Strandapósturinn - 01.06.1990, Síða 71

því oft að ganga þar sem brattinn var rnestur, en þá voru aðeins
ruddar hestagötur þar sem nú er fær bílvegur. Utsýn þegar upp
er komið er hin fegursta. Við blasa eyjar og sker Breiðafjarðar.
Við fengum að stansa þarna stundarkorn og líta niður yfir dalinn
okkar og æskuheimilið, sem við litum ekki aftur fyrr en að mörg-
um árum liðnum. Þegar við komum norður af heiðinni blasti við
okkur allt önnur sýn: Steingrímsfjörður hreinn og tær og sólroðin
Strandaíjöllin í ijarska.
Næsti bær við heiðina er Tröllatunga. Þar bjó Jón Jónsson frá
Laugabóli og Halldóra Jónsdóttir frá Hjöllum í Þorskafirði. I
Tröllatungu var mjög vel hýst, falleg gestastofa með fínum hús-
gögnum. Eftir að hafa notið góðra veitinga og hvíldar hjá þessu
gestrisna fólki lá nú leið okkar út með Steingrímsfirði að Smá-
hömrum. Þar bjuggu Björn Halldórsson og Matthildur Björns-
dóttir. Pabbi og Björn voru bræðrasynir. Eftir góðar veitingar og
hvíld sneri Kristmundur heim á leið með hestana. Björn frændi
ýtti bát úr vör og nú var ferðinni heitið yfir Steingrímsfjörð að
Drangsnesi.
Þegar komið var þar að landi tóku á móti okkur Guðmundur
Guðmundsson og synir hans, frískir strákar og skemmtilegir.
Eftir að hafa þegið góðar veitingar hjá Ragnheiði frænku héldum
við áfram fet ð okkar áleiðis út að Bæ og er það stutt bæjarleið. Nú
vorum við gangandi og bar pabbi farangur okkar, sem var heldur
fyrirferðarlítill. Við komum að Bæ að áliðnu kvöldi þreytt eftir
langa ferð á hestum og sjó og nú gangandi, en við vorum aðeins
sjö og níu ára.
Guðrún móðursystir okkar tók okkur með hlýju og gestrisni.
þau hjón höfðu óskað eindregið eftir að fá Guðrúnu í fóstur en
ekki dreng.
Að morgni var enn haldið áfram ferðinni norður að Eyjum. Nú
lá leiðin norður yfir háls að Kaldrananesi. Enn var gott veður en
ekki sól og dálítill þokuslæðingur. Klukkutíma gangur er talinn
þarna á milli bæja. Guðrún frænka og Gunna systir komu með
okkur dálítið upp á hálsinn. Þá var stansað og kveðjustundin
runnin upp. Hún var erfið. Við systkinin vorum rnjög samrýnd,
en ekki þýddi að gráta. „Það sem verður að vera viljugur skal hver
69