Strandapósturinn - 01.10.2007, Page 142

öðrum leikjum. í hlutverk uppgjafara
veljast því oft menn sem eitthvert bein
hafa í nefinu.
Einn þeirra og sá virtasti um eitt skeið
var Gestur Loftsson. Gestur var fasta-
gestur á Vífilsstöðum seinni hluta æf-
innar en kom stundum heim í sum-
arleyfi. Hann hafði sem fleiri mikla
unun af Slagbolta. Hann var þó svo
bæklaður á fæti að hann gat ekki hlaup-
ið sem þurfti. En hann var snillingur að
Gestur Loftsson. gefa upp og það var hefð að hann gæfi
upp „fyrir báða“. Það táknaði að hann
væri uppgjafari beggja liða, alger liðhlaupi. Embætti Gests var því
talsvert ábyrgðarstarf. Hann var alltaf úti. Af því leiddi að í hvert
sinn sem lið vann sig inn varð hann óðara að skipta urn hlutverk,
en iðulega verður það með fárra sekúndna millibili. Gestur var
ekki í neinum vandræðum með þetta, en aðrir reyndu ekki að
leika það eftir. Þar sem Gestur gaf alltaf upp, tók hann að öðru
leyti ekki þátt í leiknum. Það var önnur hefð að hann slægi eitt
högg, hvert sinn sem lið vann sig inn. Hann sló þá ætíð með staf
sínum og fór boltinn langt ef hann hitti. Gestur sþórnaði leikjum
þeim sem hann tók þátt í af röggsemi og var hrókur alls fagnaðar
þó að aðrir væru foringjar. Og það var annar og hressilegri blær
yfir þeirn leikjum.
PREMJA
Sá sem vann lið sitt inn hlaut að launum heiðurshögg, gild-
islaust fyrir leikinn, og nefndist það „premja“. Tvöföld premja
veittist fyrir að „grípa“ með annarri hendi og skjóta andstæðing í
hausinn. Einsdæmi var það, að Gestur fyrirskipaði þrefalda
premju þegar hatturinn fauk af hlaupara eftir skot af löngu færi.
Onnur sigurlaun en premjan voru ekki í slagbolta, en heiðurinn
að vinna lið sitt inn vóg nokkuð þungt.
140