfti að skjótast í útrétt-
ingar. Samgangurinn hélst síðan
þrátt fyrir að þær flyttu af Ara-
götunni og fjölskyldurnar stækk-
uðu.
Við systkinin eigum margar
minningar um gestrisni og gjaf-
mildi Siggu og Dadda. Það var
sama hvort var komið í bústaðinn
á Þingvöllum, þau sótt heim í
Fornastekk eða í öðru samhengi.
Þar standa þó upp úr áramótin í
Fornastekknum enda var þar ár
eftir ár bætt við sætum og borðum
eftir því sem fjölskyldan stækk-
aði. Yngri kynslóðir nutu svo góðs
af gróðurhúsinu til verndar þegar
skotglaðir frændur náðu sér á
strik. Sigga frænka viðhélt þess-
ari hefð þrátt fyrir að hafa orðið
ung ekkja.
Um Siggu frænku er hægt að
segja mörg orð. Við eigum um
hana dýrmætar minningar, um
stundirnar sem hún skapaði okk-
ur og fjölskyldunni allri. Efst í
huga er þakklæti. Við sendum
bræðrunum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Rósa, Sigurður Ingi
og Lilja Sigrún Jónsbörn.
Fallin er frá einstök kona sem
var mér afar kær, fyrrverandi
tengdamóðir mín, Sigríður Jónat-
ansdóttir. Ég var ung að árum
þegar við kynntumst og urðum við
fljótt mestu mátar. Sigga Jónat-
ans, eins og hún var alltaf kölluð,
var með afbrigðum vönduð kona
sem mátti ekki vamm sitt vita, var
hæglát og hlý og skemmtileg á
sinn fágaða, rólynda hátt. Þegar
við kynntumst vorum við yngsti
sonur hennar í MR, skólanum
sem hún gekk líka í á sínum tíma,
og enda þótt 30 ár væru á milli
hafði sumt lítið breyst, merkilegt
nokk. Sigga giftist æskuástinni
sinni, Þórði Þ. Þorbjarnarsyni,
Dadda, árið 1959 og áttu þau þrjú
börn, Sigríði Þórdísi, Jónatan og
Þórð. Það eru vandfundin jafn
samhent, ástfangin og yndisleg
hjón eins og Sigga og Daddi voru.
Lífið lagði á þau ýmsar raunir, og
lést Daddi langt um aldur fram úr
krabbameini, þegar þau voru að-
eins 55 ára gömul. Við Þórður
bjuggum okkar fyrsta sambúðar-
ár í húsinu hjá Siggu og hún varð
ein af mínum helstu fyrirmyndum
í lífinu.
Þegar dóttir okkar fæddist
kom ekki annað til greina en að
skíra hana í höfuðið á báðum
ömmunum, Sigríði Þóru. Sigga
kom út til Stokkhólms þar sem ég
var í framhaldsnámi á Karolinska
sjúkrahúsinu og passaði litlu
nöfnu sína sem þá var rétt að
verða eins árs. Þetta var alveg
ómetanleg hjálp og reyndar stór-
skemmtilegur tími hjá okkur.
Sigga Þóra steig sín fyrstu
skref hjá ömmu sinni og þær urðu
afar hændar hvor að annarri. Í
gegnum allar annir, stress og
veikindi gátum við alltaf treyst
því að Sigga Jónatans kæmi
hlaupandi að passa fyrir okkur.
Ég veit að sama gilti um hin
barnabörnin, Helgu Marín og
Þórð. Við nutum einnig óteljandi
stunda með henni í sumarbústaðn-
um við Þingvallavatn, þar var
spjallað, bakað, eldaðar kræsingar
og farið í „fjallgöngu“ í hlíðinni, í
minningunni alltaf gott veður og
gaman. Um verslunarmannahelg-
ina komu síðan skv. áratuga langri
venju vinahjón Siggu og Dadda,
Dundur og Olla, sem nú er einnig
nýlátin, og skemmtu sér með
næstu tveimur kynslóðum í bú-
staðnum, enda öll ung í anda.
Þetta voru eftirminnilegar helgar
svo ekki sé meira sagt.
Undanfarin ár hafa verið afar
erfið því Sigga veiktist af heila-
hrörnunarsjúkdómi og þurfti að
flytja á hjúkrunarheimili. Inn á
milli var hún nokkuð hress til að
byrja með og það var stolt amma
sem kom í stúdentsveislu sonar-
dóttur og nöfnu þegar hún útskrif-
aðist 2019, líka úr MR. Ennþá
stoltari varð hún svo þegar Sigga
Þóra fór í lögfræði í háskólanum.
Ég kveð elsku Siggu Jónatans
með miklu þakklæti og fullvissu
um að góðu genin hennar og eig-
inleikar lifa áfram í yndislegu
barnabörnunum hennar, Siggu
Þóru, Helgu Marín og Þórði. Ég
sendi mínar innilegustu samúðar-
kveðjur líka til Þórðar og Jónat-
ans, Bebu, Jóns og Halldórs, og
allrar fjölskyldunnar. Minningin
um einstaka konu lifir í hjörtum
okkar.
Gerður Gröndal.
Það er gæfa sérhvers manns að
eignast góða vini. Vinátta sem
hefst strax í barnaskóla, lifir og
dafnar fram á efri ár, er dýrmæt.
Við sátum í ellefu ára bekk D í
Melaskólanum þegar Sigga Jón-
atans kom í bekkinn. Hún var flutt
með fjölskyldunni úr Norðurmýr-
inni á Nesveg og þurfti því að
skipta um skóla. Inn var borið púlt
og sett við kennaraborðið. Þar
hófust kynni sem stóðu í rúm sjö-
tíu ár. Til marks um hve langt er
um liðið og tímar hafa breyst var
umsjónarkennari okkar, Unnur
Kjartansdóttir frá Hruna, á sex-
tugsaldri, klædd í peysuföt. Hún
las fyrir okkur úr Kofa Tómasar
frænda og táraðist. Þegar við vor-
um óþæg í bekknum fór hún fram
á gang og sat þar uns eitthvert
okkar fór fram og bjargaði mál-
um.
Sigga var borgarbarn. Eitt
sumarið var ákveðið að þær Jójó
ættu að kynnast sveitalífinu og
dveljast smá tíma að Holtastöðum
í Langadal hjá sómafólki, frænd-
fólki Jójó. Það átti ekki við þær
stöllur og varð sveitadvölin örfáir
dagar, að þeirra beiðni!
Menntaskólaárin tóku við. Við
minnumst skemmtilegu áranna,
þar sem mynduðust vinabönd.
Nokkrar vinkonur stofnuðu
saumaklúbb þar sem tækifæri var
til að hittast. Þrjár úr klúbbnum
giftust skólabræðrum, sem voru
æskuvinir. Þar á meðal var Daddi
og framtíð þeirra Siggu var ráðin.
Sigga var góður námsmaður, en
þá þótti ekki sjálfsagt, eins og nú,
að stúlkur færu í háskólanám.
Daddi lauk fyrrihlutaprófi í verk-
fræði við HÍ og Sigga vann í Bún-
aðarbankanum. Svo héldu þau til
Kaupmannahafnar með frum-
burðinn Bellu.
Einhverju sinni á árunum
þeirra í Höfn átti ég leið þar um.
Eggert var upptekinn og ég boðin
í mat til þeirra. Tímarnir voru aðr-
ir en nú. Ekki var hringt nema
þörf krefði og vinirnir latir við
bréfaskriftir. Ég kom því færandi
fréttir af vinum og kunningjum og
með mat frá foreldrum Siggu.
Þetta var hamingjusöm lítil fjöl-
skylda þar sem Bella litla skott-
aðist um og sýndi listir sínar í koll-
hnís. Sigga sagði á sinn
gamansama hátt frá dönskukunn-
áttunni. Hún hafði í byrjun bú-
skapar farið út í næstu matvöru-
verslun til að kaupa kartöflur.
Kaupmaðurinn skildi ekki dönsk-
una hennar, enda reyndi þarna í
þessu eina orði mjög á áherslu og
rétt hljóð.
Sigga og Daddi byggðu sér ein-
býlishús við Fornastekk í Breið-
holti, sem Dundur, æskuvinur
Dadda, teiknaði. Heimilið var
glæsilegt, prýtt listmunum og fal-
lega hönnuðum húsgögnum. Það-
an minnumst við vinirnir margra
ánægjustunda, en þau Sigga
kunnu sannarlega að taka á móti
gestum. Daddi féll frá langt um
aldur fram, fimmtíu og fimm ára.
Þá stóð Sigga sig eins og hetja.
Það var kært með Siggu og Berg-
ljótu systur hennar alla tíð og mik-
ill stuðningur fyrir Siggu.
Sigga dvaldi hið síðasta á Drop-
laugarstöðum. Við heimsóttum
hana meðan leyft var og minn-
umst hennar þar sem hún kom
brosleit til móts við okkur með
sinni meðfæddu reisn. Við fimm,
sem eftir erum í saumaklúbbnum,
kveðjum kæra vinkonu og þökk-
um fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Sonunum,
Jónatan og Þórði, og fjölskyldum
þeirra sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigríður Dagbjartsdóttir
og Jóhanna J. Thors
Ég skrifa þessi orð til að minn-
ast minnar elskulegu, hlýju og
góðu vinkonu, Sigríðar Jónatans-
dóttur, sem við kölluðum í dag-
legu tali Siggu eða Siggu Jónat-
ans.
Við Sigga vorum litlar leik- og
skólasystur í Norðurmýrinni, þá á
barnsaldri, en urðum síðar svo
heppnar að hittast aftur í 3. bekk
Menntaskólans í Reykjavík þar
sem vinátta okkar, sem átti eftir
að endast alla ævi, blómstraði á
ný. Sigga var kát og glöð vinkona
sem alltaf var gaman að hitta. Þau
Þórður Þ. Þorbjarnarson borgar-
verkfræðingur, sem við kölluðum
alltaf Dadda, bjuggu sér fallegt og
hlýlegt heimili með börnum sínum
í Fornastekk í Breiðholti. Þar sem
þau höfðu bæði mikla ánægju af
garðrækt höfðu þau í garðinum
lítið gróðurhús með fögrum jurt-
um. Einnig áttu þau sumarbústað
í Grafningi við Þingvallavatn þar
sem þau áttu margar góðar stund-
ir. Var gaman að heimsækja þau
þar.
Daddi var skógræktarmaður
og hófst handa við að gróðursetja
fágætar trjátegundir og allt óx og
dafnaði hjá honum. Þau voru ynd-
isleg hjón, samstiga og samhent.
Það varð öllum mikill harmur
er Daddi lést, ungur að árum, rétt
orðinn 55 ára. Sigga annaðist
hann í veikindum hans af ein-
stökum og aðdáunarverðum kær-
leika og sýndi mikinn styrk við
fráfall hans. Hún hélt einnig
áfram að vera börnum sínum stoð
og stytta. Síðar flutti hún í Espi-
gerði þar sem hún bjó eftir það.
Eftir andlát eiginmanns míns
fór ég að leita mér að minni íbúð
og þá vildi svo til að sú íbúð sem
mér leist best á var í Espigerði 4
þar sem Sigga bjó.
Við nutum þess þá að vera oft
saman þessi síðustu ár meðan
heilsa Siggu leyfði. Saman rædd-
um við dægurmálin, rifjuðum upp
liðnar ánægjustundir enda margs
að minnast á langri ævi. Stundum
gátum við bara þagað saman.
Nærveran var nóg.
Við áttum einnig því láni að
fagna að vera í góðum vinkvenn-
ahópi sem hittist reglulega og var
þar jafnan glatt á hjalla.
Ég vil þakka Siggu minni órofa
tryggð, hlýja vináttu og yndisleg-
ar samverustundir.
Fjölskyldunni allri sendi ég
hjartanlegar samúðarkveðjur.
Guð geymi þig, Sigga mín.
Svanhildur Ása
Sigurðardóttir.
Sigríður Jónatansdóttir var
bekkjarsystir úr MR, gift Þórði Þ.
Þorbjarnarsyni, vini mínum,
bekkjarbróður og sessunaut. Við
vorum fimm saman vinirnir í MR:
Björn Björnsson (Bússi), Guð-
mundur Kr. Guðmundsson
(Dundur), Ólafur B. Thors (Óli),
Þórður (Daddi) og sá sem þessar
línur skrifar og var sá eini sem
fékk að gegna sínu rétta nafni!
Daddi var fyrstur okkar félaga að
ná sér í kærustu. Strax í 4. bekk
voru þau Sigga orðin par. Að
loknu stúdentsprófi fórum við vin-
irnir saman í skemmtiferð norður
í land og ætluðum að vera í burtu í
viku. Á þriðja degi vorum við
staddir á Akureyri þegar Daddi
tilkynnti okkur að hann ætlaði að
fljúga suður um eftirmiðdaginn.
Við spurðum hvað hefði komið
fyrir, hvort hann væri orðinn veik-
ur. Hann gaf lítið út á það. Skyndi-
lega fengum við hugboð: „Þú
saknar náttúrulega Siggu!“ Við
því fékkst ekkert svar, en þögn er
auðvitað sama og samþykki.
Tveimur árum síðar voru þau gift
og barn á leiðinni. Daddi vinur
okkar var aldrei að tvínóna við
hlutina. Sigga var rólegri og var-
kárari, en einhvern veginn pöss-
uðu þau mjög vel saman. Hjóna-
band þeirra var með afbrigðum
gott og lengi vel brosti lífið við
þeim. Rúmlega þrítugur veiktist
Þórður af krabbameini. Honum
tókst að sigrast á því, en upp úr
fimmtugu veiktist hann aftur af
illkynja sjúkdómi sem e.t.v. mátti
rekja til hinnar kröftugu meðferð-
ar sem hann hafði áður hlotið.
Hann lést aðeins 55 ára. Í öllum
þessum raunum stóð Sigga sem
klettur við hlið hans. Hún var að
mörgu leyti einstök. Stórglæsileg
með fágaða framkomu, fremur
hlédræg, ekki margmál, en oft
mjög orðheppin og hnyttin í til-
svörum. Margar gleðistundir átt-
um við félagar og konur okkar á
heimili þeirra, bæði í Fornastekk
og í bústaðnum í Grafningi. Sein-
ustu árin glímdi hún við mikil
veikindi og lauk ævi sinni á Drop-
laugarstöðum. Sóttvarnareglur
komu í veg fyrir að við gætum
heimsótt hana þar seinasta árið,
en við minnumst hennar eins og
hún var í blóma lífsins. Ættingjum
hennar sendum við hjón innilegar
samúðarkveðjur.
Tryggvi Ásmundsson.
Hún skipar sérstakan sess í
huga mér hún Sigga Jónatans
eins og við kölluðum hana í Norð-
urmýrinni í gamla daga. Hún er
nefnilega fyrsta stelpan sem ég
dansa við á barnaballi frímúrara
sem afi Ágúst býður okkur barna-
börnunum til einhvern tímann í
Sjálfstæðishúsinu við Austurvöll í
stríðslok.
Hún kennir mér síðustu smell-
ina í dönsum sem ég læri þarna
hjá henni eins og „fyrst á rétt-
unni“, Óla skans og vínarkrus.
Mér þykir rosa gaman að þessu og
býð henni ítrekað upp. Strax orð-
inn kvensamur eða hvað? Svo man
ég ekki hvort við dönsuðum nokk-
uð meira saman næstu 75 árin.
Hún giftist vini mínum og bekkj-
arfélaga, honum Þórði Þorbjarn-
arsyni, þeim afbragðspilti, sem
deyr frá henni allt of ungur.
Hún er alltaf mjög prúð í fram-
göngu, jafnvel hlédræg. Hún er
mikil vinkona frænku minnar
Siggu Valfells. En milli okkar er
ekkert sérstakt samband til þess
tíma þegar ég sé dánartilkynn-
inguna nú á mánaðamótunum. Þó
erum við bekkjarsystkini í MR
með öllu því sem þar fylgir. Þetta
rifjaðist allt upp fyrir mér þegar
ég sá þessa yndislegu prúðbúnu
krakka á danssýningu í sjónvarp-
inu á dögunum. Dans ættu sem
flestir að læra á sem yngstum
aldri.
En hún snertir streng í gömlu
brjósti hún Sigga Jónatans fyrir
fornar stundir sem ekki gleymd-
ust þótt liðu ár og öld.
Halldór Jónsson.
Sigríður
Jónatansdóttir
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta í yfir 70 ár
Við tökum vel á móti ástvinum
í hlýlegu og fallegu umhverfi