Heilsuvernd - 01.09.1953, Blaðsíða 33

HEILSUVERND
Eru jurtaætur þolnari en kjötætur?
Skömmu eftir síðustu aldamót var í Berlín háð keppni
í 112 km göngu. Af 22 keppendum voru 8 jurtaætur (þ. e.
lifðu á jurtafæðu og mjólkurmat, en borðuðu hvorki kjöt
né fisk). Öllum til stórfurðu komu 6 af jurtaætunum að
marki á undan öllum hinum. Hinar tvær jurtaæturnar
villtust og fóru 8 km krók, en komu eigi að síður að marki
innan tilskilins tima (18 klukkustundir voru hámarks-
tími), og allir voru þessir 8 keppendur vel á sig komnir
að göngunni lokinni. Einni klukkustund eftir að síðasta
jurtaætan kom að marki, birtist fyrsti keppandinn úr hópi
kjötætanna, að niðurlotum kominn af þreytu. Allir hinir
gáfust upp á leiðinni.
Önnur göngukeppni fór fram nokkru síðar frá Berlín til
Vínar (578 km). Keppendur voru 15, þar af 2 jurtaætur.
I þetta sinn kom fyrsta kjötætan að marki 22 klukku-
stundum síðar en jurtaæturnar, sem voru þó ekki þjálfaðir
göngumenn, eins og flestir hinna.
Úrslit þessi vöktu athygli Irvings Fishers, prófessors í
Ameríku. Tók hann sér fyrir hendur að gera margskonar
næringartilraunir á sér og nemendum sínum. Auk þess
gerði hann m. a. samanburð á þoli 16 stúdenta við Yale-
háskólann, en þeir voru allir kjötætur og þjálfaðir íþrótta-
menn, og þoli 32 jurtaæta frá heilsuhæli Kelloggs í Battle
Creek, og voru það fyrrverandi sjúklingar, læknar, hjúkr-
unarfólk og annað starfsfólk, sem hafði lifað á jurtafæðu
síðustu 4 til 20 árin, og notuðu heldur ekki te, kaffi, áfengi
né tóbak.
Þolkeppnin var í tvennu lagi: 1. Keppendur áttu að gera
eins margar hnébeygjur og þeir gátu. 2. Þeir áttu að halda
handleggjunum útréttum eins lengi og þeir gátu. — Að
sjálfsögðu fengu keppendur ekki að æfa sig, áður en keppn-
in fór fram.