Strandapósturinn - 01.10.2007, Blaðsíða 35

ég tekinn í karphúsið af Guðnýju húsfreyju og skammaður hressi-
lega fyrir meðferðina á hænunum. Eg vissi svo sem upp á mig
sökina og gat harla lítið sagt. En þegar hún sá að ég varð heldur
miður mín þá hættu allar ávítur og minntist hún aldrei á þetta
meir. En sjaldan eða aldrei hef ég verið betur skammaður en ein-
mitt í þetta sinn. Nokkrum árum seinna var ég farinn að vinna á
haustin í sláturhúsinu á Borðeyri við vigtun á kjöti. Minnist ég
þess að eitt kvöld var verið að vigta inn kjöt fyrir Sigurð í Bakka-
seli. Hann stóð hjá og fylgdist með. Flestir dilkarnir vógu frá 18 til
22 kg. Svo varð stutt hlé og vigtarmaðurinn Sæmundur Guðjóns-
son hreppstjóri á Borðeyrarbæ sneri sér að Sigurði og sagði: „Það
er vænt hjá þér eins og venjulega“. „Ojæja“, svaraði Sigurður:
„Þarna er einn sem vigtar ekki nema 15.5 kg“. Þá hló nú kjötmats-
maðurinn Elís Þorsteinsson í Laxárdal og sagði: „Nú má einhver
kvarta, þetta er nálægt meðalvigtinni t sláturhúsinu". Sennilega
hefur það lengi tíðkast í Bakkaseli að hugsa vel um húsdýrin.
Minnsta kosti veit ég ekki um annan bæ hér um slóðir þar sem dýr
voru greftruð og þeim settir áletraðir legsteinar. A ásnum fyrir
sunnan Bakkaselstúnið má finna áletraðan stein sem á stendur
Kolur, Kisa. Þeir sem best til þekkja telja að þennan stein hafi Sig-
urjón Jónsson kennari og ljósmyndari sem oftast er kenndur við
Kollsá sett þarna og áletrunin sé einnig hans verk. En Siguijón
var fæddur og uppalinn í Bakkaseli, honum var margt til lista lagt
og prýðilega hagur til flestra hluta.Bakkasel fór í eyði 1958 er Sig-
urður og Guðný hættu búskap og fluttu til Reykjavíkur. En eftir
það er jörðin í eigu dóttur þeirra Ingibjargar Sigurðardóttur frá
Bakkaseli og manns hennar Þorsteins Elíssonar bónda í Laxárdal.
Þau nytjuðu túnið í Bakkaseli í mörg ár eftir að búsetu þar lauk.
Jónssel
í 16. árg. af Strandapóstinum frá 1982 er ágæt grein um býlið
Jónsel skráð af Guðmundi Þórðarsyni. Þar er öllum staðháttum
vel lýst svo ekki er þörf á að endurtaka það hér. Einnig er greint
frá því er þau Matthías Arngrímsson og Ingiríður Jónsdóttir kona
hans hófu búskap í Jónsseli árið 1918. Þau höfðu áður verið í hús-
mennsku í Bæ hjá Guðmundi Bárðarsyni, en þegar hann lést 1916
33