Heilsuvernd - 01.09.1953, Blaðsíða 16

HEILSUVERND
Vakið hefi ég máls á því, að Heilsuvernd birti lesendum
sínum við og við gagnlegar athuganir um öndun. Gat ég
því ekki neitað að segja nokkur orð á víð og dreif frá mínu
leikmannsbrjósti, og hér koma þau.
Fyrsta lífsnauðsynlega athöfn barnsins, þegar það fæð-
ist í þennan heim, er að draga loft inn í brjóstholið, þrýsta
því frá sér aftur, draga að sér nýtt loft og þannig fram-
kvæma á víxl það, sem við köllum innöndun og útöndun.
Og á þessu gengur alla ævina. Þegar mannlega veru hendir
það að anda frá sér án þess að draga að sér loft á ný og
þannig líður nokkur stund, verður þessi útöndun siðasta
athöfnin í þessu lífi.
Ósjálfráð er öndunin að nokkru leyti. Krafan um þessa
innri snertingu við lífsloftið er alltaf á verði, í vöku og
svefni. En þó getum við í vöku ráðið miklu um það, hvernig
við öndum, hve létt og hve djúpt og hvernig yfirleitt andar-
dráttarhreyfingin er framkvæmd. Öndun í svefni mun
hjá mörgum vera með eðlilegri hreyfingu en öndun í vöku,