Strandapósturinn - 01.10.2007, Qupperneq 78

fokhelt. En um annað var ekki að ræða. En þrátt fyrir þessi
þrengsli, leið okkur allt af vel í þessu húsi, þar var góður andi.
Eins og áður sagði var féð flutt sjóleiðina að Munaðarnesi og
rekið til Reykjarfjarðar og setið yfir því þar til sauðburði lauk.
Eftir það var það látið sjá um sig sjálft, enda næg beit í Reykj-
arfirði. Sauðkindin er undarleg skepna. Hún er sauðmeinlaus
eins og sagt er með réttu og okkur hættir til að segja að hún sé
sauðheimsk, en þar skjátlast okkur heldur betur. Hún kom hing-
að upp með landnámsmönnum trú og trygg. í 1000 ár skaffaði
hún okkur mat og klæði, þoldi hungur og hörð veður, kvartaði
aldrei, þögul og þolinmóð gegnum dimmar aldir fyldi hún okkur
og við sögðum að hún væri heimsk í hroka okkar og stórmennsku.
En var það svo? Eins og áður sagði var féð látið bera í Reykjarfirði.
Eftir að lömbin fóru að stálpast tóku ærnar að líta í kringum sig
og þeim fannst að hérna ættu þær ekki heima. Og þessi heimska
skepna sem við köllum svo, tekur nú að rekja sig norður að Mun-
aðarnesi þó að þær hafi aðeins farið þessa leið einu sinni ruglaðar
eftir sjóferð. Minningin um Skjaldabjarnarvík lætur þær ekki í
friði. Þær þræða sig gegnum sveitina með lömbin sín litlu og
stoppa í fjörunni í Munaðarnesi horfa út á sjóinn ogjarma og svo
segjum við að sauðkindin sé sauðheimsk. Hefðum við kannski
gert betur?
En því segi ég ykkur þetta að þarna norður frá beið óboðinn
gestur, mæðiveikin, sem hingað hafði borist með erlendum kyn-
bótahrútum, sem áttu að kynbæta gamla landnámsféð, sem svo
vel hafði dugað. Talið er að veikin hafi borist með hrútum er
keyptir voru frá Miðfirði í Húnavatnssýslu. Eftir að þessi vágestur
barst norður var ráðist í niðurskurð og aðrar varnar aðgerðir til
að koma í veg fyrir að sauðfjárrækt legðist af í sveitinni með ófyr-
irsjáanlegum afleiðingum. Okkar fé hafði gengið innan um sýkt
fé sumarið 1935. Veturinn 1936 er ákveðið að girða af hið sýkta
svæði og sýnt að Reykjarfjörður lenti innan þess og girt yrði milli
Reykjarfjarðar og Kjósar og norður í Ofeigsfjörð.
Til þess að koma í veg fyrir að féð úr Reykjarfirði gengi saman
við féð úr Kjós, var settur vörður milli Kjósar og Reykjarfjarðar og
önnuðust aðallega þá vörslu Jóhannes Pétursson úr Reykjarfirði
76