Heilsuvernd - 01.09.1953, Blaðsíða 7

HEILSUVERND
67
fram á, að meðferð lækna á þeim er ekki lækning, heldur
viðgerð, sem heppnast þó ekki nema endrum og eins.
Læknastéttin hefir sefjað sig með þeirri staðreynd, að
meðalævin hefir lengzt. Þetta er að vísu rétt. En ekki er
þar með sagt, að heilsufar almennings hafi batnað. Hækk-
un meðalaldurs stafar af útrýmingu skæðra farsótta og
sérstaklega af því, að ungbarnadauði hefir stórminnkað
vegna betri meðferðar á ungbörnum. En svo er uppeldi
barna með þeim hætti, að því fer fjarri, að þeim auðnist
að varðveita meðfædda og náttúrlega heilbrigði. Það verð-
ur ekki, meðan t. d. börn koma í skólann með kóka-kóla
og vínarbrauð í nestið, eða meðan keppzt er við að sjóða
mjólkina ofan í ungbörnin og ausa hvítum sykri í mat
þeirra. Slíkt er ósvikin sjúkdómaræktun. Menn mega held-
ur ekki láta það villa sig, að tekizt hefir undir ötulli for-
ystu þeirra, er þeim málum stjórna, að hefta viðgang berkla-
veikinnar og draga stórlega úr manndauða af hennar völd-
um. Þar með er ekki sagt, að lífsorka og táp eða ónæmi
gegn veikinni hafi aukizt, síður en svo.
Eins og oft hefir verið bent á áður, er hér þörf á nýrn
læknisfræði, og ég vil segja nýrri hugarstefnu. Flestir
líta á sjúkdóma sem óumflýjanlegt böl. Og læknar, eink-
um sérfræðingarnir, virðast líta á einstök líffæri manns-
líkamans sem sjálfstæða hluta, sem standi ekki í neinu
sambandi við líkamsheildina, eins og dæmin hér á undan
sýna.
Hin nýja stefna segir oss, að mannslíkaminn sé ein órjúf-
anleg heild. Sjúkdómur, sem brýzt út í einu líffæri, er sýni-
legur vottur um það, að líkaminn er állur sjúkur. Og sjúk-
dómarnir eru engin tilviljun. Þeir eiga sínar orsakir, og
lækning er í því fólgin að útrýma orsökunum, jafnframt
því að létta undir með innri lækningamætti líkamans með
einföldum og ósaknæmum ráðum, svo sem böðum, föstum,
stólpípum o. fl., til þess að bæta sem fyrst unnið tjón.
Þessi nýja stefna, náttúrulækningastefnan, er ævagömul.
Þannig var hún í hávegum höfð af Hippókratesi og fleiri