Strandapósturinn - 01.06.2003, Síða 55

þá var í byggingu í Laugarvík fyrir utan Krossnes. Steypustyrkt-
arjárn var hinn mesti vandræðaflutningur við þær aðstæður sem
voru á Norðurfirði. Stangirnar voru svo langar að ekki var um
annað að ræða en að láta þær liggja ofan á borðstokkum [rnilli
hnífla] á bringingabátunum. Til mótvægis var þá sett einhver
þungavara í botn bátsins til að auka stöðugleika hans. Það gefur
því auga leið að fara þurfti að öllu með gát þegar um þennan
flutning var að ræða. I þetta sinni voru látnin full olíuföt í botn
bátsins og þau skorðuð. Eitthvað hefir líklega farið úrskeiðis
ásamt því að þegar járnið var híft um borð í bátinn var það ekki
gert af þeirri varfærni sem nauðsynleg var. Er ekki að orðlengja
það að bátnum hvolfdi þarna, við skipssíðuna, eins og hendi
væri veifað. Mennirnir tveir sem í bátnum voru, þeir Bernharð í
Norðurfirði og Olafur á Steinstúni, áttuðu sig strax á því hvað
verða vildi og komst Bernharð eftir festi bátsins og upp í skipið
en Olafi tókst að komast eftir síðu bátsins og á kjöl og þaðan
upp á dekkið á Skjaldbreið. Hvorugur blotnaði. Olíufötin flutu
hins vegar á sjónum og náðust fljótlega, en steypujárnið sökk til
botns og var síðar slætt upp að mestu. Hér hefði getað farið verr
ef mennirnir hefðu verið komnir undir árar á Ieið til lands og
lent undir járninu þegar bátnum hvoldi.
Um 1940, fékkjakob Kristjánsson í Reykjarfirði [nyrðri] hest
með Súðinni. Hesturinn var ákaflega fallegur; hrafnsvartur með
stóra hvíta stjörnu í enni. Hann var mjög hræddur og ókyrr í
bátnum. Sjór var u.þ.b. hálffallinn og ágætt veður. Þegar all-
nokkur spotti var eftir í land losnaði um tauminn sem hann var
bundinn með. Skipti það engum togum að klárinn náði að
stökkva út úr bátnum og synti eftir það við hlið bátsins þar til
hann kenndi grunns og var teymdur á þurrt land.
Koma Sverris þ. 23. sept. 1943 var lengi í minnum höfð. Þeg-
ar verið var að skipa upp vörunum skall á norðaustan áhlaup
53