Heilsuvernd - 01.04.1958, Side 26

HEILSUVERND
Strangur skóladagnr
Hann var fimm vetra þegar örlagadómurinn dundi yfir
hann. Hann hét Lokkur, því í dökku faxinu, aftan við
vinstra eyrað bar hann stóran snjóhvítan lokk, sem blasti
langa vegu, eins og fáni. Hann var öðrum jafnöldrum ung-
gæðingslegri á sinn fagurjarpa línumjúka skrokk, með
vel reistan makka. Snarpir gneistar hrukku úr ungum
augum. Lundin var létt og gáskafengin, og lék hann oft
grátt gaman við nágrannann, einkum síðasta sumarið.
Ljósbjartan morgun hvern, er líða tók að slætti, reis hann
saddur vel af svefni værum, upp úr vænsta stargresis-
engjastykki nágrannans. Enginn vissi hvernig eða hvar
hann komst inn í vel girtar engjar á alla vegu. Hann teygði
makindalega úr gulljarpa skrokknum sínum, reisti makk-
ann, lagði af sér kveðju í bælið, meðan hundurinn ná-
lægðist í æsiham; og er honum þótti hæfilegt, brá hann
á hringdans með hringaðan makka og styðstu leið, sem
kólfur flygi yfir engjagarðinn með gaddavírnum og breið-
um skurði, linnti hann ekki á spretti yfir þýfi, forir og
keldur, fyrr en hann hafði vakið hvert trippi í stóðinu,
lengst suður á mýri og komið því öllu í uppnám.
Hvað áttum við nú sameiginlegt, ungi folinn minn og
ég? Hann með sín fjaðurmjúku hreystiviðbrögð, og ég,
sem fannst hlaðvarpinn hraunhrjóstrug óraleið að labba
eftir og faldi mig oft að hurðarbaki, til þess að hlífa
krepptri hendinni, að heilsa gestum sem að garði bar. Það
var vonlítið að ég mundi nokkru sinni geta haldið í taum-
inn á slíkum ærslabelg.
Jú, í skaplyndi var eitthvað sameiginlegt, mér likaði
það vel hvernig hann lék brellur sínar við nágrannann,
þótt það reyndist að lokum full dýrt gaman.