Strandapósturinn - 01.10.2007, Qupperneq 123

ungt fólk á ferð um bæinn og húsmóðirin gat líka hlegið og tekið
þátt í glaðværðinni. Bjössi ávallt hress og kátur, enda sagðar marg-
ar skemmtilegar sögur af honum og smá hrekkjum hans, sérstak-
lega eftir að hann var farinn að vinna af bæ, og eins brostu menn
þegar Bjössi kom niður að Grænumýrartungu og hafði farið yfir
Gilið þar sem það fellur í Hrútafjarðará og sagðist hafa farið yfir
á áramótunum. Rétt er að geta þess að einn mesti þröskuldurinn
í Gilhaga voru samgöngurnar. Það var aldrei lagður kerruvegur
að bænum og Miklagilið var rnikill faratálmi. Algjörlega ófært á
stóru svæði, vegna kletta. Niður við Hrútafjarðará var hægt að
komast yfir á tveimur stöðum. A ármótunum og þar reyndar
stukku menn yfir einn álinn, sem hraustir voru. Var reyndar kall-
að að fara yfir á flúrunum. Þar rétt fyrir ofan er svo Fjái'vaðið. Þar
mátti reka fé yfir þegar lítið vatn var í gilinu. Væri þetta ekki fært
varð að fara upp á brúna eftir að hún kom eða þar ofar áður en
brúin kom. Þess ber reyndar að geta að ekki er vitað til að neinn
hafi farist í Miklagilinu. Sagt er að Guðmundur góði Hólabiskup
hafi vígt það.
Það litla senr ég hef rakið hér sýnir svo að ekki verður um villst
hvílík skörungs kona Anna var. Mig langar að geta þess hvað faðir
minn bar mikla virðingu fyrir henni og dáðist að dugnaði hennar
á allan hátt. Hann minntist þess m.a. þegar hún á fyrstu árunum
eftir að Ingólfur féll frá var að reka sláturlömbin til Borðeyrar og
reiða heim slátrið.
A vordögum 1943 verður breyting í Gilhaga, Anna bregður búi
og flyst að Prestbakka. Þá var prestur þar séra Jón Guðnason.
Hann stundaði kennslu í Reykjaskóla á vetrum og Anna og Sig-
urjón tóku að sér að sjá um búið. Þar voru þau til 1948. Gilhagi
fór í eyði og hefur verið það síðan, en alltaf þegar Gilhagi ber á
góma við Sigmjón er Gilhagi með ákveðinn ljóma yfir sér. Enda
alveg ljóst að Gilhagi var ákveðin kostajörð og hefði haft alla
möguleika til að vera góð bújörð á nútímavísu ef sanrgöngur
hefðu verið góðar. Það hefði sennilega tryggt Gilhaga framtíð
hefði vegurinn verið lagður fyrir neðan Ospaksstaði og Hrúta-
fjarðará brúuð fyrir sunnan Miklagil eins og mikið var rætt um
þegar vegurinn var lagður á sínum tíma yfir heiðina. Þá hefði veg-
urinn verið nánast um hlaðið í Gilhaga.
121